De Bloemkooldoctrine

De bloemkooldoctrine

Iedereen kent wel de structuur van een bloemkool. Als je alle roosjes verwijdert houd je de stronk over. De stronk is de kern van de kool die je niet meer ziet als alle roosjes er om heen zitten. Ik gebruik deze groente even als metafoor voor hetgeen ik de afgelopen 43 jaar heb geconstateerd op het gebied van automatisering (ICT) bij de gemeente Amsterdam in het domein van Werk & Inkomen. (Sociale Dienst (GSD, SDA, DWI en WPI)). Om even in de geest van deze weblog te blijven: de constatering van Neering.

Het is 1981, ik werk als uitzendkracht bij de Gemeentelijk Sociale Dienst aan de Vlaardingenlaan in Amsterdam. Ik ben als dossierzoeker (licht administratief medewerker) uitgezonden via BBB uitzendbureau aan de Heemstedestraat. De client van de sociale dienst belde destijds met het nummer 020- 123456 omdat bijvoorbeeld de uitkering niet was uitbetaald/geblokkeerd/niet klopte dan wel was beëindigd. Wachttijden van meer dan anderhalf uur waren niet ongebruikelijk. De telefoon werd uiteindelijk opgenomen door een medewerker van het belblok van de afdeling Comptabiliteit (Berekeningen) daar op het uitkeringsbastion in Amsterdam Nieuw West. Op iedere etage zaten twee afdelingen, op de 2e etage de afdelingen RWW en ABW 65-. Per afdeling was er één computerscherm met inzage in het OP (Overdracht Personen) systeem en 40 medewerkers. Medewerkers moesten, indien nodig, in de rij staan om een printje te maken of de gegevens te kunnen raadplegen. Je zag dan dat bijvoorbeeld de uitkering was geblokkeerd met code 2/01, dat betekende dat er geen werkbriefje (=ponskaart) was binnen gekomen. De client moest dan naar het hoofdkantoor komen om de ponskaart/werkbriefje in te vullen en dan werd de uitkering alsnog met een betaalcheque (zichtcheque) betaalbaar gesteld die bij een kantoor van de gemeentegiro geïnd kon worden. Als het dossier nodig was om de vraag te kunnen beantwoorden liep de medewerker van het belblok de dossierkast in om het dossier te scoren. Geen dossier in de kast dan werd de opdracht om het dossier op de afdeling te zoeken gegeven aan één van de dossierzoekers. Ik struinde alle bureaus af op zoek naar het doel, het dossier. De client bleef aan de telefoon hangen totdat de belblokmedewerker met dossier het antwoord kon geven. Mijn chef destijds sprak mij aan dat ik bij het zoeken meer aandacht had voor de meisjes in plaats van de dossiers, maar dit terzijde. Het netwerken heeft er bij mij altijd al ingezeten ;-).

Even terzijde: Eén van de cliënten van de Soos was kunstenares Fabiola. Zij was een Amsterdamse Paradijsvogel met uitbundige uitdossingen. Als dank voor de maandelijkse uitkering stond zij één of twee dagen per maand op de stoep bij de Vlaardingenlaan zodat zij als kunstobject door het personeel vanuit de diverse etages door de kantoorramen bekeken kon worden. Hier werd zeer wisselend door de medewerkers op gereageerd. Ik zelf vond het een apart fenomeen en fantastisch om te zien.

Fabiola als kunstwerk in de Amsterdamse Leidsestraat

Dus één computer op een afdeling voor raadplegen en printen. Zaken wijzigen in het OP systeem ging via opdrachten/ponsdocumenten die vervolgens, na goedkeuring, door datatypistes elders in het computersysteem werden ingevoerd. Opdrachten aan de Kas beneden bij de wachtkamer om aan een client een betaling te doen gingen via buizenpost.

In 1989 werkte ik als bijstandsmaatschappelijk werker recht tegenover de Burgemeesterswoning op de Herengracht op de hoek Vijzelstraat/Herengracht. Het meeste ging via papieren dossiers en formulieren. Revolutionair was de introductie van geautomatiseerde brievenboek naast het raadplegen van het eerdergenoemde OP systeem. Dit ging via het IRAKA systeem. Dit was ook voor het eerst dat er op elk bureau een computerscherm verscheen. Een bijstandsuitkering via de Rijksgroepsregeling Werkloze Werknemers (RWW) werd via brief 0012 aan de klant bekend gemaakt. Ook de eerste koppeling tussen twee systemen, het OP systeem en de IRAKA software. Doel van dit alles was om de organisatie efficiënter te maken. Later is gebleken dat het koppelen van allerlei applicaties vaak tot een ICT spaghetti te leiden.

En zo zijn door de jaren heen  nieuwe systemen ingevoerd om de organisatie efficiënter te maken, medewerkers te ontlasten van administratieve taken, managementinformatie te generen enz. Uiteindelijk moest dit alles ten goede komen aan klanten/cliënten en medewerkers. De vraag is natuurlijk of dit daadwerkelijk is gerealiseerd.

In 1992 kwam ik als personeelsconsulent terecht in de publieke re-integratie van langdurig werklozen. De uitvoering was belegd bij Bureau Maatwerk later Maatwerk Amsterdam. Hier werden de eerste stappen gezet naar een client/werknemersvolgsysteem. We hebben het over de opbouw van de applicatie M2000. Het begon heel simpel, het weergeven van een caseload van een personeelsconsulen door één druk op de knop. Een handige lijst voor het overzicht en handig als gespreksdocument tussen manager en medewerker. Door de jaren heen dijde het klantvolgsysteem uit. De salaris administratie werd er aan gekoppeld en later  ook een brievenboek, de beoordelingssystematiek voor de banenpoolers/JWG’ers enz enz. Eerst was het nog faciliterend maar later dwingend.  Dit systeem “vervuilde” al heel snel. Vervuiling van data of het ontbreken ervan is nog steeds vaak een probleem bij huidige applicaties. De personeelsconsulent zat steeds meer achter het bureau om het systeem te vullen enz.

M2000 werd in 2003/2004 het BanenmarktVolgSysteem (BVS) Het was het ondersteunende systeem op de georganiseerde “Megabanenmarkt” in het Westelijk Havengebied van de gemeente Amsterdam. Alle klanten van de Sociale Dienst Amsterdam met een bijstandsuitkering moesten door “een wasstraat” en iedereen zou een passend aanbod krijgen. Veel commerciële bedrijven werden ingevlogen. Vanuit de gemeente ontstond er een betere relatie tussen Maatwerk Amsterdam (WIW (voorheen banenpool en de Jeugd Werk Garantiewet (JWG)), de NV Werk (Melkertbanen en re-integratietrajecten) en de Sociale Dienst Amsterdam wat zich vooral toelegde op de rechtmatigheid van het betaalbaar stellen van bijstandsuitkeringen. Of de samenwerking ook echt verbeterde valt te betwijfelen.

Aan de inkomenskant bij de Sociale Dienst Amsterdam had het OP systeem plaats gemaakt voor NUS (Nieuw Uitkering Systeem) Hele beslisbomen in het systeem zorgden voor een oerwoud van gedwongen stappen. Een medewerker was er lang zoet mee om een klant recthtmatig een uitkering te verstrekken.

Op 1 januari 20o6 was de fusie tussen de drie samenwerkingspartners van de Megabanenmarkt een feit. Samen werden zij de Dienst Werk en Inkomen. Uiteindelijk werd BVS het RAAK Systeem als klantvolgsysteem naast NUS. RAAK begon goed maar al snel werd er weer van alles aan toegevoegd, soms oneigenlijk. Inmiddels is RAAK overgegaan in BASIS van Pink Rocade. Ondanks vele toezeggingen is het er niet simpeler op geworden. De publieke reïntegratiepoot binnen de opvolger van DWI=WPI (Werk, Participatie en Inkomen) is daarnaast haar autonomie in dit softwarepakket volledig kwijt geraakt.

Zelf heb ik in 2004/2005 een pilot gedraaid met externe klantmanagers (nu heten zij klantbegeleiders) van buiten de Sociale Dienst om de splinternieuwe functie van klantmanager te creëren, Met het uitgeklede BVS systeem spraken zij 22 tot 26 klanten fysiek per week. In 2017 kwam ik als interim manager terug bij de WPI afdeling Participati De toppers onder deze klantmanagers spraken gemiddeld tussen de 8 a 10 klanten per week. De gemiddelde klantmanager sprak 5 tot 7 klanten per week en de zwakke broeders en zusters of degenen die de kantjes ervan af liepen spraken een paar klanten per week. Ik verwonderde mij over de grote verschillen tussen de 2004/2005 en 2017 en tussen de klantmanagers onderling. Ik ben naast een aantal afzonderlijke klantmanagers gaan zitten achter de computer, 2 uur per medewerker, Het systeem (RAAK) poepte steeds weer nieuwe taken in de takenbak van RAAK van de afzonderlijke klantmanager. Lang verhaal kort, een aantal klantmanagers werd bijna volledig in beslag genomen door RAAK. Ik zag ook andere dingen zoals gebrek aan sturing door het management, een aantal onbewust onbekwame medewerkers en nog veel meer. Ook zag ik een aantal taken bij de klantmanager die daar helemaal niet thuishoorden maar in de back office..

Daar waar vaak de bedoeling is dat ICT/Software de klantbegeleider of re-integratie consulent moet ontlasten of faciliteren om een goede en snelle dienstverlening aan een klant te kunnen verzorgen werkt deze dus vaak averechts. De stronk van de bloemkool is al snel niet meer zichtbaar omdat er van alles, met alle goede bedoelingen, aan toe wordt gevoegd en de gebruiker zit met de gebakken peren om langdurig van A naar B te komen en de klant krijgt hierdoor steeds minder aandacht. De vraag is natuurlijk hoe de bloemkooldoctrine doorbroken kan worden. Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed! Is hier allang niet meer van toepassing.

Edward Neering

Berichten uit het zwarte gat!

Berichten uit het zwarte gat!

Pas je op voor het zwarte gat?  Wat ga je nu doen?  Heb je een PIZ cursus gevolgd?  Vragen die steeds weer terugkwamen  rondom mijn verlof/pensioen zo’n twee maanden geleden. Ook ervaringsdeskundigen die het pensioen inmiddels jaren doorleefd hebben waarschuwen voor de eerste periode.

Het was een bijzondere periode de maanden voorafgaand aan mijn vertrek bij de gemeente Amsterdam. Na 43 jaar gemeente en in totaal 50 jaar werken was/ben ik er wel klaar mee. Sinds 2009 heb ik veel opdrachten als interim manager dus een functie/rol is altijd tijdelijk en neem je telkens weer afscheid en begin je steeds weer opnieuw in een netwerk, vaak in een nieuw domein. Dus het bye bye effect is mij niet onbekend. Toch is het nu anders. Op het moment dat je met een nieuwe opdracht start heb je ook weer een nieuwe status terwijl de oude status van de vorige opdracht alweer verdampt is aan de horizon. Nu is deze werkstatus er niet meer. In een razend tempo verdampte mijn mailbox. Ik haalde mijzelf uit groepen, weigerde afspraken, werd uit mail, Signal en Whatsappgroepen gehaald en voordat ik het wist ontving ik geen berichten meer. Af en toe nog een appje van een oud collega voor een wandeling in het voorjaar of een koffietje in de komende weken.  Lang verhaal kort, het voelt een beetje kaal.

Maar wat is het lekker om in de ochtend een uurtje langer te blijven liggen en in de winter met daglicht je dagelijkse ochtendwandelingetje te doen van zo’n drie kwartier. Kom je thuis wat opruimen en lummelen en na de Pioppilunch even een tukje doen van een half uur en vervolgens een uurtje naar de sportschool (jaarabonnement genomen) om te werken aan het goddelijk lichaam. Vervolgens douchen en regelmatig naar het Filmhuis in Alkmaar (Cineville-pas genomen). Periodiek naar AZ als trouw seizoenskaarthouder.Op zich is dit al een nieuwe structuur met vervlochten oude stuctuur die noodzakelijk is als “vervanging van”. Dus geen oeverloze vergaderingen meer. Geen gedoe meer. Geen deadlines meer. Geen spelletjes meer. Geen negatieve energie. Geen 100 mails per dag. Geen…enz enz. Heerlijk!

Wel meer aandacht voor mijn familie nu (ik ben de jongste van 14 kinderen). En, deze blog is het bewijs, ik pak de Neeringweblog weer op. Voorts ga ik met mijn vriend Bo een podcast doen als hij straks ook met pensioen is, de BOEDcast. Zal over van alles gaan. Daar tussendoor twee keer hardlopen (Witte Keniaan) en de obsessieve minimaal 10.000 stappen per dag. Voorts ben ik in de leer bij mijn partner om mijn culinaire vaardigheden aan te scherpen en doen we uiteraard samen het huishouden. In mijn wijk zit ik ineens in een nieuw project voor vervanging van de al 25 jaar oude warmtepompen compleet met warmtelussen.

Hoezo zwart gat?

Edward Neering

Schilderij Klaprozen van Marja Keijzer

50 jaar later…..

50 jaar later……

Daar zat ik dan. Geheel verlaten in een geel granieten cel  met nummer 15 op het politiebureau in Hoofddorp. Zelfs de tafel en stoel waren van het gele granieten materiaal. Het is 26 juli 1976 en ik was al een jaar aan het werk als rozenplukker/bosser in de rozenkwekerij van Jos Ruhe aan de Sloterweg in Amsterdam-Sloten recht tegenover de Wielerbaan. Ondanks Atheneum (nu VWO) CITO advies toch op de MAVO in Amstelveen gezet in verband met mijn slechte ogen (Nystagmus).  Na de MAVO zou ik eigenlijk naar de bestuur academie gaan, echter als niet te stuiten jongere ontdekte ik het Leidseplein en omgeving. Ik koos voor het directe geld om met mijn vrienden op stap te kunnen gaan en ging aan het werk in plaats van naar school.

Het doet er even niet toe waarom ik in de cel zat en uiteindelijk voor de rechter kwam. Wat ik nog weet dat ik na twee dagen cel vrij kwam en door een woedende vader direct naar mijn werk werd gestuurd om rozen in de kwekerij te bossen in de avonduren. Zo bevolen, zo gedaan. De normlat om te werken/een baan te hebben lag dus hoog. Bijna 50 jaar later sta ik op de drempel van mijn pensioen. Tijd om terug te kijken.

Na de rozenperiode heb ik in de jaren zeventig van alles als uitzendkracht gedaan. Pompbediende, magazijnbediende, postkamermedewerker, manusje van alles en heftruckchauffeur. Uiteindelijk kwam ik in 1981 als uitzendkracht via BBB-uitzendbureau terecht bij de Gemeentelijke Sociale Dienst Amsterdam aan de Vlaardingenlaan in de rol van “dossierzoeker” van het belblok op de afdeling waar de berekeningen (comptabiliteit) voor de uitkeringen voor de Amsterdammers werden gedaan. Elke afdeling had één computer met de dagelijkse file van collega’s er voor die iets moesten checken,raadplegen of printen.

Parallel ben ik tijdens deze start van mijn werkzaam leven in de avonduren en in de weekenden vrijwilliger geweest als bestuurslid van Jongerencentrum SmoeS in Amsterdam Sloten van 1977 tot half 1982. SmoeS was het alternatief voor de gangbare disco in Badhoevedorp/Sloten en omgeving. Ongelofelijk veel daar mee gemaakt van hoogte- tot dieptepunten. Ik noem dit even apart omdat ik hier eigenlijk gevormd ben. Over jongerencentrum SmoeS is overigens onlangs een bijzonder, prachtig en rijk geïllustreerd boek verschenen. Mijn periode en bijdrage van 1977 tot 1983 staat hierin uitvoering beschreven met evenementen (Drs P, Herman Brood aan de afwas, Jules Deelder, Osdorp Posse, Doe Maar enz, enz.) Veel korte verhalen, foto’s en anekdotes. Zelf heb ik ook een aantal bijdragen geleverd aan dit opmerkelijke  boek. Ik benoem het vrijwilligerswerk toch even apart omdat dit juist ook belangrijk is in een werkzaam leven.

Terug naar de betaalde arbeid. Het was in 1981 volop crisis en veel werklozen, dus veel uitkeringen werden bij “de SooS” aangevraagd. Uit eigen initiatief was ik gestart met MBO en HBO- opleidingen in de avonduren (1981 tot 1987). Via dat netwerk werd ik gevraagd om als “maatschappelijk werker” bij de sociale dienst te solliciteren. Zij hadden wel “een contactje” die zou regelen dat ik zou worden aangenomen onder voorwaarde dat ik wel succesvol door de psychologische test van de GG en GD zou komen en een bewijs van goed gedrag zou krijgen. Dat laatste was nog maar de vraag gezien mijn gang naar de rechter in 1976.

En zo ging ik als groen blaadje in 1982 aan de slag op de hoek Vijzelstraat/Herengracht schuin tegenover de Bazel (nu BIA en Stadsarchief) in het GSD-rayonkantoor Centrum en recht tegenover de burgemeesterswoning. Ik had bij de start alleen MAVO en startte in 1982 in schaal 5 van het gemeentelijk salarisgebouw. De rest van de jaren tachtig in de uitvoering gewerkt achter het loket van de sociale dienst op diverse locaties. Het was een tijd van met “de poten in de modder” zonder beveiligers, roken in de spreekkamers, stoffige dossiers en van tandenborstelonderzoeken in de buitendienst en een uitputtende agressie.

Inmiddels ook het diploma Voortgezet Management (1991) gehaald. In oktober 1992 voor mij de logische stap gemaakt naar re-integratie van mensen in de bijstand naar een betaalde baan als personeelsconsulent (begeleiding banenpoolers met contract met wml) bij Maatwerk Amsterdam en daar vanaf 1994 in het management.

De jaren negentig diverse rollen in het management gehad bij Maatwerk Amsterdam. Hoogtepunt binnen deze rollen was het projectleiderschap van Wisselwerk Amsterdam. Het gaat te ver om dit nu allemaal uit te leggen maar de essentie was een succesvolle vorm van herverdeling van arbeid binnen een experiment van vier jaar (1997 – 2001). In de jaren nul eerst een jaar lang de BAAK gedaan en daarna diverse rollen gehad o.a. als ontwikkelmanager (samen met Boer & Croon) van de kernfunctie van klantmanager bij de nieuw op te richten fusiedienst “Dienst Werk en Inkomen(DWI)” die vanaf 2006 van start is gegaan. Ik begon binnen DWI  zelf in de rol als afdelingsmanager “Werk en Uitvoering”/Directeur stichting Herstelling van oktober 2005 tot 2009. Deze afdeling deed de publieke re-integratie binnen Amsterdam. Ook hier veel meegemaakt en een heerlijke tijd in twee vrije rollen en gewerkt met fantastische en bevlogen collega’s.

Vanaf 2009 interim manager bij de Adviesgroep Amsterdam (AGA) en later vanaf 2015 bij Bureau Interim en Advies (BIA). Van alles (ca 17 opdrachten) gedaan in de rollen afdelingsmanager/teammanager /programmamanager/procesmanager/crisismanager en projectleider. Gewerkt in het fysieke en sociale domein, de stadsdelen en dienstverlening. Leuke (o.a. Burgerzaken/Stadsdeel Zuidoost/Armoedebestrijding) en vervelende opdrachten (o.a. erfpacht) gedaan.

Met nog vier jaar te gaan was in 2020 de cruciale vraag “hoe nog verder!?” Lang verhaal kort, ik heb  mijzelf verkiesbaar gesteld voor de Ondernemingsraad voor alle 18.000 ambtenaren/collega’s. Met een enorm mandaat werd ik gekozen en belandde in het dagelijks bestuur van de OR. Ik heb geleerd dat als je er echt voor gaat dat dit echt een vakgebied is ook al wordt er vaak badinerend over gedaan. Hoe de medezeggenschap in Amsterdam is georganiseerd is echt niet goed. Een OR en een werkgever houden geen 60 directies in de kruiwagen, beter is het om de medezeggenschap te organiseren op clusterniveau. Het moet dus echt anders. Ik schrijf hier een aparte blog of persoonlijke brief over en zal deze sturen aan de gemeentesecretaris. (inmiddels gedaan EN/dec 2025)

Van de cel naar schaal 5 tot waar ik nu ben aangeland. Het kan allemaal wel. En vooral mijn collega’s die ik achterlaat wil ik afsluiten met een advies:

Blijf jezelf! Wees Authentiek!

Geloof in je zelf!

Ontwikkel jezelf!

Wees niet bang om zo nu en dan buiten de lijntjes te kleuren

Vergeet de 7 vinkjes!

Vertrouw op je intuitie!

Gebruik je Gezond Boeren Verstand (GBV)!

Verander regelmatig van rol!

Wees niet vies van humor!

….. en denk nog eens aan mijn adagium:

“Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed!”

Het gaat jullie goed!

Edward Neering

Stijn Wilke neemt als directeur van BIA (Bureau Interim en Advies) afscheid van Interim Manager Edward Neering

SmoeS: Herman Brood aan de afwas!

Het was een typische lentedag in maart 1983. De vogelfluitconcerten begonnen zich langzaam  weer te ontwikkelen in de vroege ochtend. Het is die zaterdag dat jongerencentrum SmoeS een heel ander concert staat te wachten. Herman Brood & his Wild Romance zal zijn opwachting maken in de avond in dit Amsterdamse jongerencentrum op de grens tussen Sloten en Badhoevedorp. Tom Schrama heeft het contract namens SmoeS afgesloten en is apetrots dat dit toch  maar mooi op het programma staat!. Al kostte het zo rond de 2500 gulden (nu zo’n 1200 euro)  hetgeen een financiële rib uit het lijf was van het jongerencentrum. De entree die avond, 18 maart 1983 om precies te zijn, was vastgesteld op 7 gulden en 50 cent. (zeg maar €3,50 nu). Het was een tijd dat er nog geen mobiele telefoons waren o.i.d..

Die zaterdag was Tom gewoon overdag aan het werk en de crew/band van Brood had zich inmiddels gemeld aan de deur van SmoeS aan de Nwe Akerweg in Sloten zo rond een uur of vier in de middag. Alles moest immers worden klaargezet en de gebruikelijke soundcheck vond plaats. Herman Brood zelf en zijn manager Koos van Dijk zouden later komen. De leden van de band gingen na het uitladen, klaarzetten en soundcheck naar de Badhoevedorpse Chinees Hung Kwan aan de Sloterweg tegen de Akerdijk aan.

Intussen cirkelde in Badhoevedorp een lijkwagen door de straten van de vogelbuurt van het Schipholdorp op zoek naar de Eksterstraat. In de Nachtegaalstraat stonden bewoners in de voortuin de tulpen uit de grond te kijken en vroegen zich af wie er zou zijn overleden. Echter in de lijkwagen zaten Koos van Dijk en Herman Brood. Aan het eind van de straat sloegen zij rechts af de Eksterstraat in. Herman en Koos konden jongerencentrum SmoeS in Sloten niet vinden en Koos had toen maar het contract er even bij gepakt. De opdrachtgever vanuit SmoeS was Tom Schrama en woonde op Eksterstraat 10. Koos belde aan en daar stond in de deuropening de moeder van Tom.  Nee Tom was nog niet terug van zijn werk en mw Schrama nodigde Koos uit om even binnen te wachten op haar zoon. Of de zanger van de band ook even binnen mocht wachten, tuurlijk zei de gastvrije moeder van Tom en Herman werd uit de lijkwagen gehaald. Inmiddels was het zo’n kwart over zes en mevrouw en mijnheer Schrama zaten aan de gebruikelijke zaterdagse broodmaaltijd. Of de heren ook een broodje wilde mee wilden eten. Jazeker en zo geschiedde. Herman vroeg beleefd “heeft u er ook glaasje melk bij?”  Op tafel stonden de chocoladevlokken, boterhammenworst, gekookte worst van slagerij Van den Boogaard en natuurlijk kaas. De heren lieten het zich goed smaken met af en toe een slokje melk.  Even later kwam Tom thuis via de keuken en hoorde vreemde stemmen en zag dat zijn lieve ouders met Herman Brood en zijn manager aan de Brood maaltijd zaten.

Volgens zijn moeder was Herman heel lief en innemend geweest en hij had ook nog even geholpen met de afwas. Twee uur later nam Herman in het kleinste kleedkamertje van Nederland, namelijk de keuken van SmoeS, nog wat stimulerende middelen en kwam op. De band met hun voorman speelden de zaal plat met nummers van de albums Street en Spritzh. Mevrouw en mijnheer Schrama gingen die avond op tijd naar bed.

Edward Neering

Dit verhaal staat in andere bewoordingen opgetekend in het onlangs verschenen boek “SmoeS, jongerencentrum van Badhoeverdorp en Sloten” van Kees Schelling. Een uniek document over de jaren 70,80 en 90 over jongerencultuur door de jaren heen en dit roemruchte jongerencentrum. Te bestellen op  www.keesschelling.nl. Ook verkrijgbaar bij boekhandel Jaspers in Badhoevedorp en boekhandel Meckenholt in Amsterdam Osdorp.

Boek over 25 jaar jongerencentrum SmoeS!

Het boek vertelt het verhaal van de roemruchte geschiedenis van jongerencentrum SmoeS in Amsterdam Sloten van 1974 tot 2000. Het is het verhaal van de jongerencultuur in de jaren 70, 80 en 90.in Amsterdam/Badhoevedorp. Het is ook het verhaal van de honderden bands die er optraden maar ook van ander amusement, de bijzondere informatieprogramma’s over o.a. alcohol en porno,de politieke forums, de acties voor Tsjernobyl en Afrika, de vele films die er vertoond werden, de muziek die er gedraaid werd en de grote feesten die er gehouden werden. Maar ook het verhaal van de huisvestingsperikelen, de inbraken en de vechtpartijen. Maar misschien nog wel meest, is het het verhaal geworden van de verbondenheid met elkaar. SmoeS als de plaats waar je samen met je vrienden en vriendinnen iets bijzonders organiseerde en waar je elkaar elk weekend weer tegenkwam. Een plek voor jezelf. Bijzonder is ook dat het jongerencentrum altijd heeft gedraaid op puur vrijwilligers zonder beroepslrachten.

Het is ook het verhaal van al die mensen die aan het boek een bijdrage hebben geleverd. Ruim honderd medewerkers en bezoekers vertelden over bijzondere gebeurtenissen en zochten op zolders in vergeten archieven en schoenendozen vol met oude foto’s, naar herinneringen die het SmoeS-gevoel weer helemaal doen herleven. En nu, precies 50 jaar nadat Smoes op 11 mei 1974 de deuren officieel opende is er het boek over 25 jaar jongerencentrum SmoeS

Zelf ben ik werkzaam geweest voor SmoeS van 1978 tot mei 1982. Een turbulente tijd met vele hoogtepunten. In feite is SmoeS een groot deel van mijn jeugd. Ik ga het boek geven aan mijn kinderen. Hiermee geef ik mijn jeugd aan hen.

Het SmoeSboek beslaat ruim 300 pagina’s en bevat een kleine 200 foto’s, illustraties, affiches en krantenartikelen. Het dikke boek kost slechts f 24,95. Het boek is te bestellen via de website: www.keesschelling.nl Op de website kunnen ook de laatste ontwikkelingen rond het boek gevolgd worden.

Vanaf maandag 13 mei 2024 is het boek ook verkrijgbaar bij boekhandel Jaspers, Sloterweg 95 in Badhoevedorp en bij boekhandel Meck & Holt, Tussen Meer 46 in Amsterdam Osdorp.

Op zaterdag 11 mei, precies 50 jaar na de oprichting, wordt het boek officieel gepresenteerd in het dorpshuis van Amsterdam Sloten.

Edward Neering

Doe Maar is SmoeS begin jaren tachtig

Joe Jackson pakt uit in Carré!

Joe jackson met band in Carré Amsterdam

Joe Jackson pakt uit in Carré!

Het is een drukte van jewelste voor Carré. Het een heerlijk zomeravond in Amsterdam op de eerste dag van juli 2022 alsof er geen Corona geweest is. Corona heeft ook zijn voordelen gehad, blijkt nu, want voor Carré ligt er nu een immens groot buitenterras in de Amstel waarop het heerlijk vertoeven is. Het aangelegde Coromaterras ligt beschut tussen de kade en één van de toegangsmuren tot de Magere brug. Het toegestroomde publiek is al op belegen leeftijd want het wemelt van de vijftigers en zestigers.

Joe Jackson treedt vanavond op met zijn “Sing you Sinners” tour. Afgelopen drie maanden heeft de band rondgetrokken door de Verenigde Staten. Rondgetrokken door gortdroge staten zoals Kansas en Texas. De band was dolblij om hier in Nederland  eind juni de eerste regen sinds tijden weer te kunnen omarmen. Op de ticket staat dat er een support act is, altijd heel vervelend. Maar nee hoor de bandleden komen apart direct hun opwachting maken met als laatste de wankele Joe Jackson. De beste man heeft op een of andere manier wel een jasje uitgedaan qua fysieke gezondheid.

Muzikaal is daar helemaal niets van te merken!  De band pakt direct uit met een medley van drie nummers van zijn allereerste album Look Sharp en drie nummers van zijn laatste album Fool uit 2019.. Het spits wordt afgebeten met het altijd scherpe One more time. Bij het eerste nummer moet de geluidinstallatie altijd even wat beter worden afgesteld. Verder met Big Black Cloud (knipoog naar de donkere tijd van de huidige Oekraiene oorlog en alles daaromheen.) Eindelijk weer een Sunday Papers (Britse roddelpers) op de playlist en na Dave ook eindelijk weer eens Look sharp (Altijd op je hoede zijn in deze tijd!) live. Je kunt zeggen van Jackson wat je wilt maar hij maakt nog steeds (zeer) kwalitatieve goede albums en hij gaat bij live optredens niet alleen op de oude successen zitten en neemt risico’s.

De medley is de opwarmer van de avond. Eigenlijk gaat het nu pas beginnen als de band weer van het podium verdwijnt en Jackson alleen overblijft achter de piano. De zanger maakt verbinding met het publiek en het prachtige Solo (So low) van het album Rain komt ten gehore. De Brit is prachtig bij stem en nu is al duidelijk dat het een topavond gaat worden. Het prachtige Real man volgt en de onvermijdelijke cover! De cover is heel verrassend. Geen David Bowie of Ian Dury maar  “Knowing Me, Knowing You” van ABBA!!!!  Erg goed! Tenslotte als het einde van het solodeel het mooie “A place in the rain”, een van mijn favorieten van het album Rain, hoe kan het ook anders.

Wat ik moet ik verder nog meer schrijven. Ja natuurlijk, Blaze of Glory  wordt gespeeld en ook van het gelijknamige album van eind jaren tachtig Nineteen Forever. (En zo voel ik mij ook deze avond). Maar waarom heet deze tour “Sing you Sinners”?  Het nummer van Tony Bennett (Duke Ellington) wordt met verve gebracht maar dan is dat dat dan?  Verder geen enkele knipoog naar The Duke. Je zou toch hopen dat Iggy Pop ten tonele verschijnt en samen met Jackson “Don’t  mean at thing” gaat spelen/zingen zoals vertolkt op het album “The Duke”.

Ben blij dat “Kings of the city” wordt gespeeld, een van de mooiste tracks van het album Fast Forward.  Het nummer Fool uit 2019 is origineel en opzwepend. En dan natuurlijk gaan we  op weg naar de toegift  met Different for girls en een  bijna a capella versie  van Is she really going out with him. Het parochiepubliek ligt aan zijn voeten en met het energieke “I’m the man” wordt de hoofdset afgesloten, met een bedoelde gitaaarsolo van Teddy Krumpell waar de vullingen uit je kiezen springen en een heerlijke opzwepende bas van Maby.

Persoonlijk vond ik de toegift wat mager met een You can’t get want you want van Body en Soul en het uitgesponnen Stepping out (langzame versie/al een paar keer eerder gehoord). Puntje voor verbetering voor de verdere tour. Maar het was weer een topavond met de Gershwin van de popmuziek en ooit grondlegger van de basgedreven New Wave eind jaren negentig/begin jaren tachtig met zijn Compaan  Graham Maby aan zijn zijde. Verder dient drummer Doug Yowell nog even aangehaald te worden. Na Dave Hougton en Gary Burke weer een tikje beter met fantastische klappen die nog steeds doordreunen.

Jackson heeft zoveel moois qua muziek  dat we ook veel gemist hebben vanavond maar dat komt weer vast een volgende keer. Het is wachten op het volgende album!

Edward Neering

Bye bye Lockdown!

Het virus

Het is december 2021.Tijdens mijn terugkerende ochtendwandeling rond het Maalwater merk ik dat de duisternis dichtbij is. We naderen de kortste dag van het jaar. We zijn op weg naar de feestdagen die uiteindelijk de kanteling zullen zijn naar het licht. Op naar de 4e week van januari als je in de ochtend ineens merkt dat het langer licht worden ook feitelijk aan de orde van dag is. Neemt niet weg dat we momenteel weer in een vervelende Coronalockdown zitten terwijl andere landen om ons heen een veel milder coronaregime voeren.

Als huis- tuin- en keuken viroloog adviseer ik om de lockdown deels weer terug te draaien naar de 1e variant maar dan tot 20.00 uur met ingang van 17  januari 2022. Het is inmiddels wel duidelijk dat de Omikronvariant minder ziekmakend is en dat de besmettelijkheid het dubbele is van de delta. In Engeland en Denemarken lopen de ziekenhuizen niet vol ondanks de hogere besmetting cijfers. De kwetsbaren hebben op 17 januari 2022  hun 3e oppepprik gehad en de niet gevaccineerden moeten zo langzamerhand allemaal wel een keer Corona hebben gehad en   dus voldoende antistoffen hebben. Dus de laatste argumenten doen we bovenop het minder ziekmakend zijn van de nieuwe variant en dus….hoppa opheffen deze lopende lockdown. Voorlopig wachten we even met de discotheken, overvolle kroegen en ander nachtleven in slecht geventileerde binnenruimten in verband met de aerosolen.

We gaan ook de regels ook bijstellen. In de buitenlucht mag alles. Lekker duidelijk en we focussen ons op de  binnenruimten. We stellen realistische ventilatie-eisen en maken op korte termijn alsnog het door Maurice de Hond reeds in juni 2020 geëntameerde deltaplan ventilatie. Op scholen werken we met onmiddellijke ingang met CO2 meters enz. Kortom in binnenruimten dus goede ventilatie-eisen om aerosolen van de binnenruimten een kopje kleiner te maken.

Geen vaccinatieplicht en ook geen 2G. Volgens mij kun je beter getest zijn in de afgelopen 24 uur dan met een vaccinatiepas naar binnen omdat dat helemaal geen garantie geeft dat je niet bent besmet en het virus kan overdragen.

Met onmiddellijke ingang kunnen buitensportevenementen weer doorgang vinden. Dus we starten ook weer met hardloopevenementen Wel aangekleed naar het evenement komen en weer retour, dus niet omkleden in een slecht geventileerde binnenruimten. Bussen (Egmond en Schoorlrun)  rijden met open ramen, even niet zeuren. Voor de rest in het evenement in de buitenlucht dus geen enkel probleem.

Ik heb gesproken,

Edward Neering

Estafettebanen

Wie een beetje deze blog leest moet het bekend in de oren klinken. Eerder sprak ik over Tandembanen of Wisselbanen. Net als het Coronavirus is er een nieuwe variant ….. Estafettebanen!

Estafettebanen zijn mogelijk in Amsterdam in aantocht!

Ik zit sinds november 202o in de stedelijke Ondernemingsraad van de gemeente Amsterdam. Tevens ben ik lid van de het Dagelijks Bestuur van de OR. Ik ben onder andere gekozen omdat ik heb beloofd dat ik mij zal inzetten voor arrangementen om eerder te kunnen stoppen mer werken. Welnu deze week is er een brief van de Amsterdamse OR naar de directeur van de gemeente Amsterdam gedaan met het voorstel voor een Amsterdampact. In het kort bestaat het Amsterdampact uit 2 bouwstenen. Voorstel 1 is om te komen tot een generatiepact (60% werken, 80% salaris en 100% opbouw pensioen). Voorstel 2 zijn de Estafettebanen. Een oudere werknemer van 64+ of 65+ geeft het stokje over aan een jongere werknemer die bijvoorbeeld met werkloosheid wordt bedreigd om momenteel als externe werkt. Je mag alleen weg als de vacature die je achterlaat daadwerkelijk wordt ingevuld.

Het feit dat dat nu op de agenda staat bij de werkgever Amsterdam ss voor mij een mijlpaal op zich. Nu alleen het resultaat nog. We hopen begin januari in gesprek te gaan met de directeur.

Wordt vervolgd!

Edward Neering

De roerige jaren in Sloten/Badhoevedorp

Het onlangs verschenen boek “Rond de Sloterbrug, de roerige jaren”

Rond de Sloterbrug

Ook al ligt er een brug tussen Badhoevedorp en het dorp Sloten. Velen zullen het als één dorp zien. De scheiding door de Ringvaart doet er eigenlijk niet toe. Hier haakt de boekenreeks “Rond de Sloterbrug” perfect op aan. Na het eerste deel van “de naoorlogse jaren” is nu het tweede deel verschenen over de roerige jaren zestig en zeventig. Geschreven door zestigers van nu maar in die tijd pubers/jongeren met een katholieke achtergrond.

Diverse verhalen vanuit verschillende invalshoeken. Iedere schrijver neemt je mee naar hun eerste meisjescontact/de eerste kus. Een ode aan de Osdorperweg of een wrange herinnering in het tuindersleven in Sloten. Aangezien ik zelf ook zestiger ben zijn het vaak levendige herinneringen waar ik zelf aan deelnam dan wel over gehoord heb.

Mooi om te lezen over het kraken van het Wees en Armenhuis in de de Akerpolderstraat in Sloten waar uiteindelijk toch jongerenhuisvesting is gerealiseerd in 1977. De tijd van het in het verzet komen tegen je ouders. De tijd van disco’s (Klaverblad/Liebregts) en elders blowen. De tijd van “de Waterwolf” wat transformeerde van bioscoop tot jongerencentrum. De tijd van huisarts Faber, een bevlogen dokter zonder pardon en van de Slotense pastoor Coelen die zich als vertegenwoordiger van God op aarde zich veel permiteerde en in onmin leefde met de katholieke Sloternaren. De tijd van de tankwagen van Ultragas die klem kwam te zitten onder de A9 op de Sloterweg te Badhoevedorp. In het dorp moest toen in de herfst van 1978 een deel van het dorp worden ontruimd vanwege explosiegevaar. De tijd van het verschijnen van een engel in de Lucaskerk en de tijd van een vliegtuigkaping. En ook de tijd in 1976 van heuse politiepistoolschoten op de Sloterbrug met alle gevolgen voor mij persoonlijk van dien. Tenslotte ook de tijd van de bruiloft van één van mijn broers in Vink en Boer in Sloten en dat die nacht de hele omgeving rond de Baden Powellweg/Pieter Callandlaan werd afgezet i.v.m. het neerschieten en arrestatie van twee RAF (Rote Armee Fraktion) terroristen.

Kortom een pallet aan levendige verhalen/herinneringen in een turbulente tijd. Wat mij zelf heeft getroffen is het verhaal van mijnheer Smoes die, zonder dat hij het ooit geweten heeft, naamgever is geworden van het jongerencentrum SmoeS in de voormalige recreatiezaal van het bejaardenhuis in de Akerpolderstraat. In feite was dit jongerencentrum een succesvolle opvolger van de Waterwolf in Badhoevedorp dat slechts korte tijd heeft bestaan begin jaren zeventig, SmoeS heeft uiteindelijk meer dan 25 jaar bestaan en zelf ben ik gelukkig onderdeel geweest van deze geschiedenis als bestuurslid gedurende vijf jaar (1978/1982). Ik voel aan mijn water dat er ooit nog een boek wordt geschreven over dit jongerenbolwerk door de jaren heen.

Nog even over de tankwagen van Ultragas onder de A9. Het verhaal laat onvermeld dat er nog iets bijzonders speelde die dag. De NTS (nu NOS) van Frits Thors was uitgerukt om een reportage te maken over het grote gevaar voor Badhoevedorp. In die tijd kwam het dorp natuurlijk niet iedere dag in het nieuws (ook niet bij de files ;-)) . De cameraploeg met presentator was volop aan het draaien en het zou op het nieuws komen van 7 uur. (Toen was er om zowel 7 uur als acht uur een journaal) Wij jongeren liepen achter de presentator langs om in beeld te komen, sommigen sprongen! De hele familie zat klaar om Badhoevedorp in de schijnwerpers te zien staan in het dagelijkse nieuws en wellicht een glimp van mij in beeld. ………Toch zijn we nooit in het nieuws geweest met dit onderwerp. Vijf voor zeven kwam er een extra journaaluitzending. “Er komt witte rook uit het Vaticaan, we schakelen nu rechtstreeks over naar Rome om te kunnen kennismaken met de nieuwe Paus”. Dag nieuws en dag “moment of fame”.

Het boek “Rond de Sloterbrug deel 2” is te verkrijgen bij boekhandel Jaspers in Badhoevedorp en Meck en Holt in Amsterdam-Osdorp. Bestellen via de website www.ronddesloterbrug.nl kan ook.

Edward Neering

De schrijvers: vlnr: Paul Kroes, Jan Loogman, Kees Loogman en Kees Schelling

Met hart en ziel!

Met hart en ziel!

1 november 2021 was ik 40 jaar in dienst bij de gemeente. Nu de mijlpaal van veertig jaar bereikt is (ik voel mij als 63 jarige overigens nog een jonge god van rond de veertig maar dat terzijde) moet ik terugdenken aan de 7 vinkjes (zie foto) van Joris Luyendijk begin 2020. Hij gaf een lezing op mijn werk wat veel stof deed opwaaien. Samengevat, met 7 vinkjes (zie afbeelding) behoor je tot de elite van Nederland en is je kostje gekocht. Eigenlijk heb ik er maar vier: Ik ben man, blank, hetero en woon in de Randstad. Over het vinkje ABN zijn de meningen verdeeld. Dus met vier vinkjes in mijn rugzak begon ik de trektocht van meer dan 46 jaar werken reeds in 1975 (James Brown, Motown en heel veel meer soul*)  op mijn 16e startte ik te werken in een rozenkwekerij in Amsterdam Sloten tegenover de wielerbaan waar nu Nieuw Sloten is. Vervolgens pompbediende, magazijnbediende, manusje van alles en adm. medewerker enz tot 1982, vaak in de rol van uitzendkracht en een vast contract bij Turmac Tobacco Company, international sales & import corporation.

De 7 vinkjes van Joris Luyendijk

Op zich ben ik trots op waar ik nu sta. Ooit ben ik bij de gemeente Amsterdam begonnen als uitzendkracht (BBB) bij de sociale dienst Amsterdam als dossierzoeker, dat was eind 1981 (Joe Jackson, Elvis Costello, The Clash en veel meer New Wave). Eerder was ik in 1981 twee maanden (na 8 maanden uitzendkracht) in dienst bij de gemeente bij de dag/avondscholengemeenschap voor Volwassenen als adm. medewerker (zie afbeelding aanstelling). De laatste maanden van 1981 was ik als uitzendkracht dossierzoeker bij de Gemeentelijke Sociale Dienst Amsterdam op de Vlaardignenlaan. Op 1 januari 1982 startte ik als maatschappelijk werker bij de Wet Werkloosheidsvoorziening (WWV) in schaal 5A en zit nu, 40 jaar later,  bij mijn huidige Amsterdamse directie in een topschaal in rol als interim manager. Niet om daar prat op te gaan maar om de salarisroute langs de trektocht te duiden. Samengevat van dossierzoeker naar de top in het Amsterdamse ambtenarendomein!

Weliswaar had ik op de lagere school bij de CITO test een VWO/ Atheneum score maar mijn ouders en de directeur van de Plesmanschool in Badhoevedorp vonden het veel verstandiger dat ik eerst maar eens zou starten op de MAVO (nu VMBO-T) dit in verband met mijn slechte ogen (nystagmus). Even verder als achtergrond: ik kom uit een arbeidersgezin, mijn vader (banket) bakker en moeder huisvrouw en ben de jongste telg van 14 kinderen. Aansluitend op de MAVO (Suzy Qautro, Albert Hammond, the Hollies) zou ik naar de bestuursacademie gaan voor een opleiding van gemeenteambtenaar. Dat ging echter niet door omdat ik het uitgaan had ontdekt op het Leidseplein en omstreken en ik geld nodig had. Al mijn vrienden waren werkende jongeren. Dus niet naar school gaan en aan het werk op de eerdergenoemde rozenkwekerij. Veel geld, veel drank, veel uitgaan enz enz. Ik zeilde langs de randen van de jeugdcriminaliteit. Ik maakte furore als soulkicker, maar langzaam transformeerde ik naar stuffie (je rookte af en toe een joint en had lang haar en draaide Pink Floyd, Genesis, Yes, Supertramp enz) en ging van het discothekencircuit naar het vrijwilligerswerk in jongerencentrum SmoeS in Amsterdam Sloten waar mijn vriendenkring transformeerde van LTS’ers (nu VMBO-prakijk) naar HAVO/VWO. Ik werd als snel bestuurslid van Smoes en coördineerde het programma-aanbod van het jongerencentrum (Doe Maar, Herman Brood, drs P, de Dijk , Jan van de Grondgroep, Filter, the Blitzz enz) , de manager zat toen al een beetje in het bloed. 

Als interim manager bij stadsdeel Zuidoost op bezoek bij WPI/Amsterdam Werkt!

Mijn nieuwe vriendengroep ging studeren op universiteiten en HBO met studiebeurs. Mijn MBO, HBO en Voortgezet Management heb ik allemaal in de avonduren gehaald naast toen nog een werkweek van 40 uur in de jaren tachtig. Ik groeide vanaf januari 1982 (The Police, Fischer Z, OMD, Ultravox enz)  op in het domein van de toenmalige sociale dienst en zat later als bijstandsmaatschappelijk werker achter het loket in het pand schuin tegenover BIA op de hoek Vijzelstraat/Herengracht (zie screenshot foto). Het was de tijd van de grote kernwapendemonstraties en de Bhagwan. Ik zag de hele maatschappij aan mij voorbij trekken en naast de doorsnee burger veel studenten, kunstenaars (BKR regeling), sekswerkers, junks, pooiers en toen al veel klanten die psychisch van het padje af waren (de vandewapseknapsen). 

Kortom, geen academische studie gedaan maar toch altijd weer een stapje gemaakt. Vanaf 1992 (Red Hot Chili Peppers, Sinead O’conner, Acda en de Munnik) in het re-integratiedomein van Werk & Inkomen en van 1994 (Youssou N’dour enz > veel wereldmuziek) in het management terecht gekomen bij Maatwerk Amsterdam in schaal 10 als adjunct vestigingsmanager op Plein 40-45). Van 1994 tot 2009 (Anouk, Taylor Swift….ik ga nu snel anders wordt de blog te lang!) heb ik allerlei managementrollen gehad in het domein van Werk en Inkomen. Ook naast WPI nog een paar jaar directeur geweest van de stichting Herstelling. Kern van steeds weer wat anders doen is dat ik mij snel verveel en dan steeds weer iets anders wil. Perfect dus dat ik in 2009 overstapte als interim manager bij de Adviesgroep Amsterdam (AGA) de voorloper van Bureau Interim & Advies (BIA). Inmiddels ben ik in 2021 circa 16 opdrachten verder. Bij AGA waren twee van drie kernwaarden: gewoon doen en mobiliteit.

Herengracht 519 schuin tegenover de Bazel waar mijn huidige werkgever (Bureau Interim & Advies) is gevestigd. Recht tegenover de burgermeesterwoning.

En al zeg ik zelf. Kenmerkend aan mij is dat ik altijd bevlogen en met trots voor de Amsterdamse publieke zaak heb gewerkt en dat nog steeds doe. Dat ik zelf heb gezorgd voor zeer veel afwisseling, vooral mijzelf ben gebleven (nooit naast je schoenen lopen) en altijd mijn gezond boerenverstand heb gebruikt in combinatie met ongetwijfeld wat talent en niet te vergeten een dosis humor. Sinds november 2020 zit ik in de stedelijke ondernemingsraad (ik werk aan generatiepact/estafettebanen, hybride werken en reorganisatie van de huidige Amsterdamse sociale dienst (=Werk Participatie en Inkomen WPI). Ook een goede keuze die perfect bij mij past naast mijn huidige opdracht als stedelijk procesmanager Ontwikkelbuurten. Met de OR heb ik het gevoel toch wat terug te doen voor Amsterdamse collega’s, maar ook voor Amsterdam als werkgever zo aan het eind van mijn werkzaam leven. En ik geef jullie op een briefje: bij de OR verveel je je nooit! 😉 Samengevat voel ik mij een ondernemende ambtenaar/werknemer die werkt als interne externe maar wel onder de veiligheid van een vast contract, dat dan weer wel.

Terug naar de zeven vinkjes van Luyendijk. Blijf altijd in beweging (mobiliteit), blijf jezelf (authentiek), werk met hart en ziel (bevlogenheid) voor de publieke zaak, hou van jezelf en van je naasten (liefde), pak je kansen (gewoon doen), blijf nieuwsgierig, vergeet de humor niet en met een beetje mazzel erbij kom je waar je wezen wilt! Vinkjes of geen vinkjes! 

Edward Neering

*direct maar ook een veertig jarige persoonlijke muziekladder erin gedaan. 

Leukste baan in de uitvoering: personeelsconsulent bij gemeentelijk re-integratiebedrijf Maatwerk Amsterdam 1992/1994

Leukste baan: Projectleider Wisselwerk 1997/1999

Meest turbulente baan: Manager publieke re-integratie bij de dienst Werk en Inkomen 2005/2008

Leukste klus bij AGA: Hoofd burgerzaken stadsdeel Oost 2011/2012

Leukste klus bij BIA: programmamanager werk & Inkomen stadsdeel Zuidoost 2015

Leukste organisaties: Maatwerk Amsterdam en Bureau Interim & Advies

Meest saaie klus: Procesmanager modernisering erfpacht bij OGA 2013/2014

Rode draad 40 jaar muziek tijdens werk: Joe Jackson 1979/heden

Waar het meest last van gehad in de uitvoering: Agressie

Waar ik niet tegen kan: dominante bruldirecteuren