After the last JJ gig in Amsterdam I was thinking about de ideal JJ concert. A mix /shuffle is possible.
Na het laatste JJ concert in Carre eind 2024 met Britse Town Hall (Max Champion) muziek in het 2e deel zat ik daarna in mijzelf te mijmeren in het cafe over het ideale JJ concert. Een concert voor de vaste parochie zonder “Thema fratsen”.
Amateur Hour (I’m the man) or One to one (Beat crazy)
Not here Not now! (Body and Soul) or Be my number two (Body and Soul)
Breaking us in two (Night and Day) of Real men (Night and Day)
King of the City ( Fast Forward) of Keep or dreaming (Fast Forward)
A Place in the Rain ( Rain) or Solo (Rain)
Love at first Light (Volume 4) or Blue Flame (Volume 4)
Tomorrow’s world (Blaze of Glory) or London Town (Blaze of Glory)
Ever After (Night Music) or Toxedo Junction (Jumping Jive)
I don’t Mean a Thing (The Duke en tevens Cover) or I ain’t got nothing ..(Sarah Jones)
Stranger than You (Night and Day II) or Glamour and Pain (Night and Day II)
Soul Kiss (Big World) or We can’t live togheter (Big World)
Another World (Night and Day) or Cancer (Night and Day)
Fool (Fool) or 32 Kisses (Fool)
Someone up there (Beat Crazy) or Biology (Beat Crazy)
Nineteen forever (Blaze of Glory) or Evil Empire (Blaze of Glory)
On your Radio (I’m the man) or I’m the man (I’m the man)
One more Time (Look sharp) or Look Sharp (look Sharp)
Toegift: A slow song (Night and Day) or Different for girls (I’m the man)
Toegift: Stranger than fiction (Laughter and Lust) or Obvious Song (Laughter and Lust)
Toegift: Is she really going out with him / a cappella (look Sharp)
Er is een periode geweest dat ik met een groep wat halve marathons buiten de Hollandse grenzen liep. Antwerpen, Madrid, Berlijn en Parijs zijn daar enkele voorbeelden van tussen 2010 en 2015. Na Parijs in 2014 nooit meer een halve marathon gelopen en dat is maar goed ook. Vanaf april 2o14 alleen nog maar 10 km’s gelopen op één uitzondering na. Op 24 maart 2017 werd, één jaar na het overlijden van Johan Cruijff, de eerste JC loop gehouden van, hoe kan het ook anders, 14 km. De route liep van het Olympisch Stadion naar de Johan Cruijff Arena via zijn geboortehuis in Betondorp in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Ik was die dag in blakende vorm, zo goed heb ik daarna nooit meer gelopen! Maar dat allemaal terzijde. Corona werd een spelbreker en na de Covid periode hebben mijn vriend Bo en ik ons toegelegd, en naar volle tevredenheid, op het specialisme van de 5 km. Als we veroordeeld worden tot de “Kidsrun” dan houden we ermee op ;-).
Hardloopmedailles door de jaren heen van 2008 tot heden
Achter Parijs 2014 zit een bijzonder verhaaltje. Ik was te laat om mij zelf in te schrijven. De deadline was verlopen en ik werd slachtoffer van het feit dat ik bijna alles laat aankomen op “het laatste moment”. Dit keer leek deze slechte gewoonte mij fataal (normaal gesproken loopt het altijd goed af!) te worden. Maarrrr… mijn competentie resultaatgerichtheid dwong mij ertoe om andere opties te onderzoeken om alsnog mee te kunnen doen met dit giga hardloopevenement in de lichtstad. Dan kon bijvoorbeeld via deelname via een business loop of via een sponsorvariant. Ik koos voor het laatste. Voorwaarde was dat er een goed doel werd uitgekozen uit de portfolio van de organisatie en dat er minimaal 250 euro bij elkaar geharkt moest worden. Ik koos voor “Medecins sans frontiers” oftewel de Franse variant van Artsen zonder Grenzen.
sponsorbrief “Voor een Joet zit je Goed” voor Artsen zonder Grenzen
Die 250 euro was zo bij elkaar maar het smaakte natuurlijk naar meer. In ieder geval was mijn inschrijving een feit. Mijn broer Paul was inmiddels aangesloten bij de actie en ook Bo Bogaard was met zijn bedrijf Bofit “ein dritte im Bunde”. Het grote kantelmoment was het idee en besluit om samen met Bo een single te maken om meer geld op te halen voor Artsen zonder Grenzen. Voordat we de studio in doken ging er een heel proces aan vooraf. We besloten om het nummer op te bouwen rondom de Neeringweblog slogan “Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed!”, sterker nog dat werd het refrein. Een beetje pielen met muziek en tekst in de oefenruimte bij Tjarda aan de Vliegerstraat in Alkmaar leverde al snel wat op. Ik trok mij terug in de kroegruimte van Tjarda en schreef in 20 minuten de tekst voor het nummer gebaseerd op de ervaringen en het debacle van de marathon in Berlijn, de actie voor AZG , de te lopen halve marathon in Parijs en het feit dat het echt de allerlaatste keer zou zijn.
De publiciteitsmachine kwam op gang. De plaatselijke Uitkijkpost besteedde aandacht (zie foto boven) aan de actie en het ging rond op Facebook en Twitter (nu “X”).
De single werd verkocht voor 10 euro, 2 euro productiekosten en 8 euro voor het goede doel. De singel kreeg de naam “Voor een Joet* zit je Goed!”. De 150 stuks waren snel uitverkocht en de totale actie heeft meer dan 1800 euro opgeleverd voor Artsen zonder grenzen. Toen ik mijn shirtje ophaalde in Parijs bij AZG bleken we de op één na beste opbrengst te hebben, dus de eerste virtuele zilveren plak was binnen. Tijdens de halve marathon kwam regelmatig de kreet “Allez Medecins!” en ik ging voort om binnen de twee uur te eindigen. Dat laatste is niet gelukt in verband met een op hol geslagen haas bij de start.
De single heeft net niet de top 40 gehaald 😉 want anders was het hek van de dam geweest. We kijken terug op een mooie periode met een heuse “hit” in de slipstream. Een paar maanden om nooit meer te vergeten. Veel dank aan het bedrijf Bofit dat de single uiteindelijk heeft mogelijk gemaakt.
Edward Neering
*De term Joet komt uit het gulden tijdperk voor de euro. Een joet was de Amsterdamse bijnaam van een 10 gulden biljet, een geeltje was de bijnaam van een 25 gulden biljet, een brammetje voor een 50 gulden biljet, een meier voor een 100 gulden biljet en een rooie voor een 1000 gulden biljet”
EE
In de studio bij de finale opname van “Voor een Joet zit je Goed!”
De CD “Voor een Joet zit je goed!”
Uitreiking van het 1e exemplaar in januari 2014 van de CD “Voor een Joet zit je Goed”in Amsterdam!
Het is een drukte van jewelste voor Carré. Het een heerlijk zomeravond in Amsterdam op de eerste dag van juli 2022 alsof er geen Corona geweest is. Corona heeft ook zijn voordelen gehad, blijkt nu, want voor Carré ligt er nu een immens groot buitenterras in de Amstel waarop het heerlijk vertoeven is. Het aangelegde Coromaterras ligt beschut tussen de kade en één van de toegangsmuren tot de Magere brug. Het toegestroomde publiek is al op belegen leeftijd want het wemelt van de vijftigers en zestigers.
Joe Jackson treedt vanavond op met zijn “Sing you Sinners” tour. Afgelopen drie maanden heeft de band rondgetrokken door de Verenigde Staten. Rondgetrokken door gortdroge staten zoals Kansas en Texas. De band was dolblij om hier in Nederland eind juni de eerste regen sinds tijden weer te kunnen omarmen. Op de ticket staat dat er een support act is, altijd heel vervelend. Maar nee hoor de bandleden komen apart direct hun opwachting maken met als laatste de wankele Joe Jackson. De beste man heeft op een of andere manier wel een jasje uitgedaan qua fysieke gezondheid.
Muzikaal is daar helemaal niets van te merken! De band pakt direct uit met een medley van drie nummers van zijn allereerste album Look Sharp en drie nummers van zijn laatste album Fool uit 2019.. Het spits wordt afgebeten met het altijd scherpe One more time. Bij het eerste nummer moet de geluidinstallatie altijd even wat beter worden afgesteld. Verder met Big Black Cloud (knipoog naar de donkere tijd van de huidige Oekraiene oorlog en alles daaromheen.) Eindelijk weer een Sunday Papers (Britse roddelpers) op de playlist en na Dave ook eindelijk weer eens Look sharp (Altijd op je hoede zijn in deze tijd!) live. Je kunt zeggen van Jackson wat je wilt maar hij maakt nog steeds (zeer) kwalitatieve goede albums en hij gaat bij live optredens niet alleen op de oude successen zitten en neemt risico’s.
De medley is de opwarmer van de avond. Eigenlijk gaat het nu pas beginnen als de band weer van het podium verdwijnt en Jackson alleen overblijft achter de piano. De zanger maakt verbinding met het publiek en het prachtige Solo (So low) van het album Rain komt ten gehore. De Brit is prachtig bij stem en nu is al duidelijk dat het een topavond gaat worden. Het prachtige Real man volgt en de onvermijdelijke cover! De cover is heel verrassend. Geen David Bowie of Ian Dury maar “Knowing Me, Knowing You” van ABBA!!!! Erg goed! Tenslotte als het einde van het solodeel het mooie “A place in the rain”, een van mijn favorieten van het album Rain, hoe kan het ook anders.
Wat ik moet ik verder nog meer schrijven. Ja natuurlijk, Blaze of Glory wordt gespeeld en ook van het gelijknamige album van eind jaren tachtig Nineteen Forever. (En zo voel ik mij ook deze avond). Maar waarom heet deze tour “Sing you Sinners”? Het nummer van Tony Bennett (Duke Ellington) wordt met verve gebracht maar dan is dat dat dan? Verder geen enkele knipoog naar The Duke. Je zou toch hopen dat Iggy Pop ten tonele verschijnt en samen met Jackson “Don’t mean at thing” gaat spelen/zingen zoals vertolkt op het album “The Duke”.
Ben blij dat “Kings of the city” wordt gespeeld, een van de mooiste tracks van het album Fast Forward. Het nummer Fool uit 2019 is origineel en opzwepend. En dan natuurlijk gaan we op weg naar de toegift met Different for girls en een bijna a capella versie van Is she really going out with him. Het parochiepubliek ligt aan zijn voeten en met het energieke “I’m the man” wordt de hoofdset afgesloten, met een bedoelde gitaaarsolo van Teddy Krumpell waar de vullingen uit je kiezen springen en een heerlijke opzwepende bas van Maby.
Persoonlijk vond ik de toegift wat mager met een You can’t get want you want van Body en Soul en het uitgesponnen Stepping out (langzame versie/al een paar keer eerder gehoord). Puntje voor verbetering voor de verdere tour. Maar het was weer een topavond met de Gershwin van de popmuziek en ooit grondlegger van de basgedreven New Wave eind jaren negentig/begin jaren tachtig met zijn Compaan Graham Maby aan zijn zijde. Verder dient drummer Doug Yowell nog even aangehaald te worden. Na Dave Hougton en Gary Burke weer een tikje beter met fantastische klappen die nog steeds doordreunen.
Jackson heeft zoveel moois qua muziek dat we ook veel gemist hebben vanavond maar dat komt weer vast een volgende keer. Het is wachten op het volgende album!
Mijn neef Falco Neering is 20 jaar oud. Naast een schaaktalent in de dop te zijn houdt hij hou enorm van zingen en meestal begeleidt hij zichzelf met pianospel of sinds kort ook met gitaar. Naast muziek zit hij in zijn laatste jaar van zijn bachelor Business Economics aan de Universiteit van Amsterdam. Tot de zomer van 2019 bestond zijn repertoire enkel uit covers maar hij is nu ook eigen werk aan het schrijven. Mistakes In Love is het eerste nummer van zijn hand en dat staat sinds januari 2020 online. Deze song gaat kort gezegd over het hebben van een relatie met iemand die ouder is dan jij en dat je diegene in de tijd zou willen bevriezen om de tijd te hebben om naar die persoon toe te kunnen groeien (in levens/liefdeservaring).
In het najaar van 2018 was Falco te zien in het tv-programma The Talent Project van RTL4, hij eindigde toen bij de laatste 22 kandidaten. Dat was een een topervaring voor hem. Falco is nog altijd lekker bezig om zich verder te ontwikkelen om nog veel meer aan iedereen te gaan laten horen!
Falco is de kleinzoon van mijn oudste broer Kees die inmiddels meer dan twee jaar geleden is overleden. Hij zou apetrots op hem zijn geweest als hij had gezien en gehoord hoe hij het prachtige Mistakes of Love vertolkt.
Afgelopen zaterdagavond was op NPO 2 een d0cumentaire te zien over
Suzi Quatro. Nooit gedacht dat mijn heldin op de basgitaar in de eerste jaren
van de middelbare school het zou schoppen tot een documentaire bijna 40 jaar
later. Het brengt mij in gedachten terug naar die tijd. Elke morgen van
Badhoevedorp op het stalen ros samen met mijn vriend Peter richting Amstelveen, weer of geen weer, een
fietstocht van ongeveer 7 km. . Slechts bij sneeuw of een kapotte fiets nam je
bus 142 van Centraal Nederland en stapte uit bij verzorgingstehuis Zonnestein
tegenover zwembad de Poeloever en dan lopend naar school naar de Dr
Schaepmanlaan achter de voormalige Annakerk.
Het was de tijd van de piratenzenders op de Noordzee.
Veronica, radio Noordzee en Mi Amigo waren de meest beluisterde zenders in die
jaren en ze dobberden vrolijk voor de Nederlandse kust. Ik had een kleine cassetterecorder
met een microfoontje en zat dan voor een oude radio de zenders af te speuren om nummers te kunnen opnemen. “I’m the train”
en “Fee electric band” van Albert
Hammond, 48 crash en Devil gate drive van Suzi Quatro zijn nummers die mij
scherp voor de geest staan. Oh Ja! Wounded knee van Redbone! We woonden aan de
Eksterstraat 12 in Badhoevedorp en de wereld was toen nog klein.
Nooit geweten dat Suzi Quatro een Amerikaanse was uit
Detroit terwijl ik destijds zwaar in de veronderstelling was dat ze uit
Engeland kwam omdat haar nummers werden geproduceerd door het toenmalige
bekende producers duo Chin en Chapman. Ook nooit geweten dat zij eigenlijk de
eerste vrouw was met een eigen rockband vandaar dat zij het nu tot een
documentaire heeft geschopt. En dan was het ook nog een vrouw helemaal in een
leren pak met een hele grote basgitaar om haar nek. Met haar in mijn gedachten
liet ik de stoutste dromen uitkomen. Het
is eigenlijk doodzonde dat ik mijn schoolagenda’s niet heb bewaard. Zo’n
uitpullende agenda met foto’s uit de Muziek Express en de Popfoto. Suzi was de eerste twee jaar zeer dominant
aanwezig in deze pillen van data en veilig
opgeborgen in een pukkel.
Van Suzi Quatro transformeerde ik naar James Brown Het moet
1974 of 1975 geweest zijn. Ik droeg broeken met wijde pijpen en de zeer
modieuze Spaanse band. Ik was langzaam aan het omturnen naar een soulkicker
terwijl mijn broers hele andere muzikale richtingen waren ingeslagen.
Die cassettebandjes ben ik ook allemaal kwijt. Ook jammer, maar wie heeft er in godsnaam nog een cassetterecorder? Een gouden tijd in het veilige Badhoevedorp onder de rook van Schiphol. Eigenlijk een onbezorgd leventje met o.a. glamrock als muzikaal behang.
Bijna drie weken geleden keerde ik op 18 maart terug uit Groningen na een fantastisch Joe Jackson concert in de Oosterpoort. Onderweg in de trein, op weg naar Amsterdam, werd mij duidelijk dat er een gruwelijke aanslag was gebeurd in Utrecht en dat er mogelijk diverse doelwitten waren. Voor mij reden om in Zwolle over te stappen om Amsterdam via Almere te bereiken in plaats van de domstad. Nu ben ik dan toch terug in Utrecht op weg naar Joe Jackson in de mooie Ronda-zaal van Tivoli/Vredenburg.
De komst van de maestro laat op zich wachten. Twintig minuten later dan gepland klinkt Alchemy door de boxen. Dit prachtige gedragen nummer is het laatste nummer van 40 jaar Joe Jackson op zijn nieuwe album Fool. En natuurlijk wordt dit laatste nummer gevolgd door zijn allereerste nummer van deze muzikale 40 jaar, One more time van zijn debuutalbum Look Sharp. De toon is gezet en daarop volgt direct zijn eerste iconische nummer “Is she really going out with him”. “Pretty women are walking with gorilla’s down my street, From my window i’m staring while my coffee grows cold”
Joe Jackson en Graham Maby in 2019
Na de prachtige bas gedreven new wave van 1979 tot 1981 en een uitstapje naar de Jazz (Jumpin Jive) komt Jackson met een volledige nieuwe invalshoek een eigenlijk ook zijn echte doorbraak naar een groot publiek met zijn album Night and Day. Vanavond niet zijn Slow Song en ook niet Breaking us in two maar wel het schitterende Another World. Vervolgens up tempo door met Fabulously Absolute en zijn queeste door New York na jaren weg te zijn geweest en in Strange Land. New York waar hij jaren woonde en hij zich nu een vreemde waant.
Opvallend is dat er nu een totaal ander publiek is dan in Groningen. Veel geroesemoes, kritisch lauw applaus in het middendeel van het concert. Wellicht een teken dat we niet te maken met hardcore JJ fans die je verwacht tijdens een jubileum tour. Ja het valt dan tegen als je veel nieuwe nummers hoort van Rain, Fast forward en Fool. Joe maakt het bespreekbaar “Sorry, that i’m interrupting” als ruis manifest opsteekt tussen twee nummers.
Hij heeft blijkbaar mijn recensie uit Groningen gelezen want Citizen Sane van het album Rain zit terecht in de muzikale prullenmand van de band en daar is het mooie Invisible man voor in de plaats gekomen. Het slot van de set klinkt uitstekend door de relatief kleine speakers met als absoluut hoogtepunt de combinatie van Ode to Joy (enige nummer van Fast Forward) en het knallende ironische punky “ I’m the man”. Kleine boxen schreef ik zojuist als je dat vergelijkt wat er 40 jaar geleden aan torens met speakers/boxen tijden een concert op het podium stonden. Je ziet in één oogopslag hoe ook de techniek de laatste vier decennia is vooruitgeschreden.
De toegift is dezelfde als in Groningen. Mooie uitvoering van de orginele versie van Steppin out en daarna nog één keer knallen met Time van Look Sharp en dan tenslotte de Alchemyafsluiting weer waarmee begonnen was.
Om het toch maar even in cijfers uit te drukken. Het concert in Groningen geef ik een 9 en die in Utrecht een 8. Voor de Gershwin van de popmuziek alle reden om komende zondag en maandag in Paradiso Amsterdam een tien te halen. Advies is om de covers van Steely Dan en the Beatles te skippen en te vervangen door 3 nummers van Blaze of Glory, Big World en Beat Crazy. Geeft een beter muzikaal beeld van 40 jaar Joe Jackson. Muziek op een hoog niveau van de The man zelf.
Edward Neering
Doug Yowell: geweldige drummer die Dave Hougton doet vergeten.
Setlist: Alchemy (Fool) One More Time (look Sharp) Is She really Going out with him (Look Sharp) Another World (Night and Day) Fabulously Absolute (Fool) Strange land (Fool) Stranger than Fiction (Laughter and lust) Real Men (Night and Day) Rain (cover Beatles) Invisble man (Rain) Wasted Time (Rain) Fool (Fool) Sunday Papers (look Sharp) King of the World (cover Steely Dan) Can”t get what you want (Body and Soul) Ode to Joy ( Fast Forward) I’m the Man (I’m the Man) toegift: Steppin out (Night and Day) Time (look Sharp) Alchemy (Fool)
Joe Jackson, Graham Maby (bas), Doug Yowell (drums), Teddy Kumpel (gitaar) Utrecht 2019 in de Ronda Zaal van Tivioli/Vredenburg
Concert in Groningen/the Netherlands on 17th march 2019
Joe Jackson is on his “Four decade Tour”, 40 years of this musical all rouder. From bassy new wave to jazz, to Latin without guitar, to musical tops with the albums Big World And Body And Soul, classical music (Will Power) airy pop music (Blaze of Glory/Laughter and Lust), film music (Mike’s Murder) to Night Music. From there back to the roots of New Wave in Volume 4. And finally attacking the 21 st century with the albums Rain, The Duke (ode to Duke Ellington), the magnificent Fast Forward album and now the new recent album Fool.
Another World follows. Wonderful, Doug Yowell’s bright strokes on drums. Jackson’s four men formation is the best he has ever had. Fabulously Absolute is live even better than recorded on Fool. Then the splendid Strange Land about getting lost, feeling lost in the big city(New York). Next: the audience is misled, the intro seems a version of Fools in Love on the live album Summer in the City, but happens tobe the robust Real Men. From Stranger than Fiction and Cancer we go to Citizen Sane from the album Rain, according to Jackson his favourite. In my opinion it was the least song of the performance and a lesser album. My advice would be to skip this song and replace it by A Place in the Rain from the Rain album. This would be a good combination with the well performed Wasted Time.
According to Joe life is Fucked Up without friends and humor. He lets us know in Friend Better. For me one of the highlights is the live version of Fool from his latest album . From Sunday Papers we come to the cover song Steely Dan’s King of the World. I wonder why Joe chose to sing a cover at his 40 th jubilee. He has a never ending supply of good and best songs. Another highlight of his performance is Ode to Joy from Fast Forward followed by the energetic, punky I’m the Man. Also great lyrics “And if you think you’re imuum, I can sell you anything! from a safety pin to a porkpiehat”
The anticipated encore is the original version of Steppin Out with ythe drum-bassmachine. It is the first time Joe plays it live in the Original version. Second is Time from the Look Sharp album and third and last again Alchemy, now for closing down. It was a very good performance with may highlights and Citizen Sane as the low point.
I do not care for Graham Maby’s bass solos. They interrupt the flow of the performance. By the way Maby is one of the best bassplayers on this globe.
On April 4 I will go ot the concert at Utrecht Tivoli/Vredenburg. Maybe A Place in the Rain will be replaced by Citizen Sane.
Gezien: 17 naart Oosterpoort Groningen/ door : Edward Neering
foto: Erna Gunderson/ Oosterpoort Groningen
ik juich nooit in een openbare bus, maar sinds gisteren kan dat weer afgestreept worden op mijn bucketlist. Van Alkmaar naar Leeuwarden, op weg naar concert Joe Jackson in Groningen verslaat AZ het Amsterdamse Ajakkes in een duel met een zinderende eindfase.
De Oosterpoort zit tjokvol, het enige wat mij
nog rest is een staanplaats vlak voor het podium. De Gershwin van de popmuziek
betreedt als laatste van de band het podium tijdens het al ingezette Alchemy
van het nieuwste Album “Fool”. Prachtig
slow nummer over hoe je van puin goud wilt maken en dat geldt natuurlijk ook in
het normale leven, even los van de vraag of dat ook daadwerkelijk lukt. Het
geluid is nog wat troebel maar direct verholpen tijdens het vlammende
vlijmscherpe vileine One More Time van Look Sharp. Is she really
going out with him volgt direct en de trouw gekomen fan schare wordt direct
picobello bediend. De toon is direct
gezet.
Joe Jackson is bezig met zijn “Four Decade Tour” 40 jaar muziek van deze muzikale alleskunner. Van basgedreven new wave, naar jazz, naar latin zonder gitaar, naar muzikale opname hoogstandjes met de albums Big World en Body en Soul, klassieke muziek (Will Power) frisse popmuziek (Blaze of Glory/Laughter and Lust) , filmmuziek (Mike’s Murder, naar Nigth Music. Met een U bocht weer terug naar de roots van de new wave in Volume 4. En tenslotte vol in de aanval in de 21 eeuw met de albums Rain, The Duke (ode aan Duke Ellington), het schitterdende Fast Forward album en nu dan het recente album Fool.
Another World volgt. Wat heerlijk die droge strakke heldere klappen van Doug Yowell op zijn drums. Jackson heeft met deze viermansformatie de beste band ooit. Live is Fabulously Absolute nog beter dan op Fool. Daarna het prachtige Strange Land over verdwaald raken/voelen in een grote stad (New York). Het publiek wordt op het verkeerde been gezet, de intro die wordt ingezet lijkt de versie van Fools in love op het live album Summer in the City te zijn maar het blijkt het robuuste Real Men te worden. Via Stranger Than fiction en Cancer belanden we bij Citizen Sane van Rain. Volgend Jackson zijn favoriete album. Naar mijn mening het zwakste nummer van de avond en ook een minder album. Advies is om dit nummer direct te skippen en het veel betere “A place in the rain”van Rain hiervoor in te ruilen. Zou een mooie combi zijn met het wel gespeelde en het puike, mooi gezongen, Wasted Time.
Volgens Joe is het leven zonder vriendschap en humor “Fucked up”, dit laat hij weten in Friend Better. Eén van de absolute hoogtepunten wat mij betreft is de liveversie van Fool van het gelijknamige recente album. Via het puntige Sunday Papers belanden we in een cover King of the World van Steely Dan. Met deze 40 jarige jubileum tour begrijp ik niet waarom er een cover gespeeld moet worden. Jackson heeft een uitpuilende koffer met goede tot uitstekende songs laat het dan daarbij. Een nieuw hoogtepunt volgt met Ode to Joy van Fast Forward, echt prachtig. Daarna even lekker rammen met het nog altijd energieke, originele en punkige “I’m the man”. “And if you think you’re imuum, I can sell you anything, from a safety pin to a porkpiehat”. Grote klasse deze afsluiter en uitsmijter.
De voor geprogrammeerde toegift bestaat voor het eerste live gespeelde orginele versie van Steppin out met drumbass machine. Time van look Sharp knalt de zaal in en met Alchemy wordt het concert afgesloten. Een goed concert met veel hoogtepunten en Citizen Sane als dieptepunt. De Bassolo’s van Graham Maby (één van de beste bassisten van deze aardkloot) hoeven van mij niet. Het haalt de vaart uit het concert/de nummers.
Op 4 april 2019 ga ik naar het Utrechtconcert in Tivoli/Vredenburg. Ben benieuwd of A place in the Rain het heeft gewonnen van Citizen Sane.
Wat een verdriet en pijn. Vijftig mensen doodgeschoten in Orlando, Verenigde Staten, afgelopen zondag. En donderdag de dodelijke aanslag op de bevlogen 41-jarige Britse politica Jo Cox. Honderden, nee duizenden vluchtelingen die aan onze Europese zuidgrenzen verdrinken in de zee. En een groot deel van de Europese bevolking dat zich harteloos toont jegens vluchtelingen die wèl veilig zijn aangekomen.
Het optimisme van de jaren vijftig tot negentig is voorbij, denk ik weleens. Of ben ik door mijn leeftijd inmiddels minder naïef geworden?
Toen ik 17 was kocht ik een gloednieuwe elpee, die ik later als compact disc kocht: Blaze of Glory van de Britse zanger Joe Jackson. Het was 1989. Tommorow’s World heet het openingsnummer van dit prachtige album.
We’re gonna live in Tomorrow’s World and there will be cities on the moon No one’ll die in Tomorrow’s World and miracles will happen soon In Tomorrow’s World
Wat een optimisme proef ik in de periode waarin gesloten grenzen in Europa opengaan en dictators moeten vluchten. In zijn album Laughter & Lust (1991) bezingt Joe Jackson dit allemaal nog wat explicieter in Obvious Song:
And the walls are coming down between the west and the east You don’t have to be a hippie to believe in peace that’s obvious… obvious
Het zijn de woorden van een Westers en liberaal vooruitgangsgeloof dat nog niet is aangetast en wakker geschud door Twin Towers, bankencrises, Bataclan, Molenbeek en Orlando. Het veilige, bevoorrechte en zogenaamd beschaafde Westen… het is een illusie. Niet alleen de economie globaliseert, ook groeiende ongelijkheid, graaicultuur, angst en geweld. Vaak door het Westen zelf gecreëerd.
Toch geloof ik in een weg vooruit. Dat is weliswaar een aangevochten geloof. Daarbij hoort voor mij een heldere politieke richting. Elementen daarvan zijn: internationale samenwerking, belasting op flitskapitaal, economische herverdeling, klimaatdoelen, demilitarisering, interreligieuze dialoog en emancipatie. Niet om de hemel op aarde te realiseren, maar wel om de hel voor veel mensen te voorkomen.
Mensen zijn geneigd tot veel kwaad. Tenzij… ja, tenzij… ze worden aangeraakt. Blijf mens. Want niet ‘ik’ ben het middelpunt. Stel je open. Stay Human. Juist nu. Zoals Joe Jackson zong, trouwens ook al te horen op datzelfde album uit 1989:
I read the paper but it still isn’t clear the bombs are falling but I’m still here I know the figures and I know all of the facts But all I can do is keep trying … To look for the Human Touch.
“What the hell is wrong with you tonight?” Joe Jackson (61 jaar) opende gisterenavond in een uitverkocht Carre met het prachtige “it’s different for girls” (I’m The Man) solo achter de piano. Geplaagd door een lichte Bronchitis doet hij naar eigen zeggen “the opening act”. Gelukkig maar want dat scheelt weer een zielloos voorprogramma en we zijn direct los! Hij heeft er duidelijk zin in en het mooie Home town (Big World) en Be my number two (Body and Soul) volgen solo.
Als muzikale inktvis heeft Joe Jackson zijn sporen verdiend de afgelopen 38 jaar in de muziekscene sinds zijn doorbraak met Look Sharp. Van oorspronkelijke new wave band eind jaren zeventig met de basgedreven LP’s “Look Sharp, I’m the Man en Beat Crazy in 1980. Uitstapjes van Jumpin Jive (1981) en The Duke (2012) in jazzland en avonturen in de filmmuziek. Daarnaast heeft hij in de negentiger jaren nog een vrijage gehad met de klassiek muziek (Will Power). In 1982 komt onze muzikale kameleon verrassend terug met het album Night and day zonder gitaar maar nu met veel percussie en het new wave imago van zich afschuddend. Een heel nieuw publiek boort hij hiermee aan die ook gisterenavond in Carre weer acte de presence gaven. Later volgen in de jaren tachtig de mooie albums Body and Soul, Big World, Laugther and Lust en Blaze of Glory. In de zero’s komt hij terug met oa Volume 4, Rain en The Duke.
Muzikaal prediken voor eigen parochie is wel aan Joe Jackson besteed. Na een cover van een Joni Mitchelsong zet hij het titelnummer in van zijn nieuwe album Fast Forward. Op zijn synthesizer zette hij er nog wat muzikale toeters en bellen bij en laat eigenlijk zien dat, als hij zou willen, helemaal geen band nodig heeft. Prachtig nummer trouwens Fast Forward, over in een tijdmachine kruipen en alvast 20 jaar verderop kijken naar het nu om te begrijpen op we in onze huidige tijd ja dan nee op koers liggen. Langzaam is zijn vaste kompaan Graham Maby met zijn basgitaar naast hem gaan staan en een prachtige overgang van Fast Forward naar “Is she really going out with him” (Look Sharp) , de bastoon is gezet en de band staat nu volledig op het Carretoneel. Vervolgens een prachtig nieuw arrangement rond “Real men”(Night and Day) met de drums en de bas als leidende instrumenten. Daar is het “You can’get what you want” (Body and Soul) en vervolgens drie puike nummers van Fast Forward. “with a little Smile en Poor Thing (vrij vertaald: Arm wicht, over mensen met veel zelfbeklag) zijn opgenomen in een studio in Amsterdam. “Kings of the City” vind ik het mooiste nummer van het Fast Forward album. Vrij vertaald naar mijn eigen leven de overgang van het leven in Badhoevedorp naar dat van Amsterdam hoewel de vergelijking met dit prachtige nummer enigszins mank gaat. (We can’t see the stars……..) Live klinkt “Kings of the city”als een klok. Een ode aan David Bowie volgt met een strak en leuk uitgevoerde coverversie van “Scary monsters”.
Toch had dit weergaloze concert ook een paar minpuntjes. De bassolo van Graham Maby tijdens het met prachtige beukende drums versierde“Another World”(Night and Day) ging de mist in wellicht kwam dat dat door het “basgrapje” om “tulpen uit Amsterdam” er uit te persen. De combinatie Graham Maby en Joe Jackson is volgens mij het muzikale geheim van de new wave periode van 1978 tot 1981 en ook in de jaren daarna. Tijdens het gedragen Blue Time (Fast Forward) stond het geluid niet goed afgesteld, hierdoor klonk de stem van de britse zanger te schel.
Daarna recht toe recht aan “Sunday Papers’ met Jackson op zijn melodica zoals in het Paradisoconcert in 1979. Met “Keep on dreaming” (Fast Forward), steppin out (Night and Day) en Ode to Joy (Fast Forward) wordt het concert afgesloten. De volgelingen staan inmiddels al en krijgen als toegift met maar liefst drie nummers. See no Evil (cover Tom Verlaine 1977 op Fast Forward) en het messcherpe “On your Radio” (I’m the man) en tenslotte het altijd weer het mooi, emotioneel en gedragen gezongen “a Slow Song” (Night and Day).
Ik zeg tegen mijn zoon* naast mij dat ik “On your radio” als eerste nummer van mijn begrafenis/crematie wil…. “Ex friends, ex lovers, ex ennemies, i’ve got your cases in front of me today”…..geweldig! en oh ja “A slow song”wil ik graag als de kist zakt of als iedereen de aula verlaat. Enigszins verbijsterd kijkt hij mij aan met een lieve glimlach op zijn gezicht. Ik zie hem denken “komt goed pap!”. Al met al zit dit prachtige Carreconcert ook weer in zijn muzikale rugzak en dat kan nooit kwaad, sterker nog het is een broodnodige bouwsteen waar hij later aan terug zal denken en zal voortbouwen.
Een extra vermelding moet ook nog drummer Doug Yowell krijgen. Een klasse beter dan Dave Houghton (de orginele drummer van de JJ band). Tijdens ieder nummer gooide hij een drumstick weg de coulissen in. Even los van deze verspilling ramde hij er heerlijk op los maar dan met grote klasse en diversiteit.
Joe Jackson, als Gershwin van de popmuziek, maakt een diepe buiging naar zijn publiek en is zichtbaar geroerd. Fast Forward is een prachtplaat en dit Fast Forward 2016 concert staat als een huis. Een nieuwe loot aan mijn dierbare muziekherinneringen is een feit.
Edward Neering
27 februari 2016 Heiloo
*mijn zoon zat tijdens het concert van Joe Jackson in 1991 in het RAI congrescentrum medio juni in de buik van mijn vrouw Tineke dus eigenlijk vierde hij zijn zilveren jubileum als fan, wist hij zelf niet overigens :-)”
Foto: Paul Smorenburg 26 februari 2016
Fast Forward en Steppin out live in Amsterdam Carre op 26 februari 2016.
Wat een verdriet en pijn. Vijftig mensen doodgeschoten in Orlando, Verenigde Staten, afgelopen zondag. En donderdag de dodelijke aanslag op de bevlogen 41-jarige Britse politica Jo Cox. Honderden, nee duizenden vluchtelingen die aan onze Europese zuidgrenzen verdrinken in de zee. En een groot deel van de Europese bevolking dat zich harteloos toont jegens vluchtelingen die wèl veilig zijn aangekomen.
