Prachtig en mooi alle berichten die ik lees over het Suriname Museum. Eindelijk heeft het museum nieuw leven ingeblazen gekregen, dat werd tijd.
Helaas zie ik nergens de naam van Thomas Swanenberg in de berichten terugkomen. Hij was in de jaren 90 de allereerste oprichter van Het Surinaams Historisch Museum. In 1994 kwam hier helaas een einde aan. Grappig feit is dat dat museum destijds in hetzelfde gebouw zich bevond als waar het onlangs geopende Suriname Museum gevestigd is. Als Maatwerk Amsterdam hebben we nog getracht destijds om hier banenpoolbanen te creëren in opdracht van stadsdeel Oost.
AT 5, het Parool en FunX hebben aandacht besteed aan de opening op 26 september 2025 maar niemand is in de geschiedenis achtergrond gedoken. De familie van Thomas Swanenberg (inmiddels overleden) heeft de afgelopen jaren gepleit bij de directie van het huidige museum om Thomas Swanenberg als bedenker van het Surinaams historisch museum op het schild te zetten.
Desgevraagd verklaart een kleindochter van Swanenberg: “Hij zou enorm trots zijn geweest hierop als hij nog in leven was. Echt waar gewoon. Dit was zijn droom, zijn levenswerk”.
Zijn huidige kleinkinderen zagen hun opa altijd bezig zijn met zijn spullen verzamelen en sorteren. Een van hen heeft zelfs nog geholpen achter de kassa als 5-6 jarig meisje, als vrijwilliger natuurlijk ;-).
“Hij was zo trots op zijn museum! Het was het gesprek van de dag thuis. Helaas was er in de jaren 90 weinig tot geen animo voor waardoor het museum na 4 jaar het financieel niet meer kon bolwerken. Hij was er kapot van. Het was zijn hart en ziel. Al het harde werken was in 1 keer weg. Gelukkig had hij ons om op terug te vallen en overspoelden we hem met liefde waardoor hij door de moeilijke periode in de jaren negentig heen kon komen”.
De familie wil hun opa alsnog de erkenning en naamsbekendheid geven want dat verdient Thomas Swanenberg als oorspronkelijk bedenker van dit concept voor een cultureel historisch Suriname Museum.
Nu wil het feit dat de familie al enige tijd bij de huidige directie probeert om de oorspronkelijke oprichter wel een plek te geven in de berichtgeving rondom de opening van het huidige museum echter zonder resultaat. Sterker nog ze laten helemaal niets van zich horen.
In mijn werk als directeur van de stichting Herstelling hadden wij veel te maken in de jaren negentig en begin vorige eeuw met Suriname en het cultureel historisch erfgoed. Er hebben in deze periode diverse uitwisselingen plaats gehad tussen Suriname en Nederland. Vandaar mijn betrokkenheid.
Ik roep de directie van het huidige Suriname Museum op om snel in contact te treden met de familie Swanenberg met als doel om Thomas Swanenberg in de communicatie rondom het museum de aandacht te geven die hij verdient.
Edward Neering
NB: Het Suriname Museum is overigens gevestigd op de Zeeburgerdijk 21 in Amsterdam, stadsdeel Oost.
Het was eind mei 1988. Ik was net weer vrijgezel en was op weg naar Landgraaf voor een nieuwe editie van Pinkpop. Was er al een tijdje niet geweest. Ik heb wel de edities van 1979, 1980 en 1981 bijgewoond toen nog op de drafbaan van Geleen maar daarna afgehaakt. Het waren de jaren van de start van The Jam, Dire Straits, Elvis Costello, U2 en Joe Jackson. Nu dus op de drafbaan bij Landgraaf bij Heerlen. Nog wel op 1 dag en op 2e pinksterdag in plaats van de huidige 3 dagen in het 2e weekend van juni.
Red Hot Chili Peppers was als opkomende band al in het begin geprogrammeerd. Het enige wat ik mij nog herinner was de leadzanger met een gebreide sok om zijn geslachtsdeel. Deze band werd de heldenband van mijn zoon, in die tijd (half zero’s) begon ik zelf de muziek enigszins te waarderen. De rest van de optredens ben ik ook bijna vergeten. Het begint pas weer te dagen bij het geweldige optreden van Sinead O’Conner solo en de herkenbare robuuste sound van Joe Cocker. Er was veel bier gevloeid door de dag heen en patatmaaltijden werden naar binnen gewerkt. Tijdens Joe Cocker (Unchain my heart} de eerste zoen gewisseld met een zekere Carolien. Het was pas laat afgelopen en de meute begaf zich naar het station van Landgraaf. Het duurde lang voordat de trein vertrok en binnen korte tijd zong de hele staande groep op het balkon van de trein “de grote banaan uit Afrika” met ondergetekende als voorzanger/dirigent. Later stond de trein onderweg regelmatig om onduidelijke redenen stil en zaten we inmiddels diep in de nacht. Lang verhaal kort, we kwamen pas aan op Amsterdam CS om half zes in de ochtend. Dan maar ontbijten met o.a. met mijn nieuwe vlam in een onduidelijk tentje in de Marnixstraat. Bier bij het ontbijt was toch een nieuwe insteek in mijn leven ;-). Uiteindelijk was ik om een uur of acht op dinsdagmorgen aangekomen op mijn flatje in Badhoevedorp.
Ik werkte destijds als bijstand maatschappelijk werker bij de sociale dienst in het centrum van Amsterdam. Nu ben ik natuurlijk een keurige jongen en belde met een collega om te zeggen dat het Pinkpop gebeuren enigszins uit de hand was gelopen en dat ik die dinsdag een dag vrij nam, Annet nam het ter kennisname aan. In de loop van de ochtend, In een dergelijke situatie zou menigeen zich ziek melden maar ik dus niet, Word ik in de loop van de ochtend uit mijn bed gebeld door dezelfde collega Annet dat ik toch naar het kantoor op de Herengracht moest komen omdat ik in de middag ingeroosterd was voor intakes van bijstandsaanvragen. Dienstbevel* van mijn leidinggevende Bart. ……. En ik deed het ook nog.
Diezelfde Bart blijkt de buurman te zijn van mijn zojuist overleden lieve zuster Nel. Ik kwam hem tegen na de begrafenis bij de koffie en cake in cafe Kerkzicht. Hij bood direct zijn excuses aan voor het voorval in juni 1988.
Dat dan weer wel !
Edward Neering
*het enige dienstbevel wat ik in mijn 43 jarige werkzame leven bij de gemeente Amsterdam heb gehad.
Het slagveld is weer achter de rug in mijn tere mond terwijl het politieke veldslag in het land zich verdiept richting de verkiezingen op 29 oktober. Op de dag dat kabinet Schoof 3 is gevallen ….nog even en Dick Schoof is alleen aan de macht ;-). Laat Schoof maar schuiven! Het is al meer dan 25 jaar geleden dat ik halfjaarlijks de mondhygiëniste bezoek in het groene Heiloo. Tegenwoordig 1 x in de 4 maanden. Je zou dan toch zeggen dat het voorheen halfjaarlijkse strijdtoneel bij de mondhygieniste ten einde zal zijn nu de frequentie omhoog is gegaan en ik meer aandacht geef aan mijn gebit sinds dat ik met pensioen ben gegaan.
Sinds mijn vertrek bij de gemeente Amsterdam ben ik intensief in de weer met ragers in diverse kleuren van TePe en poets maximaal, minimaal 2 minuten per keer. De achterkant van mijn kiezen worden zelfs met een gaasje extra bewerkt.
Nee hoor, het gevecht in mijn mond duurde toch nog zo’n 40 minuten terwijl mijn aanname was dat ik binnen 10 minuten weer op straat zou staan gezien mijn grondige aanpak van het afgelopen jaar.
Ik verlang terug naar mijn oude mondhygiëniste Simone. Standaard had ik een muur van tandsteen achter de onderste voortanden. “Even de Berlijnse muur slopen” was een halfaarlijkse opmerking. Veel haakjeswerk en ander gepunnik en dan afsluiten met het polijsten. Zij adviseerde ook ragers maar ik kwam niet verder rubberen standenstokers van Kruidvat. Toch stond ik altijd binnen een half uur weer buiten, 33% korter dan de huidige behandeling en met minder goed ondehoud.
8 maanden geleden zei mijn huidige: “uw tandvlees flubbert!, u staat aan de vooravond van een parodontitis (chronische tandvleesontsteking). Ik was verbijsterd omdat ik voor mijn gevoel heel goed bezig was. “Sommige zaken zijn weerbarstig” zei ze onderkoeld. Dit alles brengt mij terug in de tijd van de schooltandarts eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Als het wagentje kwam voorrijden bij de Plesmanschool in Badhoevedorp dan ging er een siddering door de hele school. Mevrouw slachttand, de assistente van Tandarts LIem kwam de leerlingen oproepen op alfabet. Alle kinderen van het ziekenfonds waren de Sjaak, kinderen van welgestelde ouders die particulier waren verzekerd haalden opgelucht adem. “Doe die mond open! Anders boor ik in die tong van je”, sneerde de tandarts in een licht Indisch accent. Daarvoor had hij de vraag gesteld of ik wel elke dag mijn tanden poetste. Eerlijk als ik was zei ik dat dat niet altijd het geval was. “Vergeet jij s’morgens ook wel eens je onderbroek aan te trekken” beet hij mij toe. “Dat heb jij ervan! Als je niet elke dag je tanden poestst”, zei hij al borend zonder verdoving.
Bij de huidige mondhygiëne behandelingen wordt er niet meer gepolijst. Gevalletje van jammer, want het is een frisse afsluiting van de behandeling. Na 40 minuten haal ik opgelucht adem en vraag ik bij het opstaan uit de roze stoel of mijn tandvlees nog flubbert. “het gaat een stuk beter……..maarrrr we hebben nog een lange weg te gaan! “Amen, dacht ik!
Er is een reorganisatie bij de afdeling Amsterdamwerkt! op komst van de directie Werk en Participatie. Ik was op de vd Madeweg onlangs en zag de onrust en zorgen onder de medewerkers. Ik heb er een kritische blog over geschreven.
Sturing, Sturing en Sturing
Op donderdag 12 juni 2025 was ik bij het pensioenafscheid van een oud collega bij Amsterdamwerkt! aan de Van de Madeweg in de hoofdstad. Zij was jarenlang mijn managementassistente toen ik destijds (eind 2005 tot 2009) afdelingshoofd was van de afdeling Werk en Uitvoering (Het Amsterdamwerkt! van nu) , zeg maar het publieke reïntegratiebedrijf van de sociale dienst (Dienst Werk en Inkomen=DWI). Tevens was ik destijds directeur van de stichting Herstelling. Een hele eer om nu (na 16 jaar weg te zijn) uitgenodigd te worden en gevraagd te worden een toespraakje te houden bij haar afscheid.
Het unieke concept van de stichting Herstelling is direct na mijn vertrek in 2009 losgelaten. Dat concept was dat uitkeringsgerechtigden met behoud van uitkering de forten van de Stelling van Amsterdam herstelden/opknapten in een prikkelarme omgeving onder leiding van vakkundige werkmeesters uit de bouw, metaal en het groen. in 2006 werd hier een horeca traject aan toegevoegd met Ahmed Aboutaleb die als wethouder de aftrap gaf voor dit unieke traject. Opdrachten kwamen via Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer of een particuliere stichting.
Medewerkers waren trots dat ze konden bijdragen aan dit bijzondere concept en hadden een warm hart van vakmanschap en soms vaderschap voor de deelnemers, zelf spraken zij van het hebben van een “Herstellinghart”. Goede resultaten waren het gevolg. Veel deelnemers vonden hun weg naar een vervolgtraject, een beroepsopleiding, een gesubsidieerde, reguliere baan of dagbesteding. Die trots van de medewerkers heeft een enorme deuk opgelopen in 2014/2015 na een integriteitsschandaal bij het Amsterdamse Bos met twee werkmeesters van DWI/ Herstelling. Vlak daarna werd de naam veranderd in Amsterdamwerkt! Die deuk is tot op de dag van vandaag nog niet uitgedeukt. Maar daar wil ik het verder nu niet meer over hebben. Ik wil het graag hebben over het gebroddel rondom de instroom van nieuwe deelnemers.
Na weer een aantal medewerkers gesproken te hebben op 12 juni was het aloude probleem van gebrek aan instroom en niet tijdig bijstellen van het aanbod van trajecten weer de toponderwerpen. Hoe kan het toch dat er 32.000 (een dynamisch bestand) mensen met een bijstandsuitkering in Amsterdam zijn en dat de instroom op de trajecten van de Amsterdamse publike reintegrateie (dagbesteding/re-integratie) steeds maar weer achterblijft.
Het antwoord is grotendeels: Sturing door teammanagers op klantmanagers /klantbegeleiders binnen de afdelingen van de directie Werk en Participatie en een goed kwalitatief actueel aanbod van trajecten. Sturing is door de jaren heen een vies woord geworden in managementland bij de gemeente Amsterdam maar tegenover sturing staat vrijblijvendheid en dat laatste is dodelijk. Maar ook sturing vanuit Amsterdamwerkt! en andere afdelingen binnen het domein van Werk en inkomen zelf om naast de route van de klantmanagers ook zelf via de re-integratieconsulenten klanten te vinden. Pro-actieve consulenten die niet achter de computer wachten op een piepje of pingetje op de computer of er een klant wordt aangemeld maar zelf vindplaatsen bezoekt en klanten aan het hun trajecten weet te binden. Als derde pijler dienen andere netwerken te worden aangeboord bijvoorbeeld bij het UWV (WAJONG/ WIA en de WW) . Zo zullen er ongetwijfeld andere /regelingen partners zijn of doelgroepen zijn die kunnen worden aangeboord.
Sturing door teammanagers van Werk en Participatie
Het toeval doet zich voor dat ik de afgelopen vier jaar als OR lid contactpersoon was voor de directie Werk en Participatie en dus rechtstreeks overlegde met de directies van WPI vanuit de medezeggenschap. Ook toeval is dat ik in 2017 als interim manager een groep van 25 klantmanagers heb aangestuurd binnen WPI. Geen toeval is dat ik in 2004 en 2005 bij DWI de functie van klantmanager heb ontwikkeld samen met een externe partij (Boer en Croon). Ik weet dus waar ik het over heb.
Twee en half jaar geleden was een onderzoek gedaan door Deloitte. Eén van de conclusies was dat de teammanagers met van alles bezig waren (pilots/extra taken/experimenten) en dat ze niet aan aandacht voor hun medewerkers toekwamen. Advies van Deloite was: “De medewerker centraal!” Als je geen tijd hebt voor je personeel houdt een teammanager van klantbegeleiders/klantmanagers ook geen caseloadgesprekken, een essentiële taak. . Caseloadgesprekken zijn het instrument om een vinger aan de pols te houden en bij te kunnen sturen met de team taakstellingen in het achterhoofd. Als er niet gestuurd wordt dan zal het gros van de klantbegeleiders de weg van de minste weerstand kiezen. In 2022 beloofde de directeur van WP destijds beterschap n.a.v. het Deloite onderzoek en beloofde ontzorging van de teammanagers zodat zij meer aandacht aan hun medewerkers konden besteden echter in oktober 2024 moest hij toegeven tijdens een overleg met de medezeggenschap dat er niets van terecht gekomen is. Deze directeur is inmiddels vertrokken. Medewerkers niet de juiste aandacht geven en teammanagers niet ontzorgen van allerlei extra ballast leidt tot stuurloosheid en in het geval van Amsterdamwerkt! tot leegloop.
De OR/OC WPI heeft aan de directie WPI in het najaar 2o24 een voorstel gedaan om de functie van senior klantbegeleider in te voeren zodat hij/zij het gebrek van aandacht door de teammanagers aan/voor de medewerkers (tijdelijk) kon invullen door o.a. het houden van caseloadgesprekken om hen feedback te geven en te kunnen sturen. Dit voorstel van de OR/OC WPI werd in oktober 2024 hard van de hand gewezen door de twee WPI directeuren.
2. Sturing op alternatieven
Ook vanuit Amsterdamwerkt! kan een bijdrage aan de instroom worden geleverd. Daar moet dan wel door de verantwoordelijk afdelingsmanager op worden gestuurd richting zijn/haar teammanagers. Allereerst moeten de aangeboden trajecten aansluiten op de vraag en moet je snel kunnen schakelen. Je moet bijvoorbeeld geen traject meer aanbieden als zonnepaneellegger: Een paar jaar geleden was hier veel vraag naar maar nu kun je er geen droog brood meer mee verdienen. De reo van 2022 had als doel wendbaarheid van de organisatie. Deze wendbaarheid zou ook moeten gelden voor de publieke reintegratie van de stad.
Er zijn genoeg andere vindplaatsen waar kandidaten de weg naar de trajecten naar Amsterdamwerkt! kunnen vinden. Ahmed Aboutaleb stimuleerde dit destijds als wethouder en gaf zelf de toenmalige directeur van DWI hiertoe de opdracht. Kandidaten werden toegeleid vanuit uitval beroepsopleidingen. De parels bij Amsterdamse welzijnsinstellingen die daar een geslaagd traject hadden doorlopen. Een ander succesvolle methodiek was ook op te interveniëren op sollicitatie-uitval bij werkgevers met het toenmalige werkgeversloket wat nu Werkgeverservicepunt is. Zeker met het huidige personeelstekort is dit “opkontje” via Amsterdam Werkt de weg naar een duurzame reguliere baan. Je hebt hiervoor wel consulenten nodig die goed kunnen gedijen in netwerken en niet wachten totdat de computer een piepje of pingetje van aanmelding geeft maar het veld in gaan met hun pro-activiteit, de doelgroep goed kennen en doeltreffend kunnen acteren zijn andere randvoorwaarden. Zij moeten door hun teammanager hiervoor worden gefaciliteerd. Lezers van deze blog kunnen uiteraard als reactie andere instroommogelijkheden aangeven.
3. Andere toeleiders
Vanuit het UWV liggen ook volop kansen. UWV klanten uit de MRA- regio die langer dan een jaar in de WW zitten zijn tegenwoordig al langdurig werkloos. Een aanbod van een traject vanuit het Amsterdamse in de waaier van instrumenten waaronder Amsterdamwerkt! zou voor de hand moeten liggen. Ook vanuit de WIA kunnen klanten die jarenlang arbeidsongeschikt thuis hebben gezeten en (deels) worden goedgekeurd een opkontje krijgen. Zo zijn er vast nog andere doelgroepen te formuleren die in het Amsterdamse bestand zitten van mensen die aan de kant staan.
Tot slot
Ik las onlangs de brief van het management van Amsterdamwerkt! over de herstructurering/reorganisatie. Goed dat er een aparte functie komt voor netwerken en instroom echter ook de traject-consulenten hier een taak in geven is mijn advies.
Maar als je niets doet aan de sturing op klantbegeleiders/klantmanagers (de basis op orde!) dan lijkt Amsterdamwerkt! een ijsschots richting zomer te zijn tenzij het WPI management nu alsnog adequaat ingrijpt. Je kan herstructu -reren/ reorganiseren tot je een ons weegt met nieuwe trajecten en fasen maar zonder adequate sturing op de kernfunctionaris (de klantbegeleiders) wordt het een oeverloos verhaal. Vanuit mijn rol bij de Amsterdamse OR (contactpersoon voor OC WPI) de laatste vier jaar weet ik dat het management van WPI/afdeling AW er meer dan twee jaar overgedaan heeft om met dit verhaal (geen hogere wiskunde) te komen en met de nieuwe trajecten, natuurlijk heeft dit veel te lang geduurd met de snelheid van een schildpad olietanker. Met dergelijke snelheden geef je geen invulling aan de wendbaarheid die WPI sinds 2022 voorstaat en dat is geen goed teken en is eigenlijk een brevet van onvermogen. Opvallend bij het afschaffen van de huidige trajecten is de sportmodule/traject, een vaak essentieel onderdeel bij reintegratie, heel vreemd om de ruggengraat van succesvolle re-integratie te skippen. Afscheid nemen van de Amsterdamse publieke re-integratie op termijn zou het kind met het badwater weggooien zijn
Deze herstructurering is de laatste kans: Sturing, sturing en sturing op de klantbegeleiders van de gehele directie Werk & Participatie is het adagium en absolute randvoorwaarde. Voorts (tijdelijke) invoering van de senior functie voor klantbegeleiders om caseload-gesprekken te kunnen houden totdat de teammanagers daadwerkelijk zijn ontzorgd. De publieke re-integratie als gedwongen winkelnering (woordgrapje ;-)) op de kaart zetten is een noodzaak..
Edward Neering
Ik ontving de brief via mijn netwerk bij de medezeggenschap. Dit traject is sowieso adviesplichtig . Immers functies veranderen en er wordt gespeculeerd op minder personeel/boventalligheid. (art.25 WOR). Boventalligheid gaat zeker plaatsvinden denk ik . Hoop dat op dit traject samen met de OC/OR snel kan worden doorgepakt om de periode van onzekerheid zo kort mogelijk te laten zijn.
Nu maar hopen dat het WPI management het licht ziet! 😉
Terwijl Kees Smit van AZ deze week met jong Oranje 0nder 19 drie prijzen pakte voor Heiloo heb ik zelf afgelopen week de nationale nieuwsquiz gewonnen op NPO radio 1 bij het programma Spraakmakers en daarmee de vierde prijs voor de groenste plaats in Nederland binnen 24 uur. De score van 70 punten bleek aan het eind van de week goed voor de overwinning. De andere kandidaten vorige week hadden allen minder dan 50 punten. Ik was afgelopen maandag als eerste kandidaat aan de beurt en werd bevraagd op het nieuws van heel het weekend daarvoor. Goed voorbereid was ik zeker Alle kranten van zaterdag/maandagochtend en online nieuwsberichten waren meermaals doorgenomen. Via Midnight Hammer, Jeff Bezos en de Chiosbranden in Griekenland kwam de vraag over bijdrage (2,1%)van Spanje aan de NAVO. Ik antwoordde niet goed (ik had het Geitenpaadje van Rutte voorbereid) en deze vraag dreigde even mijn Waterloo te worden maar een goed doorlopen Nieuwskanon (10 punten) werd mijn redding. De Nieuwsfactor was 7 en het Nieuwskanon 10; dus 7 x 10=70. De prijs van 100 gulden zal worden gedoneerd aan Artsen zonder Grenzen en de 2e prijs van eeuwige roem is mooi meegenomen. Erg leuk om meegedaan te hebben.
Iedereen kent dat wel. Grote gebeurtenissen worden begeleid door muziek, een huwelijk, een geboorte of een uitvaart. Alleen bij een uitvaart heb je er zelf geen invloed meer op tenzij je het van tevoren hebt aangegeven.
Bij ons huwelijk in mei 2005 hadden we bij binnenkomst op de locatie van de huwelijksvoltrekking in Egmond aan de Hoef het nummer van Veldhuis en Kemper “ik wou dat ik jou was”. Ons avontuur begon in november 1989 met een one night stand wat pas in juli 1990 een vervolg kreeg. Toepasselijk derhalve het 2enummer “Love at first light” van Joe Jackson en werd gedraaid na de huwelijksvoltrekking, Tijdens het tekenen van de documenten van getuigen het nummer “I’ll write a song for you” van Earth Wind en Fire. Tijdens de champagne en de felicitaties werd de mooie CD “Painted from memory” gedraaid van Burt Bacherach en Elvis Costello. Kortom over de muziek was duidelijk van tevoren nagedacht en terecht!
Bij een uitvaart worden doorgaans muziek gedraaid bij binnenkomst, drie nummers tijdens en muziek als de goegemeente langs de kist loopt op weg naar koffie /wijn en cake/bitterballen. Als de bijeenkomst duurder is dan duurt het doorgaans een half uur langer dus ook meer muziek. Dan zijn wel 6 nummers gangbaar.
Voor mijn uitvaart kies ik uiteraard voor zes nummers. Op deze wijze heb ik toch de schijn van invloed en dat stemt mij gerust. Degenen die mij kennen weten dat ik op de een of andere manier de regie wil hebben ;-).
We beginnen met de binnenkomst. Ik lig daar harstikke dood in een rieten mand of een wade. Absoluut geen dichte kist voor het geval ik toch nog plots wakker word, je weet maar nooit. Geen bloemen of dat soort fratsen wat mijn levensadagium is immers “Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed”. We houden het dus sober.
Wilgenmand bij uitvaart
Bij binnenkomst horen de bezoekers Symphony No 1 III Slow movement. Het is de een van de twee klassieke albums die Joe Jackson heeft gemaakt. Het nummer is toepasselijk bij binnenkomst en het geeft de veelzijdigheid van deze muzikale kameleon aan.
Als iedereen zit op de houten banken wordt “Mijn houten hart” gedraaid van de Poema’s. Een verwijzing naar de periode 1976 tot en met 1989. Een mooie turbulente tijd met liefdes, uitspattingen en bevlogenheid in mijn baan bij de gemeentelijke sociale dienst.
Ooit katholiek opgevoed in een groot gezin. De jongste van 14 kinderen maar als snel het geloof de rug toegekeerd. Religie in welke vorm dan ook in de volle breedte brengt veel ellende met zich mee op deze wereldbol zo is altijd maar weer gebleken en blijkt nog steeds is. Persoonlijk vind ik “Red mij niet” van Maarten van Roozendaal daar mooi bij passen en het lied zegt iets over mijzelf. Dus dat als tweede nummer.
We zitten er inmiddels lekker in. Ik zou natuurlijk een verwijzing kunnen doen naar mijn jeugd op de middelbare school met de Glamrock als muziekgordijn en mijn schoolagenda werkelijk uitpuilde met Suzi Quatro in haar leren pak en basgitaar. Of even later toen ik de Badhoevedorpse disco Het Klaverblad bestormde met de smaak van mijn eerste biertje en de dampende klinkende funk van James Brown. Maar deze twee slaan we over.
“Hij lacht zijn tanden bloot ook al heeft hij die niet meer” is een welhaast literaire zintekst van het nummer “Hart en Ziel van de Trockener Kecks (Rick de Leeuw). Dit wordt het derde nummer en draag ik op aan mijn kinderen, al mijn nichten en neven en de kinderen van mijn dierbaren. “Doe alles wat je doet, met hart en ziel”
We hebben drie Nederlandse nummers gehad dus we gaan over op het Engels. Omdat ik gecremeerd wil worden zal mijn as op x moment worden verstrooid en overal naar toe waaien. Dat is een fijn idee. Het schept ruimte en vrijheid en het geeft het gevoel van reizen. En Reizen brengt mij bij een van de favo’s in mijn Top 2000 keuze: Midnight train to Georgia van Gladys Knight and the Pips. Een heerlijk intens soulnummer waarmee je het gevoel hebt om onderweg te zijn. Het vierde nummer is een feit.
Het vijfde nummer grijpt terug naar ons huwelijk van mei 2005. “Love at first light” van Joe Jackson en gaat eigenlijk over de periode van 1989 tot en met heden met al het lief en leed wat we hebben doorgemaakt.
Joe Jackson
We maken het niet te bont het zesde nummer is in aantocht. Alweer Joe Jackson met “On your radio” van de LP I’m the man. Daar lig ik dan in mijn mand/wade en de eerste zin is direct raak.
“Ex-friends, ex-lovers and enemies, I’ve got your cases in front of me today”
Geweldig nummer, voor mij eind jaren zeventig een kantelpunt in mijn muziekopvatting, van soul naar new wave. Bovendien een veelzijdige muzikant die tot op de dag van vandaag blijft verassen en let op de basgitaar van Graham Maby! Het is ook een verwijzing naar het begin van mijn roerige periode al vrijwilliger in jongerencentrum SmoeS in de jaren 70 en 80. Over deze periode is een mooi boek geschreven over de jongerencultuur in Amsterdam en omstreken.
Dan hebben we nog dat iedereen naar de wijn / de koffie en de bitterballen gaat. Om maar even wat totaal anders te doen en toch een beetje licht swingend/wiegend richting afsluiting te gaan doen we als muzikale afsluiting met een laatste groet aan de mand: Orchestra Baobab met het prachtige Utrus Horas. Zelf vind ik het een heerlijk nummer voor een hele warme zwoele avond met een heerlijke saxofoon.
Ik wil graag verstrooid worden in de duinen bij Egmond, dat lijkt mij een mooie plek. Dan kunnen de Schotse hooglanders toch nog even van mij genieten bij het grazen.
……en dat was het dan!
Edward Neering
NB: Er zit natuurlijk wel een disclaimer op deze blog. Aangezien ik minimaal 100 word heb ik nog 33 jaar te gaan. dus nog de helft van wat ik nu ben (66). Dat betekent dat er nog veel mooie muziek zal worden gemaakt en nieuwe herinneringen worden gecreëerd. Er zal dus sprake zijn muzikaal voortschrijdend inzicht
Op zondag 15 maart 2020 werd in Nederland in de namiddag de 1e Corona-lockdown aangekondigd en direct uitgevaardigd in verband met uitbreken van het Coronavirus. Concreet voorbeeld: De persconferentie was om 16.30 uur en om 18.00 uur moesten alle restaurants sluiten. In noord-Italië was de Coronadomino al gaan vallen en vielen er vele doden en waren er vele ziekenhuisopnames met IC. Het was onwerkelijk om naar de TV te kijken en te horen dat het menens was. Van de één op de andere dag niet meer naar het werk en alles digitaal en per mobiele telefoon, geen idee hoe dat er uit zou gaan zien. Eerst ging het per telefoongroepen met Discord en later met Teams van Microsoft. Ik deed destijds een opdracht als interim-manager bij de afdeling Armoedebestrijding van de gemeente Amsterdam locatie Jan van Galenstraat. Ik werkte daar vooral met jongeren en veel uitzendkrachten. Daar kon niet alles digitaal en ook de telefoon moest worden opgenomen, dus managers gingen ieder één dag naar kantoor om met een kleine groep fysiek op kantoor te werken, ieder op minimaal anderhalve meter. Mijn beurt was op vrijdag. De angst zat er om de één of andere manier goed in. Ik weet nog dat ik van die chirurgenhandschoentjes droeg en een mondkapje, na WC bezoek ontsmette ik mijn handen. Anderhalve meter in de trein was ook een rare gewaarwording maar wel lekker rustig. In het begin weigerden sommige medewerkers in een kleine vergaderruimte te zitten. Ook weigeringen om om toerbeurt naar kantoor te komen. Uiteindelijk werd veel praktisch geregeld op vrijwillige basis. Achteraf bleek dat de wekelijkse productie ook met massaal thuiswerken prima werd gehaald dus waarom zou je überhaupt nog naar kantoor komen?
Tot overmaat van ramp overleed ook mijn buurvrouw (geen Corona), het was in de 2e week van de Lockdown en ze werd op 1 april 2020 gecremeerd. Het is de 1e uitvaart waar ik niet bij aanwezig kon zijn terwijl ik het wel wilde. Er mochten maar 30 mensen bij en we moesten kiezen wie er ging. De buurvrouwen gingen uiteindelijk.
Wandelen was ook al een aparte ervaring. Nu opeens liepen mensen met een boogje om je heen uit angst om besmet te worden. Deugmensen spraken mij aan als ik met een vriend in de open natuur geen anderhalve meter in acht nam. Op Twitter allerlei deugtweets als het later om volle winkelstraten ging. Wat natuurlijk wel deugt is het feit dat ik sinds 2020 10.000 stappen per dag loop, dat dan weer wel.
Het winkelen werd begeleid met ontsmetting van de handen en anderhalve meter in de winkelpaden en de kassa. Ook dat was lekker rustig. Ik weet nog dat hier in Heiloo de Appie Happie speciaal open was voor oudere mensen tussen half acht en half negen in de ochtend. Een prima tijd om toch een flink pak toiletpapier te scoren die door attente winkelmedewerkers waren achtergehouden omdat er op een giga manier werd gehamsterd door asocialen.
Op de TV in alle talkshows zat standaard een viroloog aan tafel. Allerlei meningen kwamen voorbij. Ook begon langzaam een tegenbeweging te ontstaan. Al gauw werden de tegenstanders “wappies” genoemd. De waarheid zal wel ergens in het midden hebben gelegen. Maurice de Hond ging op het ventilatieorgel zitten omdat de essentie van de besmettingen aerosolen waren. Hij werd al gauw weggezet maar achteraf bleek hij gelijk te hebben na allerlei wetenschappelijke onderzoeken.
De trein op een Coronavrijdag
Het onwerkelijke in Nederland begon op 25 februari 2020 live op TV. Er was een uitzending met minister Bruno Bruins om vragen over het Coronavirus te beantwoorden i.v.m. de situatie in China en Italië. Tijdens de uitzending kreeg hij een briefje in zijn handen gedrukt met de mededeling dat het 1e Coronageval in Nederland een feit was. De patiënt lag in isolatie in een ziekenhuis in Tilburg en kwam uit Loon op Zand (Brabant). Waarschijnlijk daar het 1e geval in verband met Carnaval met wintersporters die in Oostenrijk of Noord-Italië waren geweest. Het Coronanaspel was op de wagen in de lage landen.
Mijn vriend Kees Schelling was destijds in de gemeente Diemen tijdelijk de hoogste ambtenaar (gemeentesecretaris= GS)) i.v.m. ziekte van de zittende. Hij bezocht een Corona spoedbijeenkomst op de Stopera (Stadhuis van Amsterdam) van gemeentesecretarissen in de regio onder leiding van de GS van Amsterdam, Peter Teesink. Tijdens de bijeenkomst werd Teesink wat ingefluisterd in zijn oor en kwam direct met de mededeling dat er een tweede Coronageval was ontdekt maar nu in de regio Amsterdam, in het plaatsje Diemen! Even was de bloeddruk van Kees voelbaar in zijn wangen. De aanwezigen keken richting de interim GS uit Diemen en gaven Kees allemaal bemoedigende woorden mee en een schouderklopje en wensten hem sterkte de komende dagen. Burgemeester Boog van Diemen was al onderweg naar crisisoverleg in de Stopera. De Mediamachine draaide ineens volop met even o.a. Diemen in het middelpunt. Kees zei desgevraagd dat hij deze periode niet snel meer zal vergeten.
Later in 2021 kwam ook het gedoe met de QR codes en de vaccinaties. De vaccinatiestraten van de GGD en alle verhalen van voor- en tegenstanders. Mijn aanname is dat bij een volgende keer dit men toch wel achterwege zou laten. In december 2021 ging mijn zoon trouwen met zijn vriendin. Gelukkig was de trouwambtenaar van het soepele slag en stond toe dat er familie bij de huwelijkssluiting kon zijn, formeel mocht dit eigenlijk niet. De foto van een bruidspaar met twee mondkapjes op is nu al haast iconisch.
Coronahuwelijk Amsterdam
De gevolgen van Corona op het werk waren gigantisch. Vroeger had je “het Nieuwe Werken” met een uitgebreide discussie over wel of niet thuiswerken en de verantwoording die daarbij hoort. Of eigenlijk ging het om vertrouwen. Door Corona werkte 70% ineens thuis! Ineens was er een gedwongen winkelnering van het Nieuwe werken in verband met de epidemie. Het heeft gemaakt dat thuiswerken de normaalste zaak van de wereld is geworden wat weer nieuwe problemen met zich meebrengt voor de moderne manager.
Van werk naar voetbal is natuurlijk een kleine stap ;-). Het mag niet onvermeld blijven dat de gehele voetbal competitie door de KNVB werd stilgelegd in verband met de uitbraak van Covid. Ajakkes en AZ stonden gezamenlijk op nummer één. AZ had dat seizoen zowel uit als thuis van Ajax gewonnen. Toch besloot de KNVB om de Amsterdammers al kampioen uit te roepen om basis van het doelsaldo. Een zwarte Coronabladzijde in de geschiedenis van deze Nederlandse voetbalorganisatie. Het was natuurlijk beter geweest om een beslissingswedstrijd te organiseren zonder publiek.
After the last JJ gig in Amsterdam I was thinking about de ideal JJ concert. A mix /shuffle is possible.
Na het laatste JJ concert in Carre eind 2024 met Britse Town Hall (Max Champion) muziek in het 2e deel zat ik daarna in mijzelf te mijmeren in het cafe over het ideale JJ concert. Een concert voor de vaste parochie zonder “Thema fratsen”.
Amateur Hour (I’m the man) or One to one (Beat crazy)
Not here Not now! (Body and Soul) or Be my number two (Body and Soul)
Breaking us in two (Night and Day) of Real men (Night and Day)
King of the City ( Fast Forward) of Keep or dreaming (Fast Forward)
A Place in the Rain ( Rain) or Solo (Rain)
Love at first Light (Volume 4) or Blue Flame (Volume 4)
Tomorrow’s world (Blaze of Glory) or London Town (Blaze of Glory)
Ever After (Night Music) or Toxedo Junction (Jumping Jive)
I don’t Mean a Thing (The Duke en tevens Cover) or I ain’t got nothing ..(Sarah Jones)
Stranger than You (Night and Day II) or Glamour and Pain (Night and Day II)
Soul Kiss (Big World) or We can’t live togheter (Big World)
Another World (Night and Day) or Cancer (Night and Day)
Fool (Fool) or 32 Kisses (Fool)
Someone up there (Beat Crazy) or Biology (Beat Crazy)
Nineteen forever (Blaze of Glory) or Evil Empire (Blaze of Glory)
On your Radio (I’m the man) or I’m the man (I’m the man)
One more Time (Look sharp) or Look Sharp (look Sharp)
Toegift: A slow song (Night and Day) or Different for girls (I’m the man)
Toegift: Stranger than fiction (Laughter and Lust) or Obvious Song (Laughter and Lust)
Toegift: Is she really going out with him / a cappella (look Sharp)
Er is een periode geweest dat ik met een groep wat halve marathons buiten de Hollandse grenzen liep. Antwerpen, Madrid, Berlijn en Parijs zijn daar enkele voorbeelden van tussen 2010 en 2015. Na Parijs in 2014 nooit meer een halve marathon gelopen en dat is maar goed ook. Vanaf april 2o14 alleen nog maar 10 km’s gelopen op één uitzondering na. Op 24 maart 2017 werd, één jaar na het overlijden van Johan Cruijff, de eerste JC loop gehouden van, hoe kan het ook anders, 14 km. De route liep van het Olympisch Stadion naar de Johan Cruijff Arena via zijn geboortehuis in Betondorp in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Ik was die dag in blakende vorm, zo goed heb ik daarna nooit meer gelopen! Maar dat allemaal terzijde. Corona werd een spelbreker en na de Covid periode hebben mijn vriend Bo en ik ons toegelegd, en naar volle tevredenheid, op het specialisme van de 5 km. Als we veroordeeld worden tot de “Kidsrun” dan houden we ermee op ;-).
Hardloopmedailles door de jaren heen van 2008 tot heden
Achter Parijs 2014 zit een bijzonder verhaaltje. Ik was te laat om mij zelf in te schrijven. De deadline was verlopen en ik werd slachtoffer van het feit dat ik bijna alles laat aankomen op “het laatste moment”. Dit keer leek deze slechte gewoonte mij fataal (normaal gesproken loopt het altijd goed af!) te worden. Maarrrr… mijn competentie resultaatgerichtheid dwong mij ertoe om andere opties te onderzoeken om alsnog mee te kunnen doen met dit giga hardloopevenement in de lichtstad. Dan kon bijvoorbeeld via deelname via een business loop of via een sponsorvariant. Ik koos voor het laatste. Voorwaarde was dat er een goed doel werd uitgekozen uit de portfolio van de organisatie en dat er minimaal 250 euro bij elkaar geharkt moest worden. Ik koos voor “Medecins sans frontiers” oftewel de Franse variant van Artsen zonder Grenzen.
sponsorbrief “Voor een Joet zit je Goed” voor Artsen zonder Grenzen
Die 250 euro was zo bij elkaar maar het smaakte natuurlijk naar meer. In ieder geval was mijn inschrijving een feit. Mijn broer Paul was inmiddels aangesloten bij de actie en ook Bo Bogaard was met zijn bedrijf Bofit “ein dritte im Bunde”. Het grote kantelmoment was het idee en besluit om samen met Bo een single te maken om meer geld op te halen voor Artsen zonder Grenzen. Voordat we de studio in doken ging er een heel proces aan vooraf. We besloten om het nummer op te bouwen rondom de Neeringweblog slogan “Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed!”, sterker nog dat werd het refrein. Een beetje pielen met muziek en tekst in de oefenruimte bij Tjarda aan de Vliegerstraat in Alkmaar leverde al snel wat op. Ik trok mij terug in de kroegruimte van Tjarda en schreef in 20 minuten de tekst voor het nummer gebaseerd op de ervaringen en het debacle van de marathon in Berlijn, de actie voor AZG , de te lopen halve marathon in Parijs en het feit dat het echt de allerlaatste keer zou zijn.
De publiciteitsmachine kwam op gang. De plaatselijke Uitkijkpost besteedde aandacht (zie foto boven) aan de actie en het ging rond op Facebook en Twitter (nu “X”).
De single werd verkocht voor 10 euro, 2 euro productiekosten en 8 euro voor het goede doel. De singel kreeg de naam “Voor een Joet* zit je Goed!”. De 150 stuks waren snel uitverkocht en de totale actie heeft meer dan 1800 euro opgeleverd voor Artsen zonder grenzen. Toen ik mijn shirtje ophaalde in Parijs bij AZG bleken we de op één na beste opbrengst te hebben, dus de eerste virtuele zilveren plak was binnen. Tijdens de halve marathon kwam regelmatig de kreet “Allez Medecins!” en ik ging voort om binnen de twee uur te eindigen. Dat laatste is niet gelukt in verband met een op hol geslagen haas bij de start.
De single heeft net niet de top 40 gehaald 😉 want anders was het hek van de dam geweest. We kijken terug op een mooie periode met een heuse “hit” in de slipstream. Een paar maanden om nooit meer te vergeten. Veel dank aan het bedrijf Bofit dat de single uiteindelijk heeft mogelijk gemaakt.
Edward Neering
*De term Joet komt uit het gulden tijdperk voor de euro. Een joet was de Amsterdamse bijnaam van een 10 gulden biljet, een geeltje was de bijnaam van een 25 gulden biljet, een brammetje voor een 50 gulden biljet, een meier voor een 100 gulden biljet en een rooie voor een 1000 gulden biljet”
EE
In de studio bij de finale opname van “Voor een Joet zit je Goed!”
De CD “Voor een Joet zit je goed!”
Uitreiking van het 1e exemplaar in januari 2014 van de CD “Voor een Joet zit je Goed”in Amsterdam!
Het is zaterdag 19 mei 1990. Een prettige lentedag en vanavond de Rolling Stones in de Kuip in Rotjeknor. Samen in de grote Citroen van Gerard zoeven we naar de Maasstad voor de Urban Jungle tour. Het is een drukte van jewelste bij het Feijenoordstadion en we zijn op zoek naar vak U. Het ging hard met de verkoop dus we hebben mazzel gehad dat we kaartjes hebben. In februari hebben we, na het stappen, vanaf drie uur in de nacht in de rij gestaan bij de Nieuwe Muziekhandel in de Leidsestraat in 020. Een gigarij, rond een uur of half tien waren we aan de beurt en vak U was onze prijs. Vak U zit schuin achter “het doel” 150 meter van het podium.
De openingsgitaarrif van “Start Me Up” klinkt dominant, keihard en prachtig door de boxen. Gelukkig zijn er grote videoschermen want Jagger op die afstand zie ik niet, we hebben godzijdank ook een verrekijker. Na de opening volgen er een paar onbekende nummers maar na Miss you gaat het echt los. Een rustpunt is het geweldige mooie Angie uit 1973 waar ik op de middelbare school innig op heb geschuifeld met Debbie nadat de door de broeders gescheurde pagina’s van kranten, verdeeld tussen jongens en meisjes, die van mij op die van haar paste. Debbie was het mooist meisje van de school met indrukwekkende borsten. Een schuifel om nooit meer te vergeten.
Jagger neemt even pauze en de band speelt het psychedelische “2000 light years from Home”. Het is al donker aan het worden en na de laatste tonen van 2lyfh valt al het licht uit in de Kuip. Een gigantische laserstraal vanuit vak V (naast vak U) met volgspot floept aan en bestrijkt de hele lengte van het stadion richting de top van de toren dat op het podium van de Urban Jungle tour is gebouwd. Mick Jagger zingt “please allow me tot introduce myself, I’m a man of wealth and taste”. Gerard en ik krijgen kippenvel bij de start van “Sympathy for the devil”. De rest van dit geweldige concert is geschiedenis.
We besluiten om niet direct naar huis te gaan maar eerst nog even een biertje te gaan doen in café De Prins op de Prinsengracht. We lopen over van enthousiasme over het Stonesconcert dat we zojuist hebben ondergaan en extrovert als we zijn delen we dat met onze omgeving in de kroeg. Ik kom in gesprek met een zekere Lidy en Gerard neemt haar vriendin voor zijn rekening. Biertje hier, biertje daar enz. Met Lidy, een leuke aantrekkelijke blonde vrouw, raak ik in gesprek over het concert en vertel dat ik op dezelfde dag (26 juli) jarig ben als Mick Jagger. Ik vertel haar mijn bewondering over het dansje van de 15 jaar oudere Jagger, sensueel en authentiek. Sterker nog, ik claim het dansje en in mijn enthousiasme doe ik het even voor in de Prins nadat de barman the Stones heeft opgezet. Een omstander roept direct “Hé, Mick Jagger!” Ik zie dat Lidy smakelijk lacht en toch wel een beetje onder de indruk is. Ons gesprek gaat voort en ineens zitten we op de Miniadvertenties in het Parool, Trouw en Volkskrant. Aanleiding was het lezen van rouwadvertenties als ik de krant opensla, zoiets van even checken of er bekende doden zijn vandaag. Dus zowel Lidy als ik blijken iedere dag altijd ook de oproepen te lezen, altijd heerlijk smullen. Biertje hier en biertje daar, het is oergezellig in café de Prins. De laatste ronde, Gerard trekt aan mijn mouw en mij naar zich toe, “We gaan!”. Lidy vraagt of we elkaar nog eens zien en terwijl Gerard mij richting uitgang trekt zeg ik met een grap, misschien ook wel met een vleugje arrogantie, “Zet maar een oproep in de krant!”
Ik werk bij de Gemeentelijk Sociale Dienst in Amsterdam op de hoek Herengracht/Vijzelstraat recht tegen over de Burgermeesterwoning van Ed van Tijn, als bijstandsmaatschappelijk werker en fiets iedere dag heen en weer naar Badhoevedorp. Op dinsdag 22 mei 1990 fiets ik eerst even langs de Shoarmatent “Mama” in de korte Leidsedwarsstraat. Ik heb geen zin om te koken dus maar even snel een broodje. Bij het weggaan merk ik dat mijn fietssleutel van mijn zwarte dienstfiets gebroken is. Blijkbaar gebeurd bij het op slot zetten, zelf niets in de gaten gehad. Ik vermoed ernstige metaalmoeheid van de fietssleutel. Ik besluit om mijn zwarte stalen ros maar even daar te laten en met de bus 169 vanaf het Leidseplein naar Badhoevedorp te gaan. Eerst even een Parool halen bij het Amsterdams Uitbureau (AUB) in de front van de Stadschouwburg. Ik stap de lege bus binnen en blader in de krant. Uiteindelijk kom ik bij de oproepen van de Mini’s.
“Goede morgen, blonde PRINS met het Jaggerdansje. Nu jij! Br.o.nr.100-23172 bur.v.d.blad”
Ik bloos in een lege bus en kijk even om mij heen of niemand mij gezien heeft. Ik ben zo rood als de skairode busstoelen.
Ik kom thuis en besluit om wel te reageren. Ik kies een mooie kaart uit van de reeks die ik heb meegenomen uit Berlijn en schrijf terug met het briefreferentienummer. Ik zorg er natuurlijk wel voor dat ik een korte omschrijving geef van wat er gebeurd is en dat ik mij profileer als “the one and only”. Geke belt en we babbelen wat. Ik vertel in geuren en kleuren het verhaal van de Stones, Jaggerdansje en de oproep in het Parool. Vindt zij niet echt leuk. Geke en ik kennen elkaar sinds begin april. We hangen op. Even later belt zij mij terug met de mededeling “kijk morgen maar in de krant!” De volgende dag wederom een oproep in het Parool;
“Ik ben heel erg gek op mijn lieve, blonde prinsje met zijn jagger-dansje. Kusjes Geke. P.S. Groetjes aan Fini en buuf”
Er was duidelijk een spanningsveld ontstaan rondom de advertenties/oproepen. Een interventie van mijn kant was nu blijkbaar nodig dus op 31 mei 1990 plaats is zelf een oproep aan Geke en aan Lidy;
“Lieve Geke, Jaggerdansje op de vulkaan? Ik ben knetterdol op jou. Liefs Edward”
en om mijn kroegbelofte aan Lidy waar te maken;
Morning ZeilPRINSes, Leuk succes dat Jaggerdansje!
Eerlijk gezegd denk ik dat dit het dan wel zal zijn. Leuk verhaal, kersverse liefde even gered en we gaan over tot de orde van de dag. Na een weekendje fietsen met Geke in Zeddam staat er in het Parool op maandag de volgende advertentie;
“Jackerdansje van ED is afGEKEurd. Die van Prince niet, mits de beloofde brief.”
Is deze van Lidy? In plaats van Jaggerdansje staat er Jackerdansje en Prins is vervangen door Prince. Of is dit een of andere grapjas!. Er staat een duidelijke verwijzing naar Geke in. Ik ben volledig in de war want het toeval wil dat Geke onze kortstondige relatie heeft beëindigd, ze heeft er de brui aan gegeven. Ze vindt mij er te “hippieachtig” uit zien en wil nieuwe kleren kopen hetgeen ik natuurlijk weiger, is ze nu helemaal van het padje af? Bye, bye Geke.
De week daarna ontvang ik een brief van Lidy met haar reflectie op het hele gebeuren. Ze schrijft over veel lol met haar ICT-collega’s en de complottheorieën die zij samen bedacht hebben. Ze vertelt dat ik niet de enige was die gereageerd had op haar oproep. Leuke vrouw die Lidy!
Ze komt tot 4 Theorieén:
De “pik” Theorie, een volslagen onbekende met een saai leven heeft een advertentie geplaatst om de groeten te doen aan zijn buuf en Fini;
De “cryptogram” Theorie: De advertentie zou door mij geplaatst zijn om verwarring te zaaien;
De “vriendin” Theorie: Hij heeft een vriendin die Geke heet;
De “Hij werkt bij de krant” Theorie: Want hoe weet ik dat het een succes is die oproep?
Ik besluit dat ik ga overschakelen op mijn eigen theorie. Mijn attacktheorie! Ik schrijf Lidy een uitgebreide brief met nogmaals het gebeurde in café De Prins en alles rondom het hele oproepencircus. Ik stel voor om telefoonnummers uit te wisselen en nog een keer een afspraak te maken. We bellen en spreken af, jazeker in café de Prins aan de Prinsengracht.
Biertje hier en biertje daar. Lang verhaal kort, we vinden elkaar errugg leuk en na sluitingstijd zoef ik met Lidy richting Amsterdam Noord nabij het Buikslotermeerplein. Na een heerlijke nacht brengt zij mij een ontbijtje op bed. Naast de versgeperste Jus d’Orange staat de doos met brieven die zij van allerlei mannen heeft ontvangen naar aanleiding van haar oproep.
“Goede morgen, blonde PRINS met het Jaggerdansje. Nu jij! Br.o.nr.100-23172 bur.v.d.blad”
