After the last JJ gig in Amsterdam I was thinking about de ideal JJ concert. A mix /shuffle is possible.
Na het laatste JJ concert in Carre eind 2024 met Britse Town Hall (Max Champion) muziek in het 2e deel zat ik daarna in mijzelf te mijmeren in het cafe over het ideale JJ concert. Een concert voor de vaste parochie zonder “Thema fratsen”.
Amateur Hour (I’m the man) or One to one (Beat crazy)
Not here Not now! (Body and Soul) or Be my number two (Body and Soul)
Breaking us in two (Night and Day) of Real men (Night and Day)
King of the City ( Fast Forward) of Keep or dreaming (Fast Forward)
A Place in the Rain ( Rain) or Solo (Rain)
Love at first Light (Volume 4) or Blue Flame (Volume 4)
Tomorrow’s world (Blaze of Glory) or London Town (Blaze of Glory)
Ever After (Night Music) or Toxedo Junction (Jumping Jive)
I don’t Mean a Thing (The Duke en tevens Cover) or I ain’t got nothing ..(Sarah Jones)
Stranger than You (Night and Day II) or Glamour and Pain (Night and Day II)
Soul Kiss (Big World) or We can’t live togheter (Big World)
Another World (Night and Day) or Cancer (Night and Day)
Fool (Fool) or 32 Kisses (Fool)
Someone up there (Beat Crazy) or Biology (Beat Crazy)
Nineteen forever (Blaze of Glory) or Evil Empire (Blaze of Glory)
On your Radio (I’m the man) or I’m the man (I’m the man)
One more Time (Look sharp) or Look Sharp (look Sharp)
Toegift: A slow song (Night and Day) or Different for girls (I’m the man)
Toegift: Stranger than fiction (Laughter and Lust) or Obvious Song (Laughter and Lust)
Toegift: Is she really going out with him / a cappella (look Sharp)
Er is een periode geweest dat ik met een groep wat halve marathons buiten de Hollandse grenzen liep. Antwerpen, Madrid, Berlijn en Parijs zijn daar enkele voorbeelden van tussen 2010 en 2015. Na Parijs in 2014 nooit meer een halve marathon gelopen en dat is maar goed ook. Vanaf april 2o14 alleen nog maar 10 km’s gelopen op één uitzondering na. Op 24 maart 2017 werd, één jaar na het overlijden van Johan Cruijff, de eerste JC loop gehouden van, hoe kan het ook anders, 14 km. De route liep van het Olympisch Stadion naar de Johan Cruijff Arena via zijn geboortehuis in Betondorp in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Ik was die dag in blakende vorm, zo goed heb ik daarna nooit meer gelopen! Maar dat allemaal terzijde. Corona werd een spelbreker en na de Covid periode hebben mijn vriend Bo en ik ons toegelegd, en naar volle tevredenheid, op het specialisme van de 5 km. Als we veroordeeld worden tot de “Kidsrun” dan houden we ermee op ;-).
Hardloopmedailles door de jaren heen van 2008 tot heden
Achter Parijs 2014 zit een bijzonder verhaaltje. Ik was te laat om mij zelf in te schrijven. De deadline was verlopen en ik werd slachtoffer van het feit dat ik bijna alles laat aankomen op “het laatste moment”. Dit keer leek deze slechte gewoonte mij fataal (normaal gesproken loopt het altijd goed af!) te worden. Maarrrr… mijn competentie resultaatgerichtheid dwong mij ertoe om andere opties te onderzoeken om alsnog mee te kunnen doen met dit giga hardloopevenement in de lichtstad. Dan kon bijvoorbeeld via deelname via een business loop of via een sponsorvariant. Ik koos voor het laatste. Voorwaarde was dat er een goed doel werd uitgekozen uit de portfolio van de organisatie en dat er minimaal 250 euro bij elkaar geharkt moest worden. Ik koos voor “Medecins sans frontiers” oftewel de Franse variant van Artsen zonder Grenzen.
sponsorbrief “Voor een Joet zit je Goed” voor Artsen zonder Grenzen
Die 250 euro was zo bij elkaar maar het smaakte natuurlijk naar meer. In ieder geval was mijn inschrijving een feit. Mijn broer Paul was inmiddels aangesloten bij de actie en ook Bo Bogaard was met zijn bedrijf Bofit “ein dritte im Bunde”. Het grote kantelmoment was het idee en besluit om samen met Bo een single te maken om meer geld op te halen voor Artsen zonder Grenzen. Voordat we de studio in doken ging er een heel proces aan vooraf. We besloten om het nummer op te bouwen rondom de Neeringweblog slogan “Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed!”, sterker nog dat werd het refrein. Een beetje pielen met muziek en tekst in de oefenruimte bij Tjarda aan de Vliegerstraat in Alkmaar leverde al snel wat op. Ik trok mij terug in de kroegruimte van Tjarda en schreef in 20 minuten de tekst voor het nummer gebaseerd op de ervaringen en het debacle van de marathon in Berlijn, de actie voor AZG , de te lopen halve marathon in Parijs en het feit dat het echt de allerlaatste keer zou zijn.
De publiciteitsmachine kwam op gang. De plaatselijke Uitkijkpost besteedde aandacht (zie foto boven) aan de actie en het ging rond op Facebook en Twitter (nu “X”).
De single werd verkocht voor 10 euro, 2 euro productiekosten en 8 euro voor het goede doel. De singel kreeg de naam “Voor een Joet* zit je Goed!”. De 150 stuks waren snel uitverkocht en de totale actie heeft meer dan 1800 euro opgeleverd voor Artsen zonder grenzen. Toen ik mijn shirtje ophaalde in Parijs bij AZG bleken we de op één na beste opbrengst te hebben, dus de eerste virtuele zilveren plak was binnen. Tijdens de halve marathon kwam regelmatig de kreet “Allez Medecins!” en ik ging voort om binnen de twee uur te eindigen. Dat laatste is niet gelukt in verband met een op hol geslagen haas bij de start.
De single heeft net niet de top 40 gehaald 😉 want anders was het hek van de dam geweest. We kijken terug op een mooie periode met een heuse “hit” in de slipstream. Een paar maanden om nooit meer te vergeten. Veel dank aan het bedrijf Bofit dat de single uiteindelijk heeft mogelijk gemaakt.
Edward Neering
*De term Joet komt uit het gulden tijdperk voor de euro. Een joet was de Amsterdamse bijnaam van een 10 gulden biljet, een geeltje was de bijnaam van een 25 gulden biljet, een brammetje voor een 50 gulden biljet, een meier voor een 100 gulden biljet en een rooie voor een 1000 gulden biljet”
EE
In de studio bij de finale opname van “Voor een Joet zit je Goed!”
De CD “Voor een Joet zit je goed!”
Uitreiking van het 1e exemplaar in januari 2014 van de CD “Voor een Joet zit je Goed”in Amsterdam!
Het is zaterdag 19 mei 1990. Een prettige lentedag en vanavond de Rolling Stones in de Kuip in Rotjeknor. Samen in de grote Citroen van Gerard zoeven we naar de Maasstad voor de Urban Jungle tour. Het is een drukte van jewelste bij het Feijenoordstadion en we zijn op zoek naar vak U. Het ging hard met de verkoop dus we hebben mazzel gehad dat we kaartjes hebben. In februari hebben we, na het stappen, vanaf drie uur in de nacht in de rij gestaan bij de Nieuwe Muziekhandel in de Leidsestraat in 020. Een gigarij, rond een uur of half tien waren we aan de beurt en vak U was onze prijs. Vak U zit schuin achter “het doel” 150 meter van het podium.
De openingsgitaarrif van “Start Me Up” klinkt dominant, keihard en prachtig door de boxen. Gelukkig zijn er grote videoschermen want Jagger op die afstand zie ik niet, we hebben godzijdank ook een verrekijker. Na de opening volgen er een paar onbekende nummers maar na Miss you gaat het echt los. Een rustpunt is het geweldige mooie Angie uit 1973 waar ik op de middelbare school innig op heb geschuifeld met Debbie nadat de door de broeders gescheurde pagina’s van kranten, verdeeld tussen jongens en meisjes, die van mij op die van haar paste. Debbie was het mooist meisje van de school met indrukwekkende borsten. Een schuifel om nooit meer te vergeten.
Jagger neemt even pauze en de band speelt het psychedelische “2000 light years from Home”. Het is al donker aan het worden en na de laatste tonen van 2lyfh valt al het licht uit in de Kuip. Een gigantische laserstraal vanuit vak V (naast vak U) met volgspot floept aan en bestrijkt de hele lengte van het stadion richting de top van de toren dat op het podium van de Urban Jungle tour is gebouwd. Mick Jagger zingt “please allow me tot introduce myself, I’m a man of wealth and taste”. Gerard en ik krijgen kippenvel bij de start van “Sympathy for the devil”. De rest van dit geweldige concert is geschiedenis.
We besluiten om niet direct naar huis te gaan maar eerst nog even een biertje te gaan doen in café De Prins op de Prinsengracht. We lopen over van enthousiasme over het Stonesconcert dat we zojuist hebben ondergaan en extrovert als we zijn delen we dat met onze omgeving in de kroeg. Ik kom in gesprek met een zekere Lidy en Gerard neemt haar vriendin voor zijn rekening. Biertje hier, biertje daar enz. Met Lidy, een leuke aantrekkelijke blonde vrouw, raak ik in gesprek over het concert en vertel dat ik op dezelfde dag (26 juli) jarig ben als Mick Jagger. Ik vertel haar mijn bewondering over het dansje van de 15 jaar oudere Jagger, sensueel en authentiek. Sterker nog, ik claim het dansje en in mijn enthousiasme doe ik het even voor in de Prins nadat de barman the Stones heeft opgezet. Een omstander roept direct “Hé, Mick Jagger!” Ik zie dat Lidy smakelijk lacht en toch wel een beetje onder de indruk is. Ons gesprek gaat voort en ineens zitten we op de Miniadvertenties in het Parool, Trouw en Volkskrant. Aanleiding was het lezen van rouwadvertenties als ik de krant opensla, zoiets van even checken of er bekende doden zijn vandaag. Dus zowel Lidy als ik blijken iedere dag altijd ook de oproepen te lezen, altijd heerlijk smullen. Biertje hier en biertje daar, het is oergezellig in café de Prins. De laatste ronde, Gerard trekt aan mijn mouw en mij naar zich toe, “We gaan!”. Lidy vraagt of we elkaar nog eens zien en terwijl Gerard mij richting uitgang trekt zeg ik met een grap, misschien ook wel met een vleugje arrogantie, “Zet maar een oproep in de krant!”
Ik werk bij de Gemeentelijk Sociale Dienst in Amsterdam op de hoek Herengracht/Vijzelstraat recht tegen over de Burgermeesterwoning van Ed van Tijn, als bijstandsmaatschappelijk werker en fiets iedere dag heen en weer naar Badhoevedorp. Op dinsdag 22 mei 1990 fiets ik eerst even langs de Shoarmatent “Mama” in de korte Leidsedwarsstraat. Ik heb geen zin om te koken dus maar even snel een broodje. Bij het weggaan merk ik dat mijn fietssleutel van mijn zwarte dienstfiets gebroken is. Blijkbaar gebeurd bij het op slot zetten, zelf niets in de gaten gehad. Ik vermoed ernstige metaalmoeheid van de fietssleutel. Ik besluit om mijn zwarte stalen ros maar even daar te laten en met de bus 169 vanaf het Leidseplein naar Badhoevedorp te gaan. Eerst even een Parool halen bij het Amsterdams Uitbureau (AUB) in de front van de Stadschouwburg. Ik stap de lege bus binnen en blader in de krant. Uiteindelijk kom ik bij de oproepen van de Mini’s.
“Goede morgen, blonde PRINS met het Jaggerdansje. Nu jij! Br.o.nr.100-23172 bur.v.d.blad”
Ik bloos in een lege bus en kijk even om mij heen of niemand mij gezien heeft. Ik ben zo rood als de skairode busstoelen.
Ik kom thuis en besluit om wel te reageren. Ik kies een mooie kaart uit van de reeks die ik heb meegenomen uit Berlijn en schrijf terug met het briefreferentienummer. Ik zorg er natuurlijk wel voor dat ik een korte omschrijving geef van wat er gebeurd is en dat ik mij profileer als “the one and only”. Geke belt en we babbelen wat. Ik vertel in geuren en kleuren het verhaal van de Stones, Jaggerdansje en de oproep in het Parool. Vindt zij niet echt leuk. Geke en ik kennen elkaar sinds begin april. We hangen op. Even later belt zij mij terug met de mededeling “kijk morgen maar in de krant!” De volgende dag wederom een oproep in het Parool;
“Ik ben heel erg gek op mijn lieve, blonde prinsje met zijn jagger-dansje. Kusjes Geke. P.S. Groetjes aan Fini en buuf”
Er was duidelijk een spanningsveld ontstaan rondom de advertenties/oproepen. Een interventie van mijn kant was nu blijkbaar nodig dus op 31 mei 1990 plaats is zelf een oproep aan Geke en aan Lidy;
“Lieve Geke, Jaggerdansje op de vulkaan? Ik ben knetterdol op jou. Liefs Edward”
en om mijn kroegbelofte aan Lidy waar te maken;
Morning ZeilPRINSes, Leuk succes dat Jaggerdansje!
Eerlijk gezegd denk ik dat dit het dan wel zal zijn. Leuk verhaal, kersverse liefde even gered en we gaan over tot de orde van de dag. Na een weekendje fietsen met Geke in Zeddam staat er in het Parool op maandag de volgende advertentie;
“Jackerdansje van ED is afGEKEurd. Die van Prince niet, mits de beloofde brief.”
Is deze van Lidy? In plaats van Jaggerdansje staat er Jackerdansje en Prins is vervangen door Prince. Of is dit een of andere grapjas!. Er staat een duidelijke verwijzing naar Geke in. Ik ben volledig in de war want het toeval wil dat Geke onze kortstondige relatie heeft beëindigd, ze heeft er de brui aan gegeven. Ze vindt mij er te “hippieachtig” uit zien en wil nieuwe kleren kopen hetgeen ik natuurlijk weiger, is ze nu helemaal van het padje af? Bye, bye Geke.
De week daarna ontvang ik een brief van Lidy met haar reflectie op het hele gebeuren. Ze schrijft over veel lol met haar ICT-collega’s en de complottheorieën die zij samen bedacht hebben. Ze vertelt dat ik niet de enige was die gereageerd had op haar oproep. Leuke vrouw die Lidy!
Ze komt tot 4 Theorieén:
De “pik” Theorie, een volslagen onbekende met een saai leven heeft een advertentie geplaatst om de groeten te doen aan zijn buuf en Fini;
De “cryptogram” Theorie: De advertentie zou door mij geplaatst zijn om verwarring te zaaien;
De “vriendin” Theorie: Hij heeft een vriendin die Geke heet;
De “Hij werkt bij de krant” Theorie: Want hoe weet ik dat het een succes is die oproep?
Ik besluit dat ik ga overschakelen op mijn eigen theorie. Mijn attacktheorie! Ik schrijf Lidy een uitgebreide brief met nogmaals het gebeurde in café De Prins en alles rondom het hele oproepencircus. Ik stel voor om telefoonnummers uit te wisselen en nog een keer een afspraak te maken. We bellen en spreken af, jazeker in café de Prins aan de Prinsengracht.
Biertje hier en biertje daar. Lang verhaal kort, we vinden elkaar errugg leuk en na sluitingstijd zoef ik met Lidy richting Amsterdam Noord nabij het Buikslotermeerplein. Na een heerlijke nacht brengt zij mij een ontbijtje op bed. Naast de versgeperste Jus d’Orange staat de doos met brieven die zij van allerlei mannen heeft ontvangen naar aanleiding van haar oproep.
“Goede morgen, blonde PRINS met het Jaggerdansje. Nu jij! Br.o.nr.100-23172 bur.v.d.blad”
Tijdens mijn afscheid (zie foto hieronder) eind november kreeg ik van mijn directeur een kopie van de Blonde Dame. Iedere medewerker die Bureau Interim & advies (BIA) verlaat krijgt dit cadeau naast een fles “BIA wijn”. Dit is natuurlijk niet zomaar, hier zit een verhaal achter.
BIA heette voorheen AGA, Advies Groep Amsterdam. Dit bureau is ontstaan uit het projectbureau 2000 bij de gemeente Amsterdam dat begin jaren 2000 is opgericht op het Amsterdamse stadhuis. Kernactiviteit van dit bureau is dat zij tijdelijk advies en interim klussen konden doen voor de gemeente Amsterdam in de volle breedte. Dus van de reiniging tot aan bestuursdiensten op het stadhuis. Een wendbare club door slimme jonge mensen. Na AGA kwam in 2015 BIA en het bureau heeft nog steeds dezelfde opdracht. De slimme jongeren werden aangevuld met oudere (senior) adviseurs/interim-managers.
In de eindfase van het oorspronkelijke bureau en de beginperiode van AGA werd de mogelijkheid geboden om een kunstwerk uit te zoeken in de kelders van het stadhuis van de gemeente Amsterdam. In deze kelders stonden nog allemaal kunstwerken die dateerden uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Tot 1 juli 1987 bestond de zogenoemde Beeldende Kunstenaarsregeling (BKR). In deze regeling was, naast een vast inkomen, opgenomen dat gemeenten kunstwerken aankochten van lokale kunstenaars. Dit bracht in Nederland een tsunami van kunstwerken teweeg die her een der in grote ruimten werden opgeslagen zo ook in de kelders van het stadhuis.
Een delegatie van het toenmalige AGA liet zich afzakken naar de catacomben van de Stopera en unaniem werd gekozen voor een gigantisch groot schilderij van drie panelen met als titel De Blonde Dame. Het werd prominent in de kantoorruimte van AGA op de 1e etage van de Stopera opgehangen. Zoals je op de afbeeldingen kunt zien gaat het om een naakte vrouw in de volle breedte over de drie panelen. Alle Agisten waren trots en langzaam groeide het schilderij uit tot het icoon van AGA en later BIA. Het schilderij werd zelfs aangekocht eind jaren nul voor een bedrag van zo’n 2500 euro. In 2012 verhuisde het schilderij naar de Weesperstraat 105 en in 2o15 naar de 2e etage op de Weesperstraat 113. Vanaf 2015 heette AGA voortaan BIA.
#MeToo
Toen was daar ineens de “#metoo-affaire”. Zeg maar een golf van verontwaardiging over seksueel niet gewenst gedrag van vooral mannen in machtsverhoudingen, dus ook op het werk. Een vrouwelijke collega gaf tijdens een sessie van “BIA-talks” (zeg maar een creatieve vorm van werkoverleg) zich niet prettig te voelen als zij in de BIA ruimte moest werken met de naakte vrouw aan de muur op de Weesperstraat 113. Het spel rondom De Blonde Dame was op de wagen. We zijn aangeland in 2018/2019 Er kwam een enquête onder het BIA personeel en een deep democracy sessie. De meningen waren verdeeld en er werd besloten om De Blonde Dame niet meer mee te laten verhuizen naar de nieuwe BIA locatie op de Vijzelstraat in het pand van het stadsarchief. Er zou gezocht worden naar een andere vorm om De Blonde Dame verder te laten leven in het BIA domein. Uiteindelijk kwam er witte rook uit de werkgroep die zich over dit weerbarstige probleem zich had gebogen. Besloten werd om in de pantryruimte van de nieuwe locatie een Behang te ontwerpen met de kruizen van Amsterdam opgebouwd uit allemaal kleine Blonde dames (minutieus). Voorts zou iedere vertrekkende medewerker een kleine reproductie van De Blonde Dame als afscheidscadeau ontvangen. Tegenwoordig wordt de keuze geboden of je reproductie wel of niet wilt ontvangen. Het origineel van De Blonde Dame werd in 2019 gegeven aan de vertrekkende directeur die waarschijnlijk het schilderij in een schuur heeft gedeponeerd dan wel op de schroot heeft gegooid.
Het aangepaste BIA behang met de kruizen van 020 met kleine Blonde Dames
Kunst
Hoe je het ook went of keert, De Blonde Dame is een kunstwerk en moet je dit opofferen/verwijderen als medewerkers aanstoot nemen aan een kunstwerk met een naakte blonde vrouw. Persoonlijk vind ik van niet. Naast “de zwarte Pieten discussie” is de Blonde Dame de tweede controversiële kwestie geweest in de AGA/BIA geschiedenis.
Ik ben blij dat reproductie van De Blonde Dame bij ons thuis aan de muur hangt!
