Het slagveld is weer achter de rug in mijn tere mond terwijl het politieke veldslag in het land zich verdiept richting de verkiezingen op 29 oktober. Op de dag dat kabinet Schoof 3 is gevallen ….nog even en Dick Schoof is alleen aan de macht ;-). Laat Schoof maar schuiven! Het is al meer dan 25 jaar geleden dat ik halfjaarlijks de mondhygiëniste bezoek in het groene Heiloo. Tegenwoordig 1 x in de 4 maanden. Je zou dan toch zeggen dat het voorheen halfjaarlijkse strijdtoneel bij de mondhygieniste ten einde zal zijn nu de frequentie omhoog is gegaan en ik meer aandacht geef aan mijn gebit sinds dat ik met pensioen ben gegaan.
Sinds mijn vertrek bij de gemeente Amsterdam ben ik intensief in de weer met ragers in diverse kleuren van TePe en poets maximaal, minimaal 2 minuten per keer. De achterkant van mijn kiezen worden zelfs met een gaasje extra bewerkt.
Nee hoor, het gevecht in mijn mond duurde toch nog zo’n 40 minuten terwijl mijn aanname was dat ik binnen 10 minuten weer op straat zou staan gezien mijn grondige aanpak van het afgelopen jaar.
Ik verlang terug naar mijn oude mondhygiëniste Simone. Standaard had ik een muur van tandsteen achter de onderste voortanden. “Even de Berlijnse muur slopen” was een halfaarlijkse opmerking. Veel haakjeswerk en ander gepunnik en dan afsluiten met het polijsten. Zij adviseerde ook ragers maar ik kwam niet verder rubberen standenstokers van Kruidvat. Toch stond ik altijd binnen een half uur weer buiten, 33% korter dan de huidige behandeling en met minder goed ondehoud.
8 maanden geleden zei mijn huidige: “uw tandvlees flubbert!, u staat aan de vooravond van een parodontitis (chronische tandvleesontsteking). Ik was verbijsterd omdat ik voor mijn gevoel heel goed bezig was. “Sommige zaken zijn weerbarstig” zei ze onderkoeld. Dit alles brengt mij terug in de tijd van de schooltandarts eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Als het wagentje kwam voorrijden bij de Plesmanschool in Badhoevedorp dan ging er een siddering door de hele school. Mevrouw slachttand, de assistente van Tandarts LIem kwam de leerlingen oproepen op alfabet. Alle kinderen van het ziekenfonds waren de Sjaak, kinderen van welgestelde ouders die particulier waren verzekerd haalden opgelucht adem. “Doe die mond open! Anders boor ik in die tong van je”, sneerde de tandarts in een licht Indisch accent. Daarvoor had hij de vraag gesteld of ik wel elke dag mijn tanden poetste. Eerlijk als ik was zei ik dat dat niet altijd het geval was. “Vergeet jij s’morgens ook wel eens je onderbroek aan te trekken” beet hij mij toe. “Dat heb jij ervan! Als je niet elke dag je tanden poestst”, zei hij al borend zonder verdoving.
Bij de huidige mondhygiëne behandelingen wordt er niet meer gepolijst. Gevalletje van jammer, want het is een frisse afsluiting van de behandeling. Na 40 minuten haal ik opgelucht adem en vraag ik bij het opstaan uit de roze stoel of mijn tandvlees nog flubbert. “het gaat een stuk beter……..maarrrr we hebben nog een lange weg te gaan! “Amen, dacht ik!
Edward Neering
