Bokito

Bokito

Het moet ergens in 2007 geweest zijn, ik denk zo in juni. Ik werkte als manager   bij de in 2006 opgerichte Dienst Werk & Inkomen (DWI)  van de gemeente Amsterdam. Ik was hoofd van alle publieke re-integratie-activiteiten waaronder de succesvolle projecten Herstelling en de Formulierenbrigade. Het hoofd communicatie is zojuist aan de kant gezet en zijn vertrek is even het gesprek van de dag. Het ging al bij zijn start helemaal fout. De slogan van de DWI is “Iedereen werkt mee!” en dat moet natuurlijk worden uitgedragen. Op een top 100 dag (alle  managers van de DWI komen dan bij elkaar) wordt in de loop van de dag aan alle aanwezigen een witte overall uitgereikt met op de achterkant de nieuwe slogan van de DWI. Tot grote ontzetting van de directeur staat niet de tekst “Iedereen werkt mee!” maar “Iedereen doet mee!”, oorzaak: het hoofd communicatie had de verkeerde tekst doorgegeven, slecht geluisterd dus.  Bye bye Jan Willem. Het was toch al een beetje rare snuiter.

Het was het jaar dat dierentuin Blijdorp 150 jaar bestond. Op 18 mei 2007 ontsnapte een zilverrug uit zijn verblijf. Deze gorilla droeg de naam Bokito. Hij greep op zijn vlucht een vrouw en sleurde haar mee. Later bleek dat deze vrouw Bokito vier keer per week bezocht en altijd oogcontact met hem maakte. Ze dacht een speciale relatie met het dier te hebben. Dus de vrouw was geen onbekende voor Bokito. Uiteindelijk had de vrouw diverse breuken, een verbrijzelde hand en meer dan 100 beten over haar hele lichaam.

Op een dinsdagmiddag worden alle DWI managers uit de 2e managementlaag opgeroepen om naar de Polderweg in Amsterdam-Oost te komen omdat de directeur een mededeling wilt doen. We noemen de directeur even Pim in deze blog.  Everhard is de manager van Oost en ontvangt ons allen in het witte noodgebouw waar ooit nog de stadsdeelraad Oost was gehuisvest vlakbij het Muiderpoortstation. Gaat Pim de handdoek in de ring gooien? Immers hij zit er al vanaf april 2004. Pim neemt het woord en zegt kort  “Amarentia wil jullie wat vertellen”. Zij vertelt dat ze toe is aan een nieuwe uitdaging en dat Pim haar de unieke kans geeft om een nieuwe uitdaging te vinden. In normale managementtaal is dit de tekst van een collega die weg moet, op een zijspoor wordt gezet met een regeling. Haar afscheidsdatum wordt nog bekend gemaakt.

Op een donderdagmiddag koop ik een luisterboek van Arthur Japin als afscheidscadeau voor Amarentia. De afscheidsreceptie is op de 13 etage van het DWI kantoor aan de Jan van Galenstraat. Pim heeft de 13e verdieping omgebouwd tot een grote managementruimte met 4 zithoeken. Hier vindt iedere week ook de zogenaamde DWI-raad (directie met alle afdelingshoofden) plaats. Maar vandaag is het de ruimte waar de afscheidsreceptie plaatsvind van onze manager HRM. Ik ben er om half vijf en het is al een drukte van jewelstse. Er zijn relatief veel vrouwen aanwezig. Ik begroet haar, geef haar het cadeau en zoen haar. Terwijl ik haar zoen ruik ik een alcoholzweem. Ik moet gedacht hebben “die heeft al een paar wijntjes weggetikt”

Nadat Pim zijn vlakke speech  heeft gehouden is het de beurt aan Amarentia. Onhandig heeft ze de microfoon in de handen. Ze begint een beetje a la Mies Bouman, lieve mensen, lieve allemaal!. In haar eerste zinnen moet ik toch voorzichtig constateren dat zij inderdaad al wat wijntjes op moet hebben want ze klink licht aangeschoten. “en nu wil ik  het toch even hebben over mijn vertrek”, ze zoekt met ogen naar Pim en wendt zich vervolgens weer tot de andere aanwezigen. “Het is geen geheim dat Pim en ik twee totaal verschillende mensen zijn, eigenlijk zijn we twee totaal verschillende planeten. In de ogen van Pim is hij Jupiter en ik ben Pluto. Het heeft ook vaak gebotst tussen Pim en mij. Ik voelde mij bij Pim niet op mijn gemak. Ik zal het anders vertellen. Ik voelde mij bij Pim een beetje als die vrouw in dierentuin Blijdorp die door die Gorilla werd meegesleurd”. Ik sta vlakbij Pim die inmiddels rood, groen en blauw van woede is geworden en  ineens roept  “100 beten!!” Amarentia  is niet van haar stuk te brengen en gaat verder met haar betoog. De vrouwen in de zaal liggen al blauw van het lachen. Uiteindelijk sluit Amarentia af en nog altijd op een licht aangeschoten toon zegt zij “… en tenslotte heb ik een advies aan alle vrouwen die wel eens op de 12e etage (=is de directie etage waar alle directeurenkamers van Glas zijn)  komen, als je voor de kamer van Pim staat en je kijkt door het glas dan geef ik het dringende advies. MAAK GEEN OOGCONTACT!

Edward Neering

Bokito

Coronatijd

Coronatijd,

Ik merk dat mijn wereld kleiner wordt nu ik veel meer thuis ben. Het thuiswerken bevalt mij op zich wel, op vrijdag zit ik op kantoor bij mijn opdracht in Mokum waar ik werk als interim manager voor de gemeente Amsterdam. Gekscherend roep ik iedere vrijdagochtend bij het weggaan tegen mijn vrouw vanaf de voordeur naar boven “Dag lieverd, je mannie gaat nu besmet gebied in!”.

Ik reis om de spits heen, in de trein kun je een kanon afschieten. Station Sloterdijk is zo rustig als op voorheen zondagochtend om 8 uur. Met handschoenen aan op de fiets naar het hoge gebouw in de Jan van Galenstraat alwaar ik niet de lift neem maar stoer 11 etages met de loopwagen bestijg. Een goede workout die mij 80 kilocalorieén verbranding oplevert zo staat op de traptreden, zeg maar één biertje. Hijgend komt deze bijna 62 jarige man dan uiteindelijk aan op een afdeling waar ongeveer 5 mensen werken, daar waar er normaal 40 zijn. De rest werkt nu allemaal thuis. Met één handschoen aan mijn rechter dartel ik door de dag met beeldtelefoon en gewone telefoongesprekken.

Thuis bezoek ik regelmatig onze nieuw koffieapparaat met verse bonen in de keuken. De Senseo (ik vond die prima!) moest plaatsmaken voor een echte bonenmachine. Kom ik in de ochtend beneden dan begint de ellende al met het geluid. Hij moet eerst opwarmen met het nodige kabaal, ik moet echt naar de radio lopen om het nieuws te kunnen horen. Eindelijk klaar met opwarmen komt het eerste commando “Vul het waterreservoir!”, ik doe het!. Ik druk voor de eerste grote kop koffie. Hij gaat eerst bonen malen met een knarsend luid maalgeluid en eindelijk begint de koffie te stromen met wat minder herrie. De eerste kop staat trots dampend naast het apparaat. Volgende commando “ledig het dikbakje!”. Ik doe het en druk vervolgens op de knop voor het volgende bakje koffie. “vervang het Filter!”, welk Filter?!! Ik roep naar boven en vraag om instructies. Een paar minuten later heb ik het eindelijk door, het is eigenlijk geen filter maar een rood plastic vierkantje wat links onderin het apparaat zit naast het dikbakje, geen idee waarom het daar zit maar het moet schoon. Eindelijk klaar. Ik druk voor het 2e bakkie pleur…… “Ledig het opvangbakje”! Het opvangbakje zit helemaal vol met schoonmaakwater en gemorste koffie. Bakje geleegd en ik druk voor een 2e kop zwart goud. “Graag de machine ontkalken! Beveelt deze Delonghi. Ik ben nu in staat om de oude Senseo uit de schuur te halen maar realiseer mij nu al dat koffiepads niet meer tot ons huishouden behoren. Mijn vrouw is haar bed uitgekomen en heeft zich gebogen over de gebruiksaanwijzing en speurt tussen de kleine lettertjes naar “ontkalken”. Uiteindelijk gefixt, mijn vrouw weer in bed en triomfantelijk loopt deze modelman met twee koppen koffie naar boven en betreedt de slaapkamer, Mijn vrouw neemt een slok, “de koffie is lauw!!.

Inmiddels is mijn agenda gevuld met allerlei videoconferenties en belafspraken. Het mailverkeer is toegenomen en sommige collega’s zijn gaan chatten op de mail. Regel 1: nooit chatten op de mail (gebruik desnoods whatsapp) Regel 2: Zet nooiiiitttt zaken op de mail zoals: “ik vind dat jij…kortom zaken op betrekkingsniveau. Regel 3: geen lulverhalen. Maar helaas ik zie het allemaal regelmatig voorbij komen en als ik twee uur met beeldbellen bezig ben geweest zijn er zomaar een stuk of 30 mails bijgekomen. Tijd voor een lesje mailopvoeding lijkt mij.

De anderhalve meter voor de toekomst lijkt mij ondoenlijk, zowel in het Openbaar Vervoer als op kantoor. Prima als een medewerker 60% moet thuiswerken en 40% op kantoor moet zijn, in sommige kantooromgevingen blijkt de productie zonder problemen te worden gehaald met 100% thuiswerken. (je hebt eigenlijk helemaal geen kantoor nodig!!). Scheelt Files, drukte in OV, veel reiskosten- en tijd. Maar dan nog is de anderhalvemeter niet te doen. Ik ben voor mondkapjes enz.

Of zoals de viroloog Goudsmit het afgelopen weekend in de Volkskrant zei” Hij antwoordde op de vraag: U bent voor het normale normaal en niet voor het nieuwe normaal? Antwoord: Ja, ik hoef niet terug in de tijd, maar ik hoef ook niet naar een nieuw normaal wat in feite extreem abnormaal is.”

Inmiddels sta ik weer voor het koffieapparaat. Ik geef een commando en direct een antwoord terug “vul de koffiebonen aan!”.

Edward Neering

Van de Wapseknaps in Haarlem!

Foto: de sfeer onder de Neeringen is opperbest

Dit verslag dateert uit het najaar van 2016.

Zaterdagochtend om kwart over tien neem ik de Zuidtangnet naar Schaklwijk centrum, zeg maar het Bijlmer van Haarlem. Aangekomen steek ik over naar de andere kant van de Europaweg op weg naar de Laan van Berlijn. Ik kom langs het Praagplantsoen en de Ankarastraat dus blijkbaar in de ogen van de gemeente Haarlem behoort Turkije al tot de EU!! Hoe dan ook ik arriveer in een soort buurthuis waar schaakvereniging “het Spaarne” een heus “Huis-, Tuin- en Keukenschaaktoernooi houdt. In totaal vijf Neeringen zijn aanwezig om de degens met elkaar te kruizen. Paul Neering is uitgesloten van deelname omdat hij een ervaren clubschaker is derhalve heeft hij de coördinerende rol opgepakt als wedstrijdleider. Hij belooft plechtig zich inhoudelijk niet met de partijen te bemoeien die zich op de schaakborden zullen ontvouwen. Irene Nootenboom is dan toch de vijfde Neering alhoewel haar achternaam dat niet verraad maar zij is wel degelijk getrouwd met Paul maar bovenal zijn levenspartner. Het is natuurlijk een lawaai van jewelste met al die Neeringen en ook bij de aanvang van schaakpartijen (doorgaans is het dan muisstil) horen we al na 30 seconden Ton Neering al hard “Schaak!” zeggen. De gedachte komt bij mij op dat deze Neering een snelle schaakdood zal sterven en zo geschiedde. Dré, Rob, Irene en mijn persoontje zijn wat gematigder en handhaven zich keurig in het schaakgeweld van huis- tuin- en keukenrumoer. Opgemerkt dient te worden dat Irene uiteindelijk korte metten maakt met André en Ton. Er ontstaat een organische pauze na 3 partijen en in de kantine aangekomen zie twee Neeringen (ik noem geen namen!) al aan de wijn zitten! We klokken 13.00 uur. Alcoholgebruik tijdens het schaken is natuurlijk uit den boze en staat in het formele circuit op de dopinglijst. De middag schrijdt voort en we staan aan de voet van de laatste partij van zeven partijen. Opvallend is dat Rob wel tegen Andre, Irene en Ton mag spelen maar ik ontmoet alleen Irene en Rob. Rob ontmoet ik in de laatste partij. Of we worden gedeeld derde en als ik win ben ik alleen derde. De partij ontspint zich en ik zie mijn kans schoon om met mijn Dame een aanval op te zetten op de pionnenstelling die voor de Koning van Rob staan. Ontzet slaat mijn broer dit gade en als ik met mijn dame zijn pion sla op A7 is hij volledig van slag. De winst is aanstaande……. Hij stamelt “ik geloof dat dit mat is!”…….. en zijn hand maakte al een liftende beweging om mij te feleciteren….!

Het vervelende is dat Paul Neering als wedstrijdleider toevallig staat te kijken en dan plotseling uit zijn rol valt. Hij zegt en wijst “ik zie nog een zet!”. Heel snel fleurde het gezicht van Rob weer op omdat het bloed weer terugstroomde in zijn bleke toetje. Rob voerde de zet die ervaren wedstrijdschaker Paul bedoelde uit en vervolgens was ikzelf helemaal van de Wapseknaps en verloor de partij met een mooie lopersmat van mijn broer uit Purmereutel  die dertig jaar geleden op de Koemarkt in Purmerend zijn laatste partij speelde in café/restaurant Concordia..

Schalwijk zal nooit meer Schalwijk zijn………

Edward Neering

NB: Ton zijn hoofd is achter mijn hoofd enigszins te zien. het duikgedrag van deze broer bij het maken van deze foto was reeds een inleiding op het uiteindelijke resultaat van deze middag. 😉

Foto: Rob feliciteert Edward met de gedeelde 3e plaats.