Maand: september 2025

Pinkpop 1988

Het was eind mei 1988. Ik was net weer vrijgezel en was op weg naar Landgraaf voor een nieuwe editie van Pinkpop. Was er al een tijdje niet geweest. Ik heb wel de edities van 1979, 1980 en 1981 bijgewoond toen nog op de drafbaan van Geleen maar daarna afgehaakt.  Het waren de jaren van de start van The Jam, Dire Straits, Elvis Costello, U2 en Joe Jackson. Nu dus op de drafbaan bij Landgraaf bij Heerlen. Nog wel op 1 dag  en op 2e pinksterdag in plaats van de huidige 3 dagen  in het 2e weekend van juni. 

Red Hot Chili Peppers was als opkomende band al in het begin geprogrammeerd. Het enige wat ik mij nog herinner was de leadzanger met een gebreide sok om zijn geslachtsdeel. Deze band werd de heldenband van mijn zoon, in die tijd (half zero’s) begon ik zelf de muziek enigszins te waarderen. De rest van de optredens ben ik ook bijna vergeten. Het begint pas  weer te dagen bij het geweldige optreden van Sinead O’Conner solo en de herkenbare robuuste sound van Joe Cocker. Er was veel bier gevloeid door de dag heen en patatmaaltijden werden naar binnen gewerkt. Tijdens Joe Cocker (Unchain my heart} de eerste zoen gewisseld met een zekere Carolien. Het was pas laat afgelopen en de meute begaf zich naar het station van Landgraaf. Het duurde lang voordat de trein vertrok en binnen korte tijd zong de hele staande groep op het balkon van de trein “de grote banaan uit Afrika” met ondergetekende als voorzanger/dirigent. Later stond de trein onderweg regelmatig om onduidelijke redenen stil en zaten we inmiddels diep in de nacht. Lang verhaal kort, we kwamen pas aan op Amsterdam CS om half zes in de ochtend. Dan maar ontbijten met o.a. met mijn nieuwe vlam in een onduidelijk tentje in de Marnixstraat. Bier bij het ontbijt was toch een nieuwe insteek in mijn leven ;-). Uiteindelijk was ik om een uur of acht op dinsdagmorgen aangekomen op mijn flatje in Badhoevedorp. 

Ik werkte destijds als bijstand maatschappelijk werker bij de sociale dienst in het centrum van Amsterdam. Nu ben ik natuurlijk een keurige jongen en belde met een collega om te zeggen dat het Pinkpop gebeuren enigszins uit de hand was gelopen en dat ik die dinsdag een dag vrij nam, Annet nam het ter kennisname aan. In de loop van de ochtend, In een dergelijke situatie zou menigeen zich ziek melden maar ik dus niet, Word ik in de loop van de ochtend uit mijn bed gebeld door dezelfde collega Annet dat ik toch naar het kantoor op de Herengracht moest komen omdat ik in de middag ingeroosterd was voor intakes van bijstandsaanvragen. Dienstbevel* van mijn leidinggevende Bart. ……. En ik deed het ook nog.

Diezelfde Bart blijkt de buurman te zijn van mijn zojuist overleden lieve zuster Nel. Ik kwam hem tegen na de begrafenis bij de koffie en cake in cafe Kerkzicht. Hij bood direct zijn excuses aan voor het voorval in juni 1988.

Dat dan weer wel !

Edward Neering

*het enige dienstbevel wat ik in mijn 43 jarige werkzame leven bij de gemeente Amsterdam heb gehad.

het Haakje

Het slagveld is weer achter de rug in mijn tere mond terwijl het politieke veldslag in het land zich verdiept richting de verkiezingen op 29 oktober. Op de dag dat kabinet Schoof 3 is gevallen ….nog even en Dick Schoof is alleen aan de macht ;-). Laat Schoof maar schuiven! Het is al meer dan 25 jaar geleden dat ik halfjaarlijks de mondhygiëniste bezoek in het groene Heiloo. Tegenwoordig 1 x in de 4 maanden. Je zou dan toch zeggen dat het voorheen halfjaarlijkse strijdtoneel bij de mondhygieniste ten einde zal zijn nu de frequentie omhoog is gegaan en ik meer aandacht geef aan mijn gebit sinds dat ik met pensioen ben gegaan. 

Sinds mijn vertrek bij de gemeente Amsterdam ben ik intensief in de weer met ragers in diverse kleuren van TePe en poets maximaal, minimaal 2 minuten per keer. De achterkant van mijn kiezen worden zelfs met een gaasje extra bewerkt.

Nee hoor, het  gevecht in mijn mond duurde toch nog zo’n 40 minuten terwijl mijn aanname was dat ik binnen 10 minuten weer op straat zou staan gezien mijn grondige aanpak van het afgelopen jaar.

Ik verlang terug naar mijn oude mondhygiëniste Simone.  Standaard had ik een muur van tandsteen achter de onderste voortanden. “Even de Berlijnse muur slopen” was een halfaarlijkse opmerking. Veel haakjeswerk en ander gepunnik en dan afsluiten met het polijsten. Zij adviseerde ook ragers maar ik kwam niet verder rubberen standenstokers van Kruidvat.  Toch stond ik altijd binnen een half uur weer buiten, 33% korter dan de huidige behandeling en met minder goed ondehoud.

8 maanden geleden zei mijn huidige: “uw tandvlees flubbert!, u staat aan de vooravond van een parodontitis (chronische tandvleesontsteking). Ik  was verbijsterd omdat ik voor mijn gevoel heel goed bezig was. “Sommige zaken zijn weerbarstig” zei ze onderkoeld. Dit alles brengt mij terug in de tijd van de schooltandarts eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Als het wagentje kwam voorrijden bij de Plesmanschool in Badhoevedorp dan ging er een siddering door de hele school. Mevrouw slachttand, de assistente van Tandarts LIem kwam de leerlingen oproepen op alfabet. Alle kinderen van het ziekenfonds waren de Sjaak, kinderen van welgestelde ouders die particulier waren verzekerd haalden opgelucht adem. “Doe die mond open! Anders boor ik in die tong van je”, sneerde de tandarts in een licht Indisch accent. Daarvoor had hij de vraag gesteld of ik wel elke dag mijn tanden poetste. Eerlijk als ik was zei ik dat dat niet altijd het geval was. “Vergeet jij s’morgens ook wel eens je onderbroek aan te trekken” beet hij mij toe.  “Dat heb jij ervan! Als je niet elke dag je tanden poestst”, zei hij al borend zonder verdoving.

Bij de huidige mondhygiëne behandelingen wordt er niet meer gepolijst. Gevalletje van jammer, want het is een frisse afsluiting van de behandeling. Na 40 minuten haal ik opgelucht adem en vraag ik bij het opstaan uit de roze stoel of mijn tandvlees nog flubbert. “het gaat een stuk beter……..maarrrr we hebben nog een lange weg te gaan! “Amen, dacht ik!

Edward Neering