Sturing, Sturing en Sturing!

Bij Amsterdamwerkt! in juni 2025

Er is een reorganisatie bij de afdeling Amsterdamwerkt! op komst van de directie Werk en Participatie. Ik was op de vd Madeweg onlangs en zag de onrust en zorgen onder de medewerkers. Ik heb er een kritische blog over geschreven.

Sturing, Sturing en Sturing

Op donderdag 12 juni 2025 was ik bij het pensioenafscheid van een oud collega  bij Amsterdamwerkt! aan de Van de Madeweg in de hoofdstad. Zij was jarenlang mijn managementassistente toen ik destijds (eind 2005 tot 2009) afdelingshoofd was van de afdeling Werk en Uitvoering (Het Amsterdamwerkt! van nu) , zeg maar het publieke reïntegratiebedrijf van de sociale dienst (Dienst Werk en Inkomen=DWI). Tevens was ik destijds directeur van de stichting Herstelling. Een hele eer om nu (na 16 jaar weg te zijn) uitgenodigd te worden en gevraagd te worden een toespraakje te houden bij haar afscheid. 

Het unieke concept van de stichting Herstelling is direct na mijn vertrek in 2009 losgelaten. Dat concept was dat uitkeringsgerechtigden met behoud van uitkering de forten van de Stelling van Amsterdam herstelden/opknapten in een prikkelarme omgeving onder leiding van vakkundige werkmeesters uit de bouw, metaal en het groen. in 2006 werd hier een horeca traject aan toegevoegd met Ahmed Aboutaleb die als wethouder de aftrap gaf voor dit unieke traject. Opdrachten kwamen via Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer of een particuliere stichting.

Medewerkers waren trots dat ze konden bijdragen aan dit bijzondere concept en hadden een warm hart van vakmanschap en soms vaderschap voor de deelnemers, zelf spraken zij van het hebben van een “Herstellinghart”.  Goede resultaten waren het gevolg. Veel deelnemers vonden hun weg naar een vervolgtraject, een beroepsopleiding, een gesubsidieerde, reguliere baan of dagbesteding. Die trots van de medewerkers heeft een enorme deuk opgelopen in 2014/2015 na een integriteitsschandaal bij het Amsterdamse Bos met twee werkmeesters van DWI/ Herstelling. Vlak daarna werd de naam veranderd in Amsterdamwerkt! Die deuk is tot op de dag van vandaag nog niet uitgedeukt. Maar daar wil ik het verder nu niet meer over hebben. Ik wil het graag hebben over het gebroddel rondom de instroom van nieuwe deelnemers.

Na weer een aantal medewerkers gesproken te hebben op 12 juni was het aloude probleem van gebrek aan instroom en niet tijdig bijstellen van het aanbod van trajecten weer de toponderwerpen. Hoe kan het toch dat er 32.000 (een dynamisch bestand) mensen met een bijstandsuitkering in Amsterdam zijn en dat de instroom op de trajecten van de Amsterdamse publike reintegrateie (dagbesteding/re-integratie) steeds maar weer achterblijft. 

Het antwoord is grotendeels: Sturing door teammanagers op klantmanagers /klantbegeleiders binnen de afdelingen van de directie Werk en Participatie en een goed kwalitatief actueel aanbod van trajecten. Sturing is door de jaren heen een vies woord geworden in managementland bij de gemeente Amsterdam maar tegenover sturing staat vrijblijvendheid en dat laatste is dodelijk. Maar ook sturing vanuit Amsterdamwerkt! en andere afdelingen binnen het domein van Werk en inkomen zelf om naast de route van de klantmanagers ook zelf via de re-integratieconsulenten klanten te vinden. Pro-actieve consulenten die niet achter de computer wachten op een piepje of pingetje op de computer of er een klant wordt aangemeld maar zelf vindplaatsen bezoekt en klanten aan het hun trajecten weet te binden. Als derde pijler dienen andere netwerken te worden aangeboord bijvoorbeeld bij het UWV (WAJONG/ WIA en de WW) . Zo zullen er ongetwijfeld andere /regelingen partners zijn of doelgroepen zijn die kunnen worden aangeboord.

  1. Sturing door teammanagers van Werk en Participatie

Het toeval doet zich voor dat ik de afgelopen vier jaar als OR lid contactpersoon was voor de directie Werk en Participatie en dus rechtstreeks overlegde met de directies van WPI vanuit de medezeggenschap. Ook toeval is dat ik in 2017 als interim manager een groep van 25 klantmanagers heb aangestuurd binnen WPI. Geen toeval is dat ik in 2004 en 2005 bij DWI de functie van klantmanager heb ontwikkeld samen met een externe partij (Boer en Croon). Ik weet dus waar ik het over heb.

Twee en half jaar geleden was een onderzoek gedaan door Deloitte. Eén van de conclusies was dat de teammanagers met van alles bezig waren (pilots/extra taken/experimenten) en dat ze niet aan aandacht voor hun medewerkers toekwamen. Advies van Deloite was: “De medewerker centraal!” Als je geen tijd hebt voor je personeel houdt een teammanager van klantbegeleiders/klantmanagers ook geen caseloadgesprekken, een essentiële taak. . Caseloadgesprekken zijn het instrument om een vinger aan de pols te houden en bij te kunnen sturen met de team taakstellingen in het achterhoofd. Als er niet gestuurd wordt dan zal het gros van de klantbegeleiders de weg van de minste weerstand kiezen. In 2022 beloofde de directeur van WP destijds beterschap n.a.v. het Deloite onderzoek en beloofde ontzorging van de teammanagers zodat zij meer aandacht aan hun medewerkers konden besteden echter in oktober 2024 moest hij toegeven tijdens een overleg met de medezeggenschap dat er niets van terecht gekomen is. Deze directeur is inmiddels vertrokken. Medewerkers niet de juiste aandacht geven en teammanagers niet ontzorgen van allerlei extra ballast leidt tot stuurloosheid en in het geval van Amsterdamwerkt! tot leegloop.

De OR/OC WPI heeft aan de directie WPI in het najaar 2o24 een voorstel gedaan om de functie van senior klantbegeleider in te voeren zodat hij/zij het gebrek van aandacht door de teammanagers aan/voor de medewerkers (tijdelijk) kon invullen door o.a. het houden van caseloadgesprekken om hen feedback te geven en te kunnen sturen. Dit voorstel van de OR/OC WPI werd in oktober 2024 hard van de hand gewezen door de twee WPI directeuren.

2. Sturing op alternatieven

Ook vanuit Amsterdamwerkt! kan een bijdrage aan de instroom worden geleverd. Daar moet dan wel door de verantwoordelijk afdelingsmanager op worden gestuurd richting zijn/haar teammanagers. Allereerst moeten de aangeboden trajecten aansluiten op de vraag en moet je snel kunnen schakelen. Je moet bijvoorbeeld geen traject meer aanbieden als zonnepaneellegger: Een paar jaar geleden was hier veel vraag naar maar nu kun je er geen droog brood meer mee verdienen. De reo van 2022 had als doel wendbaarheid van de organisatie. Deze wendbaarheid zou ook moeten gelden voor de publieke reintegratie van de stad.

Er zijn genoeg andere vindplaatsen waar kandidaten de weg naar de trajecten naar Amsterdamwerkt! kunnen vinden. Ahmed Aboutaleb stimuleerde dit destijds als wethouder en gaf zelf de toenmalige directeur van DWI hiertoe de opdracht. Kandidaten werden toegeleid vanuit uitval beroepsopleidingen. De parels bij Amsterdamse welzijnsinstellingen die daar een geslaagd traject hadden doorlopen. Een ander succesvolle methodiek was ook op te interveniëren op sollicitatie-uitval bij werkgevers met het toenmalige werkgeversloket wat nu Werkgeverservicepunt is. Zeker met het huidige personeelstekort is dit “opkontje” via Amsterdam Werkt de weg naar een duurzame reguliere baan. Je hebt hiervoor wel consulenten nodig die goed kunnen gedijen in netwerken en niet wachten totdat de computer een piepje of pingetje van aanmelding geeft maar het veld in gaan met hun pro-activiteit, de doelgroep goed kennen en doeltreffend kunnen acteren zijn andere randvoorwaarden. Zij moeten door hun teammanager hiervoor worden gefaciliteerd. Lezers van deze blog kunnen uiteraard als reactie andere instroommogelijkheden aangeven.

3. Andere toeleiders

Vanuit het UWV liggen ook volop kansen. UWV klanten uit de MRA- regio die langer dan een jaar in de WW zitten zijn tegenwoordig al langdurig werkloos. Een aanbod van een traject vanuit het Amsterdamse in de waaier van instrumenten waaronder Amsterdamwerkt! zou voor de hand moeten liggen. Ook vanuit de WIA kunnen klanten die jarenlang arbeidsongeschikt thuis hebben gezeten en (deels) worden goedgekeurd een opkontje krijgen. Zo zijn er vast nog andere doelgroepen te formuleren die in het Amsterdamse bestand zitten van mensen die aan de kant staan. 

Tot slot

Ik las onlangs de brief van het management van Amsterdamwerkt! over de herstructurering/reorganisatie. Goed dat er een aparte functie komt voor netwerken en instroom echter ook de traject-consulenten hier een taak in geven is mijn advies.

Maar als je niets doet aan de sturing op klantbegeleiders/klantmanagers (de basis op orde!) dan lijkt Amsterdamwerkt! een ijsschots richting zomer te zijn tenzij het WPI management nu alsnog adequaat ingrijpt. Je kan herstructu -reren/ reorganiseren tot je een ons weegt met nieuwe trajecten en fasen maar zonder adequate sturing op de kernfunctionaris (de klantbegeleiders) wordt het een oeverloos verhaal. Vanuit mijn rol bij de Amsterdamse OR (contactpersoon voor OC WPI) de laatste vier jaar weet ik dat het management van WPI/afdeling AW er meer dan twee jaar overgedaan heeft om met dit verhaal (geen hogere wiskunde) te komen en met de nieuwe trajecten, natuurlijk heeft dit veel te lang geduurd met de snelheid van een schildpad olietanker. Met dergelijke snelheden geef je geen invulling aan de wendbaarheid die WPI sinds 2022 voorstaat en dat is geen goed teken en is eigenlijk een brevet van onvermogen. Opvallend bij het afschaffen van de huidige trajecten is de sportmodule/traject, een vaak essentieel onderdeel bij reintegratie, heel vreemd om de ruggengraat van succesvolle re-integratie te skippen. Afscheid nemen van de Amsterdamse publieke re-integratie op termijn zou het kind met het badwater weggooien zijn

Deze herstructurering is de laatste kans: Sturing, sturing en sturing op de klantbegeleiders van de gehele directie Werk & Participatie is het adagium en absolute randvoorwaarde. Voorts (tijdelijke) invoering van de senior functie voor klantbegeleiders om caseload-gesprekken te kunnen houden totdat de teammanagers daadwerkelijk zijn ontzorgd. De publieke re-integratie als gedwongen winkelnering (woordgrapje ;-)) op de kaart zetten is een noodzaak..

Edward Neering

Ik ontving de brief via mijn netwerk bij de medezeggenschap. Dit traject is sowieso adviesplichtig . Immers functies veranderen en er wordt gespeculeerd op minder personeel/boventalligheid. (art.25 WOR). Boventalligheid gaat zeker plaatsvinden denk ik . Hoop dat op dit traject samen met de OC/OR snel kan worden doorgepakt om de periode van onzekerheid zo kort mogelijk te laten zijn.

Nu maar hopen dat het WPI management het licht ziet! 😉

Winst Nationale Nieuwsquiz

Terwijl Kees Smit van AZ deze week met jong Oranje 0nder 19 drie prijzen pakte voor Heiloo heb ik zelf afgelopen week de nationale nieuwsquiz gewonnen op NPO radio 1 bij het programma Spraakmakers en daarmee de vierde prijs voor de groenste plaats in Nederland binnen 24 uur. De score van 70 punten bleek aan het eind van de week goed voor de overwinning. De andere kandidaten vorige week hadden allen minder dan 50 punten. Ik was afgelopen maandag als eerste kandidaat aan de beurt en werd bevraagd op het nieuws van heel het weekend daarvoor. Goed voorbereid was ik zeker Alle kranten van zaterdag/maandagochtend en online nieuwsberichten waren meermaals doorgenomen. Via Midnight Hammer, Jeff Bezos en de Chiosbranden in Griekenland kwam de vraag over bijdrage (2,1%)van Spanje aan de NAVO. Ik antwoordde niet goed (ik had het Geitenpaadje van Rutte voorbereid) en deze vraag dreigde even mijn Waterloo te worden maar een goed doorlopen Nieuwskanon (10 punten) werd mijn redding. De Nieuwsfactor was 7 en het Nieuwskanon 10; dus 7 x 10=70. De prijs van 100 gulden zal worden gedoneerd aan Artsen zonder Grenzen en de 2e prijs van eeuwige roem is mooi meegenomen. Erg leuk om meegedaan te hebben.

Mijn uitvaart

Slotkapel Egmond aan de Hoef/ huwelijksplek

Iedereen kent dat wel. Grote gebeurtenissen worden begeleid door muziek, een huwelijk, een geboorte of een uitvaart. Alleen bij een uitvaart heb je er zelf geen invloed meer op tenzij je het van tevoren hebt aangegeven.

Bij ons huwelijk in mei 2005 hadden we bij binnenkomst op de locatie van de huwelijksvoltrekking in Egmond aan de Hoef het nummer van Veldhuis en Kemper “ik wou dat ik jou was”. Ons avontuur begon in november 1989 met een one night stand wat pas in juli 1990 een vervolg kreeg. Toepasselijk derhalve het 2enummer “Love at first light” van Joe Jackson  en werd gedraaid na de huwelijksvoltrekking, Tijdens het tekenen van de documenten van getuigen het nummer “I’ll write a song for you” van Earth Wind en Fire. Tijdens de champagne en de felicitaties werd de mooie CD “Painted from memory” gedraaid van Burt Bacherach en Elvis Costello. Kortom over de muziek was duidelijk van tevoren nagedacht en terecht!

Bij een uitvaart worden doorgaans muziek gedraaid bij binnenkomst, drie nummers tijdens en muziek als de goegemeente langs de kist loopt op weg naar koffie /wijn en cake/bitterballen. Als de bijeenkomst duurder is dan duurt het doorgaans een half uur langer dus ook meer muziek. Dan zijn wel 6 nummers gangbaar. 

Voor mijn uitvaart kies ik uiteraard voor zes nummers. Op deze wijze heb ik toch de schijn van invloed en dat stemt mij gerust. Degenen die mij kennen weten dat ik op de een of andere manier de regie wil hebben ;-).

We beginnen met de binnenkomst. Ik lig daar harstikke dood in een rieten mand of een wade. Absoluut geen dichte kist voor het geval ik toch nog plots wakker word, je weet maar nooit. Geen bloemen of dat soort fratsen wat mijn levensadagium is immers “Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed”. We houden het dus sober. 

Wilgenmand bij uitvaart

Bij binnenkomst horen de bezoekers Symphony No 1 III Slow movement. Het is de een van de twee klassieke albums die Joe Jackson heeft gemaakt. Het nummer is toepasselijk bij binnenkomst en het geeft de veelzijdigheid van deze muzikale kameleon aan. 

Als iedereen zit op de houten banken wordt “Mijn houten hart” gedraaid van de Poema’s. Een verwijzing naar de periode 1976 tot en met 1989. Een mooie turbulente tijd met liefdes, uitspattingen en bevlogenheid in mijn baan bij de gemeentelijke sociale dienst. 

Ooit katholiek opgevoed in een groot gezin. De jongste van 14 kinderen maar als snel het geloof de rug toegekeerd. Religie in welke vorm dan ook in de volle breedte brengt veel ellende met zich mee op deze wereldbol zo is altijd maar weer gebleken en blijkt nog steeds is. Persoonlijk vind ik “Red mij niet” van Maarten van Roozendaal daar mooi bij passen en het lied zegt iets over mijzelf. Dus dat als tweede nummer. 

We zitten er inmiddels lekker in. Ik zou natuurlijk een verwijzing kunnen doen naar mijn jeugd op de middelbare school met de Glamrock als muziekgordijn en mijn schoolagenda werkelijk uitpuilde met Suzi Quatro in haar leren pak en basgitaar. Of even later toen ik de Badhoevedorpse disco Het Klaverblad bestormde met de smaak van mijn eerste biertje en de dampende klinkende funk van James Brown. Maar deze twee slaan we over. 

“Hij lacht zijn tanden bloot ook al heeft hij die niet meer” is een welhaast literaire zintekst van het nummer “Hart en Ziel van de Trockener Kecks (Rick de Leeuw). Dit wordt het derde nummer en draag ik op aan mijn kinderen, al mijn nichten en neven en de kinderen van mijn dierbaren. “Doe alles wat je doet, met hart en ziel”

We hebben drie Nederlandse nummers gehad dus we gaan over op het Engels. Omdat ik gecremeerd wil worden zal mijn as op x moment worden verstrooid en overal naar toe waaien. Dat is een fijn idee. Het schept ruimte en vrijheid en het geeft het gevoel van reizen. En Reizen brengt mij bij een van de favo’s in mijn Top 2000 keuze: Midnight train to Georgia van Gladys Knight and the Pips. Een heerlijk intens soulnummer waarmee je het gevoel hebt om onderweg te zijn. Het vierde nummer is een feit.

Het vijfde nummer grijpt terug naar ons huwelijk van mei 2005. “Love at first light”  van Joe Jackson en gaat eigenlijk over de periode van 1989 tot en met heden met al het lief en leed wat we hebben doorgemaakt.

Joe Jackson

We maken het niet te bont het zesde nummer is in aantocht. Alweer Joe Jackson met “On your radio” van de LP I’m the man. Daar lig ik dan in mijn mand/wade en de eerste zin is direct raak.

“Ex-friends, ex-lovers and enemies, I’ve got your cases in front of me today”

Geweldig nummer, voor mij eind jaren zeventig een kantelpunt in mijn muziekopvatting, van soul naar new wave. Bovendien een veelzijdige muzikant die tot op de dag van vandaag blijft verassen en let op de basgitaar van Graham Maby! Het is ook een verwijzing naar het begin van mijn roerige periode al vrijwilliger in jongerencentrum SmoeS in de jaren 70 en 80. Over deze periode is een mooi boek geschreven over de jongerencultuur in Amsterdam en omstreken.

Dan hebben we nog dat iedereen naar de wijn / de koffie en de bitterballen gaat. Om maar even wat totaal anders te doen en toch een beetje licht swingend/wiegend richting afsluiting te gaan doen we als muzikale afsluiting met een laatste groet aan de mand: Orchestra Baobab met het prachtige Utrus Horas. Zelf vind ik het een heerlijk nummer voor een hele warme zwoele avond met een heerlijke saxofoon.

Ik wil graag verstrooid worden in de duinen bij Egmond, dat lijkt mij een mooie plek. Dan kunnen de Schotse hooglanders toch nog even van mij genieten bij het grazen. 

……en dat was het dan!

Edward Neering

NB: Er zit natuurlijk wel een disclaimer op deze blog. Aangezien ik minimaal 100 word heb ik nog 33 jaar te gaan. dus nog de helft van wat ik nu ben (66). Dat betekent dat er nog veel mooie muziek zal worden gemaakt en nieuwe herinneringen worden gecreëerd. Er zal dus sprake zijn muzikaal voortschrijdend inzicht

Het Coronalustrum

Het Coronalustrum

Op zondag 15 maart 2020 werd in Nederland in de namiddag de 1e  Corona-lockdown aangekondigd en direct uitgevaardigd in verband met uitbreken van het Coronavirus. Concreet voorbeeld: De persconferentie was om 16.30 uur en om 18.00 uur moesten alle restaurants sluiten. In noord-Italië was de Coronadomino al gaan vallen en vielen er vele doden en waren er vele ziekenhuisopnames met IC. Het was onwerkelijk om naar de TV te kijken en te horen dat het menens was. Van de één op de andere dag niet meer naar het werk en alles digitaal en per mobiele telefoon, geen idee hoe dat er uit zou gaan zien. Eerst ging het per telefoongroepen met Discord en later met Teams van Microsoft. Ik deed destijds een opdracht als interim-manager bij de afdeling Armoedebestrijding van de gemeente Amsterdam locatie Jan van Galenstraat. Ik werkte daar vooral met jongeren en veel uitzendkrachten. Daar kon niet alles digitaal en ook de telefoon moest worden opgenomen, dus managers gingen ieder één dag naar kantoor om met een kleine groep fysiek op kantoor te werken, ieder op minimaal anderhalve meter. Mijn beurt was op vrijdag. De angst zat er om de één of andere manier goed in. Ik weet nog dat ik van die chirurgenhandschoentjes droeg en een mondkapje, na WC bezoek ontsmette ik mijn handen. Anderhalve meter in de trein was ook een rare gewaarwording maar wel lekker rustig. In het begin weigerden sommige medewerkers in een kleine vergaderruimte te zitten. Ook weigeringen om om toerbeurt naar kantoor te komen. Uiteindelijk werd veel praktisch geregeld op vrijwillige basis.  Achteraf bleek dat de wekelijkse productie ook met massaal thuiswerken prima werd gehaald dus waarom zou je überhaupt nog naar kantoor komen?

Tot overmaat van ramp overleed ook mijn buurvrouw (geen Corona), het was in de 2e week van de Lockdown en ze werd op 1 april 2020 gecremeerd. Het is de 1e uitvaart waar ik niet bij aanwezig kon zijn terwijl ik het wel wilde. Er mochten maar 30 mensen bij en we moesten kiezen wie er ging. De buurvrouwen gingen uiteindelijk.

Wandelen was ook al een aparte ervaring. Nu opeens liepen mensen met een boogje om je heen uit angst om besmet te worden. Deugmensen spraken mij aan als ik met een vriend in de open natuur geen anderhalve meter in acht nam. Op Twitter allerlei deugtweets als het later om volle winkelstraten ging. Wat natuurlijk wel deugt is het feit dat ik sinds 2020 10.000 stappen per dag loop, dat dan weer wel.

Het winkelen werd begeleid met ontsmetting van de handen en anderhalve meter in de winkelpaden en de kassa. Ook dat was lekker rustig. Ik weet nog dat hier in Heiloo de Appie Happie speciaal open was voor oudere mensen tussen half acht en half negen in de ochtend. Een prima tijd om toch een flink pak toiletpapier te scoren die door attente winkelmedewerkers waren achtergehouden omdat er op een giga manier werd gehamsterd door asocialen.

Op de TV in alle talkshows zat standaard een viroloog aan tafel. Allerlei meningen kwamen voorbij. Ook begon langzaam een tegenbeweging te ontstaan. Al gauw werden de tegenstanders “wappies” genoemd. De waarheid zal wel ergens in het midden hebben gelegen. Maurice de Hond ging op het ventilatieorgel zitten omdat de essentie van de besmettingen aerosolen waren. Hij werd al gauw weggezet maar achteraf bleek hij gelijk te hebben na allerlei wetenschappelijke onderzoeken.

De trein op een Coronavrijdag

Het onwerkelijke in Nederland begon op 25 februari 2020 live op TV. Er was een uitzending met minister Bruno Bruins om vragen over het Coronavirus te beantwoorden i.v.m. de situatie in China en Italië.  Tijdens de uitzending kreeg hij een briefje in zijn handen gedrukt met de mededeling dat het 1e Coronageval in Nederland een feit was. De patiënt lag in isolatie in een ziekenhuis in Tilburg en kwam uit Loon op Zand (Brabant). Waarschijnlijk daar het 1e geval in verband met Carnaval met wintersporters die in Oostenrijk of Noord-Italië waren geweest. Het Coronanaspel was op de wagen in de lage landen.

Mijn vriend Kees Schelling was destijds in de gemeente Diemen tijdelijk de hoogste ambtenaar (gemeentesecretaris= GS)) i.v.m. ziekte van de zittende. Hij bezocht een Corona spoedbijeenkomst op de Stopera (Stadhuis van Amsterdam)  van gemeentesecretarissen in de regio onder leiding van de GS van Amsterdam, Peter Teesink. Tijdens de bijeenkomst werd Teesink wat ingefluisterd in zijn oor en kwam direct met de mededeling dat er een tweede Coronageval was ontdekt maar nu in de regio Amsterdam, in het plaatsje Diemen! Even was de bloeddruk van Kees voelbaar in zijn wangen. De aanwezigen keken richting de interim GS uit Diemen en  gaven Kees allemaal bemoedigende woorden mee en een schouderklopje en wensten hem sterkte de komende dagen. Burgemeester Boog van Diemen was al onderweg naar crisisoverleg in de Stopera. De Mediamachine draaide ineens volop met even o.a. Diemen in het middelpunt. Kees zei desgevraagd dat hij deze periode niet snel meer zal vergeten.

Later in 2021 kwam ook het gedoe met de QR codes en de vaccinaties. De vaccinatiestraten van de GGD en alle verhalen van voor- en tegenstanders. Mijn aanname is dat bij een volgende keer dit men toch wel achterwege zou laten. In december 2021 ging mijn zoon trouwen met zijn vriendin. Gelukkig was de trouwambtenaar van het soepele slag en stond toe dat er familie bij de huwelijkssluiting kon zijn, formeel mocht dit eigenlijk niet. De foto  van een bruidspaar met twee mondkapjes op is nu al haast iconisch.

Coronahuwelijk Amsterdam

De gevolgen van Corona op het werk waren gigantisch. Vroeger had je “het Nieuwe Werken” met een uitgebreide discussie over wel of niet thuiswerken en de verantwoording die daarbij hoort. Of eigenlijk ging het om vertrouwen. Door Corona werkte 70% ineens thuis! Ineens was er een gedwongen winkelnering van het Nieuwe werken in verband met de epidemie. Het heeft gemaakt dat thuiswerken de normaalste zaak van de wereld is geworden wat weer nieuwe problemen met zich meebrengt voor de moderne manager.

Van werk naar voetbal is natuurlijk een kleine stap ;-). Het mag niet onvermeld blijven dat de gehele voetbal competitie door de KNVB werd stilgelegd in verband met de uitbraak van Covid. Ajakkes en AZ stonden gezamenlijk op nummer één. AZ had dat seizoen zowel uit als thuis van Ajax gewonnen. Toch besloot de KNVB om de Amsterdammers al kampioen uit te roepen om basis van het doelsaldo. Een zwarte Coronabladzijde in de geschiedenis van deze Nederlandse voetbalorganisatie. Het was natuurlijk beter geweest om een beslissingswedstrijd te organiseren zonder publiek.

Edward Neering

Vaccinatiestraat RAI Amsterdam

Het “ideale” Joe Jackson concert

Het “ideale” JJ concert! / The “ideal” JJ concert

After the last JJ gig in Amsterdam I was thinking about de ideal JJ concert. A mix /shuffle is possible.

Na het laatste JJ concert in Carre eind 2024 met Britse Town Hall (Max Champion) muziek in het 2e deel zat ik daarna in mijzelf te mijmeren in het cafe  over het ideale JJ concert. Een concert voor de vaste parochie zonder “Thema fratsen”.

  1. Amateur Hour (I’m the man) or One to one (Beat crazy)
  2. Not here Not now! (Body and Soul) or Be my number two (Body and Soul)
  3. Breaking us in two (Night and Day) of Real men (Night and Day)
  4. King of the City ( Fast Forward) of Keep or dreaming (Fast Forward)
  5. A Place in the Rain ( Rain) or Solo (Rain)
  6. Love at first Light (Volume 4) or Blue Flame (Volume 4)
  7. Tomorrow’s world (Blaze of Glory) or London Town (Blaze of Glory)
  8. Ever After (Night Music) or Toxedo Junction (Jumping Jive)
  9. I don’t Mean a Thing (The Duke en tevens Cover) or I ain’t got nothing ..(Sarah Jones)
  10. Stranger than You (Night and Day II) or Glamour and Pain (Night and Day II)
  11. Soul Kiss (Big World) or We can’t live togheter (Big World)
  12. Another World (Night and Day) or Cancer (Night and Day)
  13. Fool (Fool) or 32 Kisses (Fool)
  14. Someone up there (Beat Crazy) or Biology (Beat Crazy)
  15. Nineteen forever (Blaze of Glory) or Evil Empire (Blaze of Glory)
  16. On your Radio (I’m the man) or I’m the man (I’m the man)
  17. One more Time (Look sharp) or Look Sharp (look Sharp)
  18. Toegift: A slow song (Night and Day) or Different for girls (I’m the man)
  19. Toegift: Stranger than fiction (Laughter and Lust) or Obvious Song (Laughter and Lust)
  20. Toegift: Is she really going out with him / a cappella (look Sharp)

Edward Neering

A shuffle or mix is allowed 😉

De Hit

De Hit

Er is een periode geweest dat ik met een groep wat halve marathons  buiten de Hollandse grenzen liep. Antwerpen, Madrid, Berlijn en Parijs zijn daar enkele voorbeelden van tussen 2010 en 2015.  Na Parijs in 2014 nooit meer een halve marathon gelopen en dat is maar goed ook. Vanaf april 2o14 alleen nog maar 10 km’s gelopen op één uitzondering na. Op 24 maart 2017 werd, één jaar na het overlijden van Johan Cruijff, de eerste JC loop gehouden van, hoe kan het ook anders, 14 km. De route liep van het Olympisch Stadion naar de Johan Cruijff Arena via zijn geboortehuis in Betondorp in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Ik was die dag in blakende vorm, zo goed heb ik daarna nooit meer gelopen! Maar dat allemaal terzijde. Corona werd een spelbreker en na de Covid periode hebben mijn vriend Bo en ik ons toegelegd, en naar volle tevredenheid, op het specialisme van de 5 km. Als we veroordeeld worden tot de “Kidsrun” dan houden we ermee op ;-).

Hardloopmedailles door de jaren heen van 2008 tot heden

Achter Parijs 2014 zit een bijzonder verhaaltje. Ik was te laat om mij zelf in te schrijven. De deadline was verlopen en ik werd slachtoffer van het feit dat ik bijna alles laat aankomen op “het laatste moment”. Dit keer leek deze slechte gewoonte mij fataal (normaal gesproken loopt het altijd goed af!) te worden. Maarrrr… mijn competentie resultaatgerichtheid dwong mij ertoe om andere opties te onderzoeken om alsnog mee te kunnen doen met dit giga hardloopevenement in de lichtstad. Dan kon bijvoorbeeld via deelname via een business loop of via een sponsorvariant. Ik koos voor het laatste. Voorwaarde was dat er een goed doel werd uitgekozen uit de portfolio van de organisatie en dat er minimaal 250 euro bij elkaar geharkt moest worden. Ik koos voor “Medecins sans frontiers”  oftewel de Franse variant van Artsen zonder Grenzen.

sponsorbrief “Voor een Joet zit je Goed” voor Artsen zonder Grenzen

Die 250 euro was zo bij elkaar maar het smaakte natuurlijk naar meer. In ieder geval was mijn inschrijving een feit. Mijn broer Paul was inmiddels aangesloten bij de actie  en ook Bo Bogaard was met zijn bedrijf Bofit “ein dritte im Bunde”. Het grote kantelmoment was het idee en besluit om samen met Bo een single te maken om meer geld op te halen voor Artsen zonder Grenzen. Voordat we de studio in doken ging er een heel proces aan vooraf. We besloten om het nummer op te bouwen rondom de Neeringweblog slogan “Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed!”, sterker nog dat werd het refrein.  Een beetje pielen met muziek en tekst in de oefenruimte bij Tjarda aan de Vliegerstraat in Alkmaar leverde al snel wat op. Ik trok mij terug in de kroegruimte van Tjarda en schreef in 20 minuten de tekst voor het nummer gebaseerd op de ervaringen en het debacle van de marathon in Berlijn, de actie voor AZG , de te lopen halve marathon in Parijs en het feit dat het echt de allerlaatste keer zou zijn.

De publiciteitsmachine kwam op gang. De plaatselijke Uitkijkpost besteedde aandacht (zie foto boven) aan de actie en het ging rond op Facebook en Twitter (nu “X”).

De hit, voor een joet zit je goed! https://neeringweblog.nl/wp-content/uploads/2014/02/Bogaard-Neering-Winkelman-Voor-een-joet-zit-je-goed.mp3

De single werd verkocht voor 10 euro, 2 euro productiekosten en 8 euro voor het goede doel. De singel kreeg de naam “Voor een Joet* zit je Goed!”. De 150 stuks waren snel uitverkocht en de totale actie heeft meer dan 1800 euro opgeleverd voor Artsen zonder grenzen. Toen ik mijn shirtje ophaalde in Parijs  bij AZG  bleken we de op één na beste opbrengst te hebben, dus de eerste virtuele zilveren plak was binnen.  Tijdens de halve marathon kwam regelmatig de kreet “Allez Medecins!” en ik ging voort om binnen de twee uur te eindigen. Dat laatste is niet gelukt in verband met een op hol geslagen haas bij de start.

De single heeft net niet de top 40 gehaald 😉 want anders was het hek van de dam geweest. We kijken terug op een mooie periode met een heuse “hit” in de slipstream. Een paar maanden om nooit meer te vergeten. Veel dank aan het bedrijf Bofit dat de single uiteindelijk heeft mogelijk gemaakt.

Edward Neering

*De term Joet komt uit het gulden tijdperk voor de euro. Een joet was de Amsterdamse bijnaam van een 10 gulden biljet, een geeltje was de bijnaam van een 25 gulden biljet, een brammetje voor een 50 gulden biljet, een meier voor een 100 gulden biljet en een rooie voor een 1000 gulden biljet”

EE

In de studio bij de finale opname van “Voor een Joet zit je Goed!”

De CD “Voor een Joet zit je goed!”

Uitreiking van het 1e exemplaar in januari 2014 van de CD “Voor een Joet zit je Goed”in Amsterdam!

Het Jaggerdansje

Het is zaterdag 19 mei 1990. Een prettige lentedag en vanavond de Rolling Stones in de Kuip in Rotjeknor. Samen in de grote Citroen van Gerard zoeven we  naar de Maasstad voor de Urban Jungle tour. Het is een drukte van jewelste bij het Feijenoordstadion en we zijn op zoek naar vak U. Het ging hard met de verkoop dus we hebben mazzel gehad dat we kaartjes hebben. In februari hebben we, na het stappen, vanaf drie uur in de nacht in de rij gestaan bij de Nieuwe Muziekhandel in de Leidsestraat in 020. Een gigarij, rond een uur of half tien waren we aan de beurt en vak U was onze prijs. Vak U zit schuin achter “het doel” 150 meter van het podium.

De openingsgitaarrif van  “Start Me Up” klinkt dominant, keihard en prachtig door de boxen. Gelukkig zijn er grote videoschermen want Jagger op die afstand zie ik niet, we hebben godzijdank ook een verrekijker. Na de opening volgen er een paar onbekende nummers maar na Miss you gaat het echt los. Een rustpunt is het geweldige mooie Angie uit 1973 waar ik op de middelbare school  innig op heb geschuifeld met Debbie  nadat de door de broeders gescheurde pagina’s van kranten, verdeeld tussen jongens en meisjes, die van mij op die van haar paste. Debbie was het mooist meisje van de school met indrukwekkende borsten. Een schuifel om nooit meer te vergeten.

Jagger neemt even pauze en de band speelt het psychedelische “2000 light years from Home”. Het is al donker aan het worden en na de laatste tonen van 2lyfh valt al het licht uit in de Kuip. Een gigantische laserstraal  vanuit vak V (naast vak U) met volgspot floept aan en bestrijkt de hele lengte van het stadion richting de top van de toren dat op het podium van de Urban Jungle tour is gebouwd. Mick Jagger zingt “please allow me tot introduce myself, I’m a man of wealth and taste”. Gerard en ik krijgen kippenvel bij de start van “Sympathy for the devil”. De rest van dit geweldige concert is geschiedenis.

We besluiten om niet direct naar huis te gaan maar eerst nog even een biertje te gaan doen in café De Prins op de Prinsengracht. We lopen over van enthousiasme over het Stonesconcert dat we zojuist hebben ondergaan en extrovert als we zijn delen we dat met onze omgeving in de kroeg. Ik kom in gesprek met een zekere Lidy en Gerard neemt haar vriendin voor zijn rekening. Biertje hier, biertje daar enz. Met Lidy, een leuke aantrekkelijke blonde vrouw, raak ik in gesprek over het  concert en vertel dat ik op dezelfde dag (26 juli) jarig ben als Mick Jagger. Ik vertel haar mijn bewondering over het dansje van de 15 jaar oudere Jagger, sensueel en authentiek. Sterker nog, ik claim het dansje en in mijn enthousiasme doe ik het even voor in de Prins nadat de barman the Stones heeft opgezet. Een omstander roept direct “Hé, Mick Jagger!” Ik zie dat Lidy smakelijk lacht en toch wel een beetje onder de indruk is.  Ons gesprek gaat voort en ineens zitten we op de Miniadvertenties in het Parool, Trouw en Volkskrant. Aanleiding was het lezen van rouwadvertenties als ik de krant opensla, zoiets van even checken of er bekende doden zijn vandaag. Dus zowel Lidy als ik blijken iedere dag altijd ook de oproepen te lezen, altijd heerlijk smullen. Biertje hier en biertje daar, het is oergezellig in café de Prins. De laatste ronde, Gerard trekt aan mijn mouw en mij naar zich toe,  “We gaan!”.  Lidy vraagt of we elkaar nog eens zien en terwijl Gerard mij richting uitgang trekt zeg ik met een grap, misschien ook wel met een vleugje arrogantie, “Zet maar een oproep in de krant!”

Ik werk bij de Gemeentelijk Sociale Dienst in Amsterdam op de hoek Herengracht/Vijzelstraat recht tegen over de Burgermeesterwoning van Ed van Tijn, als bijstandsmaatschappelijk werker en fiets iedere dag heen en weer naar Badhoevedorp. Op dinsdag 22 mei 1990 fiets ik eerst even langs de Shoarmatent “Mama” in de korte Leidsedwarsstraat. Ik heb geen zin om te koken dus maar even snel een broodje. Bij het weggaan merk ik dat mijn fietssleutel van mijn zwarte dienstfiets gebroken is. Blijkbaar gebeurd bij het op slot zetten, zelf niets in de gaten gehad. Ik vermoed ernstige metaalmoeheid van de fietssleutel.  Ik besluit om mijn zwarte stalen ros maar even daar te laten en met de bus 169 vanaf het Leidseplein naar Badhoevedorp te gaan. Eerst even een Parool  halen bij het  Amsterdams Uitbureau (AUB) in de front van de Stadschouwburg. Ik stap de lege bus binnen en blader in de krant. Uiteindelijk kom ik bij de oproepen van de Mini’s.

“Goede morgen, blonde PRINS met het Jaggerdansje. Nu jij! Br.o.nr.100-23172 bur.v.d.blad”

Ik bloos in een lege bus en kijk even om mij heen of niemand mij gezien heeft. Ik ben zo rood als de skairode busstoelen.

Ik kom thuis en besluit om wel te reageren. Ik kies een mooie kaart uit van de reeks die ik heb meegenomen uit Berlijn en schrijf terug met het briefreferentienummer. Ik zorg er natuurlijk wel voor dat ik een korte omschrijving geef van wat er gebeurd is en dat ik mij profileer als “the one and only”.   Geke belt en we babbelen wat. Ik vertel in geuren en kleuren het verhaal van de Stones, Jaggerdansje en de oproep in het Parool. Vindt zij niet echt leuk. Geke en ik kennen elkaar sinds begin april.  We hangen op. Even later belt zij mij terug met de mededeling “kijk morgen maar in de krant!” De volgende dag wederom een oproep in het Parool;

“Ik ben heel erg gek op mijn  lieve, blonde prinsje met zijn jagger-dansje. Kusjes Geke. P.S. Groetjes aan Fini en buuf”

Er was duidelijk een spanningsveld ontstaan rondom de advertenties/oproepen. Een interventie van mijn kant was nu blijkbaar nodig dus op 31 mei 1990 plaats is zelf een oproep aan Geke en aan Lidy;

“Lieve Geke, Jaggerdansje op de vulkaan? Ik ben knetterdol op jou. Liefs Edward”

en om mijn kroegbelofte aan Lidy waar te maken;

Morning ZeilPRINSes, Leuk succes dat Jaggerdansje!

Eerlijk gezegd denk ik dat dit het dan wel zal zijn. Leuk verhaal, kersverse liefde even gered en we gaan over tot de orde van de dag. Na een weekendje fietsen  met Geke in Zeddam staat er in het Parool op maandag de volgende advertentie;

“Jackerdansje van ED is afGEKEurd. Die van Prince niet, mits de beloofde brief.”

Is deze van Lidy? In plaats van Jaggerdansje staat er Jackerdansje en Prins is vervangen door Prince. Of is dit een of andere grapjas!. Er staat een duidelijke verwijzing naar Geke in. Ik ben volledig in de war want het toeval wil dat Geke onze kortstondige relatie heeft beëindigd, ze heeft er de brui aan gegeven. Ze vindt mij er te “hippieachtig” uit zien en wil nieuwe kleren kopen hetgeen ik natuurlijk weiger, is ze nu helemaal van het padje af?  Bye, bye Geke.

De week daarna ontvang ik een brief van Lidy met haar reflectie op het hele gebeuren. Ze schrijft over veel lol met haar ICT-collega’s en de complottheorieën die zij samen bedacht hebben. Ze vertelt dat ik niet de enige was die gereageerd had op haar oproep. Leuke vrouw die Lidy!

Ze komt  tot 4 Theorieén:

  • De “pik” Theorie, een volslagen onbekende met een saai leven heeft een advertentie geplaatst om de groeten te doen aan zijn buuf en Fini;
  • De “cryptogram” Theorie:  De advertentie zou door mij geplaatst zijn om verwarring te zaaien;
  • De “vriendin” Theorie: Hij heeft een vriendin die Geke heet;
  • De “Hij werkt bij de krant” Theorie:  Want hoe weet ik dat het een succes is die oproep?

Ik besluit dat ik ga overschakelen op mijn eigen theorie. Mijn attacktheorie! Ik schrijf Lidy een uitgebreide brief met nogmaals het gebeurde in café De Prins en alles rondom het hele oproepencircus. Ik stel voor om telefoonnummers uit te wisselen en nog een keer een afspraak te maken. We bellen en spreken af, jazeker in café de Prins aan de Prinsengracht.

Biertje hier en biertje daar. Lang verhaal kort, we vinden elkaar errugg leuk en na sluitingstijd zoef ik met Lidy richting Amsterdam Noord nabij het Buikslotermeerplein. Na een heerlijke nacht brengt zij mij een ontbijtje op bed. Naast de versgeperste Jus d’Orange staat de doos met brieven die zij van allerlei mannen heeft ontvangen naar aanleiding van haar oproep.

“Goede morgen, blonde PRINS met het Jaggerdansje. Nu jij! Br.o.nr.100-23172 bur.v.d.blad”

Ik heb letterlijk en figuurlijk gesmuld!

Edward Neering

De Blonde Dame

De Blonde Dame

Tijdens mijn afscheid (zie foto hieronder) eind november kreeg ik van mijn directeur een kopie van de Blonde Dame. Iedere medewerker die Bureau Interim & advies (BIA)  verlaat krijgt dit cadeau naast een fles “BIA wijn”. Dit is natuurlijk niet zomaar, hier zit een verhaal achter.

BIA heette voorheen AGA, Advies Groep Amsterdam. Dit bureau is ontstaan uit het projectbureau 2000 bij de gemeente Amsterdam dat begin jaren 2000 is opgericht op het Amsterdamse stadhuis. Kernactiviteit van dit bureau is dat zij tijdelijk advies en interim klussen konden doen voor de gemeente Amsterdam in de volle breedte. Dus van de reiniging tot aan bestuursdiensten op het stadhuis. Een wendbare club door slimme jonge mensen. Na AGA kwam in 2015 BIA en het bureau heeft nog steeds dezelfde opdracht. De slimme jongeren werden aangevuld met oudere (senior) adviseurs/interim-managers.

In de eindfase van het oorspronkelijke bureau en de beginperiode van AGA werd de mogelijkheid geboden om een kunstwerk uit te zoeken in de kelders van het stadhuis van de gemeente Amsterdam. In deze kelders stonden nog allemaal kunstwerken die dateerden uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Tot 1 juli 1987 bestond de zogenoemde Beeldende Kunstenaarsregeling (BKR). In deze regeling was, naast een vast inkomen, opgenomen dat gemeenten kunstwerken aankochten van lokale kunstenaars. Dit bracht in Nederland een tsunami van kunstwerken teweeg die her een der in grote ruimten werden opgeslagen zo ook in de kelders van het stadhuis.

Een delegatie van het toenmalige AGA liet zich afzakken naar de catacomben van de Stopera en unaniem werd gekozen voor een gigantisch groot schilderij van drie panelen met als titel De Blonde Dame. Het werd prominent in de kantoorruimte van AGA op de 1e etage van de Stopera opgehangen. Zoals je op de afbeeldingen kunt zien gaat het om een naakte vrouw in de volle breedte over de drie panelen. Alle Agisten waren trots en langzaam groeide het schilderij uit tot het icoon van AGA en later BIA. Het schilderij werd zelfs aangekocht eind jaren nul voor een bedrag van zo’n 2500 euro. In 2012 verhuisde het schilderij naar de Weesperstraat 105 en in 2o15 naar de 2e etage op de Weesperstraat 113. Vanaf 2015 heette AGA voortaan BIA.

#MeToo

Toen was daar ineens de “#metoo-affaire”. Zeg maar een golf van verontwaardiging over seksueel niet gewenst gedrag van vooral mannen in machtsverhoudingen, dus ook op het werk. Een vrouwelijke collega gaf tijdens een sessie van “BIA-talks” (zeg maar een creatieve vorm van werkoverleg) zich niet prettig te voelen als zij in de BIA ruimte moest werken met de naakte vrouw aan de muur op de Weesperstraat 113. Het spel rondom De Blonde Dame was op de wagen. We zijn aangeland in 2018/2019  Er kwam een enquête onder het BIA personeel en een deep democracy sessie. De meningen waren verdeeld en er werd besloten om De Blonde Dame niet meer mee te laten verhuizen naar de nieuwe BIA locatie op de Vijzelstraat in het pand van het stadsarchief. Er zou gezocht worden naar een andere vorm om De Blonde Dame verder te laten leven in het BIA domein. Uiteindelijk kwam er witte rook uit de werkgroep die zich over dit weerbarstige probleem zich had gebogen. Besloten werd om in de pantryruimte van de nieuwe locatie een Behang te ontwerpen met de kruizen van Amsterdam opgebouwd uit allemaal kleine Blonde dames (minutieus). Voorts zou iedere vertrekkende medewerker een kleine reproductie van De Blonde Dame als afscheidscadeau ontvangen. Tegenwoordig wordt de keuze geboden of je reproductie wel of niet wilt ontvangen. Het origineel van De Blonde Dame werd in 2019 gegeven aan de vertrekkende directeur die waarschijnlijk het schilderij in een schuur heeft gedeponeerd dan wel op de schroot heeft gegooid.

Het aangepaste BIA behang met de kruizen van 020 met kleine Blonde Dames

Kunst

Hoe je het ook went of keert, De Blonde Dame is een kunstwerk en moet je dit opofferen/verwijderen als medewerkers aanstoot nemen aan een kunstwerk met een  naakte blonde vrouw. Persoonlijk vind ik van niet. Naast “de zwarte Pieten discussie” is de Blonde Dame de tweede controversiële kwestie geweest in de  AGA/BIA geschiedenis.

Ik ben blij dat reproductie van De Blonde Dame bij ons thuis aan de muur hangt!

Edward Neering

met staf verwijzend naar de zwarte pieten kwestie

De Blonde Dame Kruizen

De Bloemkooldoctrine

De bloemkooldoctrine

Iedereen kent wel de structuur van een bloemkool. Als je alle roosjes verwijdert houd je de stronk over. De stronk is de kern van de kool die je niet meer ziet als alle roosjes er om heen zitten. Ik gebruik deze groente even als metafoor voor hetgeen ik de afgelopen 43 jaar heb geconstateerd op het gebied van automatisering (ICT) bij de gemeente Amsterdam in het domein van Werk & Inkomen. (Sociale Dienst (GSD, SDA, DWI en WPI)). Om even in de geest van deze weblog te blijven: de constatering van Neering.

Het is 1981, ik werk als uitzendkracht bij de Gemeentelijk Sociale Dienst aan de Vlaardingenlaan in Amsterdam. Ik ben als dossierzoeker (licht administratief medewerker) uitgezonden via BBB uitzendbureau aan de Heemstedestraat. De client van de sociale dienst belde destijds met het nummer 020- 123456 omdat bijvoorbeeld de uitkering niet was uitbetaald/geblokkeerd/niet klopte dan wel was beëindigd. Wachttijden van meer dan anderhalf uur waren niet ongebruikelijk met een oorverdovende stilte aan de kant van de sociale dienst. De telefoon werd uiteindelijk opgenomen door een medewerker van het belblok van de afdeling Comptabiliteit (Berekeningen) daar op het uitkeringsbastion in Amsterdam Nieuw West. Op iedere etage zaten twee afdelingen, op de 2e etage de afdelingen RWW en ABW 65-. Per afdeling was er één computerscherm met inzage in het OP (Overdracht Personen) systeem en 40 medewerkers. Medewerkers moesten, indien nodig, in de rij staan om een printje te maken of de gegevens te kunnen raadplegen. Het weekend of laatste werkroddels werden doorgenomen in de wachtrij. Het raadpleegscherm onthulde bijvoorbeeld dat de uitkering was geblokkeerd met code 2/01, dat betekende dat er geen werkbriefje (=ponskaart) was binnen gekomen. De client moest dan naar het hoofdkantoor komen om de ponskaart/het werkbriefje in te vullen en dan werd de uitkering alsnog met een betaalcheque (zichtcheque) betaalbaar gesteld die bij een kantoor van de gemeentegiro (Blauwe brievenbussen) geïnd kon worden.

Als het dossier nodig was om de vraag te kunnen beantwoorden liep de medewerker van het belblok de dossierkast in om het dossier te scoren. Geen dossier in de kast dan werd de opdracht om het dossier op de afdeling te zoeken gegeven aan één van de dossierzoekersm, dus aan mij. Ik struinde alle bureaus af op zoek naar het dossier. De cliënt bleef aan de telefoon hangen totdat mijn collega aan het belblok met dossier het antwoord kon geven. Mijn chef destijds sprak mij aan dat ik bij het zoeken meer aandacht had voor de meisjes in plaats van de dossiers, maar dit terzijde. Het netwerken heeft er bij mij altijd al ingezeten ;-).

Even terzijde: Eén van de cliënten van de Soos was kunstenares Fabiola. Zij was een Amsterdamse Paradijsvogel met uitbundige uitdossingen. Als dank voor de maandelijkse uitkering stond zij één of twee dagen per maand op de stoep bij de Vlaardingenlaan zodat zij als kunstobject door het personeel vanuit de diverse etages door de kantoorramen bekeken kon worden. Hier werd zeer wisselend door de medewerkers op gereageerd. Ik zelf vond het een apart fenomeen en fantastisch om te zien.

Foto: Fabiola als kunstwerk in de Amsterdamse Leidsestraat. Zij/hij stond dus één per week voor het hoofdkantoor van de Sociale Dienst Amsterdam.

Dus één computer op een afdeling voor raadplegen en printen. Zaken wijzigen in het OP systeem ging via opdrachten/ponsdocumenten die vervolgens, na goedkeuring, door datatypistes elders in het computersysteem werden ingevoerd. Opdrachten aan de Kas beneden bij de wachtkamer om aan een cliënt een betaling te doen gingen via buizenpost.

In 1989 werkte ik als bijstandsmaatschappelijk werker recht tegenover de Burgemeesterswoning op de Herengracht op de hoek Vijzelstraat/Herengracht. Het meeste ging via papieren dossiers en formulieren. Revolutionair was de introductie van geautomatiseerde brievenboek naast het raadplegen van het eerdergenoemde OP systeem. Dit ging via het IRAKA systeem. Dit was ook voor het eerst dat er op elk bureau een computerscherm verscheen. Ook de eerste koppeling tussen twee systemen.Doel van dit alles was om de organisatie efficiënter te maken. Later is gebleken dat het koppelen van allerlei applicaties vaak tot een ICT spaghetti zou leiden.

En zo zijn door de jaren heen  nieuwe systemen ingevoerd om de organisatie efficiënter te maken, medewerkers te ontlasten/ontzorgen van administratieve taken, managementinformatie te generen enz. Uiteindelijk moest dit alles ten goede komen aan klanten/cliënten en medewerkers. De vraag is natuurlijk of dit daadwerkelijk is gerealiseerd.

In 1992 kwam ik als personeelsconsulent terecht in de publieke re-integratie van langdurig werklozen. De uitvoering was belegd bij Bureau Maatwerk later Maatwerk Amsterdam. Hier werden de eerste stappen gezet naar een cliënt/werknemersvolgsysteem. We hebben het over de opbouw van de applicatie M2000. Het begon heel simpel, het weergeven van een caseload van een personeelsconsulent door één druk op de knop. Een handige lijst voor het overzicht en handig als gespreksdocument tussen manager en medewerker. Door de jaren heen dijde het klantvolgsysteem uit. De salaris administratie werd er aan gekoppeld en later  ook een brievenboek, de beoordelingssystematiek voor de banenpoolers/JWG’ers enz enz. Eerst was het nog faciliterend maar later dwingend.  Dit systeem “vervuilde” al heel snel. Vervuiling van data of het ontbreken ervan is nog steeds vaak een probleem bij huidige applicaties. De personeelsconsulent zat steeds meer achter het bureau om het systeem te vullen enz in plaats van klantcontacten op kantoor of in de buitendienst.

M2000 werd in 2003/2004 het BanenmarktVolgSysteem (BVS) Het was het ondersteunende systeem op de georganiseerde “Megabanenmarkt” aan het Bornhout in het Westelijk Havengebied, Alle klanten van de Sociale Dienst Amsterdam met een bijstandsuitkering moesten door “een wasstraat” en iedereen zou een passend aanbod krijgen on aan het werk te gaan/een opleiding te volgen dan wel een zinvolle dagbestedeing. Veel commerciële bedrijven werden ingevlogen. Vanuit de gemeente ontstond er een betere relatie tussen Maatwerk Amsterdam (WIW (voorheen banenpool en de Jeugd Werk Garantiewet (JWG)), de NV Werk (Melkertbanen en re-integratietrajecten) en de Sociale Dienst Amsterdam wat zich vooral toelegde op de rechtmatigheid van het betaalbaar stellen van bijstandsuitkeringen. Of de samenwerking ook echt verbeterde valt te betwijfelen.

Aan de inkomenskant bij de Sociale Dienst Amsterdam had het OP systeem plaats gemaakt voor NUS (Nieuw Uitkering Systeem) Hele beslisbomen in het systeem zorgden voor een oerwoud van gedwongen stappen. Een medewerker Uitkeringen was er lang zoet mee om een klant rechtmatig een uitkering te verstrekken. Een goede medewerker behandelde slechts 9 tot 10 nieuwe aanvragen per week. Dit zijn dus medewerkers die niet aan de balie zaten maar in de “backoffice”. We zitten inmiddels in 2004.

Op 1 januari 20o6 was de fusie tussen de drie samenwerkingspartners van de Megabanenmarkt een feit. Samen werden zij de Dienst Werk en Inkomen. Uiteindelijk werd BVS het RAAK Systeem als klantvolgsysteem naast NUS. RAAK begon goed maar al snel werd er weer van alles aan toegevoegd, soms oneigenlijk. Inmiddels is RAAK overgegaan in BASIS van Pink Rocade. Ondanks vele toezeggingen is het er niet simpeler op geworden. De publieke reïntegratiepoot binnen de opvolger van DWI=WPI (Werk, Participatie en Inkomen) is daarnaast haar autonomie in dit softwarepakket volledig kwijt geraakt.

Zelf heb ik in 2004/2005 een pilot gedraaid met externe klantmanagers (nu heten zij klantbegeleiders) van buiten de Sociale Dienst om de splinternieuwe functie van klantmanager te creëren, Met het uitgeklede BVS systeem spraken zij 22 tot 26 klanten fysiek per week. In 2017 kwam ik als interim manager terug bij de WPI afdeling Participatie. De toppers onder deze klantmanagers spraken gemiddeld tussen de 8 a 12 klanten per week. De gemiddelde klantmanager sprak 5 tot 7 klanten per week en de zwakke broeders en zusters of degenen die de kantjes ervan af liepen spraken een paar klanten per week. Ik verwonderde mij over de grote verschillen tussen de 2004/2005 en 2017 en tussen de klantmanagers onderling. Ik ben naast een aantal afzonderlijke klantmanagers gaan zitten achter de computer, 2 uur per medewerker, Het systeem (RAAK) poepte steeds weer nieuwe taken in de takenbalk van RAAK van de afzonderlijke klantmanager. Lang verhaal kort, een aantal klantmanagers werd bijna volledig in beslag genomen door RAAK. Ik zag ook andere dingen zoals gebrek aan sturing door het management, een aantal onbewust onbekwame medewerkers en nog veel meer. Ook zag ik een aantal taken bij de klantmanager die daar helemaal niet thuishoorden maar in de back office.. (Bijv: het toekennen van reiskostenvergoedingen bij re-integratietrajecten)

Daar waar vaak de bedoeling is dat ICT/Software de klantbegeleider of re-integratie consulent moet ontlasten/ontzorgen of faciliteren om een goede en snelle dienstverlening aan een klant te kunnen verzorgen werkt deze dus vaak averechts. De stronk van de bloemkool is al snel niet meer zichtbaar omdat er van alles, met alle goede bedoelingen, aan toe wordt gevoegd en de gebruiker zit met de gebakken peren om langdurig van A naar B te komen en de klant krijgt hierdoor steeds minder aandacht.

Vorig jaar is bij WPI een nieuwe applicatie geïntroduceerd. Ze zijn overgegaan van RAAK naar BASIS van Pink Rocade.. Een unieke kans om de ICT kerstboom af te tuigen en weer terug te keren naar de stronk van de bloemkool. Bij dit proces was ik betrokken maar nu vanuit de medezeggenschap (OR en OC). De toenmalige programmamanager, een oud opdrachtgever van mij, beloofde met twee vingers in de lucht dat het allemaal voor de klantbegeleider/re-integratieconsulent/jongerenadviseur een stuk makkelijk zou worden en dat er meer tijd zou komen voor de Amsterdamse klanten van de WPI. Ze beloofden een stevige stronk zonder allerlei onnodige toeters en bellen. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en ook dit keer is er helaas weinig van terechtgekomen. Sterker nog: Re-integratieconsulenten en jongerenadviseurs zijn de volledige regie kwijt met chaos tot gevolg. Van de ICT aanbieders hoeven we ook niets te verwachten. Er is weinig concurentie, vaak wordt de buit verdeeld door Pink Rocade en Centric. Ze hebben weinig prikkels om een uitgekleed effectief (Lean and mean) proces aan te bieden.

Vlak voor mijn pensioenvertrek eind 2024,had ik een gesprek met de directeur van Werk en Participatie om de geschiedenis van de ICT-bloemkool en de huidige problemen uit te leggen. Ik vond geen gehoor. ik sprak een roerganger die meer controle en sturing wilde en zich laat voeden door systemen. Dit in plaats van een nieuwe wind om te sturen op vertrouwen en vakmanschap van klantbegeleiders en hen daadwerkelijk te ontzorgen. De directeur gaat per 1 maart aanstaande vertrekken. Een mooi moment voor een nieuwe directeur die misschien ook de bezem moet halen door de zittende afdelingsmanagers (die zitten grotendeels daar al sinds 2015 of eerder) en om radicaal veranderingen door te voeren en de werkprocessen van de klantbegeleiders ” te ontrozen” zodat de stronk van de bloemkool weer zichtbaar wordt en de Amsterdamse bijstandsklant weer goed kan worden bediend richting werk/opleiding of bijvoorbeeld vrijwilligerswerk.

De vraag is natuurlijk hoe de bloemkooldoctrine doorbroken kan worden. Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed! Is hier allang niet meer van toepassing.

Edward Neering

Berichten uit het zwarte gat!

Berichten uit het zwarte gat!

Pas je op voor het zwarte gat?  Wat ga je nu doen?  Heb je een PIZ cursus gevolgd?  Vragen die steeds weer terugkwamen  rondom mijn verlof/pensioen zo’n twee maanden geleden. Ook ervaringsdeskundigen die het pensioen inmiddels jaren doorleefd hebben waarschuwen voor de eerste periode.

Het was een bijzondere periode de maanden voorafgaand aan mijn vertrek bij de gemeente Amsterdam. Na 43 jaar gemeente en in totaal 50 jaar werken was/ben ik er wel klaar mee. Sinds 2009 heb ik veel opdrachten als interim manager dus een functie/rol is altijd tijdelijk en neem je telkens weer afscheid en begin je steeds weer opnieuw in een netwerk, vaak in een nieuw domein. Dus het bye bye effect is mij niet onbekend. Toch is het nu anders. Op het moment dat je met een nieuwe opdracht start heb je ook weer een nieuwe status terwijl de oude status van de vorige opdracht alweer verdampt is aan de horizon. Nu is deze werkstatus er niet meer. In een razend tempo verdampte mijn mailbox. Ik haalde mijzelf uit groepen, weigerde afspraken, werd uit mail, Signal en Whatsappgroepen gehaald en voordat ik het wist ontving ik geen berichten meer. Af en toe nog een appje van een oud collega voor een wandeling in het voorjaar of een koffietje in de komende weken.  Lang verhaal kort, het voelt een beetje kaal.

Maar wat is het lekker om in de ochtend een uurtje langer te blijven liggen en in de winter met daglicht je dagelijkse ochtendwandelingetje te doen van zo’n drie kwartier. Kom je thuis wat opruimen en lummelen en na de Pioppilunch even een tukje doen van een half uur en vervolgens een uurtje naar de sportschool (jaarabonnement genomen) om te werken aan het goddelijk lichaam. Vervolgens douchen en regelmatig naar het Filmhuis in Alkmaar (Cineville-pas genomen). Periodiek naar AZ als trouw seizoenskaarthouder.Op zich is dit al een nieuwe structuur met vervlochten oude stuctuur die noodzakelijk is als “vervanging van”. Dus geen oeverloze vergaderingen meer. Geen gedoe meer. Geen deadlines meer. Geen spelletjes meer. Geen negatieve energie. Geen 100 mails per dag. Geen…enz enz. Heerlijk!

Wel meer aandacht voor mijn familie nu (ik ben de jongste van 14 kinderen). En, deze blog is het bewijs, ik pak de Neeringweblog weer op. Voorts ga ik met mijn vriend Bo een podcast doen als hij straks ook met pensioen is, de BOEDcast. Zal over van alles gaan. Daar tussendoor twee keer hardlopen (Witte Keniaan) en de obsessieve minimaal 10.000 stappen per dag. Voorts ben ik in de leer bij mijn partner om mijn culinaire vaardigheden aan te scherpen en doen we uiteraard samen het huishouden. In mijn wijk zit ik ineens in een nieuw project voor vervanging van de al 25 jaar oude warmtepompen compleet met warmtelussen.

Hoezo zwart gat?

Edward Neering

Schilderij Klaprozen van Marja Keijzer