Overstag

Overstag

Meer of zee?

Als 21 jarige werkte ik als uitzendkracht van Boogaard Banen Bureau als administratief medewerker voor Turmac Tobacco Comapy aan de Drenthestraat in Amsterdam Buitenveldert. Het was het jaar van de doorbraak van Joe Jackson met zijn album “Look sharp”, de new wave van Elvis Costello en Graham Parker  Zelf had ik het leven als soulkicker verlaten en mij geworpen op Jongerencentrum SmoeS in Amsterdam Sloten en bewoog mij langzaam onder de “stuffies”.

Ondertussen op het kantoor in Buitenveldert bewoog ik mij als een soort manusje van alles tussen de salespromotors en salesmanagers van sigarettenmerken. Het kantoor had een heuse binnentuin en karakteristiek aan het interieur was de zogenaamde “Peter Stuyvesant collectie”, een collectie van kunstwerken dat het kantoor opfleurde maar indrukwekkender was de kunst op grote panelen die hing tussen de sigarettenmachines in de fabriek in Zevenaar aan de Duitse grens.  Ik rookte toen niet maar kreeg iedere maand van Turmac twee sloffen sigaretten Pall Mall Export die ik verpatste in café Fransen vlakbij de Sloterbrug nog net in Amsterdam op de grens met Badhoevedorp.

Bij Turmac faciliteerde ik de kleermaker die de studenten in reclamekleding hees om hun activiteiten bij (sport) evennementen te kunnen doen. Pall Mall richtte zich op de watersport, Dunhill op de Paardensport en Peter Stuyvensant had haar marketingfocus op kunst en cultuur en dan vooral gericht op vrouwen. Ook importeerde Turmac sigaretten uit Frankrijk met als belangrijkste speerpunt het merk Gitanes. Bij dit Franse merk lag de aandacht op de Formule 1 met Jacques Lafite met zijn blauwe bolide als stoere oogappel . Later tijdens mijn Turmac periode bracht deze sigarettenfabrikant het merk Lexington met als reclame in de bioscoop een stuntman, Buddy Joe Hooker, die tig keer over kop sloeg met zijn raceauto, uitstapte, zijn witte handschoenen vingergewijs uitdeed, een Lexingtonsigaret opstak, een hijs nam, uitblies en dan de donkere voiceover-stem “After action, satisfaction, with Lexington, that’s the one!!”

Sneekweek

En zo kwam het dat ik in augustus 1979 met mijn vriend Ad Staal naar de Friese Sneekweek ging. Hij had een boot in de Flying Junior klasse en deed met zijn broer Pieter mee aan zeilwedstrijden. Nou heb ik zelf helemaal niets met zeilen maar de Sneekweek was ook een Feestweek en daar had ik wel oren naar. Bij Turmac vertelde ik tijdens de lunch dat ik de Sneekweek in het vizier had en de dienstdoende salesmanager kwam op het idee om mij twee dagen tijdens dit evenement stage te laten lopen bij de Pall Mall marketing studenten ploeg. Dus in een reclamepakje  op het water sigaretten uitdelen. Hij vond het een goed plan en het paste volgens hem in mijn ontwikkeling bij Turmac Tobacco Company International Sales & Import Corporation. Ik vond het ook een goed plan want ik dacht aan twee extra “vakantiedagen”. In mijn tas dus de reclamekleding  en ik zette koers richting Friesland.

Turmac Fabriek in Zevenaar.. kunst tussen de sigarettenmachines

De dag voor de “stage” was het enigszins uit de hand gelopen met drank. Eerst naar een bar/discotheek en daarna tot diep in de nacht met een groep aan een kampvuur op een strandje bij het Sneekermer gezeten. Ik herinner mij als muzikaal behang het nummer Girlstalk van Dave Edmunds en ook dat ik rond een uur of zes in de ochtend in mijn tent rolde en dat ik om acht uur alweer op moest staan voor mijn grote doorbraak in Pall Mall Marketing land. Toen waren er nog geen iphones waar je een wekker op in kan stellen en echte rinkelwekker stond thuis op mijn nachtkastje.  Om 1o uur schrok ik met een geweldige kater wakker, hees mij in mijn Pall Mallpak en wankelde richting Starteiland. Mijn vriend nodigde mij uit in zijn boot om mij op het eiland af te zetten.  Hij riep opeens “We gaan overstag!!” ik had het niet door en was te laat, de giek sloeg tegen mijn brakke hoofd en ik zag letterlijk en figuurlijk sterretjes. Op het starteiland stond salesmanager van Kleef, ook in reclamepak,  mij op te wachten en zag direct de staat waarin ik verkeerde. “Ga je roes uitslapen en kom vanmiddag terug en vergeet je niet te scheren!” beet hij mij toe. Ik op het pontje weer terug richting camping, ik was er blij mee 😉 In de middag voelde ik mij nog steeds gammel en zat voordat ik het wist tussen de studenten in de rubberen Pall Mall boot sigaretten uit te delen aan watersporters. Nou is het Sneekermeer een meer, maar midden op het meer waan je je toch op zee zeker als je de avond daarvoor bent doorgezakt. Uiteindelijk hing ik over de rand van de boot de brasems en de snoeken te voeren met hetgeen ik opgespaard had in mijn maag van de avond daarvoor. Het dreunde nog steeds in mijn hoofd na…… “We gaan overstag!!”

Edward Neering

Suzi Quatro

Afgelopen zaterdagavond  was op NPO 2 een d0cumentaire te zien over Suzi Quatro. Nooit gedacht dat mijn heldin op de basgitaar in de eerste jaren van de middelbare school het zou schoppen tot een documentaire bijna 40 jaar later. Het brengt mij in gedachten terug naar die tijd. Elke morgen van Badhoevedorp op het stalen ros samen met mijn vriend Peter  richting Amstelveen, weer of geen weer, een fietstocht van ongeveer 7 km. . Slechts bij sneeuw of een kapotte fiets nam je bus 142 van Centraal Nederland en stapte uit bij verzorgingstehuis Zonnestein tegenover zwembad de Poeloever en dan lopend naar school naar de Dr Schaepmanlaan achter de voormalige Annakerk.

Het was de tijd van de piratenzenders op de Noordzee. Veronica, radio Noordzee en Mi Amigo waren de meest beluisterde zenders in die jaren en ze dobberden vrolijk voor de Nederlandse kust. Ik had een kleine cassetterecorder met een microfoontje en zat dan voor een oude radio de zenders af te speuren  om nummers te kunnen opnemen. “I’m the train” en “Fee electric band”  van Albert Hammond, 48 crash en Devil gate drive van Suzi Quatro zijn nummers die mij scherp voor de geest staan. Oh Ja! Wounded knee van Redbone! We woonden aan de Eksterstraat 12 in Badhoevedorp en de wereld was toen nog klein.

Nooit geweten dat Suzi Quatro een Amerikaanse was uit Detroit terwijl ik destijds zwaar in de veronderstelling was dat ze uit Engeland kwam omdat haar nummers werden geproduceerd door het toenmalige bekende producers duo Chin en Chapman. Ook nooit geweten dat zij eigenlijk de eerste vrouw was met een eigen rockband vandaar dat zij het nu tot een documentaire heeft geschopt. En dan was het ook nog een vrouw helemaal in een leren pak met een hele grote basgitaar om haar nek. Met haar in mijn gedachten liet ik de stoutste dromen uitkomen.  Het is eigenlijk doodzonde dat ik mijn schoolagenda’s niet heb bewaard. Zo’n uitpullende agenda met foto’s uit de Muziek Express en de Popfoto.  Suzi was de eerste twee jaar zeer dominant aanwezig in deze pillen van data en  veilig opgeborgen in een pukkel.

Van Suzi Quatro transformeerde ik naar James Brown Het moet 1974 of 1975 geweest zijn. Ik droeg broeken met wijde pijpen en de zeer modieuze Spaanse band. Ik was langzaam aan het omturnen naar een soulkicker terwijl mijn broers hele andere muzikale richtingen waren ingeslagen.

Die cassettebandjes ben ik ook allemaal kwijt. Ook jammer, maar wie heeft er in godsnaam nog een cassetterecorder? Een gouden tijd in het veilige Badhoevedorp onder de rook van Schiphol. Eigenlijk een onbezorgd leventje met o.a. glamrock als muzikaal behang.

Edward Neering

Suzi Quatro