Mijn uitvaart

Slotkapel Egmond aan de Hoef/ huwelijksplek

Iedereen kent dat wel. Grote gebeurtenissen worden begeleid door muziek, een huwelijk, een geboorte of een uitvaart. Alleen bij een uitvaart heb je er zelf geen invloed meer op tenzij je het van tevoren hebt aangegeven.

Bij ons huwelijk in mei 2005 hadden we bij binnenkomst op de locatie van de huwelijksvoltrekking in Egmond aan de Hoef het nummer van Veldhuis en Kemper “ik wou dat ik jou was”. Ons avontuur begon in november 1989 met een one night stand wat pas in juli 1990 een vervolg kreeg. Toepasselijk derhalve het 2enummer “Love at first light” van Joe Jackson  en werd gedraaid na de huwelijksvoltrekking, Tijdens het tekenen van de documenten van getuigen het nummer “I’ll write a song for you” van Earth Wind en Fire. Tijdens de champagne en de felicitaties werd de mooie CD “Painted from memory” gedraaid van Burt Bacherach en Elvis Costello. Kortom over de muziek was duidelijk van tevoren nagedacht en terecht!

Bij een uitvaart worden doorgaans muziek gedraaid bij binnenkomst, drie nummers tijdens en muziek als de goegemeente langs de kist loopt op weg naar koffie /wijn en cake/bitterballen. Als de bijeenkomst duurder is dan duurt het doorgaans een half uur langer dus ook meer muziek. Dan zijn wel 6 nummers gangbaar. 

Voor mijn uitvaart kies ik uiteraard voor zes nummers. Op deze wijze heb ik toch de schijn van invloed en dat stemt mij gerust. Degenen die mij kennen weten dat ik op de een of andere manier de regie wil hebben ;-).

We beginnen met de binnenkomst. Ik lig daar harstikke dood in een rieten mand of een wade. Absoluut geen dichte kist voor het geval ik toch nog plots wakker word, je weet maar nooit. Geen bloemen of dat soort fratsen wat mijn levensadagium is immers “Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed”. We houden het dus sober. 

Wilgenmand bij uitvaart

Bij binnenkomst horen de bezoekers Symphony No 1 III Slow movement. Het is de een van de twee klassieke albums die Joe Jackson heeft gemaakt. Het nummer is toepasselijk bij binnenkomst en het geeft de veelzijdigheid van deze muzikale kameleon aan. 

Als iedereen zit op de houten banken wordt “Mijn houten hart” gedraaid van de Poema’s. Een verwijzing naar de periode 1976 tot en met 1989. Een mooie turbulente tijd met liefdes, uitspattingen en bevlogenheid in mijn baan bij de gemeentelijke sociale dienst. 

Ooit katholiek opgevoed in een groot gezin. De jongste van 14 kinderen maar als snel het geloof de rug toegekeerd. Religie in welke vorm dan ook in de volle breedte brengt veel ellende met zich mee op deze wereldbol zo is altijd maar weer gebleken en blijkt nog steeds is. Persoonlijk vind ik “Red mij niet” van Maarten van Roozendaal daar mooi bij passen en het lied zegt iets over mijzelf. Dus dat als tweede nummer. 

We zitten er inmiddels lekker in. Ik zou natuurlijk een verwijzing kunnen doen naar mijn jeugd op de middelbare school met de Glamrock als muziekgordijn en mijn schoolagenda werkelijk uitpuilde met Suzi Quatro in haar leren pak en basgitaar. Of even later toen ik de Badhoevedorpse disco Het Klaverblad bestormde met de smaak van mijn eerste biertje en de dampende klinkende funk van James Brown. Maar deze twee slaan we over. 

“Hij lacht zijn tanden bloot ook al heeft hij die niet meer” is een welhaast literaire zintekst van het nummer “Hart en Ziel van de Trockener Kecks (Rick de Leeuw). Dit wordt het derde nummer en draag ik op aan mijn kinderen, al mijn nichten en neven en de kinderen van mijn dierbaren. “Doe alles wat je doet, met hart en ziel”

We hebben drie Nederlandse nummers gehad dus we gaan over op het Engels. Omdat ik gecremeerd wil worden zal mijn as op x moment worden verstrooid en overal naar toe waaien. Dat is een fijn idee. Het schept ruimte en vrijheid en het geeft het gevoel van reizen. En Reizen brengt mij bij een van de favo’s in mijn Top 2000 keuze: Midnight train to Georgia van Gladys Knight and the Pips. Een heerlijk intens soulnummer waarmee je het gevoel hebt om onderweg te zijn. Het vierde nummer is een feit.

Het vijfde nummer grijpt terug naar ons huwelijk van mei 2005. “Love at first light”  van Joe Jackson en gaat eigenlijk over de periode van 1989 tot en met heden met al het lief en leed wat we hebben doorgemaakt.

Joe Jackson

We maken het niet te bont het zesde nummer is in aantocht. Alweer Joe Jackson met “On your radio” van de LP I’m the man. Daar lig ik dan in mijn mand/wade en de eerste zin is direct raak.

“Ex-friends, ex-lovers and enemies, I’ve got your cases in front of me today”

Geweldig nummer, voor mij eind jaren zeventig een kantelpunt in mijn muziekopvatting, van soul naar new wave. Bovendien een veelzijdige muzikant die tot op de dag van vandaag blijft verassen en let op de basgitaar van Graham Maby! Het is ook een verwijzing naar het begin van mijn roerige periode al vrijwilliger in jongerencentrum SmoeS in de jaren 70 en 80. Over deze periode is een mooi boek geschreven over de jongerencultuur in Amsterdam en omstreken.

Dan hebben we nog dat iedereen naar de wijn / de koffie en de bitterballen gaat. Om maar even wat totaal anders te doen en toch een beetje licht swingend/wiegend richting afsluiting te gaan doen we als muzikale afsluiting met een laatste groet aan de mand: Orchestra Baobab met het prachtige Utrus Horas. Zelf vind ik het een heerlijk nummer voor een hele warme zwoele avond met een heerlijke saxofoon.

Ik wil graag verstrooid worden in de duinen bij Egmond, dat lijkt mij een mooie plek. Dan kunnen de Schotse hooglanders toch nog even van mij genieten bij het grazen. 

……en dat was het dan!

Edward Neering

NB: Er zit natuurlijk wel een disclaimer op deze blog. Aangezien ik minimaal 100 word heb ik nog 33 jaar te gaan. dus nog de helft van wat ik nu ben (66). Dat betekent dat er nog veel mooie muziek zal worden gemaakt en nieuwe herinneringen worden gecreëerd. Er zal dus sprake zijn muzikaal voortschrijdend inzicht

Het Coronalustrum

Het Coronalustrum

Op zondag 15 maart 2020 werd in Nederland in de namiddag de 1e  Corona-lockdown aangekondigd en direct uitgevaardigd in verband met uitbreken van het Coronavirus. Concreet voorbeeld: De persconferentie was om 16.30 uur en om 18.00 uur moesten alle restaurants sluiten. In noord-Italië was de Coronadomino al gaan vallen en vielen er vele doden en waren er vele ziekenhuisopnames met IC. Het was onwerkelijk om naar de TV te kijken en te horen dat het menens was. Van de één op de andere dag niet meer naar het werk en alles digitaal en per mobiele telefoon, geen idee hoe dat er uit zou gaan zien. Eerst ging het per telefoongroepen met Discord en later met Teams van Microsoft. Ik deed destijds een opdracht als interim-manager bij de afdeling Armoedebestrijding van de gemeente Amsterdam locatie Jan van Galenstraat. Ik werkte daar vooral met jongeren en veel uitzendkrachten. Daar kon niet alles digitaal en ook de telefoon moest worden opgenomen, dus managers gingen ieder één dag naar kantoor om met een kleine groep fysiek op kantoor te werken, ieder op minimaal anderhalve meter. Mijn beurt was op vrijdag. De angst zat er om de één of andere manier goed in. Ik weet nog dat ik van die chirurgenhandschoentjes droeg en een mondkapje, na WC bezoek ontsmette ik mijn handen. Anderhalve meter in de trein was ook een rare gewaarwording maar wel lekker rustig. In het begin weigerden sommige medewerkers in een kleine vergaderruimte te zitten. Ook weigeringen om om toerbeurt naar kantoor te komen. Uiteindelijk werd veel praktisch geregeld op vrijwillige basis.  Achteraf bleek dat de wekelijkse productie ook met massaal thuiswerken prima werd gehaald dus waarom zou je überhaupt nog naar kantoor komen?

Tot overmaat van ramp overleed ook mijn buurvrouw (geen Corona), het was in de 2e week van de Lockdown en ze werd op 1 april 2020 gecremeerd. Het is de 1e uitvaart waar ik niet bij aanwezig kon zijn terwijl ik het wel wilde. Er mochten maar 30 mensen bij en we moesten kiezen wie er ging. De buurvrouwen gingen uiteindelijk.

Wandelen was ook al een aparte ervaring. Nu opeens liepen mensen met een boogje om je heen uit angst om besmet te worden. Deugmensen spraken mij aan als ik met een vriend in de open natuur geen anderhalve meter in acht nam. Op Twitter allerlei deugtweets als het later om volle winkelstraten ging. Wat natuurlijk wel deugt is het feit dat ik sinds 2020 10.000 stappen per dag loop, dat dan weer wel.

Het winkelen werd begeleid met ontsmetting van de handen en anderhalve meter in de winkelpaden en de kassa. Ook dat was lekker rustig. Ik weet nog dat hier in Heiloo de Appie Happie speciaal open was voor oudere mensen tussen half acht en half negen in de ochtend. Een prima tijd om toch een flink pak toiletpapier te scoren die door attente winkelmedewerkers waren achtergehouden omdat er op een giga manier werd gehamsterd door asocialen.

Op de TV in alle talkshows zat standaard een viroloog aan tafel. Allerlei meningen kwamen voorbij. Ook begon langzaam een tegenbeweging te ontstaan. Al gauw werden de tegenstanders “wappies” genoemd. De waarheid zal wel ergens in het midden hebben gelegen. Maurice de Hond ging op het ventilatieorgel zitten omdat de essentie van de besmettingen aerosolen waren. Hij werd al gauw weggezet maar achteraf bleek hij gelijk te hebben na allerlei wetenschappelijke onderzoeken.

De trein op een Coronavrijdag

Het onwerkelijke in Nederland begon op 25 februari 2020 live op TV. Er was een uitzending met minister Bruno Bruins om vragen over het Coronavirus te beantwoorden i.v.m. de situatie in China en Italië.  Tijdens de uitzending kreeg hij een briefje in zijn handen gedrukt met de mededeling dat het 1e Coronageval in Nederland een feit was. De patiënt lag in isolatie in een ziekenhuis in Tilburg en kwam uit Loon op Zand (Brabant). Waarschijnlijk daar het 1e geval in verband met Carnaval met wintersporters die in Oostenrijk of Noord-Italië waren geweest. Het Coronanaspel was op de wagen in de lage landen.

Mijn vriend Kees Schelling was destijds in de gemeente Diemen tijdelijk de hoogste ambtenaar (gemeentesecretaris= GS)) i.v.m. ziekte van de zittende. Hij bezocht een Corona spoedbijeenkomst op de Stopera (Stadhuis van Amsterdam)  van gemeentesecretarissen in de regio onder leiding van de GS van Amsterdam, Peter Teesink. Tijdens de bijeenkomst werd Teesink wat ingefluisterd in zijn oor en kwam direct met de mededeling dat er een tweede Coronageval was ontdekt maar nu in de regio Amsterdam, in het plaatsje Diemen! Even was de bloeddruk van Kees voelbaar in zijn wangen. De aanwezigen keken richting de interim GS uit Diemen en  gaven Kees allemaal bemoedigende woorden mee en een schouderklopje en wensten hem sterkte de komende dagen. Burgemeester Boog van Diemen was al onderweg naar crisisoverleg in de Stopera. De Mediamachine draaide ineens volop met even o.a. Diemen in het middelpunt. Kees zei desgevraagd dat hij deze periode niet snel meer zal vergeten.

Later in 2021 kwam ook het gedoe met de QR codes en de vaccinaties. De vaccinatiestraten van de GGD en alle verhalen van voor- en tegenstanders. Mijn aanname is dat bij een volgende keer dit men toch wel achterwege zou laten. In december 2021 ging mijn zoon trouwen met zijn vriendin. Gelukkig was de trouwambtenaar van het soepele slag en stond toe dat er familie bij de huwelijkssluiting kon zijn, formeel mocht dit eigenlijk niet. De foto  van een bruidspaar met twee mondkapjes op is nu al haast iconisch.

Coronahuwelijk Amsterdam

De gevolgen van Corona op het werk waren gigantisch. Vroeger had je “het Nieuwe Werken” met een uitgebreide discussie over wel of niet thuiswerken en de verantwoording die daarbij hoort. Of eigenlijk ging het om vertrouwen. Door Corona werkte 70% ineens thuis! Ineens was er een gedwongen winkelnering van het Nieuwe werken in verband met de epidemie. Het heeft gemaakt dat thuiswerken de normaalste zaak van de wereld is geworden wat weer nieuwe problemen met zich meebrengt voor de moderne manager.

Van werk naar voetbal is natuurlijk een kleine stap ;-). Het mag niet onvermeld blijven dat de gehele voetbal competitie door de KNVB werd stilgelegd in verband met de uitbraak van Covid. Ajakkes en AZ stonden gezamenlijk op nummer één. AZ had dat seizoen zowel uit als thuis van Ajax gewonnen. Toch besloot de KNVB om de Amsterdammers al kampioen uit te roepen om basis van het doelsaldo. Een zwarte Coronabladzijde in de geschiedenis van deze Nederlandse voetbalorganisatie. Het was natuurlijk beter geweest om een beslissingswedstrijd te organiseren zonder publiek.

Edward Neering

Vaccinatiestraat RAI Amsterdam

Het “ideale” Joe Jackson concert

Het “ideale” JJ concert! / The “ideal” JJ concert

After the last JJ gig in Amsterdam I was thinking about de ideal JJ concert. A mix /shuffle is possible.

Na het laatste JJ concert in Carre eind 2024 met Britse Town Hall (Max Champion) muziek in het 2e deel zat ik daarna in mijzelf te mijmeren in het cafe  over het ideale JJ concert. Een concert voor de vaste parochie zonder “Thema fratsen”.

  1. Amateur Hour (I’m the man) or One to one (Beat crazy)
  2. Not here Not now! (Body and Soul) or Be my number two (Body and Soul)
  3. Breaking us in two (Night and Day) of Real men (Night and Day)
  4. King of the City ( Fast Forward) of Keep or dreaming (Fast Forward)
  5. A Place in the Rain ( Rain) or Solo (Rain)
  6. Love at first Light (Volume 4) or Blue Flame (Volume 4)
  7. Tomorrow’s world (Blaze of Glory) or London Town (Blaze of Glory)
  8. Ever After (Night Music) or Toxedo Junction (Jumping Jive)
  9. I don’t Mean a Thing (The Duke en tevens Cover) or I ain’t got nothing ..(Sarah Jones)
  10. Stranger than You (Night and Day II) or Glamour and Pain (Night and Day II)
  11. Soul Kiss (Big World) or We can’t live togheter (Big World)
  12. Another World (Night and Day) or Cancer (Night and Day)
  13. Fool (Fool) or 32 Kisses (Fool)
  14. Someone up there (Beat Crazy) or Biology (Beat Crazy)
  15. Nineteen forever (Blaze of Glory) or Evil Empire (Blaze of Glory)
  16. On your Radio (I’m the man) or I’m the man (I’m the man)
  17. One more Time (Look sharp) or Look Sharp (look Sharp)
  18. Toegift: A slow song (Night and Day) or Different for girls (I’m the man)
  19. Toegift: Stranger than fiction (Laughter and Lust) or Obvious Song (Laughter and Lust)
  20. Toegift: Is she really going out with him / a cappella (look Sharp)

Edward Neering

A shuffle or mix is allowed 😉

De Hit

De Hit

Er is een periode geweest dat ik met een groep wat halve marathons  buiten de Hollandse grenzen liep. Antwerpen, Madrid, Berlijn en Parijs zijn daar enkele voorbeelden van tussen 2010 en 2015.  Na Parijs in 2014 nooit meer een halve marathon gelopen en dat is maar goed ook. Vanaf april 2o14 alleen nog maar 10 km’s gelopen op één uitzondering na. Op 24 maart 2017 werd, één jaar na het overlijden van Johan Cruijff, de eerste JC loop gehouden van, hoe kan het ook anders, 14 km. De route liep van het Olympisch Stadion naar de Johan Cruijff Arena via zijn geboortehuis in Betondorp in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Ik was die dag in blakende vorm, zo goed heb ik daarna nooit meer gelopen! Maar dat allemaal terzijde. Corona werd een spelbreker en na de Covid periode hebben mijn vriend Bo en ik ons toegelegd, en naar volle tevredenheid, op het specialisme van de 5 km. Als we veroordeeld worden tot de “Kidsrun” dan houden we ermee op ;-).

Hardloopmedailles door de jaren heen van 2008 tot heden

Achter Parijs 2014 zit een bijzonder verhaaltje. Ik was te laat om mij zelf in te schrijven. De deadline was verlopen en ik werd slachtoffer van het feit dat ik bijna alles laat aankomen op “het laatste moment”. Dit keer leek deze slechte gewoonte mij fataal (normaal gesproken loopt het altijd goed af!) te worden. Maarrrr… mijn competentie resultaatgerichtheid dwong mij ertoe om andere opties te onderzoeken om alsnog mee te kunnen doen met dit giga hardloopevenement in de lichtstad. Dan kon bijvoorbeeld via deelname via een business loop of via een sponsorvariant. Ik koos voor het laatste. Voorwaarde was dat er een goed doel werd uitgekozen uit de portfolio van de organisatie en dat er minimaal 250 euro bij elkaar geharkt moest worden. Ik koos voor “Medecins sans frontiers”  oftewel de Franse variant van Artsen zonder Grenzen.

sponsorbrief “Voor een Joet zit je Goed” voor Artsen zonder Grenzen

Die 250 euro was zo bij elkaar maar het smaakte natuurlijk naar meer. In ieder geval was mijn inschrijving een feit. Mijn broer Paul was inmiddels aangesloten bij de actie  en ook Bo Bogaard was met zijn bedrijf Bofit “ein dritte im Bunde”. Het grote kantelmoment was het idee en besluit om samen met Bo een single te maken om meer geld op te halen voor Artsen zonder Grenzen. Voordat we de studio in doken ging er een heel proces aan vooraf. We besloten om het nummer op te bouwen rondom de Neeringweblog slogan “Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed!”, sterker nog dat werd het refrein.  Een beetje pielen met muziek en tekst in de oefenruimte bij Tjarda aan de Vliegerstraat in Alkmaar leverde al snel wat op. Ik trok mij terug in de kroegruimte van Tjarda en schreef in 20 minuten de tekst voor het nummer gebaseerd op de ervaringen en het debacle van de marathon in Berlijn, de actie voor AZG , de te lopen halve marathon in Parijs en het feit dat het echt de allerlaatste keer zou zijn.

De publiciteitsmachine kwam op gang. De plaatselijke Uitkijkpost besteedde aandacht (zie foto boven) aan de actie en het ging rond op Facebook en Twitter (nu “X”).

De hit, voor een joet zit je goed! https://neeringweblog.nl/wp-content/uploads/2014/02/Bogaard-Neering-Winkelman-Voor-een-joet-zit-je-goed.mp3

De single werd verkocht voor 10 euro, 2 euro productiekosten en 8 euro voor het goede doel. De singel kreeg de naam “Voor een Joet* zit je Goed!”. De 150 stuks waren snel uitverkocht en de totale actie heeft meer dan 1800 euro opgeleverd voor Artsen zonder grenzen. Toen ik mijn shirtje ophaalde in Parijs  bij AZG  bleken we de op één na beste opbrengst te hebben, dus de eerste virtuele zilveren plak was binnen.  Tijdens de halve marathon kwam regelmatig de kreet “Allez Medecins!” en ik ging voort om binnen de twee uur te eindigen. Dat laatste is niet gelukt in verband met een op hol geslagen haas bij de start.

De single heeft net niet de top 40 gehaald 😉 want anders was het hek van de dam geweest. We kijken terug op een mooie periode met een heuse “hit” in de slipstream. Een paar maanden om nooit meer te vergeten. Veel dank aan het bedrijf Bofit dat de single uiteindelijk heeft mogelijk gemaakt.

Edward Neering

*De term Joet komt uit het gulden tijdperk voor de euro. Een joet was de Amsterdamse bijnaam van een 10 gulden biljet, een geeltje was de bijnaam van een 25 gulden biljet, een brammetje voor een 50 gulden biljet, een meier voor een 100 gulden biljet en een rooie voor een 1000 gulden biljet”

EE

In de studio bij de finale opname van “Voor een Joet zit je Goed!”

De CD “Voor een Joet zit je goed!”

Uitreiking van het 1e exemplaar in januari 2014 van de CD “Voor een Joet zit je Goed”in Amsterdam!

Het Jaggerdansje

Het is zaterdag 19 mei 1990. Een prettige lentedag en vanavond de Rolling Stones in de Kuip in Rotjeknor. Samen in de grote Citroen van Gerard zoeven we  naar de Maasstad voor de Urban Jungle tour. Het is een drukte van jewelste bij het Feijenoordstadion en we zijn op zoek naar vak U. Het ging hard met de verkoop dus we hebben mazzel gehad dat we kaartjes hebben. In februari hebben we, na het stappen, vanaf drie uur in de nacht in de rij gestaan bij de Nieuwe Muziekhandel in de Leidsestraat in 020. Een gigarij, rond een uur of half tien waren we aan de beurt en vak U was onze prijs. Vak U zit schuin achter “het doel” 150 meter van het podium.

De openingsgitaarrif van  “Start Me Up” klinkt dominant, keihard en prachtig door de boxen. Gelukkig zijn er grote videoschermen want Jagger op die afstand zie ik niet, we hebben godzijdank ook een verrekijker. Na de opening volgen er een paar onbekende nummers maar na Miss you gaat het echt los. Een rustpunt is het geweldige mooie Angie uit 1973 waar ik op de middelbare school  innig op heb geschuifeld met Debbie  nadat de door de broeders gescheurde pagina’s van kranten, verdeeld tussen jongens en meisjes, die van mij op die van haar paste. Debbie was het mooist meisje van de school met indrukwekkende borsten. Een schuifel om nooit meer te vergeten.

Jagger neemt even pauze en de band speelt het psychedelische “2000 light years from Home”. Het is al donker aan het worden en na de laatste tonen van 2lyfh valt al het licht uit in de Kuip. Een gigantische laserstraal  vanuit vak V (naast vak U) met volgspot floept aan en bestrijkt de hele lengte van het stadion richting de top van de toren dat op het podium van de Urban Jungle tour is gebouwd. Mick Jagger zingt “please allow me tot introduce myself, I’m a man of wealth and taste”. Gerard en ik krijgen kippenvel bij de start van “Sympathy for the devil”. De rest van dit geweldige concert is geschiedenis.

We besluiten om niet direct naar huis te gaan maar eerst nog even een biertje te gaan doen in café De Prins op de Prinsengracht. We lopen over van enthousiasme over het Stonesconcert dat we zojuist hebben ondergaan en extrovert als we zijn delen we dat met onze omgeving in de kroeg. Ik kom in gesprek met een zekere Lidy en Gerard neemt haar vriendin voor zijn rekening. Biertje hier, biertje daar enz. Met Lidy, een leuke aantrekkelijke blonde vrouw, raak ik in gesprek over het  concert en vertel dat ik op dezelfde dag (26 juli) jarig ben als Mick Jagger. Ik vertel haar mijn bewondering over het dansje van de 15 jaar oudere Jagger, sensueel en authentiek. Sterker nog, ik claim het dansje en in mijn enthousiasme doe ik het even voor in de Prins nadat de barman the Stones heeft opgezet. Een omstander roept direct “Hé, Mick Jagger!” Ik zie dat Lidy smakelijk lacht en toch wel een beetje onder de indruk is.  Ons gesprek gaat voort en ineens zitten we op de Miniadvertenties in het Parool, Trouw en Volkskrant. Aanleiding was het lezen van rouwadvertenties als ik de krant opensla, zoiets van even checken of er bekende doden zijn vandaag. Dus zowel Lidy als ik blijken iedere dag altijd ook de oproepen te lezen, altijd heerlijk smullen. Biertje hier en biertje daar, het is oergezellig in café de Prins. De laatste ronde, Gerard trekt aan mijn mouw en mij naar zich toe,  “We gaan!”.  Lidy vraagt of we elkaar nog eens zien en terwijl Gerard mij richting uitgang trekt zeg ik met een grap, misschien ook wel met een vleugje arrogantie, “Zet maar een oproep in de krant!”

Ik werk bij de Gemeentelijk Sociale Dienst in Amsterdam op de hoek Herengracht/Vijzelstraat recht tegen over de Burgermeesterwoning van Ed van Tijn, als bijstandsmaatschappelijk werker en fiets iedere dag heen en weer naar Badhoevedorp. Op dinsdag 22 mei 1990 fiets ik eerst even langs de Shoarmatent “Mama” in de korte Leidsedwarsstraat. Ik heb geen zin om te koken dus maar even snel een broodje. Bij het weggaan merk ik dat mijn fietssleutel van mijn zwarte dienstfiets gebroken is. Blijkbaar gebeurd bij het op slot zetten, zelf niets in de gaten gehad. Ik vermoed ernstige metaalmoeheid van de fietssleutel.  Ik besluit om mijn zwarte stalen ros maar even daar te laten en met de bus 169 vanaf het Leidseplein naar Badhoevedorp te gaan. Eerst even een Parool  halen bij het  Amsterdams Uitbureau (AUB) in de front van de Stadschouwburg. Ik stap de lege bus binnen en blader in de krant. Uiteindelijk kom ik bij de oproepen van de Mini’s.

“Goede morgen, blonde PRINS met het Jaggerdansje. Nu jij! Br.o.nr.100-23172 bur.v.d.blad”

Ik bloos in een lege bus en kijk even om mij heen of niemand mij gezien heeft. Ik ben zo rood als de skairode busstoelen.

Ik kom thuis en besluit om wel te reageren. Ik kies een mooie kaart uit van de reeks die ik heb meegenomen uit Berlijn en schrijf terug met het briefreferentienummer. Ik zorg er natuurlijk wel voor dat ik een korte omschrijving geef van wat er gebeurd is en dat ik mij profileer als “the one and only”.   Geke belt en we babbelen wat. Ik vertel in geuren en kleuren het verhaal van de Stones, Jaggerdansje en de oproep in het Parool. Vindt zij niet echt leuk. Geke en ik kennen elkaar sinds begin april.  We hangen op. Even later belt zij mij terug met de mededeling “kijk morgen maar in de krant!” De volgende dag wederom een oproep in het Parool;

“Ik ben heel erg gek op mijn  lieve, blonde prinsje met zijn jagger-dansje. Kusjes Geke. P.S. Groetjes aan Fini en buuf”

Er was duidelijk een spanningsveld ontstaan rondom de advertenties/oproepen. Een interventie van mijn kant was nu blijkbaar nodig dus op 31 mei 1990 plaats is zelf een oproep aan Geke en aan Lidy;

“Lieve Geke, Jaggerdansje op de vulkaan? Ik ben knetterdol op jou. Liefs Edward”

en om mijn kroegbelofte aan Lidy waar te maken;

Morning ZeilPRINSes, Leuk succes dat Jaggerdansje!

Eerlijk gezegd denk ik dat dit het dan wel zal zijn. Leuk verhaal, kersverse liefde even gered en we gaan over tot de orde van de dag. Na een weekendje fietsen  met Geke in Zeddam staat er in het Parool op maandag de volgende advertentie;

“Jackerdansje van ED is afGEKEurd. Die van Prince niet, mits de beloofde brief.”

Is deze van Lidy? In plaats van Jaggerdansje staat er Jackerdansje en Prins is vervangen door Prince. Of is dit een of andere grapjas!. Er staat een duidelijke verwijzing naar Geke in. Ik ben volledig in de war want het toeval wil dat Geke onze kortstondige relatie heeft beëindigd, ze heeft er de brui aan gegeven. Ze vindt mij er te “hippieachtig” uit zien en wil nieuwe kleren kopen hetgeen ik natuurlijk weiger, is ze nu helemaal van het padje af?  Bye, bye Geke.

De week daarna ontvang ik een brief van Lidy met haar reflectie op het hele gebeuren. Ze schrijft over veel lol met haar ICT-collega’s en de complottheorieën die zij samen bedacht hebben. Ze vertelt dat ik niet de enige was die gereageerd had op haar oproep. Leuke vrouw die Lidy!

Ze komt  tot 4 Theorieén:

  • De “pik” Theorie, een volslagen onbekende met een saai leven heeft een advertentie geplaatst om de groeten te doen aan zijn buuf en Fini;
  • De “cryptogram” Theorie:  De advertentie zou door mij geplaatst zijn om verwarring te zaaien;
  • De “vriendin” Theorie: Hij heeft een vriendin die Geke heet;
  • De “Hij werkt bij de krant” Theorie:  Want hoe weet ik dat het een succes is die oproep?

Ik besluit dat ik ga overschakelen op mijn eigen theorie. Mijn attacktheorie! Ik schrijf Lidy een uitgebreide brief met nogmaals het gebeurde in café De Prins en alles rondom het hele oproepencircus. Ik stel voor om telefoonnummers uit te wisselen en nog een keer een afspraak te maken. We bellen en spreken af, jazeker in café de Prins aan de Prinsengracht.

Biertje hier en biertje daar. Lang verhaal kort, we vinden elkaar errugg leuk en na sluitingstijd zoef ik met Lidy richting Amsterdam Noord nabij het Buikslotermeerplein. Na een heerlijke nacht brengt zij mij een ontbijtje op bed. Naast de versgeperste Jus d’Orange staat de doos met brieven die zij van allerlei mannen heeft ontvangen naar aanleiding van haar oproep.

“Goede morgen, blonde PRINS met het Jaggerdansje. Nu jij! Br.o.nr.100-23172 bur.v.d.blad”

Ik heb letterlijk en figuurlijk gesmuld!

Edward Neering

De Blonde Dame

De Blonde Dame

Tijdens mijn afscheid (zie foto hieronder) eind november kreeg ik van mijn directeur een kopie van de Blonde Dame. Iedere medewerker die Bureau Interim & advies (BIA)  verlaat krijgt dit cadeau naast een fles “BIA wijn”. Dit is natuurlijk niet zomaar, hier zit een verhaal achter.

BIA heette voorheen AGA, Advies Groep Amsterdam. Dit bureau is ontstaan uit het projectbureau 2000 bij de gemeente Amsterdam dat begin jaren 2000 is opgericht op het Amsterdamse stadhuis. Kernactiviteit van dit bureau is dat zij tijdelijk advies en interim klussen konden doen voor de gemeente Amsterdam in de volle breedte. Dus van de reiniging tot aan bestuursdiensten op het stadhuis. Een wendbare club door slimme jonge mensen. Na AGA kwam in 2015 BIA en het bureau heeft nog steeds dezelfde opdracht. De slimme jongeren werden aangevuld met oudere (senior) adviseurs/interim-managers.

In de eindfase van het oorspronkelijke bureau en de beginperiode van AGA werd de mogelijkheid geboden om een kunstwerk uit te zoeken in de kelders van het stadhuis van de gemeente Amsterdam. In deze kelders stonden nog allemaal kunstwerken die dateerden uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Tot 1 juli 1987 bestond de zogenoemde Beeldende Kunstenaarsregeling (BKR). In deze regeling was, naast een vast inkomen, opgenomen dat gemeenten kunstwerken aankochten van lokale kunstenaars. Dit bracht in Nederland een tsunami van kunstwerken teweeg die her een der in grote ruimten werden opgeslagen zo ook in de kelders van het stadhuis.

Een delegatie van het toenmalige AGA liet zich afzakken naar de catacomben van de Stopera en unaniem werd gekozen voor een gigantisch groot schilderij van drie panelen met als titel De Blonde Dame. Het werd prominent in de kantoorruimte van AGA op de 1e etage van de Stopera opgehangen. Zoals je op de afbeeldingen kunt zien gaat het om een naakte vrouw in de volle breedte over de drie panelen. Alle Agisten waren trots en langzaam groeide het schilderij uit tot het icoon van AGA en later BIA. Het schilderij werd zelfs aangekocht eind jaren nul voor een bedrag van zo’n 2500 euro. In 2012 verhuisde het schilderij naar de Weesperstraat 105 en in 2o15 naar de 2e etage op de Weesperstraat 113. Vanaf 2015 heette AGA voortaan BIA.

#MeToo

Toen was daar ineens de “#metoo-affaire”. Zeg maar een golf van verontwaardiging over seksueel niet gewenst gedrag van vooral mannen in machtsverhoudingen, dus ook op het werk. Een vrouwelijke collega gaf tijdens een sessie van “BIA-talks” (zeg maar een creatieve vorm van werkoverleg) zich niet prettig te voelen als zij in de BIA ruimte moest werken met de naakte vrouw aan de muur op de Weesperstraat 113. Het spel rondom De Blonde Dame was op de wagen. We zijn aangeland in 2018/2019  Er kwam een enquête onder het BIA personeel en een deep democracy sessie. De meningen waren verdeeld en er werd besloten om De Blonde Dame niet meer mee te laten verhuizen naar de nieuwe BIA locatie op de Vijzelstraat in het pand van het stadsarchief. Er zou gezocht worden naar een andere vorm om De Blonde Dame verder te laten leven in het BIA domein. Uiteindelijk kwam er witte rook uit de werkgroep die zich over dit weerbarstige probleem zich had gebogen. Besloten werd om in de pantryruimte van de nieuwe locatie een Behang te ontwerpen met de kruizen van Amsterdam opgebouwd uit allemaal kleine Blonde dames (minutieus). Voorts zou iedere vertrekkende medewerker een kleine reproductie van De Blonde Dame als afscheidscadeau ontvangen. Tegenwoordig wordt de keuze geboden of je reproductie wel of niet wilt ontvangen. Het origineel van De Blonde Dame werd in 2019 gegeven aan de vertrekkende directeur die waarschijnlijk het schilderij in een schuur heeft gedeponeerd dan wel op de schroot heeft gegooid.

Het aangepaste BIA behang met de kruizen van 020 met kleine Blonde Dames

Kunst

Hoe je het ook went of keert, De Blonde Dame is een kunstwerk en moet je dit opofferen/verwijderen als medewerkers aanstoot nemen aan een kunstwerk met een  naakte blonde vrouw. Persoonlijk vind ik van niet. Naast “de zwarte Pieten discussie” is de Blonde Dame de tweede controversiële kwestie geweest in de  AGA/BIA geschiedenis.

Ik ben blij dat reproductie van De Blonde Dame bij ons thuis aan de muur hangt!

Edward Neering

met staf verwijzend naar de zwarte pieten kwestie

De Blonde Dame Kruizen

De Bloemkooldoctrine

De bloemkooldoctrine

Iedereen kent wel de structuur van een bloemkool. Als je alle roosjes verwijdert houd je de stronk over. De stronk is de kern van de kool die je niet meer ziet als alle roosjes er om heen zitten. Ik gebruik deze groente even als metafoor voor hetgeen ik de afgelopen 43 jaar heb geconstateerd op het gebied van automatisering (ICT) bij de gemeente Amsterdam in het domein van Werk & Inkomen. (Sociale Dienst (GSD, SDA, DWI en WPI)). Om even in de geest van deze weblog te blijven: de constatering van Neering.

Het is 1981, ik werk als uitzendkracht bij de Gemeentelijk Sociale Dienst aan de Vlaardingenlaan in Amsterdam. Ik ben als dossierzoeker (licht administratief medewerker) uitgezonden via BBB uitzendbureau aan de Heemstedestraat. De client van de sociale dienst belde destijds met het nummer 020- 123456 omdat bijvoorbeeld de uitkering niet was uitbetaald/geblokkeerd/niet klopte dan wel was beëindigd. Wachttijden van meer dan anderhalf uur waren niet ongebruikelijk met een oorverdovende stilte aan de kant van de sociale dienst. De telefoon werd uiteindelijk opgenomen door een medewerker van het belblok van de afdeling Comptabiliteit (Berekeningen) daar op het uitkeringsbastion in Amsterdam Nieuw West. Op iedere etage zaten twee afdelingen, op de 2e etage de afdelingen RWW en ABW 65-. Per afdeling was er één computerscherm met inzage in het OP (Overdracht Personen) systeem en 40 medewerkers. Medewerkers moesten, indien nodig, in de rij staan om een printje te maken of de gegevens te kunnen raadplegen. Het weekend of laatste werkroddels werden doorgenomen in de wachtrij. Het raadpleegscherm onthulde bijvoorbeeld dat de uitkering was geblokkeerd met code 2/01, dat betekende dat er geen werkbriefje (=ponskaart) was binnen gekomen. De client moest dan naar het hoofdkantoor komen om de ponskaart/het werkbriefje in te vullen en dan werd de uitkering alsnog met een betaalcheque (zichtcheque) betaalbaar gesteld die bij een kantoor van de gemeentegiro (Blauwe brievenbussen) geïnd kon worden.

Als het dossier nodig was om de vraag te kunnen beantwoorden liep de medewerker van het belblok de dossierkast in om het dossier te scoren. Geen dossier in de kast dan werd de opdracht om het dossier op de afdeling te zoeken gegeven aan één van de dossierzoekersm, dus aan mij. Ik struinde alle bureaus af op zoek naar het dossier. De cliënt bleef aan de telefoon hangen totdat mijn collega aan het belblok met dossier het antwoord kon geven. Mijn chef destijds sprak mij aan dat ik bij het zoeken meer aandacht had voor de meisjes in plaats van de dossiers, maar dit terzijde. Het netwerken heeft er bij mij altijd al ingezeten ;-).

Even terzijde: Eén van de cliënten van de Soos was kunstenares Fabiola. Zij was een Amsterdamse Paradijsvogel met uitbundige uitdossingen. Als dank voor de maandelijkse uitkering stond zij één of twee dagen per maand op de stoep bij de Vlaardingenlaan zodat zij als kunstobject door het personeel vanuit de diverse etages door de kantoorramen bekeken kon worden. Hier werd zeer wisselend door de medewerkers op gereageerd. Ik zelf vond het een apart fenomeen en fantastisch om te zien.

Foto: Fabiola als kunstwerk in de Amsterdamse Leidsestraat. Zij/hij stond dus één per week voor het hoofdkantoor van de Sociale Dienst Amsterdam.

Dus één computer op een afdeling voor raadplegen en printen. Zaken wijzigen in het OP systeem ging via opdrachten/ponsdocumenten die vervolgens, na goedkeuring, door datatypistes elders in het computersysteem werden ingevoerd. Opdrachten aan de Kas beneden bij de wachtkamer om aan een cliënt een betaling te doen gingen via buizenpost.

In 1989 werkte ik als bijstandsmaatschappelijk werker recht tegenover de Burgemeesterswoning op de Herengracht op de hoek Vijzelstraat/Herengracht. Het meeste ging via papieren dossiers en formulieren. Revolutionair was de introductie van geautomatiseerde brievenboek naast het raadplegen van het eerdergenoemde OP systeem. Dit ging via het IRAKA systeem. Dit was ook voor het eerst dat er op elk bureau een computerscherm verscheen. Ook de eerste koppeling tussen twee systemen.Doel van dit alles was om de organisatie efficiënter te maken. Later is gebleken dat het koppelen van allerlei applicaties vaak tot een ICT spaghetti zou leiden.

En zo zijn door de jaren heen  nieuwe systemen ingevoerd om de organisatie efficiënter te maken, medewerkers te ontlasten/ontzorgen van administratieve taken, managementinformatie te generen enz. Uiteindelijk moest dit alles ten goede komen aan klanten/cliënten en medewerkers. De vraag is natuurlijk of dit daadwerkelijk is gerealiseerd.

In 1992 kwam ik als personeelsconsulent terecht in de publieke re-integratie van langdurig werklozen. De uitvoering was belegd bij Bureau Maatwerk later Maatwerk Amsterdam. Hier werden de eerste stappen gezet naar een cliënt/werknemersvolgsysteem. We hebben het over de opbouw van de applicatie M2000. Het begon heel simpel, het weergeven van een caseload van een personeelsconsulent door één druk op de knop. Een handige lijst voor het overzicht en handig als gespreksdocument tussen manager en medewerker. Door de jaren heen dijde het klantvolgsysteem uit. De salaris administratie werd er aan gekoppeld en later  ook een brievenboek, de beoordelingssystematiek voor de banenpoolers/JWG’ers enz enz. Eerst was het nog faciliterend maar later dwingend.  Dit systeem “vervuilde” al heel snel. Vervuiling van data of het ontbreken ervan is nog steeds vaak een probleem bij huidige applicaties. De personeelsconsulent zat steeds meer achter het bureau om het systeem te vullen enz in plaats van klantcontacten op kantoor of in de buitendienst.

M2000 werd in 2003/2004 het BanenmarktVolgSysteem (BVS) Het was het ondersteunende systeem op de georganiseerde “Megabanenmarkt” aan het Bornhout in het Westelijk Havengebied, Alle klanten van de Sociale Dienst Amsterdam met een bijstandsuitkering moesten door “een wasstraat” en iedereen zou een passend aanbod krijgen on aan het werk te gaan/een opleiding te volgen dan wel een zinvolle dagbestedeing. Veel commerciële bedrijven werden ingevlogen. Vanuit de gemeente ontstond er een betere relatie tussen Maatwerk Amsterdam (WIW (voorheen banenpool en de Jeugd Werk Garantiewet (JWG)), de NV Werk (Melkertbanen en re-integratietrajecten) en de Sociale Dienst Amsterdam wat zich vooral toelegde op de rechtmatigheid van het betaalbaar stellen van bijstandsuitkeringen. Of de samenwerking ook echt verbeterde valt te betwijfelen.

Aan de inkomenskant bij de Sociale Dienst Amsterdam had het OP systeem plaats gemaakt voor NUS (Nieuw Uitkering Systeem) Hele beslisbomen in het systeem zorgden voor een oerwoud van gedwongen stappen. Een medewerker Uitkeringen was er lang zoet mee om een klant rechtmatig een uitkering te verstrekken. Een goede medewerker behandelde slechts 9 tot 10 nieuwe aanvragen per week. Dit zijn dus medewerkers die niet aan de balie zaten maar in de “backoffice”. We zitten inmiddels in 2004.

Op 1 januari 20o6 was de fusie tussen de drie samenwerkingspartners van de Megabanenmarkt een feit. Samen werden zij de Dienst Werk en Inkomen. Uiteindelijk werd BVS het RAAK Systeem als klantvolgsysteem naast NUS. RAAK begon goed maar al snel werd er weer van alles aan toegevoegd, soms oneigenlijk. Inmiddels is RAAK overgegaan in BASIS van Pink Rocade. Ondanks vele toezeggingen is het er niet simpeler op geworden. De publieke reïntegratiepoot binnen de opvolger van DWI=WPI (Werk, Participatie en Inkomen) is daarnaast haar autonomie in dit softwarepakket volledig kwijt geraakt.

Zelf heb ik in 2004/2005 een pilot gedraaid met externe klantmanagers (nu heten zij klantbegeleiders) van buiten de Sociale Dienst om de splinternieuwe functie van klantmanager te creëren, Met het uitgeklede BVS systeem spraken zij 22 tot 26 klanten fysiek per week. In 2017 kwam ik als interim manager terug bij de WPI afdeling Participatie. De toppers onder deze klantmanagers spraken gemiddeld tussen de 8 a 12 klanten per week. De gemiddelde klantmanager sprak 5 tot 7 klanten per week en de zwakke broeders en zusters of degenen die de kantjes ervan af liepen spraken een paar klanten per week. Ik verwonderde mij over de grote verschillen tussen de 2004/2005 en 2017 en tussen de klantmanagers onderling. Ik ben naast een aantal afzonderlijke klantmanagers gaan zitten achter de computer, 2 uur per medewerker, Het systeem (RAAK) poepte steeds weer nieuwe taken in de takenbalk van RAAK van de afzonderlijke klantmanager. Lang verhaal kort, een aantal klantmanagers werd bijna volledig in beslag genomen door RAAK. Ik zag ook andere dingen zoals gebrek aan sturing door het management, een aantal onbewust onbekwame medewerkers en nog veel meer. Ook zag ik een aantal taken bij de klantmanager die daar helemaal niet thuishoorden maar in de back office.. (Bijv: het toekennen van reiskostenvergoedingen bij re-integratietrajecten)

Daar waar vaak de bedoeling is dat ICT/Software de klantbegeleider of re-integratie consulent moet ontlasten/ontzorgen of faciliteren om een goede en snelle dienstverlening aan een klant te kunnen verzorgen werkt deze dus vaak averechts. De stronk van de bloemkool is al snel niet meer zichtbaar omdat er van alles, met alle goede bedoelingen, aan toe wordt gevoegd en de gebruiker zit met de gebakken peren om langdurig van A naar B te komen en de klant krijgt hierdoor steeds minder aandacht.

Vorig jaar is bij WPI een nieuwe applicatie geïntroduceerd. Ze zijn overgegaan van RAAK naar BASIS van Pink Rocade.. Een unieke kans om de ICT kerstboom af te tuigen en weer terug te keren naar de stronk van de bloemkool. Bij dit proces was ik betrokken maar nu vanuit de medezeggenschap (OR en OC). De toenmalige programmamanager, een oud opdrachtgever van mij, beloofde met twee vingers in de lucht dat het allemaal voor de klantbegeleider/re-integratieconsulent/jongerenadviseur een stuk makkelijk zou worden en dat er meer tijd zou komen voor de Amsterdamse klanten van de WPI. Ze beloofden een stevige stronk zonder allerlei onnodige toeters en bellen. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en ook dit keer is er helaas weinig van terechtgekomen. Sterker nog: Re-integratieconsulenten en jongerenadviseurs zijn de volledige regie kwijt met chaos tot gevolg. Van de ICT aanbieders hoeven we ook niets te verwachten. Er is weinig concurentie, vaak wordt de buit verdeeld door Pink Rocade en Centric. Ze hebben weinig prikkels om een uitgekleed effectief (Lean and mean) proces aan te bieden.

Vlak voor mijn pensioenvertrek eind 2024,had ik een gesprek met de directeur van Werk en Participatie om de geschiedenis van de ICT-bloemkool en de huidige problemen uit te leggen. Ik vond geen gehoor. ik sprak een roerganger die meer controle en sturing wilde en zich laat voeden door systemen. Dit in plaats van een nieuwe wind om te sturen op vertrouwen en vakmanschap van klantbegeleiders en hen daadwerkelijk te ontzorgen. De directeur gaat per 1 maart aanstaande vertrekken. Een mooi moment voor een nieuwe directeur die misschien ook de bezem moet halen door de zittende afdelingsmanagers (die zitten grotendeels daar al sinds 2015 of eerder) en om radicaal veranderingen door te voeren en de werkprocessen van de klantbegeleiders ” te ontrozen” zodat de stronk van de bloemkool weer zichtbaar wordt en de Amsterdamse bijstandsklant weer goed kan worden bediend richting werk/opleiding of bijvoorbeeld vrijwilligerswerk.

De vraag is natuurlijk hoe de bloemkooldoctrine doorbroken kan worden. Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed! Is hier allang niet meer van toepassing.

Edward Neering

Berichten uit het zwarte gat!

Berichten uit het zwarte gat!

Pas je op voor het zwarte gat?  Wat ga je nu doen?  Heb je een PIZ cursus gevolgd?  Vragen die steeds weer terugkwamen  rondom mijn verlof/pensioen zo’n twee maanden geleden. Ook ervaringsdeskundigen die het pensioen inmiddels jaren doorleefd hebben waarschuwen voor de eerste periode.

Het was een bijzondere periode de maanden voorafgaand aan mijn vertrek bij de gemeente Amsterdam. Na 43 jaar gemeente en in totaal 50 jaar werken was/ben ik er wel klaar mee. Sinds 2009 heb ik veel opdrachten als interim manager dus een functie/rol is altijd tijdelijk en neem je telkens weer afscheid en begin je steeds weer opnieuw in een netwerk, vaak in een nieuw domein. Dus het bye bye effect is mij niet onbekend. Toch is het nu anders. Op het moment dat je met een nieuwe opdracht start heb je ook weer een nieuwe status terwijl de oude status van de vorige opdracht alweer verdampt is aan de horizon. Nu is deze werkstatus er niet meer. In een razend tempo verdampte mijn mailbox. Ik haalde mijzelf uit groepen, weigerde afspraken, werd uit mail, Signal en Whatsappgroepen gehaald en voordat ik het wist ontving ik geen berichten meer. Af en toe nog een appje van een oud collega voor een wandeling in het voorjaar of een koffietje in de komende weken.  Lang verhaal kort, het voelt een beetje kaal.

Maar wat is het lekker om in de ochtend een uurtje langer te blijven liggen en in de winter met daglicht je dagelijkse ochtendwandelingetje te doen van zo’n drie kwartier. Kom je thuis wat opruimen en lummelen en na de Pioppilunch even een tukje doen van een half uur en vervolgens een uurtje naar de sportschool (jaarabonnement genomen) om te werken aan het goddelijk lichaam. Vervolgens douchen en regelmatig naar het Filmhuis in Alkmaar (Cineville-pas genomen). Periodiek naar AZ als trouw seizoenskaarthouder.Op zich is dit al een nieuwe structuur met vervlochten oude stuctuur die noodzakelijk is als “vervanging van”. Dus geen oeverloze vergaderingen meer. Geen gedoe meer. Geen deadlines meer. Geen spelletjes meer. Geen negatieve energie. Geen 100 mails per dag. Geen…enz enz. Heerlijk!

Wel meer aandacht voor mijn familie nu (ik ben de jongste van 14 kinderen). En, deze blog is het bewijs, ik pak de Neeringweblog weer op. Voorts ga ik met mijn vriend Bo een podcast doen als hij straks ook met pensioen is, de BOEDcast. Zal over van alles gaan. Daar tussendoor twee keer hardlopen (Witte Keniaan) en de obsessieve minimaal 10.000 stappen per dag. Voorts ben ik in de leer bij mijn partner om mijn culinaire vaardigheden aan te scherpen en doen we uiteraard samen het huishouden. In mijn wijk zit ik ineens in een nieuw project voor vervanging van de al 25 jaar oude warmtepompen compleet met warmtelussen.

Hoezo zwart gat?

Edward Neering

Schilderij Klaprozen van Marja Keijzer

50 jaar later…..

50 jaar later……

Daar zat ik dan. Geheel verlaten in een geel granieten cel  met nummer 15 op het politiebureau in Hoofddorp. Zelfs de tafel en stoel waren van het gele granieten materiaal. Het is 26 juli 1976 en ik was al een jaar aan het werk als rozenplukker/bosser in de rozenkwekerij van Jos Ruhe aan de Sloterweg in Amsterdam-Sloten recht tegenover de Wielerbaan. Ondanks Atheneum (nu VWO) CITO advies toch op de MAVO in Amstelveen gezet in verband met mijn slechte ogen (Nystagmus).  Na de MAVO zou ik eigenlijk naar de bestuur academie gaan, echter als niet te stuiten jongere ontdekte ik het Leidseplein en omgeving. Ik koos voor het directe geld om met mijn vrienden op stap te kunnen gaan en ging aan het werk in plaats van naar school.

Het doet er even niet toe waarom ik in de cel zat en uiteindelijk voor de rechter kwam. Wat ik nog weet dat ik na twee dagen cel vrij kwam en door een woedende vader direct naar mijn werk werd gestuurd om rozen in de kwekerij te bossen in de avonduren. Zo bevolen, zo gedaan. De normlat om te werken/een baan te hebben lag dus hoog. Bijna 50 jaar later sta ik op de drempel van mijn pensioen. Tijd om terug te kijken.

Na de rozenperiode heb ik in de jaren zeventig van alles als uitzendkracht gedaan. Pompbediende, magazijnbediende, postkamermedewerker, manusje van alles en heftruckchauffeur. Uiteindelijk kwam ik in 1981 als uitzendkracht via BBB-uitzendbureau terecht bij de Gemeentelijke Sociale Dienst Amsterdam aan de Vlaardingenlaan in de rol van “dossierzoeker” van het belblok op de afdeling waar de berekeningen (comptabiliteit) voor de uitkeringen voor de Amsterdammers werden gedaan. Elke afdeling had één computer met de dagelijkse file van collega’s er voor die iets moesten checken,raadplegen of printen.

Parallel ben ik tijdens deze start van mijn werkzaam leven in de avonduren en in de weekenden vrijwilliger geweest als bestuurslid van Jongerencentrum SmoeS in Amsterdam Sloten van 1977 tot half 1982. SmoeS was het alternatief voor de gangbare disco in Badhoevedorp/Sloten en omgeving. Ongelofelijk veel daar mee gemaakt van hoogte- tot dieptepunten. Ik noem dit even apart omdat ik hier eigenlijk gevormd ben. Over jongerencentrum SmoeS is overigens onlangs een bijzonder, prachtig en rijk geïllustreerd boek verschenen. Mijn periode en bijdrage van 1977 tot 1983 staat hierin uitvoering beschreven met evenementen (Drs P, Herman Brood aan de afwas, Jules Deelder, Osdorp Posse, Doe Maar enz, enz.) Veel korte verhalen, foto’s en anekdotes. Zelf heb ik ook een aantal bijdragen geleverd aan dit opmerkelijke  boek. Ik benoem het vrijwilligerswerk toch even apart omdat dit juist ook belangrijk is in een werkzaam leven.

Terug naar de betaalde arbeid. Het was in 1981 volop crisis en veel werklozen, dus veel uitkeringen werden bij “de SooS” aangevraagd. Uit eigen initiatief was ik gestart met MBO en HBO- opleidingen in de avonduren (1981 tot 1987). Via dat netwerk werd ik gevraagd om als “maatschappelijk werker” bij de sociale dienst te solliciteren. Zij hadden wel “een contactje” die zou regelen dat ik zou worden aangenomen onder voorwaarde dat ik wel succesvol door de psychologische test van de GG en GD zou komen en een bewijs van goed gedrag zou krijgen. Dat laatste was nog maar de vraag gezien mijn gang naar de rechter in 1976.

En zo ging ik als groen blaadje in 1982 aan de slag op de hoek Vijzelstraat/Herengracht schuin tegenover de Bazel (nu BIA en Stadsarchief) in het GSD-rayonkantoor Centrum en recht tegenover de burgemeesterswoning. Ik had bij de start alleen MAVO en startte in 1982 in schaal 5 van het gemeentelijk salarisgebouw. De rest van de jaren tachtig in de uitvoering gewerkt achter het loket van de sociale dienst op diverse locaties. Het was een tijd van met “de poten in de modder” zonder beveiligers, roken in de spreekkamers, stoffige dossiers en van tandenborstelonderzoeken in de buitendienst en een uitputtende agressie.

Inmiddels ook het diploma Voortgezet Management (1991) gehaald. In oktober 1992 voor mij de logische stap gemaakt naar re-integratie van mensen in de bijstand naar een betaalde baan als personeelsconsulent (begeleiding banenpoolers met contract met wml) bij Maatwerk Amsterdam en daar vanaf 1994 in het management.

De jaren negentig diverse rollen in het management gehad bij Maatwerk Amsterdam. Hoogtepunt binnen deze rollen was het projectleiderschap van Wisselwerk Amsterdam. Het gaat te ver om dit nu allemaal uit te leggen maar de essentie was een succesvolle vorm van herverdeling van arbeid binnen een experiment van vier jaar (1997 – 2001). In de jaren nul eerst een jaar lang de BAAK gedaan en daarna diverse rollen gehad o.a. als ontwikkelmanager (samen met Boer & Croon) van de kernfunctie van klantmanager bij de nieuw op te richten fusiedienst “Dienst Werk en Inkomen(DWI)” die vanaf 2006 van start is gegaan. Ik begon binnen DWI  zelf in de rol als afdelingsmanager “Werk en Uitvoering”/Directeur stichting Herstelling van oktober 2005 tot 2009. Deze afdeling deed de publieke re-integratie binnen Amsterdam. Ook hier veel meegemaakt en een heerlijke tijd in twee vrije rollen en gewerkt met fantastische en bevlogen collega’s.

Vanaf 2009 interim manager bij de Adviesgroep Amsterdam (AGA) en later vanaf 2015 bij Bureau Interim en Advies (BIA). Van alles (ca 17 opdrachten) gedaan in de rollen afdelingsmanager/teammanager /programmamanager/procesmanager/crisismanager en projectleider. Gewerkt in het fysieke en sociale domein, de stadsdelen en dienstverlening. Leuke (o.a. Burgerzaken/Stadsdeel Zuidoost/Armoedebestrijding) en vervelende opdrachten (o.a. erfpacht) gedaan.

Met nog vier jaar te gaan was in 2020 de cruciale vraag “hoe nog verder!?” Lang verhaal kort, ik heb  mijzelf verkiesbaar gesteld voor de Ondernemingsraad voor alle 18.000 ambtenaren/collega’s. Met een enorm mandaat werd ik gekozen en belandde in het dagelijks bestuur van de OR. Ik heb geleerd dat als je er echt voor gaat dat dit echt een vakgebied is ook al wordt er vaak badinerend over gedaan. Hoe de medezeggenschap in Amsterdam is georganiseerd is echt niet goed. Een OR en een werkgever houden geen 60 directies in de kruiwagen, beter is het om de medezeggenschap te organiseren op clusterniveau. Het moet dus echt anders. Ik schrijf hier een aparte blog of persoonlijke brief over en zal deze sturen aan de gemeentesecretaris. (inmiddels gedaan EN/dec 2025)

Van de cel naar schaal 5 tot waar ik nu ben aangeland. Het kan allemaal wel. En vooral mijn collega’s die ik achterlaat wil ik afsluiten met een advies:

Blijf jezelf! Wees Authentiek!

Geloof in je zelf!

Ontwikkel jezelf!

Wees niet bang om zo nu en dan buiten de lijntjes te kleuren

Vergeet de 7 vinkjes!

Vertrouw op je intuitie!

Gebruik je Gezond Boeren Verstand (GBV)!

Verander regelmatig van rol!

Wees niet vies van humor!

….. en denk nog eens aan mijn adagium:

“Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed!”

Het gaat jullie goed!

Edward Neering

Stijn Wilke neemt als directeur van BIA (Bureau Interim en Advies) afscheid van Interim Manager Edward Neering

SmoeS: Herman Brood aan de afwas!

Het was een typische lentedag in maart 1983. De vogelfluitconcerten begonnen zich langzaam  weer te ontwikkelen in de vroege ochtend. Het is die zaterdag dat jongerencentrum SmoeS een heel ander concert staat te wachten. Herman Brood & his Wild Romance zal zijn opwachting maken in de avond in dit Amsterdamse jongerencentrum op de grens tussen Sloten en Badhoevedorp. Tom Schrama heeft het contract namens SmoeS afgesloten en is apetrots dat dit toch  maar mooi op het programma staat!. Al kostte het zo rond de 2500 gulden (nu zo’n 1200 euro)  hetgeen een financiële rib uit het lijf was van het jongerencentrum. De entree die avond, 18 maart 1983 om precies te zijn, was vastgesteld op 7 gulden en 50 cent. (zeg maar €3,50 nu). Het was een tijd dat er nog geen mobiele telefoons waren o.i.d..

Die zaterdag was Tom gewoon overdag aan het werk en de crew/band van Brood had zich inmiddels gemeld aan de deur van SmoeS aan de Nwe Akerweg in Sloten zo rond een uur of vier in de middag. Alles moest immers worden klaargezet en de gebruikelijke soundcheck vond plaats. Herman Brood zelf en zijn manager Koos van Dijk zouden later komen. De leden van de band gingen na het uitladen, klaarzetten en soundcheck naar de Badhoevedorpse Chinees Hung Kwan aan de Sloterweg tegen de Akerdijk aan.

Intussen cirkelde in Badhoevedorp een lijkwagen door de straten van de vogelbuurt van het Schipholdorp op zoek naar de Eksterstraat. In de Nachtegaalstraat stonden bewoners in de voortuin de tulpen uit de grond te kijken en vroegen zich af wie er zou zijn overleden. Echter in de lijkwagen zaten Koos van Dijk en Herman Brood. Aan het eind van de straat sloegen zij rechts af de Eksterstraat in. Herman en Koos konden jongerencentrum SmoeS in Sloten niet vinden en Koos had toen maar het contract er even bij gepakt. De opdrachtgever vanuit SmoeS was Tom Schrama en woonde op Eksterstraat 10. Koos belde aan en daar stond in de deuropening de moeder van Tom.  Nee Tom was nog niet terug van zijn werk en mw Schrama nodigde Koos uit om even binnen te wachten op haar zoon. Of de zanger van de band ook even binnen mocht wachten, tuurlijk zei de gastvrije moeder van Tom en Herman werd uit de lijkwagen gehaald. Inmiddels was het zo’n kwart over zes en mevrouw en mijnheer Schrama zaten aan de gebruikelijke zaterdagse broodmaaltijd. Of de heren ook een broodje wilde mee wilden eten. Jazeker en zo geschiedde. Herman vroeg beleefd “heeft u er ook glaasje melk bij?”  Op tafel stonden de chocoladevlokken, boterhammenworst, gekookte worst van slagerij Van den Boogaard en natuurlijk kaas. De heren lieten het zich goed smaken met af en toe een slokje melk.  Even later kwam Tom thuis via de keuken en hoorde vreemde stemmen en zag dat zijn lieve ouders met Herman Brood en zijn manager aan de Brood maaltijd zaten.

Volgens zijn moeder was Herman heel lief en innemend geweest en hij had ook nog even geholpen met de afwas. Twee uur later nam Herman in het kleinste kleedkamertje van Nederland, namelijk de keuken van SmoeS, nog wat stimulerende middelen en kwam op. De band met hun voorman speelden de zaal plat met nummers van de albums Street en Spritzh. Mevrouw en mijnheer Schrama gingen die avond op tijd naar bed.

Edward Neering

Dit verhaal staat in andere bewoordingen opgetekend in het onlangs verschenen boek “SmoeS, jongerencentrum van Badhoeverdorp en Sloten” van Kees Schelling. Een uniek document over de jaren 70,80 en 90 over jongerencultuur door de jaren heen en dit roemruchte jongerencentrum. Te bestellen op  www.keesschelling.nl. Ook verkrijgbaar bij boekhandel Jaspers in Badhoevedorp en boekhandel Meckenholt in Amsterdam Osdorp.