Wie een beetje deze blog leest moet het bekend in de oren klinken. Eerder sprak ik over Tandembanen of Wisselbanen. Net als het Coronavirus is er een nieuwe variant ….. Estafettebanen!
Estafettebanen zijn mogelijk in Amsterdam in aantocht!
Ik zit sinds november 202o in de stedelijke Ondernemingsraad van de gemeente Amsterdam. Tevens ben ik lid van de het Dagelijks Bestuur van de OR. Ik ben onder andere gekozen omdat ik heb beloofd dat ik mij zal inzetten voor arrangementen om eerder te kunnen stoppen mer werken. Welnu deze week is er een brief van de Amsterdamse OR naar de directeur van de gemeente Amsterdam gedaan met het voorstel voor een Amsterdampact. In het kort bestaat het Amsterdampact uit 2 bouwstenen. Voorstel 1 is om te komen tot een generatiepact (60% werken, 80% salaris en 100% opbouw pensioen). Voorstel 2 zijn de Estafettebanen. Een oudere werknemer van 64+ of 65+ geeft het stokje over aan een jongere werknemer die bijvoorbeeld met werkloosheid wordt bedreigd om momenteel als externe werkt. Je mag alleen weg als de vacature die je achterlaat daadwerkelijk wordt ingevuld.
Het feit dat dat nu op de agenda staat bij de werkgever Amsterdam ss voor mij een mijlpaal op zich. Nu alleen het resultaat nog. We hopen begin januari in gesprek te gaan met de directeur.
1 november 2021 was ik 40 jaar in dienst bij de gemeente. Nu de mijlpaal van veertig jaar bereikt is (ik voel mij als 63 jarige overigens nog een jonge god van rond de veertig maar dat terzijde) moet ik terugdenken aan de 7 vinkjes (zie foto) van Joris Luyendijk begin 2020. Hij gaf een lezing op mijn werk wat veel stof deed opwaaien. Samengevat, met 7 vinkjes (zie afbeelding) behoor je tot de elite van Nederland en is je kostje gekocht. Eigenlijk heb ik er maar vier: Ik ben man, blank, hetero en woon in de Randstad. Over het vinkje ABN zijn de meningen verdeeld. Dus met vier vinkjes in mijn rugzak begon ik de trektocht van meer dan 46 jaar werken reeds in 1975 (James Brown, Motown en heel veel meer soul*) op mijn 16e startte ik te werken in een rozenkwekerij in Amsterdam Sloten tegenover de wielerbaan waar nu Nieuw Sloten is. Vervolgens pompbediende, magazijnbediende, manusje van alles en adm. medewerker enz tot 1982, vaak in de rol van uitzendkracht en een vast contract bij Turmac Tobacco Company, international sales & import corporation.
Op zich ben ik trots op waar ik nu sta. Ooit ben ik bij de gemeente Amsterdam begonnen als uitzendkracht (BBB) bij de sociale dienst Amsterdam als dossierzoeker, dat was eind 1981 (Joe Jackson, Elvis Costello, The Clash en veel meer New Wave). Eerder was ik in 1981 twee maanden (na 8 maanden uitzendkracht) in dienst bij de gemeente bij de dag/avondscholengemeenschap voor Volwassenen als adm. medewerker (zie afbeelding aanstelling). De laatste maanden van 1981 was ik als uitzendkracht dossierzoeker bij de Gemeentelijke Sociale Dienst Amsterdam op de Vlaardignenlaan. Op 1 januari 1982 startte ik als maatschappelijk werker bij de Wet Werkloosheidsvoorziening (WWV) in schaal 5A en zit nu, 40 jaar later, bij mijn huidige Amsterdamse directie in een topschaal in rol als interim manager. Niet om daar prat op te gaan maar om de salarisroute langs de trektocht te duiden. Samengevat van dossierzoeker naar de top in het Amsterdamse ambtenarendomein!
Weliswaar had ik op de lagere school bij de CITO test een VWO/ Atheneum score maar mijn ouders en de directeur van de Plesmanschool in Badhoevedorp vonden het veel verstandiger dat ik eerst maar eens zou starten op de MAVO (nu VMBO-T) dit in verband met mijn slechte ogen (nystagmus). Even verder als achtergrond: ik kom uit een arbeidersgezin, mijn vader (banket) bakker en moeder huisvrouw en ben de jongste telg van 14 kinderen. Aansluitend op de MAVO (Suzy Qautro, Albert Hammond, the Hollies) zou ik naar de bestuursacademie gaan voor een opleiding van gemeenteambtenaar. Dat ging echter niet door omdat ik het uitgaan had ontdekt op het Leidseplein en omstreken en ik geld nodig had. Al mijn vrienden waren werkende jongeren. Dus niet naar school gaan en aan het werk op de eerdergenoemde rozenkwekerij. Veel geld, veel drank, veel uitgaan enz enz. Ik zeilde langs de randen van de jeugdcriminaliteit. Ik maakte furore als soulkicker, maar langzaam transformeerde ik naar stuffie (je rookte af en toe een joint en had lang haar en draaide Pink Floyd, Genesis, Yes, Supertramp enz) en ging van het discothekencircuit naar het vrijwilligerswerk in jongerencentrum SmoeS in Amsterdam Sloten waar mijn vriendenkring transformeerde van LTS’ers (nu VMBO-prakijk) naar HAVO/VWO. Ik werd als snel bestuurslid van Smoes en coördineerde het programma-aanbod van het jongerencentrum (Doe Maar, Herman Brood, drs P, de Dijk , Jan van de Grondgroep, Filter, the Blitzz enz) , de manager zat toen al een beetje in het bloed.
Mijn nieuwe vriendengroep ging studeren op universiteiten en HBO met studiebeurs. Mijn MBO, HBO en Voortgezet Management heb ik allemaal in de avonduren gehaald naast toen nog een werkweek van 40 uur in de jaren tachtig. Ik groeide vanaf januari 1982 (The Police, Fischer Z, OMD, Ultravox enz) op in het domein van de toenmalige sociale dienst en zat later als bijstandsmaatschappelijk werker achter het loket in het pand schuin tegenover BIA op de hoek Vijzelstraat/Herengracht (zie screenshot foto). Het was de tijd van de grote kernwapendemonstraties en de Bhagwan. Ik zag de hele maatschappij aan mij voorbij trekken en naast de doorsnee burger veel studenten, kunstenaars (BKR regeling), sekswerkers, junks, pooiers en toen al veel klanten die psychisch van het padje af waren (de vandewapseknapsen).
Kortom, geen academische studie gedaan maar toch altijd weer een stapje gemaakt. Vanaf 1992 (Red Hot Chili Peppers, Sinead O’conner, Acda en de Munnik) in het re-integratiedomein van Werk & Inkomen en van 1994 (Youssou N’dour enz > veel wereldmuziek) in het management terecht gekomen bij Maatwerk Amsterdam in schaal 10 als adjunct vestigingsmanager op Plein 40-45). Van 1994 tot 2009 (Anouk, Taylor Swift….ik ga nu snel anders wordt de blog te lang!) heb ik allerlei managementrollen gehad in het domein van Werk en Inkomen. Ook naast WPI nog een paar jaar directeur geweest van de stichting Herstelling. Kern van steeds weer wat anders doen is dat ik mij snel verveel en dan steeds weer iets anders wil. Perfect dus dat ik in 2009 overstapte als interim manager bij de Adviesgroep Amsterdam (AGA) de voorloper van Bureau Interim & Advies (BIA). Inmiddels ben ik in 2021 circa 16 opdrachten verder. Bij AGA waren twee van drie kernwaarden: gewoon doen en mobiliteit.
En al zeg ik zelf. Kenmerkend aan mij is dat ik altijd bevlogen en met trots voor de Amsterdamse publieke zaak heb gewerkt en dat nog steeds doe. Dat ik zelf heb gezorgd voor zeer veel afwisseling, vooral mijzelf ben gebleven (nooit naast je schoenen lopen) en altijd mijn gezond boerenverstand heb gebruikt in combinatie met ongetwijfeld wat talent en niet te vergeten een dosis humor. Sinds november 2020 zit ik in de stedelijke ondernemingsraad (ik werk aan generatiepact/estafettebanen, hybride werken en reorganisatie van de huidige Amsterdamse sociale dienst (=Werk Participatie en Inkomen WPI). Ook een goede keuze die perfect bij mij past naast mijn huidige opdracht als stedelijk procesmanager Ontwikkelbuurten. Met de OR heb ik het gevoel toch wat terug te doen voor Amsterdamse collega’s, maar ook voor Amsterdam als werkgever zo aan het eind van mijn werkzaam leven. En ik geef jullie op een briefje: bij de OR verveel je je nooit! 😉 Samengevat voel ik mij een ondernemende ambtenaar/werknemer die werkt als interne externe maar wel onder de veiligheid van een vast contract, dat dan weer wel.
Terug naar de zeven vinkjes van Luyendijk. Blijf altijd in beweging (mobiliteit), blijf jezelf (authentiek), werk met hart en ziel (bevlogenheid) voor de publieke zaak, hou van jezelf en van je naasten (liefde), pak je kansen (gewoon doen), blijf nieuwsgierig, vergeet de humor niet en met een beetje mazzel erbij kom je waar je wezen wilt! Vinkjes of geen vinkjes!
Edward Neering
*direct maar ook een veertig jarige persoonlijke muziekladder erin gedaan.
Leukste baan in de uitvoering: personeelsconsulent bij gemeentelijk re-integratiebedrijf Maatwerk Amsterdam 1992/1994
Leukste baan: Projectleider Wisselwerk 1997/1999
Meest turbulente baan: Manager publieke re-integratie bij de dienst Werk en Inkomen 2005/2008
Leukste klus bij AGA: Hoofd burgerzaken stadsdeel Oost 2011/2012
Leukste klus bij BIA: programmamanager werk & Inkomen stadsdeel Zuidoost 2015
Leukste organisaties: Maatwerk Amsterdam en Bureau Interim & Advies
Meest saaie klus: Procesmanager modernisering erfpacht bij OGA 2013/2014
Rode draad 40 jaar muziek tijdens werk: Joe Jackson 1979/heden
Waar het meest last van gehad in de uitvoering: Agressie
Ik zit vanaf november 2020 in de Amsterdamse Ondernemingsraad en ik ben beland in een totaal andere wereld dan die in de rol van BIA interim manager voor de gemeente Amsterdam. Nou ben ik wel wat gewend na bijna 40 jaar gemeentelijke dienst maar de dynamiek binnen de Amsterdamse medezeggenschap is een bijzondere.
Er is een nieuwe balans gekomen. Na 50 jaar ondernemingsraden in de gemeente Amsterdam is het niet meer zo dat de vakbonden de meerderheid hebben van de 25 zetels. De vrije lijsten hebben samen 13 zetels en de bonden hebben 12 zetels, de FNV overheid heeft hiervan 10 zetels. Van de 13 zetels van de vrije lijsten zijn er 9 voor “Wij de Stad!”, de fractie waar ik toe behoor. Kortom het is nu voor het eerst dan de vrije lijsten een positie hebben. De vrije lijsten zijn voor constructief overleg met de bestuurder (de gemeentesecretaris) en zijn een voorstander van een regierol van de Ondernemingsraad en de het echte werk van medezeggenschap gedaan moet worden binnen de meer dan 50 directies. Voorts zijn de vrije lijsten kritisch op verworven OR-privileges en dat je naast OR werk ook je eigen werk doet.
De nieuwe verhoudingen leiden zo nu en dan tot wrijving, is niet erg want zonder wrijving geen glans. Zowel de bonden als de vrije lijsten moeten wennen aan de splinternieuwe verhoudingen. De nieuwe balans past ook in een maatschappelijke trend immers de rol van de vakbonden is snel minder aan het worden, de achterban vergrijst en er is te weinig aanwas van jongeren. Diezelfde trend zien we terug in medezeggenschapsland.
Toch bracht het nieuwe evenwicht onlangs een dieptepunt. Net zoals Tjeenk Willink in Den Haag werkt aan herstel van vertrouwen bij de kabinetsformatie is dit niet anders dan in Ondernemingsraadland binnen het Mokumse domein. Half april 2021 waren er binnen de OR verkiezingen voor het dagelijks bestuur(DB). Als eerder hadden de vrije lijsten gepoogd om het aantal zetels binnen het DB terug te brengen van 7 naar 5 maar hier was volgens de reglementen een twee derde meerderheid voor nodig en dit voornemen werd geblokkeerd door de bonden (FNV/NBB). De vrije lijsten vinden het belangrijk dat in het DB alle partijen zijn vertegenwoordigd (3 vrije lijsten en 2 bonden) vandaar de keuze voor vijf zetels om tot een optimale samenwerking en herstel van vertrouwen te kunnen komen. Nu er toch zeven zetels komen was het voorstel ieder 2 voor de grote fracties en 1 voor iedere kleine lijst, totaal 7. Dit is verworpen. Ook hier weer de gedachte dat alle partijen plaats nemen in het DB voor een herstel van vertrouwen en een goede constructieve samenwerking.
De verkiezingen gingen dus om 7 zetels en er hadden zich 11 kandidaten aangemeld (waaronder mijzelf). Het was al direct duidelijk bij het kiezen van de voorzitter dan er via partijlijnen gestemd werd. Aangezien de vrije lijsten een meerderheid hebben van 13 werd het de kandidaat van hen. Idem bij de plaatsvervangend voorzitter. Bij de ronde voor de secretaris trok een vrouwelijke kandidaat van de FNV Overheid zich terug. Zeer opvallend en verrassend omdat deze kandidaat zeker unaniem zou zijn gekozen. Uiteindelijk werd gekozen voor de kandidaat van de vrije lijst. Na deze derde ronde trokken alle vrouwelijke kandidaten + de overgebleven mannelijke kandidaat van de FNV Overheid zich terug (achteraf een fatale strategie). Nog teleurstelleder was dat ze de verkiezingen en de lopende OR vergadering verlieten. Ondemocratisch gedrag, niet opbouwend en natuurlijk niet goed voor de sfeer, samenwerking en vertrouwen. Het verkiezingsproces is afgemaakt en nu zit er een Dagelijks bestuur zonder bonden en bestaand uit leden van de vrije lijsten. Een soort paars kabinet na 50 jaar CDA. Op zich kan dit heel verfrissend gaan uitpakken. Overigens is er nog één vacature in het DB. (Is ontstaan na het terugtrekken van de drie vrouwelijke kandidaten van de FNV overheid en er was geen kandidaat in deze ronde van de vrije lijsten)
Krokodillentranen
Bovenstaande allemaal tot daar aan toe. Maar de reden dat ik deze blog schrijf heeft te maken met een formeel geplaatste reactie op de Amsterdamse TamTampagina (zeg maar een soort binnengemeentelijke facebook/linkedinplatform) door de vakbonden (FNV/NBB) als reactie op de DB verkiezingen. Verwijt aan de vrije lijsten: Niet gezorgd voor inclusie en diversiteit in het bestuur enz en geen vertegenwoordiging van de bonden terwijl de FNV de grootste fractie heeft. Wie bovenstaande blog goed heeft gelezen zal een andere conclusie trekken. Zover ik het krachtenveld heb kunnen overzien had de FNV overheid nu met twee zetels in het DB gezeten hebben met twee diversiteitkandidaten als ze het verkiezingsproces gewoon hadden doorlopen. Weglopen in uit den boze. De bonden zijn slachtoffer geworden van hun eigen strategie en huilen nu krokodillentranen. Als deze tranen zijn opgedroogd kunnen ze alsnog in het DB komen door de opteren voor de openstaande vacature.
Edward Neering (op persoonlijke titel)
De publicatie van de FNV/NBB op de TamTampagina van de gemeente Amsterdam.
Ik ben afgelopen week gekozen in de Ondernemingsraad van de gemeente Amsterdam in mijn 63e levensjaar. “Waar begin je aan?”, “je bent hartstikke gek!”, “tegenover wie moet jij je nog bewijzen?”, “Waarom bol je niet lekker uit tot je pensioen?” enz, enz….zijn een aantal opmerkingen die ik te verwerken kreeg. Klinkt gek maar ik zie het als een soort roeping. De gemeente 020 is voor mij altijd een prima werkgever geweest bij welke ik mij uitstekend heb kunnen ontwikkelen en heb thuis gevoeld. Ik heb altijd met hart en ziel gewerkt voor de publieke zaak. Ooit in 1981 begonnen in salarisschaal 6A en nu in een topschaal. Nu wil ik wat terugdoen.
Ik ben de status voorbij en er komen turbulente crisistijden aan met een grote verandering op het gebied van arbeidsopvatting/ethiek en arbo. Thuiswerken was tot maart 2020 een soort gunst maar thuiswerken gaat nu verankerd worden in het huidige werkzame bestaan en zal het ook na de coronacrisis worden. Wellicht zal de huur van veel gemeentelijke panden opgezegd worden en werken we over twee jaar vanuit gemeentelijke hubs, wie zal het zeggen. Ook zullen er grote reorganisaties aankomen enz. Tenslotte wil ik mij inzetten om ouderen, vrijwillig, te laten plaatsmaken voor jongeren Kortom ik wil mijn kennis en ervaring graag constructief inzetten binnen de fractie van “Wij de Stad!” nu we roerige tijden tegenmoet treden. Mooi dat er tussen de fractie van Wij de Stad! als onafhankelijke, relatief jonge, vrije lijst en de fractie van de FNV maar één zetel zit. De FNV heeft 10 zetels en wij van Wij de Stad! hebben 9 zetels. De overige 5 zetels van de totaal 25 zijn drie kleine fracties. Verder leuk dat ik met een overweldigende meerderheid aan voorkeurstemmen ben gekozen, maar liefst 284. Het meeste van alle kandidaten, ook meer dan de nummers één van de andere verkiezingslijsten. Een klaterend succes.
Dit alles doet mij denken aan het jaar 1989. Ik werkte als bijstandsmaatschappelijk werker voor de gemeente Amsterdam op de locatie hoek Vijzelstraat/Herengracht, schuin tegen over de Bazel waar nu het Stadsarchief zit en Bureau Interim & Advies, het bureau waar ik nu voor werk. Alles was aan het decentraliseren. De stadsdelen waren opgekomen en in twee stadsdeelkantoren werden de bijstandsmaatschappelijk werkers betaald in schaal 8 terwijl de medewerkers in de andere regiokantoren werden betaald in schaal 7. Precies hetzelfde werk maar anders gewaardeerd. De toenmalige ondernemingsraad (toen vooral gevuld met hardliners vanuit de vakbond) wilde zich niet hard maken om dit onrecht uit de wereld te helpen. Een voedingsbodem voor wilde actie! Dus buiten de OR om werd er door alle “schaal 7 kantoren” een actie voorbereid. Ik was actieleider van de wilde actie op het kantoor aan de Herengracht recht tegenover de Burgermeesterwoning van Ed van Thijn. Ik voerde de wilde actie met als inzet dat er een wilde staking zou komen op een dinsdagmorgen in juni 1989. Als onze eis niet zou worden ingewilligd dan zouden er meer stakingen volgen. Het zou een acupunctuurstaking worden van 9 tot 11 uur in de ochtend. A) zou ons dat niet te veel loon kosten als er loon zou worden ingehouden en B) waren dit de openingstijden voor klanten, het open spreekuur. Geen spreekuur, geen klanten, geen afspraken kortom zeer effectief. Ik voerde de actie op de Herengracht onder de slogan: “Van zeven naar acht op volle kracht”! Ik maakte een flyer en ging alle teams langs, en merkte als snel dat de actiebereidheid groot was.
Op de Herengracht werkte er ook een OR-lid, Marjan L. Een vrouw met mooi rood haar en veel zomersproetjes. In een actieloze tijd een vrouw om mee te willen stappen. Maar de messen waren geslepen, geen tijd voor fratsen. Uiteindelijk was de OR toch in beweging gekomen en Marjan belegde een vergadering met het personeel in de kelder van de Herengracht. Er kwam een slap compromisvoorstel in voorbereiding op tafel. Ik paste direct de vakbondstruc toe en riep “We gaan stemmen!” Wie geen actie wil voeren moet nu zijn of haar hand opsteken. Niemand stak zijn hand op en derhalve werd unaniem besloten om te gaan staken. Zo gezegd, zo gebeurd met een heuse ketting tijdens de stakingsdag op de deur. De directie met als directeur Peter van Dijk kwam na de wilde staking direct in beweging en de OR ging direct met de stakers in gesprek. Ook Peter van Dijk in zijn rol als directeur kwam praten en werd verwelkomd met een passend actielied tot grote afschuw van overallmanager Leo Meijer. Binnen een week was de kogel door de kerk. Alle HBO’ers kwamen met terugwerkende kracht in schaal 8 en voor de niet HBO’ers werd de mogelijkheid geboden om op dat niveau te komen en daarna schaal 8. Een klaterend succes op de 14e juli 1989, terwijl in Frankrijk de vliegtuigen over de Champs Elysee vlogen zaten de winnende actieleiders van de wilde staking in de kroeg op het Rembrandtsplein. Vervolgens met het feestende geheel gegeten in restaurant Sluizer in de Utrechtsestraat met daarna een passende afsluiting. Als toetje verscheen er de dag daarop, in de zaterdageditie van Het Parool, een verslag met succesuitkomst.
De slogan die ik bij mijn huidige OR-actie heb gebruikt was “Met Neering meer Waardering!”. Slogans hebben mij nooit windeieren gelegd.
Ik zit in de laatste fase van mijn werkzaam leven. In deze roerige tijd van Coronacris en een komende economische crisis heb ik besloten om mij verkiesbaar te stellen voor de Ondernemingsraad. Nog nooit in een OR gezeten maar mijn 40 jarige ervaring in diverse rollen helpt bij het adviseren op moeilijke keuzes die aanstaande zijn bij mijn Amsterdamse werkgever. Ik heb een groot portfolio aan ervaring bij Amsterdamse stadsdelen, het stadhuis, het fysieke domein maar bovenal in het sociale domein. Ik wil graag al mijn kennis en ervaring inzetten binnen de OR op de thema’s: Mobiliteit, Flexibiliteit (thuiswerken), Randvoorwaarden en Generatiepact (Oud maakt plaats voor jong i.h.k.v. Leeftijdsbewust Personeelsbeleid). Ik kan goed schakelen van “hoog tot laag” in de Amsterdamse organisatie.
Het is tijd voor Wisselbanen. De werkloosheid zal de komende twee jaar explosief stijgen, we zien dit nu al vooral onder jongeren gebeuren. De Coronamaatregelen zullen worden afgebouwd en veel bedrijven/organisaties zullen noodgedwongen afscheid moeten nemen van hun personeel. Het is tijd voor snelle actie!
Essentie Wisselbanen:
Medewerkers van 64 en ouder verlaten vrijwillig de arbeidsmarkt en ontvangen een WW uitkering (UWV) van 70 % met 10% aanvulling loonsuppletie. Pensioen wordt 100% doorbetaald tot AOW leeftijd. Zij ontvangen geen transitievergoeding;
Als tegenprestatie voor de WW zonder sollicitatieplicht + 10% loonsuppletie doen zij daar minimaal 16 uur per week aan maatschappelijke taken in bijvoorbeeld (mantel) zorg/onderwijs/beheer volkstuinen/buurthuizen/sportverenigingen enz voor terug tot aan AOW/pensioen leeftijd;
Werkzoekenden met een uitkering of die op korte termijn in een uitkering terecht dreigen te komen stromen in op deze achtergelaten banen en krijgen het gewone reguliere salaris. Samen vormen zij een unieke wissel. De 64 plussers leveren door hun inzet op maatschappelijke taken een bijdrage aan de samenleving en vallen niet in een gat na het stoppen met werken en maken plaats voor een werkzoekende. Voor de werkzoekende is er weer perspectief.
Een noodwet dan wel nieuw Sociaal akkoord of CAO regelt WW tot pensioen bij een wisselcontract. Kan ook in pilots/experimenten bijvoorbeeld bij een grote gemeente of in een bepaalde branche. Wisselcontract kan pas worden afgesloten als er een werkzoekende met uitkering ook daadwerkelijk instroomt. Dit arrangement kan ook in een keten van mobiliteit;
Mobiliteit, behoud van menselijk kapitaal in organisaties, perspectief voor werkzoekenden (van jong tot 50+), leeftijdsbewust personeelsbeleid en een actieve bijdrage aan de participatiesamenleving door 64+.
Door Edward Neering (Op Persoonlijke titel)
8 september 2020
Betoog Wisselbanen
Het in nu crisis! Regeren is vooruitzien en dus moeten we nu in het kader van strategisch personeels- en arbeidsmarktbeleid in combinatie met de huidige maatschappelijke problemen een scenario hebben om deze acute economische dip het hoofd te bieden. Medewerkers van 64 jaar en ouder in sectoren, waar veel aanbod van werkzoekenden is, maken plaats voor werkzoekenden. 64+ geeft 16 uur vrijwilligerswerk in zorg/onderwijs/sportverenigingen/beheer volkstuinen enz per week terug aan de samenleving.
Dit arrangement van Wisselbanen schept direct bij deze acute economische coronadip echte reguliere banen met passend salaris. Voor de 16 uur die de 64+’ers doen voor de samenleving krijgen zij vrijstelling van sollicitatieplicht, een WW + 10% loon dan wel 80% loon en 100% opbouw pensioen tot aan hun AOW/Pensioen. Zij zien af van een transitievergoeding. Eenmaal ja gezegd, dan wordt er een wisselcontract afgesloten en harde voorwaarde is dat er een werkzoekende met een uitkering of in een uitkeringssituatie dreigt te geraken bij de werkgever aan de slag gaat op de verlaten baan van de 64 plusser. Check door accountant bij werkgevers.
Wisselbanen goed voor werkgevers en economie
Een werkgelegenheidsinstrument, een crisismaatregel, leeftijdsbewust personeelsbeleid 64+ en het bevordert de sociale cohesie tussen jongeren en ouderen en andere doelgroepen. Het faciliteert werkgevers en biedt perspectief aan werkzoekenden. Samengevat is het een slagvaardig arrangement in deze coronacrisis met een duidelijke win/win.
We doen het voorlopig tijdelijk voor 5 jaar. Ouderen maken versneld plaats voor werkzoekenden en doen tevens wat terug voor de samenleving. We zorgen dat jongeren en andere werkzoekenden niet buiten de boot vallen in deze crisissituatie. Ook werkgevers geven we hiermee slagkracht.
“Niemand aan de kant! Iedereen doet mee! ”
De politiek blij, werkgevers blij, zorginstellingen blij, werkzoekenden blij, de vakbonden blij (immers echte herbezetting van arbeid) , de regering blij, de arbeidsmarkt blij, vluchtelingen blij, senioren blij en flexwerkers blij. Er perspectief in een donkere tijd, goed werkgeverschap, leeftijdsbewust personeelsbeleid, een impuls aan nieuw bloed binnen (grote) werkgevers/overheden en een sociaal gezicht maar bovenal draagt het bij aan het vertrouwen bij en tussen diverse groepen. Vertrouwen is de basis en de juiste bouwsteen die nodig is voor meer economische bestedingen. Kijk, daar wil je als regering met vakbonden en werkgevers landelijk mee naar buiten treden in deze zwarte Coronatijd. Dit arrangement kan ook alleen, als pilot, in een grote stad (bundeling van steden) dan wel branche plaats vinden
De financiering van dit plan moet in een nieuw sociaal akkoord/CAO’s geregeld worden dan wel in een lokaal arbeidsvoorwaardenakkoord . Een maatschappelijke Kosten/Batenanalyse na 5 jaar is gewenst. De regering laat zien dat met een creatieve oplossing nieuwe energie los komt.
Samenvattend een win/win/win aanpak. Het mes snijdt aan diverse kanten. Ik zeg doen!
Edward Neering
NB: Edward Neering is interim manager in dienst van de gemeente Amsterdam bij Bureau Interim & Advies. Opgegroeid in het domein van Werk en Inkomen. Dit is geschreven op persoonlijke titel.
Als 21 jarige werkte ik als uitzendkracht van Boogaard Banen
Bureau als administratief medewerker voor Turmac Tobacco Comapy aan de
Drenthestraat in Amsterdam Buitenveldert. Het was het jaar van de doorbraak van
Joe Jackson met zijn album “Look sharp”, de new wave van Elvis Costello en
Graham Parker Zelf had ik het leven als
soulkicker verlaten en mij geworpen op Jongerencentrum SmoeS in Amsterdam
Sloten en bewoog mij langzaam onder de “stuffies”.
Ondertussen op het kantoor in Buitenveldert bewoog ik mij
als een soort manusje van alles tussen de salespromotors en salesmanagers van
sigarettenmerken. Het kantoor had een heuse binnentuin en karakteristiek aan
het interieur was de zogenaamde “Peter Stuyvesant collectie”, een collectie van
kunstwerken dat het kantoor opfleurde maar indrukwekkender was de kunst op
grote panelen die hing tussen de sigarettenmachines in de fabriek in Zevenaar
aan de Duitse grens. Ik rookte toen niet
maar kreeg iedere maand van Turmac twee sloffen sigaretten Pall Mall Export die
ik verpatste in café Fransen vlakbij de Sloterbrug nog net in Amsterdam op de
grens met Badhoevedorp.
Bij Turmac faciliteerde ik de kleermaker die de studenten in
reclamekleding hees om hun activiteiten bij (sport) evennementen te kunnen
doen. Pall Mall richtte zich op de watersport, Dunhill op de Paardensport en
Peter Stuyvensant had haar marketingfocus op kunst en cultuur en dan vooral
gericht op vrouwen. Ook importeerde Turmac sigaretten uit Frankrijk met als
belangrijkste speerpunt het merk Gitanes. Bij dit Franse merk lag de aandacht
op de Formule 1 met Jacques Lafite met zijn blauwe bolide als stoere oogappel .
Later tijdens mijn Turmac periode bracht deze sigarettenfabrikant het merk
Lexington met als reclame in de bioscoop een stuntman, Buddy Joe Hooker, die
tig keer over kop sloeg met zijn raceauto, uitstapte, zijn witte handschoenen
vingergewijs uitdeed, een Lexingtonsigaret opstak, een hijs nam, uitblies en
dan de donkere voiceover-stem “After action, satisfaction, with Lexington, that’s
the one!!”
En zo kwam het dat ik in augustus 1979 met mijn vriend Ad
Staal naar de Friese Sneekweek ging. Hij had een boot in de Flying Junior
klasse en deed met zijn broer Pieter mee aan zeilwedstrijden. Nou heb ik zelf
helemaal niets met zeilen maar de Sneekweek was ook een Feestweek en daar had
ik wel oren naar. Bij Turmac vertelde ik tijdens de lunch dat ik de Sneekweek
in het vizier had en de dienstdoende salesmanager kwam op het idee om mij twee
dagen tijdens dit evenement stage te laten lopen bij de Pall Mall marketing
studenten ploeg. Dus in een reclamepakje
op het water sigaretten uitdelen. Hij vond het een goed plan en het
paste volgens hem in mijn ontwikkeling bij Turmac Tobacco Company International
Sales & Import Corporation. Ik vond het ook een goed plan want ik dacht aan
twee extra “vakantiedagen”. In mijn tas dus de reclamekleding en ik zette koers richting Friesland.
De dag voor de “stage” was het enigszins uit de hand gelopen met drank. Eerst naar een bar/discotheek en daarna tot diep in de nacht met een groep aan een kampvuur op een strandje bij het Sneekermer gezeten. Ik herinner mij als muzikaal behang het nummer Girlstalk van Dave Edmunds en ook dat ik rond een uur of zes in de ochtend in mijn tent rolde en dat ik om acht uur alweer op moest staan voor mijn grote doorbraak in Pall Mall Marketing land. Toen waren er nog geen iphones waar je een wekker op in kan stellen en echte rinkelwekker stond thuis op mijn nachtkastje. Om 1o uur schrok ik met een geweldige kater wakker, hees mij in mijn Pall Mallpak en wankelde richting Starteiland. Mijn vriend nodigde mij uit in zijn boot om mij op het eiland af te zetten. Hij riep opeens “We gaan overstag!!” ik had het niet door en was te laat, de giek sloeg tegen mijn brakke hoofd en ik zag letterlijk en figuurlijk sterretjes. Op het starteiland stond salesmanager van Kleef, ook in reclamepak, mij op te wachten en zag direct de staat waarin ik verkeerde. “Ga je roes uitslapen en kom vanmiddag terug en vergeet je niet te scheren!” beet hij mij toe. Ik op het pontje weer terug richting camping, ik was er blij mee 😉 In de middag voelde ik mij nog steeds gammel en zat voordat ik het wist tussen de studenten in de rubberen Pall Mall boot sigaretten uit te delen aan watersporters. Nou is het Sneekermeer een meer, maar midden op het meer waan je je toch op zee zeker als je de avond daarvoor bent doorgezakt. Uiteindelijk hing ik over de rand van de boot de brasems en de snoeken te voeren met hetgeen ik opgespaard had in mijn maag van de avond daarvoor. Het dreunde nog steeds in mijn hoofd na…… “We gaan overstag!!”
Het moet ergens in 2007 geweest
zijn, ik denk zo in juni. Ik werkte als manager bij de in
2006 opgerichte Dienst Werk & Inkomen (DWI) van de gemeente Amsterdam. Ik was hoofd van
alle publieke re-integratie-activiteiten waaronder de succesvolle projecten
Herstelling en de Formulierenbrigade. Het hoofd communicatie is zojuist aan de
kant gezet en zijn vertrek is even het gesprek van de dag. Het ging al bij zijn
start helemaal fout. De slogan van de DWI is “Iedereen werkt mee!” en dat moet
natuurlijk worden uitgedragen. Op een top 100 dag (alle managers van de DWI komen dan bij elkaar)
wordt in de loop van de dag aan alle aanwezigen een witte overall uitgereikt
met op de achterkant de nieuwe slogan van de DWI. Tot grote ontzetting van de
directeur staat niet de tekst “Iedereen werkt mee!” maar “Iedereen doet mee!”,
oorzaak: het hoofd communicatie had de verkeerde tekst doorgegeven, slecht
geluisterd dus. Bye bye Jan Willem. Het
was toch al een beetje rare snuiter.
Het was het jaar dat dierentuin
Blijdorp 150 jaar bestond. Op 18 mei 2007 ontsnapte een zilverrug uit zijn
verblijf. Deze gorilla droeg de naam Bokito. Hij greep op zijn vlucht een vrouw
en sleurde haar mee. Later bleek dat deze vrouw Bokito vier keer per week
bezocht en altijd oogcontact met hem maakte. Ze dacht een speciale relatie met
het dier te hebben. Dus de vrouw was geen onbekende voor Bokito. Uiteindelijk
had de vrouw diverse breuken, een verbrijzelde hand en meer dan 100 beten over
haar hele lichaam.
Op een dinsdagmiddag worden alle
DWI managers uit de 2e managementlaag opgeroepen om naar de Polderweg
in Amsterdam-Oost te komen omdat de directeur een mededeling wilt doen. We
noemen de directeur even Pim in deze blog. Everhard is de manager van Oost en ontvangt
ons allen in het witte noodgebouw waar ooit nog de stadsdeelraad Oost was
gehuisvest vlakbij het Muiderpoortstation. Gaat Pim de handdoek in de ring
gooien? Immers hij zit er al vanaf april 2004. Pim neemt het woord en zegt kort
“Amarentia wil jullie wat vertellen”.
Zij vertelt dat ze toe is aan een nieuwe uitdaging en dat Pim haar de unieke
kans geeft om een nieuwe uitdaging te vinden. In normale managementtaal is dit de
tekst van een collega die weg moet, op een zijspoor wordt gezet met een
regeling. Haar afscheidsdatum wordt nog bekend gemaakt.
Op een donderdagmiddag koop ik een
luisterboek van Arthur Japin als afscheidscadeau voor Amarentia. De
afscheidsreceptie is op de 13 etage van het DWI kantoor aan de Jan van
Galenstraat. Pim heeft de 13e verdieping omgebouwd tot een grote
managementruimte met 4 zithoeken. Hier vindt iedere week ook de zogenaamde
DWI-raad (directie met alle afdelingshoofden) plaats. Maar vandaag is het de ruimte
waar de afscheidsreceptie plaatsvind van onze manager HRM. Ik ben er om half
vijf en het is al een drukte van jewelstse. Er zijn relatief veel vrouwen
aanwezig. Ik begroet haar, geef haar het cadeau en zoen haar. Terwijl ik haar
zoen ruik ik een alcoholzweem. Ik moet gedacht hebben “die heeft al een paar
wijntjes weggetikt”
Nadat Pim zijn vlakke speech heeft gehouden is het de beurt aan Amarentia. Onhandig heeft ze de microfoon in de handen. Ze begint een beetje a la Mies Bouman, lieve mensen, lieve allemaal!. In haar eerste zinnen moet ik toch voorzichtig constateren dat zij inderdaad al wat wijntjes op moet hebben want ze klink licht aangeschoten. “en nu wil ik het toch even hebben over mijn vertrek”, ze zoekt met ogen naar Pim en wendt zich vervolgens weer tot de andere aanwezigen. “Het is geen geheim dat Pim en ik twee totaal verschillende mensen zijn, eigenlijk zijn we twee totaal verschillende planeten. In de ogen van Pim is hij Jupiter en ik ben Pluto. Het heeft ook vaak gebotst tussen Pim en mij. Ik voelde mij bij Pim niet op mijn gemak. Ik zal het anders vertellen. Ik voelde mij bij Pim een beetje als die vrouw in dierentuin Blijdorp die door die Gorilla werd meegesleurd”. Ik sta vlakbij Pim die inmiddels rood, groen en blauw van woede is geworden en ineens roept “100 beten!!” Amarentia is niet van haar stuk te brengen en gaat verder met haar betoog. De vrouwen in de zaal liggen al blauw van het lachen. Uiteindelijk sluit Amarentia af en nog altijd op een licht aangeschoten toon zegt zij “… en tenslotte heb ik een advies aan alle vrouwen die wel eens op de 12e etage (=is de directie etage waar alle directeurenkamers van Glas zijn) komen, als je voor de kamer van Pim staat en je kijkt door het glas dan geef ik het dringende advies. MAAK GEEN OOGCONTACT!
Natuurlijk noemen we het geen Coronabanen maar Wisselbanen maar de huidige Coronacrisis is wel de aanleiding. Veel jongeren gaan de komende maanden tussen wal en schip vallen. Dan wel als uitzendkracht, een tijdelijk contract of een O-urenovereenkomst.
Essentie Wisselbanen:
Medewerkers van 64 en ouder met groot arbeidsverleden verlaat vrijwillig de arbeidsmarkt (voor zwaardere beroepen leeftijd 63 jaar) en ontvangt 80% van het laatstverdiende loon dan wel een WW uitkering (UWV) van 70 % met 10% aanvulling loonsuppletie. Pensioen wordt 100% doorbetaald tot AOW leeftijd. Als tegenprestatie voor de 80% loon dan wel WW zonder sollicitatieplicht + 10% loonsuppletie doen zij daar minimaal 20 uur per week aan maatschappelijke taken in bijvoorbeeld (mantel) zorg/onderwijs/beheer volkstuinen/buurthuizen/sportverenigingen enz voor terug tot aan AOW/pensioen leeftijd;
Jongeren met een tijdelijk contract en andere doelgroepen stromen in op deze achtergelaten banen en krijgen het gewone reguliere salaris. Samen vormen zij een unieke wissel. De 64 plussers leveren door het “vrijwilligerswerk” een bijdrage aan de maatschappij en vallen niet in een gat na het stoppen met werken;
Een noodwet dan wel nieuw Sociaal akkoord of CAO regelt WW tot pensioen bij een wisselcontract dan wel dit nieuwe generatiepact bij grote werkgevers. Wisselcontract kan pas worden afgesloten als er een een jongere of andere doelgroep daadwerkelijk instroomt;
Mobiliteit, behoud van jongeren in organisaties, perspectief voor 50+ plus werkzoekenden, leeftijdsbewust personeelsbeleid en een actieve bijdrage aan de participatiesamenleving door 64+. Zeker goed voor personeel in de zwaardere beroepen. Daarnaast zijn de huidige generatiepachtregelingen afgesloten met vakbonden onvoldoende, teveel gericht op alleen de oudere werknemers.
Door Edward Neering (Op Persoonlijke titel)
20 maart 2020
Betoog Wisselbanen
Het in nu crisis! Regeren is vooruitzien en dus moeten we nu in het kader van strategisch personeelsbeleid in combinatie met de huidige maatschappelijke problemen een scenario hebben om deze acute economische dip het hoofd te bieden. Medewerkers van 64 jaar en ouder in sectoren, waar veel aanbod van werkzoekenden is, maakt plaats voor jongeren en andere doelgroepen, 64+ geeft 20 uur vrijwilligerswerk in zorg/onderwijs/sportverenigingen/beheer volkstuinen enz per week terug aan de Nederlandse samenleving.
“:Vrijwilligerswerk”/Maatschappelijke taken: dit kan ook
mantelzorg zijn, ondersteuning in verpleegtehuizen en extra handen
elders. (dus geen verdringing van reguliere banen)
Dit arrangement van Wisselbanen schept direct bij deze acute economische coronadip echte reguliere banen met passend salaris. Voor de 20 uur die de 64+’ers verrichten voor de Nederlandse maatschappij krijgen zij vrijstelling van sollicitatieplicht, een verlengde WW + 10% loon dan wel 80% loon en 100% opbouw pensioen tot aan hun AOW/Pensioen. Daarnaast vallen zijn niet in een zwart gat. Eenmaal ja gezegd, dan wordt er een wisselcontract afgesloten en harde voorwaarde is dat er direct na de coronacrisis een jongere of andere doelgroep (denk aan uitzendkrachten, tijdelijke contracten en 0-urenovereenkomsten) bij de werkgever aan de slag gaat op de verlaten baan van de 64 plusser. Check door accountant bij werkgevers. Instroom van uitkeringsgerechtigden kan ook.
Wisselbanen goed voor werkgevers en economie
Een werkgelegenheidsinstrument, leeftijdsbewust personeelsbeleid 64+ en het bevordert de sociale cohesie tussen jongeren en ouderen en andere doelgroepen. Het faciliteert werkgevers, geeft vertrouwen aan uitgebluste oudere werknemers en biedt perspectief aan jongeren en andere doelgroepen. het slagvaardig instrument in deze acute coronacrisis.
We doen het voorlopig tijdelijk voor 5 jaar .Ouderen maken versneld plaats voor jongeren en dat ouderen iets terug doen voor de maatschappij. We zorgen dat jongeren niet buiten de boot vallen nu deze crisis ongetwijfeld gevolgen gaat hebben. Ook werkgevers geven we hiermee slagkracht.
“Niemand aan de kant! Iedereen doet mee! ”
De politiek blij, werkgevers blij, zorginstellingen blij, jongeren blij, de vakbonden blij, de regering blij, de arbeidsmarkt blij, vluchtelingen blij, senioren blij en flexwerkers blij. Er perspectief na een donkere tijd, goed werkgeverschap, leeftijdsbewust personeelsbeleid, een impuls aan nieuw bloed binnen (grote) werkgevers/overheden en een sociaal gezicht maar bovenal draagt het bij aan het vertrouwen bij en tussen diverse groepen. Vertrouwen is de basis en de juiste bouwsteen die nodig is voor meer economische bestedingen. Kijk, daar wil je als regering met vakbonden en werkgevers landelijk mee naar buiten treden in deze zwarte Coronatijd. Dit arrangement kan ook alleen, als pilot, in een grote stad (bundeling van steden) dan wel branche plaats vinden
De financiering van dit plan moet in een nieuw sociaal akkoord/CAO’s
geregeld worden dan wel in een lokaal arbeidsvoorwaardenakkoord . Een
maatschappelijke Kosten/Batenanalyse na 5 jaar is gewenst. De regering
laat zien dat met een creatieve oplossing nieuwe energie los komt.
Samenvattend een win/win/win aanpak. Het mes snijdt aan diverse kanten. Ik zeg doen!
Edward Neering
NB: Edward Neering is interim manager in dienst van de gemeente Amsterdam bij Bureau Interim & Advies. Opgegroeid in het domein van Werk en Inkomen. Dit is geschreven op persoonlijke titel.
Het is mei 1976. Amsterdam Sloten aan de Sloterweg 996 bij Rozenkwekerij Ruhe. Ik werk daar als 17 jarige in de rozen voor 160 gulden netto in de week excl. overwerk. Naast rozen ook anthuriums en orchideeën. Het is mei dus vroeg licht en dan start de werkdag om 7.00 uur met het snijden van de vele verse rode (Garnett) en gele (Evergold) rozen. Mijn collega Bert komt later i.v.m. het afrijden voor zijn rijbewijs. Ik werk samen met Jos, mijn werkgever. Jos is pas 23 jaar en heeft de rozenkwekerij moeten overnemen op jonge leeftijd i.v.m. overlijden van zijn vader in 1975.
Het is een gewone werkdag als ieder andere. Het is buiten mooi weer en dus is het warm in de glazen kassen. De radio schalt met de Arbeidsvitamienen over het rozengewas heen waar ik in één van de paden de rozenoogst buit maak. Mijn collega komt aangelopen vanuit de verte (deze kassen zijn zeker > 100 meter diep) . Ik zie het al aan zijn lichaamstaal, het zachtjes komen aansloffen…..hij is weer gezakt voor zijn rijbewijs. Hij overlegt met mijn baas Jos en neemt een snipperdag (een dag vrij) omdat ie baalt. Om half tien is de lorry vol met rozen en Jos vraagt of ik de rozen wil wegbrengen naar de bloemenschuur. Ik duw de Lorry over een soort tramrails terug naar de schuur uit de kassen naar buiten en enkele meters verderop ligt de schuur. Ik zie dat de bloemen de koelcel niet in kunnen omdat de auto, een Ford Capri (zie foto, maar dan goudbruin) voor de deur van de koeling staat, dus de auto in de afgesloten schuur, zeg maar de schuur als garage.
In mijn overmoed denk ik “ik zet die auto wel even een stukje achteruit, makkelijk want het is toch een automaatje” , immers ik heb het Bert vaak zien doen en wat Bert kan, kan ik ook. Ik stap achter het stuur en draai het contact om. Op de radio hoor ik Billy Paul met “Me and Mrs Jones”, mooie ballad. Ik gas wat om “even de blits de maken” . Tewijl ik aan het gassen ben zet ik ongewild de pook op de R van Reverse, of van Rijden maar. De auto gaat met spinnende wielen naar achter! Is schrik mij te pletter en met een oerreactie duw ik de pook naar voren en met een gillend, piepend geluid gaat de auto nu naar voren! Er was geen tijd voor nadenken…………..ik was met de auto vol gas tegen de muur opgereden, om meer precies te zijn, tegen muur en de koelceldeur! Billy Paul stoorde zich niet aan tafereel en zong olijk door over zijn relatie met mw. Janssen.
Even later stond ik trillend naast de auto, de Ford Capri was aan de
voorkant volledig in de prak, de koelceldeur was volledig in de kreuk en
in de schuurmuur zat een grote scheur. Aan de andere kant had ik met de
achterkant van de auto twee planken uit de schuurdeur gereden. Ik
drentelde trillend en totaal onthutst naar mijn baas Jos, die nog achter
in de kassen rozen aan het snijden was. Hij zag direct dat er iets ergs
was gebeurd. “De ford Capri” stamelde ik, “die koplampen zijn niet het
ergste niet joh” zei hij nog hoopvol”. “Het is een graadje erger”, ik
dus weer.
Vloekend en tierend liep hij om zijn verfromfraaide bruine parel
heen. Ontslag was aanstaande…..maar nee. Ik had geen rijbewijs dus de WA
verzekering van mijn ouders wezen de claim af op de grond “Joyriding”
en uiteindelijk, vraag mij niet hoe, heeft hij een nieuwe auto en de
schade aan koelcel en schuur vergoed gekregen via zijn
bedrijfsverzekering. Voor het eigen risico van 200 gulden moest ik
zonder toeslag overwerken. Het is de enige keer in mijn leven geweest
dat ik achter het stuur heb gezeten in een auto. En als Billy Paul weer
door de radio schalt en kermt over mw Janssen loop ik toch weer een
deukje op!