Het was een typische lentedag in maart 1983. De vogelfluitconcerten begonnen zich langzaam weer te ontwikkelen in de vroege ochtend. Het is die zaterdag dat jongerencentrum SmoeS een heel ander concert staat te wachten. Herman Brood & his Wild Romance zal zijn opwachting maken in de avond in dit Amsterdamse jongerencentrum op de grens tussen Sloten en Badhoevedorp. Tom Schrama heeft het contract namens SmoeS afgesloten en is apetrots dat dit toch maar mooi op het programma staat!. Al kostte het zo rond de 2500 gulden (nu zo’n 1200 euro) hetgeen een financiële rib uit het lijf was van het jongerencentrum. De entree die avond, 18 maart 1983 om precies te zijn, was vastgesteld op 7 gulden en 50 cent. (zeg maar €3,50 nu). Het was een tijd dat er nog geen mobiele telefoons waren o.i.d..
Die zaterdag was Tom gewoon overdag aan het werk en de crew/band van Brood had zich inmiddels gemeld aan de deur van SmoeS aan de Nwe Akerweg in Sloten zo rond een uur of vier in de middag. Alles moest immers worden klaargezet en de gebruikelijke soundcheck vond plaats. Herman Brood zelf en zijn manager Koos van Dijk zouden later komen. De leden van de band gingen na het uitladen, klaarzetten en soundcheck naar de Badhoevedorpse Chinees Hung Kwan aan de Sloterweg tegen de Akerdijk aan.
Intussen cirkelde in Badhoevedorp een lijkwagen door de straten van de vogelbuurt van het Schipholdorp op zoek naar de Eksterstraat. In de Nachtegaalstraat stonden bewoners in de voortuin de tulpen uit de grond te kijken en vroegen zich af wie er zou zijn overleden. Echter in de lijkwagen zaten Koos van Dijk en Herman Brood. Aan het eind van de straat sloegen zij rechts af de Eksterstraat in. Herman en Koos konden jongerencentrum SmoeS in Sloten niet vinden en Koos had toen maar het contract er even bij gepakt. De opdrachtgever vanuit SmoeS was Tom Schrama en woonde op Eksterstraat 10. Koos belde aan en daar stond in de deuropening de moeder van Tom. Nee Tom was nog niet terug van zijn werk en mw Schrama nodigde Koos uit om even binnen te wachten op haar zoon. Of de zanger van de band ook even binnen mocht wachten, tuurlijk zei de gastvrije moeder van Tom en Herman werd uit de lijkwagen gehaald. Inmiddels was het zo’n kwart over zes en mevrouw en mijnheer Schrama zaten aan de gebruikelijke zaterdagse broodmaaltijd. Of de heren ook een broodje wilde mee wilden eten. Jazeker en zo geschiedde. Herman vroeg beleefd “heeft u er ook glaasje melk bij?” Op tafel stonden de chocoladevlokken, boterhammenworst, gekookte worst van slagerij Van den Boogaard en natuurlijk kaas. De heren lieten het zich goed smaken met af en toe een slokje melk. Even later kwam Tom thuis via de keuken en hoorde vreemde stemmen en zag dat zijn lieve ouders met Herman Brood en zijn manager aan de Brood maaltijd zaten.
Volgens zijn moeder was Herman heel lief en innemend geweest en hij had ook nog even geholpen met de afwas. Twee uur later nam Herman in het kleinste kleedkamertje van Nederland, namelijk de keuken van SmoeS, nog wat stimulerende middelen en kwam op. De band met hun voorman speelden de zaal plat met nummers van de albums Street en Spritzh. Mevrouw en mijnheer Schrama gingen die avond op tijd naar bed.
Edward Neering
Dit verhaal staat in andere bewoordingen opgetekend in het onlangs verschenen boek “SmoeS, jongerencentrum van Badhoeverdorp en Sloten” van Kees Schelling. Een uniek document over de jaren 70,80 en 90 over jongerencultuur door de jaren heen en dit roemruchte jongerencentrum. Te bestellen op www.keesschelling.nl. Ook verkrijgbaar bij boekhandel Jaspers in Badhoevedorp en boekhandel Meckenholt in Amsterdam Osdorp.
Het boek vertelt het verhaal van de roemruchte geschiedenis van jongerencentrum SmoeS in Amsterdam Sloten van 1974 tot 2000. Het is het verhaal van de jongerencultuur in de jaren 70, 80 en 90.in Amsterdam/Badhoevedorp. Het is ook het verhaal van de honderden bands die er optraden maar ook van ander amusement, de bijzondere informatieprogramma’s over o.a. alcohol en porno,de politieke forums, de acties voor Tsjernobyl en Afrika, de vele films die er vertoond werden, de muziek die er gedraaid werd en de grote feesten die er gehouden werden. Maar ook het verhaal van de huisvestingsperikelen, de inbraken en de vechtpartijen. Maar misschien nog wel meest, is het het verhaal geworden van de verbondenheid met elkaar. SmoeS als de plaats waar je samen met je vrienden en vriendinnen iets bijzonders organiseerde en waar je elkaar elk weekend weer tegenkwam. Een plek voor jezelf. Bijzonder is ook dat het jongerencentrum altijd heeft gedraaid op puur vrijwilligers zonder beroepslrachten.
Het is ook het verhaal van al die mensen die aan het boek een bijdrage hebben geleverd. Ruim honderd medewerkers en bezoekers vertelden over bijzondere gebeurtenissen en zochten op zolders in vergeten archieven en schoenendozen vol met oude foto’s, naar herinneringen die het SmoeS-gevoel weer helemaal doen herleven. En nu, precies 50 jaar nadat Smoes op 11 mei 1974 de deuren officieel opende is er het boek over 25 jaar jongerencentrum SmoeS
Zelf ben ik werkzaam geweest voor SmoeS van 1978 tot mei 1982. Een turbulente tijd met vele hoogtepunten. In feite is SmoeS een groot deel van mijn jeugd. Ik ga het boek geven aan mijn kinderen. Hiermee geef ik mijn jeugd aan hen.
Het SmoeSboek beslaat ruim 300 pagina’s en bevat een kleine 200 foto’s, illustraties, affiches en krantenartikelen. Het dikke boek kost slechts f 24,95. Het boek is te bestellen via de website: www.keesschelling.nl Op de website kunnen ook de laatste ontwikkelingen rond het boek gevolgd worden.
Vanaf maandag 13 mei 2024 is het boek ook verkrijgbaar bij boekhandel Jaspers, Sloterweg 95 in Badhoevedorp en bij boekhandel Meck & Holt, Tussen Meer 46 in Amsterdam Osdorp.
Op zaterdag 11 mei, precies 50 jaar na de oprichting, wordt het boek officieel gepresenteerd in het dorpshuis van Amsterdam Sloten.
Het is een drukte van jewelste voor Carré. Het een heerlijk zomeravond in Amsterdam op de eerste dag van juli 2022 alsof er geen Corona geweest is. Corona heeft ook zijn voordelen gehad, blijkt nu, want voor Carré ligt er nu een immens groot buitenterras in de Amstel waarop het heerlijk vertoeven is. Het aangelegde Coromaterras ligt beschut tussen de kade en één van de toegangsmuren tot de Magere brug. Het toegestroomde publiek is al op belegen leeftijd want het wemelt van de vijftigers en zestigers.
Joe Jackson treedt vanavond op met zijn “Sing you Sinners” tour. Afgelopen drie maanden heeft de band rondgetrokken door de Verenigde Staten. Rondgetrokken door gortdroge staten zoals Kansas en Texas. De band was dolblij om hier in Nederland eind juni de eerste regen sinds tijden weer te kunnen omarmen. Op de ticket staat dat er een support act is, altijd heel vervelend. Maar nee hoor de bandleden komen apart direct hun opwachting maken met als laatste de wankele Joe Jackson. De beste man heeft op een of andere manier wel een jasje uitgedaan qua fysieke gezondheid.
Muzikaal is daar helemaal niets van te merken! De band pakt direct uit met een medley van drie nummers van zijn allereerste album Look Sharp en drie nummers van zijn laatste album Fool uit 2019.. Het spits wordt afgebeten met het altijd scherpe One more time. Bij het eerste nummer moet de geluidinstallatie altijd even wat beter worden afgesteld. Verder met Big Black Cloud (knipoog naar de donkere tijd van de huidige Oekraiene oorlog en alles daaromheen.) Eindelijk weer een Sunday Papers (Britse roddelpers) op de playlist en na Dave ook eindelijk weer eens Look sharp (Altijd op je hoede zijn in deze tijd!) live. Je kunt zeggen van Jackson wat je wilt maar hij maakt nog steeds (zeer) kwalitatieve goede albums en hij gaat bij live optredens niet alleen op de oude successen zitten en neemt risico’s.
De medley is de opwarmer van de avond. Eigenlijk gaat het nu pas beginnen als de band weer van het podium verdwijnt en Jackson alleen overblijft achter de piano. De zanger maakt verbinding met het publiek en het prachtige Solo (So low) van het album Rain komt ten gehore. De Brit is prachtig bij stem en nu is al duidelijk dat het een topavond gaat worden. Het prachtige Real man volgt en de onvermijdelijke cover! De cover is heel verrassend. Geen David Bowie of Ian Dury maar “Knowing Me, Knowing You” van ABBA!!!! Erg goed! Tenslotte als het einde van het solodeel het mooie “A place in the rain”, een van mijn favorieten van het album Rain, hoe kan het ook anders.
Wat ik moet ik verder nog meer schrijven. Ja natuurlijk, Blaze of Glory wordt gespeeld en ook van het gelijknamige album van eind jaren tachtig Nineteen Forever. (En zo voel ik mij ook deze avond). Maar waarom heet deze tour “Sing you Sinners”? Het nummer van Tony Bennett (Duke Ellington) wordt met verve gebracht maar dan is dat dat dan? Verder geen enkele knipoog naar The Duke. Je zou toch hopen dat Iggy Pop ten tonele verschijnt en samen met Jackson “Don’t mean at thing” gaat spelen/zingen zoals vertolkt op het album “The Duke”.
Ben blij dat “Kings of the city” wordt gespeeld, een van de mooiste tracks van het album Fast Forward. Het nummer Fool uit 2019 is origineel en opzwepend. En dan natuurlijk gaan we op weg naar de toegift met Different for girls en een bijna a capella versie van Is she really going out with him. Het parochiepubliek ligt aan zijn voeten en met het energieke “I’m the man” wordt de hoofdset afgesloten, met een bedoelde gitaaarsolo van Teddy Krumpell waar de vullingen uit je kiezen springen en een heerlijke opzwepende bas van Maby.
Persoonlijk vond ik de toegift wat mager met een You can’t get want you want van Body en Soul en het uitgesponnen Stepping out (langzame versie/al een paar keer eerder gehoord). Puntje voor verbetering voor de verdere tour. Maar het was weer een topavond met de Gershwin van de popmuziek en ooit grondlegger van de basgedreven New Wave eind jaren negentig/begin jaren tachtig met zijn Compaan Graham Maby aan zijn zijde. Verder dient drummer Doug Yowell nog even aangehaald te worden. Na Dave Hougton en Gary Burke weer een tikje beter met fantastische klappen die nog steeds doordreunen.
Jackson heeft zoveel moois qua muziek dat we ook veel gemist hebben vanavond maar dat komt weer vast een volgende keer. Het is wachten op het volgende album!
Het is december 2021.Tijdens mijn terugkerende ochtendwandeling rond het Maalwater merk ik dat de duisternis dichtbij is. We naderen de kortste dag van het jaar. We zijn op weg naar de feestdagen die uiteindelijk de kanteling zullen zijn naar het licht. Op naar de 4e week van januari als je in de ochtend ineens merkt dat het langer licht worden ook feitelijk aan de orde van dag is. Neemt niet weg dat we momenteel weer in een vervelende Coronalockdown zitten terwijl andere landen om ons heen een veel milder coronaregime voeren.
Als huis- tuin- en keuken viroloog adviseer ik om de lockdown deels weer terug te draaien naar de 1e variant maar dan tot 20.00 uur met ingang van 17 januari 2022. Het is inmiddels wel duidelijk dat de Omikronvariant minder ziekmakend is en dat de besmettelijkheid het dubbele is van de delta. In Engeland en Denemarken lopen de ziekenhuizen niet vol ondanks de hogere besmetting cijfers. De kwetsbaren hebben op 17 januari 2022 hun 3e oppepprik gehad en de niet gevaccineerden moeten zo langzamerhand allemaal wel een keer Corona hebben gehad en dus voldoende antistoffen hebben. Dus de laatste argumenten doen we bovenop het minder ziekmakend zijn van de nieuwe variant en dus….hoppa opheffen deze lopende lockdown. Voorlopig wachten we even met de discotheken, overvolle kroegen en ander nachtleven in slecht geventileerde binnenruimten in verband met de aerosolen.
We gaan ook de regels ook bijstellen. In de buitenlucht mag alles. Lekker duidelijk en we focussen ons op de binnenruimten. We stellen realistische ventilatie-eisen en maken op korte termijn alsnog het door Maurice de Hond reeds in juni 2020 geëntameerde deltaplan ventilatie. Op scholen werken we met onmiddellijke ingang met CO2 meters enz. Kortom in binnenruimten dus goede ventilatie-eisen om aerosolen van de binnenruimten een kopje kleiner te maken.
Geen vaccinatieplicht en ook geen 2G. Volgens mij kun je beter getest zijn in de afgelopen 24 uur dan met een vaccinatiepas naar binnen omdat dat helemaal geen garantie geeft dat je niet bent besmet en het virus kan overdragen.
Met onmiddellijke ingang kunnen buitensportevenementen weer doorgang vinden. Dus we starten ook weer met hardloopevenementen Wel aangekleed naar het evenement komen en weer retour, dus niet omkleden in een slecht geventileerde binnenruimten. Bussen (Egmond en Schoorlrun) rijden met open ramen, even niet zeuren. Voor de rest in het evenement in de buitenlucht dus geen enkel probleem.
Wie een beetje deze blog leest moet het bekend in de oren klinken. Eerder sprak ik over Tandembanen of Wisselbanen. Net als het Coronavirus is er een nieuwe variant ….. Estafettebanen!
Estafettebanen zijn mogelijk in Amsterdam in aantocht!
Ik zit sinds november 202o in de stedelijke Ondernemingsraad van de gemeente Amsterdam. Tevens ben ik lid van de het Dagelijks Bestuur van de OR. Ik ben onder andere gekozen omdat ik heb beloofd dat ik mij zal inzetten voor arrangementen om eerder te kunnen stoppen mer werken. Welnu deze week is er een brief van de Amsterdamse OR naar de directeur van de gemeente Amsterdam gedaan met het voorstel voor een Amsterdampact. In het kort bestaat het Amsterdampact uit 2 bouwstenen. Voorstel 1 is om te komen tot een generatiepact (60% werken, 80% salaris en 100% opbouw pensioen). Voorstel 2 zijn de Estafettebanen. Een oudere werknemer van 64+ of 65+ geeft het stokje over aan een jongere werknemer die bijvoorbeeld met werkloosheid wordt bedreigd om momenteel als externe werkt. Je mag alleen weg als de vacature die je achterlaat daadwerkelijk wordt ingevuld.
Het feit dat dat nu op de agenda staat bij de werkgever Amsterdam ss voor mij een mijlpaal op zich. Nu alleen het resultaat nog. We hopen begin januari in gesprek te gaan met de directeur.
Het onlangs verschenen boek “Rond de Sloterbrug, de roerige jaren”
Rond de Sloterbrug
Ook al ligt er een brug tussen Badhoevedorp en het dorp Sloten. Velen zullen het als één dorp zien. De scheiding door de Ringvaart doet er eigenlijk niet toe. Hier haakt de boekenreeks “Rond de Sloterbrug” perfect op aan. Na het eerste deel van “de naoorlogse jaren” is nu het tweede deel verschenen over de roerige jaren zestig en zeventig. Geschreven door zestigers van nu maar in die tijd pubers/jongeren met een katholieke achtergrond.
Diverse verhalen vanuit verschillende invalshoeken. Iedere schrijver neemt je mee naar hun eerste meisjescontact/de eerste kus. Een ode aan de Osdorperweg of een wrange herinnering in het tuindersleven in Sloten. Aangezien ik zelf ook zestiger ben zijn het vaak levendige herinneringen waar ik zelf aan deelnam dan wel over gehoord heb.
Mooi om te lezen over het kraken van het Wees en Armenhuis in de de Akerpolderstraat in Sloten waar uiteindelijk toch jongerenhuisvesting is gerealiseerd in 1977. De tijd van het in het verzet komen tegen je ouders. De tijd van disco’s (Klaverblad/Liebregts) en elders blowen. De tijd van “de Waterwolf” wat transformeerde van bioscoop tot jongerencentrum. De tijd van huisarts Faber, een bevlogen dokter zonder pardon en van de Slotense pastoor Coelen die zich als vertegenwoordiger van God op aarde zich veel permiteerde en in onmin leefde met de katholieke Sloternaren. De tijd van de tankwagen van Ultragas die klem kwam te zitten onder de A9 op de Sloterweg te Badhoevedorp. In het dorp moest toen in de herfst van 1978 een deel van het dorp worden ontruimd vanwege explosiegevaar. De tijd van het verschijnen van een engel in de Lucaskerk en de tijd van een vliegtuigkaping. En ook de tijd in 1976 van heuse politiepistoolschoten op de Sloterbrug met alle gevolgen voor mij persoonlijk van dien. Tenslotte ook de tijd van de bruiloft van één van mijn broers in Vink en Boer in Sloten en dat die nacht de hele omgeving rond de Baden Powellweg/Pieter Callandlaan werd afgezet i.v.m. het neerschieten en arrestatie van twee RAF (Rote Armee Fraktion) terroristen.
Kortom een pallet aan levendige verhalen/herinneringen in een turbulente tijd. Wat mij zelf heeft getroffen is het verhaal van mijnheer Smoes die, zonder dat hij het ooit geweten heeft, naamgever is geworden van het jongerencentrum SmoeS in de voormalige recreatiezaal van het bejaardenhuis in de Akerpolderstraat. In feite was dit jongerencentrum een succesvolle opvolger van de Waterwolf in Badhoevedorp dat slechts korte tijd heeft bestaan begin jaren zeventig, SmoeS heeft uiteindelijk meer dan 25 jaar bestaan en zelf ben ik gelukkig onderdeel geweest van deze geschiedenis als bestuurslid gedurende vijf jaar (1978/1982). Ik voel aan mijn water dat er ooit nog een boek wordt geschreven over dit jongerenbolwerk door de jaren heen.
Nog even over de tankwagen van Ultragas onder de A9. Het verhaal laat onvermeld dat er nog iets bijzonders speelde die dag. De NTS (nu NOS) van Frits Thors was uitgerukt om een reportage te maken over het grote gevaar voor Badhoevedorp. In die tijd kwam het dorp natuurlijk niet iedere dag in het nieuws (ook niet bij de files ;-)) . De cameraploeg met presentator was volop aan het draaien en het zou op het nieuws komen van 7 uur. (Toen was er om zowel 7 uur als acht uur een journaal) Wij jongeren liepen achter de presentator langs om in beeld te komen, sommigen sprongen! De hele familie zat klaar om Badhoevedorp in de schijnwerpers te zien staan in het dagelijkse nieuws en wellicht een glimp van mij in beeld. ………Toch zijn we nooit in het nieuws geweest met dit onderwerp. Vijf voor zeven kwam er een extra journaaluitzending. “Er komt witte rook uit het Vaticaan, we schakelen nu rechtstreeks over naar Rome om te kunnen kennismaken met de nieuwe Paus”. Dag nieuws en dag “moment of fame”.
Het boek “Rond de Sloterbrug deel 2” is te verkrijgen bij boekhandel Jaspers in Badhoevedorp en Meck en Holt in Amsterdam-Osdorp. Bestellen via de website www.ronddesloterbrug.nl kan ook.
Edward Neering
De schrijvers: vlnr: Paul Kroes, Jan Loogman, Kees Loogman en Kees Schelling
1 november 2021 was ik 40 jaar in dienst bij de gemeente. Nu de mijlpaal van veertig jaar bereikt is (ik voel mij als 63 jarige overigens nog een jonge god van rond de veertig maar dat terzijde) moet ik terugdenken aan de 7 vinkjes (zie foto) van Joris Luyendijk begin 2020. Hij gaf een lezing op mijn werk wat veel stof deed opwaaien. Samengevat, met 7 vinkjes (zie afbeelding) behoor je tot de elite van Nederland en is je kostje gekocht. Eigenlijk heb ik er maar vier: Ik ben man, blank, hetero en woon in de Randstad. Over het vinkje ABN zijn de meningen verdeeld. Dus met vier vinkjes in mijn rugzak begon ik de trektocht van meer dan 46 jaar werken reeds in 1975 (James Brown, Motown en heel veel meer soul*) op mijn 16e startte ik te werken in een rozenkwekerij in Amsterdam Sloten tegenover de wielerbaan waar nu Nieuw Sloten is. Vervolgens pompbediende, magazijnbediende, manusje van alles en adm. medewerker enz tot 1982, vaak in de rol van uitzendkracht en een vast contract bij Turmac Tobacco Company, international sales & import corporation.
De 7 vinkjes van Joris Luyendijk
Op zich ben ik trots op waar ik nu sta. Ooit ben ik bij de gemeente Amsterdam begonnen als uitzendkracht (BBB) bij de sociale dienst Amsterdam als dossierzoeker, dat was eind 1981 (Joe Jackson, Elvis Costello, The Clash en veel meer New Wave). Eerder was ik in 1981 twee maanden (na 8 maanden uitzendkracht) in dienst bij de gemeente bij de dag/avondscholengemeenschap voor Volwassenen als adm. medewerker (zie afbeelding aanstelling). De laatste maanden van 1981 was ik als uitzendkracht dossierzoeker bij de Gemeentelijke Sociale Dienst Amsterdam op de Vlaardignenlaan. Op 1 januari 1982 startte ik als maatschappelijk werker bij de Wet Werkloosheidsvoorziening (WWV) in schaal 5A en zit nu, 40 jaar later, bij mijn huidige Amsterdamse directie in een topschaal in rol als interim manager. Niet om daar prat op te gaan maar om de salarisroute langs de trektocht te duiden. Samengevat van dossierzoeker naar de top in het Amsterdamse ambtenarendomein!
Weliswaar had ik op de lagere school bij de CITO test een VWO/ Atheneum score maar mijn ouders en de directeur van de Plesmanschool in Badhoevedorp vonden het veel verstandiger dat ik eerst maar eens zou starten op de MAVO (nu VMBO-T) dit in verband met mijn slechte ogen (nystagmus). Even verder als achtergrond: ik kom uit een arbeidersgezin, mijn vader (banket) bakker en moeder huisvrouw en ben de jongste telg van 14 kinderen. Aansluitend op de MAVO (Suzy Qautro, Albert Hammond, the Hollies) zou ik naar de bestuursacademie gaan voor een opleiding van gemeenteambtenaar. Dat ging echter niet door omdat ik het uitgaan had ontdekt op het Leidseplein en omstreken en ik geld nodig had. Al mijn vrienden waren werkende jongeren. Dus niet naar school gaan en aan het werk op de eerdergenoemde rozenkwekerij. Veel geld, veel drank, veel uitgaan enz enz. Ik zeilde langs de randen van de jeugdcriminaliteit. Ik maakte furore als soulkicker, maar langzaam transformeerde ik naar stuffie (je rookte af en toe een joint en had lang haar en draaide Pink Floyd, Genesis, Yes, Supertramp enz) en ging van het discothekencircuit naar het vrijwilligerswerk in jongerencentrum SmoeS in Amsterdam Sloten waar mijn vriendenkring transformeerde van LTS’ers (nu VMBO-prakijk) naar HAVO/VWO. Ik werd als snel bestuurslid van Smoes en coördineerde het programma-aanbod van het jongerencentrum (Doe Maar, Herman Brood, drs P, de Dijk , Jan van de Grondgroep, Filter, the Blitzz enz) , de manager zat toen al een beetje in het bloed.
Als interim manager bij stadsdeel Zuidoost op bezoek bij WPI/Amsterdam Werkt!
Mijn nieuwe vriendengroep ging studeren op universiteiten en HBO met studiebeurs. Mijn MBO, HBO en Voortgezet Management heb ik allemaal in de avonduren gehaald naast toen nog een werkweek van 40 uur in de jaren tachtig. Ik groeide vanaf januari 1982 (The Police, Fischer Z, OMD, Ultravox enz) op in het domein van de toenmalige sociale dienst en zat later als bijstandsmaatschappelijk werker achter het loket in het pand schuin tegenover BIA op de hoek Vijzelstraat/Herengracht (zie screenshot foto). Het was de tijd van de grote kernwapendemonstraties en de Bhagwan. Ik zag de hele maatschappij aan mij voorbij trekken en naast de doorsnee burger veel studenten, kunstenaars (BKR regeling), sekswerkers, junks, pooiers en toen al veel klanten die psychisch van het padje af waren (de vandewapseknapsen).
Kortom, geen academische studie gedaan maar toch altijd weer een stapje gemaakt. Vanaf 1992 (Red Hot Chili Peppers, Sinead O’conner, Acda en de Munnik) in het re-integratiedomein van Werk & Inkomen en van 1994 (Youssou N’dour enz > veel wereldmuziek) in het management terecht gekomen bij Maatwerk Amsterdam in schaal 10 als adjunct vestigingsmanager op Plein 40-45). Van 1994 tot 2009 (Anouk, Taylor Swift….ik ga nu snel anders wordt de blog te lang!) heb ik allerlei managementrollen gehad in het domein van Werk en Inkomen. Ook naast WPI nog een paar jaar directeur geweest van de stichting Herstelling. Kern van steeds weer wat anders doen is dat ik mij snel verveel en dan steeds weer iets anders wil. Perfect dus dat ik in 2009 overstapte als interim manager bij de Adviesgroep Amsterdam (AGA) de voorloper van Bureau Interim & Advies (BIA). Inmiddels ben ik in 2021 circa 16 opdrachten verder. Bij AGA waren twee van drie kernwaarden: gewoon doen en mobiliteit.
Herengracht 519 schuin tegenover de Bazel waar mijn huidige werkgever (Bureau Interim & Advies) is gevestigd. Recht tegenover de burgermeesterwoning.
En al zeg ik zelf. Kenmerkend aan mij is dat ik altijd bevlogen en met trots voor de Amsterdamse publieke zaak heb gewerkt en dat nog steeds doe. Dat ik zelf heb gezorgd voor zeer veel afwisseling, vooral mijzelf ben gebleven (nooit naast je schoenen lopen) en altijd mijn gezond boerenverstand heb gebruikt in combinatie met ongetwijfeld wat talent en niet te vergeten een dosis humor. Sinds november 2020 zit ik in de stedelijke ondernemingsraad (ik werk aan generatiepact/estafettebanen, hybride werken en reorganisatie van de huidige Amsterdamse sociale dienst (=Werk Participatie en Inkomen WPI). Ook een goede keuze die perfect bij mij past naast mijn huidige opdracht als stedelijk procesmanager Ontwikkelbuurten. Met de OR heb ik het gevoel toch wat terug te doen voor Amsterdamse collega’s, maar ook voor Amsterdam als werkgever zo aan het eind van mijn werkzaam leven. En ik geef jullie op een briefje: bij de OR verveel je je nooit! 😉 Samengevat voel ik mij een ondernemende ambtenaar/werknemer die werkt als interne externe maar wel onder de veiligheid van een vast contract, dat dan weer wel.
Terug naar de zeven vinkjes van Luyendijk. Blijf altijd in beweging (mobiliteit), blijf jezelf (authentiek), werk met hart en ziel (bevlogenheid) voor de publieke zaak, hou van jezelf en van je naasten (liefde), pak je kansen (gewoon doen), blijf nieuwsgierig, vergeet de humor niet en met een beetje mazzel erbij kom je waar je wezen wilt! Vinkjes of geen vinkjes!
Edward Neering
*direct maar ook een veertig jarige persoonlijke muziekladder erin gedaan.
Leukste baan in de uitvoering: personeelsconsulent bij gemeentelijk re-integratiebedrijf Maatwerk Amsterdam 1992/1994
Leukste baan: Projectleider Wisselwerk 1997/1999
Meest turbulente baan: Manager publieke re-integratie bij de dienst Werk en Inkomen 2005/2008
Leukste klus bij AGA: Hoofd burgerzaken stadsdeel Oost 2011/2012
Leukste klus bij BIA: programmamanager werk & Inkomen stadsdeel Zuidoost 2015
Leukste organisaties: Maatwerk Amsterdam en Bureau Interim & Advies
Meest saaie klus: Procesmanager modernisering erfpacht bij OGA 2013/2014
Rode draad 40 jaar muziek tijdens werk: Joe Jackson 1979/heden
Waar het meest last van gehad in de uitvoering: Agressie
Als kinderen maar ook als vroege pubers kwamen de kinderen/jongeren uit Badhoevedorp veel in de speeltuin in Amsterdam-Sloten. Later kwam in Badhoevedorp speeltuin de Uiver en trokken de locale kinderen daar naar toe. Hoe dan ook mijn vrienden ik hadden een band opgebouwd met de speeltuin in Sloten. Vaste prik waren de films in het speeltuingebouw op zondagmiddag, voor 25 cent (guldentijdperk) was je onder de pannen. In het voorprogramma tekenfilms met Woody Woodbecker, Tom & Jerry, Laurel en Hardy en Popeye. De hoofdfilms waren avonturenfilms zoals Tarzan of een tranentrekker “Alleen op de wereld”. In de pauze voor 5 dan wel 10 cent gekleurde sleuteldrop, dropcenten, roze spekken, negerzoenen (mag je niet meer zeggen nu), Bonanza kauwgum en dropveters en natuurlijk de exota-priklimonade wat zo zoet was dat de vullingen spontaan uit je kiezen vlogen.
De speeltuinvereniging organiseerde ook een jaarlijks zomerkamp. In mijn herinnering ben ik twee mee geweest naar het tentenkamp in Voorthuizen. De laatste keer als veertien of vijftienjarige (zie foto) samen met mijn vrienden uit de Ekster/Nachtegaalstraat. De jeugdbegeleider kwam langs bij de ouders van iedere jongere m.b.t. uitleg en spelregels van het zomerkamp. Mijn moeder zij alleen bij mijn vertrek: “en goed luisteren!” ik”: “ja mam”. De gehuurde bus van Maarse & Croon (zou nu Conexxion heten) was op weg naar het oosten van het land richting biblebelt. In die tijd ging je niet op vakantie met je ouders omdat dat de gewoonte niet was en bovendien was er geen geld voor. Het zomerkamp in Voorthuizen kostte zo rond de 35 gulden per week/per kind. In een groot gezin was het een welkome situatie als de jongste even de hort op was.
In Voorthuizen stonden op een land bij een boer grote witte tenten met een grote hoofdtent waarin gegeten werd en waar overdag spelactiviteiten waren. Binnen de tenten lagen pallets met daarop geruite matrassen. Ik denk 7 matrassen aan iedere kant. De leiding per groep werd toegewezen en Rinus en Ruud waren de groepleiders van de Hommels. Naast de Hommels hadden we de Wespen, de Bijen, de krekels en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Meisjes strikt gescheiden van de jongens. Overdag veel spelactiviteiten zoals tafelvoetbal, gewoon voetbal, volleybal, wandelingen naar de kampwinkel, vrije tijd en soms avondwandelingen met het hele kamp. En zo nu en dan een strafwandeling in de nacht als er niet geluisterd werd.
Maar dus ook vrije tijd. Als groepje jongens besloten we om naar het plaatsje Voorthuizen te gaan zonder begeleiding. We waren met zijn veertienen en baldadig liepen we door het dorp richting Voorthuizen door het grote bos. Het opperhoofd van het kamp was ome Manus die met strenge hand regeerde maar soms ook de lieve opa was. Al wandelend zongen we liederen. Liederen waar geen eind aan kwam zoals de bekende wandelhit “het potje met vet”. Hoe verder van het kamp hoe baldadiger de teksten: Luid klonk uit de kelen “Ome Manus is gevallen van de vliering op zijn ballen, ohhh wat deed dat zeer!” en “Al lig ik met mijn kloten onder de trein, dan zullen mijn laatste woorden zijn: Heineken bier, Heineken bier!”
Maar er was natuurlijk ook de chemie tussen jongens en meisjes. Lang verhaal kort op de terugweg van Voorthuizen naar Sloten gaf ik mijn eerste tongzoen. Heleen en ik hadden voor even verkering met elkaar. Heleen woonde in de Domela Nieuwenhuisstraat in Osdorp achter buurthuis Jes aan de Baden Powellweg/Klaas Katersstraat. De tongzoen was natuurlijk een belangrijke mijlpaal in mijn liefdesleven.
Ik zit vanaf november 2020 in de Amsterdamse Ondernemingsraad en ik ben beland in een totaal andere wereld dan die in de rol van BIA interim manager voor de gemeente Amsterdam. Nou ben ik wel wat gewend na bijna 40 jaar gemeentelijke dienst maar de dynamiek binnen de Amsterdamse medezeggenschap is een bijzondere.
Er is een nieuwe balans gekomen. Na 50 jaar ondernemingsraden in de gemeente Amsterdam is het niet meer zo dat de vakbonden de meerderheid hebben van de 25 zetels. De vrije lijsten hebben samen 13 zetels en de bonden hebben 12 zetels, de FNV overheid heeft hiervan 10 zetels. Van de 13 zetels van de vrije lijsten zijn er 9 voor “Wij de Stad!”, de fractie waar ik toe behoor. Kortom het is nu voor het eerst dan de vrije lijsten een positie hebben. De vrije lijsten zijn voor constructief overleg met de bestuurder (de gemeentesecretaris) en zijn een voorstander van een regierol van de Ondernemingsraad en de het echte werk van medezeggenschap gedaan moet worden binnen de meer dan 50 directies. Voorts zijn de vrije lijsten kritisch op verworven OR-privileges en dat je naast OR werk ook je eigen werk doet.
De nieuwe verhoudingen leiden zo nu en dan tot wrijving, is niet erg want zonder wrijving geen glans. Zowel de bonden als de vrije lijsten moeten wennen aan de splinternieuwe verhoudingen. De nieuwe balans past ook in een maatschappelijke trend immers de rol van de vakbonden is snel minder aan het worden, de achterban vergrijst en er is te weinig aanwas van jongeren. Diezelfde trend zien we terug in medezeggenschapsland.
Toch bracht het nieuwe evenwicht onlangs een dieptepunt. Net zoals Tjeenk Willink in Den Haag werkt aan herstel van vertrouwen bij de kabinetsformatie is dit niet anders dan in Ondernemingsraadland binnen het Mokumse domein. Half april 2021 waren er binnen de OR verkiezingen voor het dagelijks bestuur(DB). Als eerder hadden de vrije lijsten gepoogd om het aantal zetels binnen het DB terug te brengen van 7 naar 5 maar hier was volgens de reglementen een twee derde meerderheid voor nodig en dit voornemen werd geblokkeerd door de bonden (FNV/NBB). De vrije lijsten vinden het belangrijk dat in het DB alle partijen zijn vertegenwoordigd (3 vrije lijsten en 2 bonden) vandaar de keuze voor vijf zetels om tot een optimale samenwerking en herstel van vertrouwen te kunnen komen. Nu er toch zeven zetels komen was het voorstel ieder 2 voor de grote fracties en 1 voor iedere kleine lijst, totaal 7. Dit is verworpen. Ook hier weer de gedachte dat alle partijen plaats nemen in het DB voor een herstel van vertrouwen en een goede constructieve samenwerking.
De verkiezingen gingen dus om 7 zetels en er hadden zich 11 kandidaten aangemeld (waaronder mijzelf). Het was al direct duidelijk bij het kiezen van de voorzitter dan er via partijlijnen gestemd werd. Aangezien de vrije lijsten een meerderheid hebben van 13 werd het de kandidaat van hen. Idem bij de plaatsvervangend voorzitter. Bij de ronde voor de secretaris trok een vrouwelijke kandidaat van de FNV Overheid zich terug. Zeer opvallend en verrassend omdat deze kandidaat zeker unaniem zou zijn gekozen. Uiteindelijk werd gekozen voor de kandidaat van de vrije lijst. Na deze derde ronde trokken alle vrouwelijke kandidaten + de overgebleven mannelijke kandidaat van de FNV Overheid zich terug (achteraf een fatale strategie). Nog teleurstelleder was dat ze de verkiezingen en de lopende OR vergadering verlieten. Ondemocratisch gedrag, niet opbouwend en natuurlijk niet goed voor de sfeer, samenwerking en vertrouwen. Het verkiezingsproces is afgemaakt en nu zit er een Dagelijks bestuur zonder bonden en bestaand uit leden van de vrije lijsten. Een soort paars kabinet na 50 jaar CDA. Op zich kan dit heel verfrissend gaan uitpakken. Overigens is er nog één vacature in het DB. (Is ontstaan na het terugtrekken van de drie vrouwelijke kandidaten van de FNV overheid en er was geen kandidaat in deze ronde van de vrije lijsten)
Krokodillentranen
Bovenstaande allemaal tot daar aan toe. Maar de reden dat ik deze blog schrijf heeft te maken met een formeel geplaatste reactie op de Amsterdamse TamTampagina (zeg maar een soort binnengemeentelijke facebook/linkedinplatform) door de vakbonden (FNV/NBB) als reactie op de DB verkiezingen. Verwijt aan de vrije lijsten: Niet gezorgd voor inclusie en diversiteit in het bestuur enz en geen vertegenwoordiging van de bonden terwijl de FNV de grootste fractie heeft. Wie bovenstaande blog goed heeft gelezen zal een andere conclusie trekken. Zover ik het krachtenveld heb kunnen overzien had de FNV overheid nu met twee zetels in het DB gezeten hebben met twee diversiteitkandidaten als ze het verkiezingsproces gewoon hadden doorlopen. Weglopen in uit den boze. De bonden zijn slachtoffer geworden van hun eigen strategie en huilen nu krokodillentranen. Als deze tranen zijn opgedroogd kunnen ze alsnog in het DB komen door de opteren voor de openstaande vacature.
Edward Neering (op persoonlijke titel)
De publicatie van de FNV/NBB op de TamTampagina van de gemeente Amsterdam.
Mijn neef Falco Neering is 20 jaar oud. Naast een schaaktalent in de dop te zijn houdt hij hou enorm van zingen en meestal begeleidt hij zichzelf met pianospel of sinds kort ook met gitaar. Naast muziek zit hij in zijn laatste jaar van zijn bachelor Business Economics aan de Universiteit van Amsterdam. Tot de zomer van 2019 bestond zijn repertoire enkel uit covers maar hij is nu ook eigen werk aan het schrijven. Mistakes In Love is het eerste nummer van zijn hand en dat staat sinds januari 2020 online. Deze song gaat kort gezegd over het hebben van een relatie met iemand die ouder is dan jij en dat je diegene in de tijd zou willen bevriezen om de tijd te hebben om naar die persoon toe te kunnen groeien (in levens/liefdeservaring).
In het najaar van 2018 was Falco te zien in het tv-programma The Talent Project van RTL4, hij eindigde toen bij de laatste 22 kandidaten. Dat was een een topervaring voor hem. Falco is nog altijd lekker bezig om zich verder te ontwikkelen om nog veel meer aan iedereen te gaan laten horen!
Falco is de kleinzoon van mijn oudste broer Kees die inmiddels meer dan twee jaar geleden is overleden. Hij zou apetrots op hem zijn geweest als hij had gezien en gehoord hoe hij het prachtige Mistakes of Love vertolkt.
