Algemeen – Als het simpel is én het is goed, dan is het dubbel zo goed!

Het Coronalustrum

Het Coronalustrum

Op zondag 15 maart 2020 werd in Nederland in de namiddag de 1^e Corona-lockdown aangekondigd en direct uitgevaardigd in verband met uitbreken van het Coronavirus. Concreet voorbeeld: De persconferentie was om 16.30 uur en om 18.00 uur moesten alle restaurants sluiten. In noord-Italië was de Coronadomino al gaan vallen en vielen er vele doden en waren er vele ziekenhuisopnames met IC. Het was onwerkelijk om naar de TV te kijken en te horen dat het menens was. Van de één op de andere dag niet meer naar het werk en alles digitaal en per mobiele telefoon, geen idee hoe dat er uit zou gaan zien. Eerst ging het per telefoongroepen met Discord en later met Teams van Microsoft. Ik deed destijds een opdracht als interim-manager bij de afdeling Armoedebestrijding van de gemeente Amsterdam locatie Jan van Galenstraat. Ik werkte daar vooral met jongeren en veel uitzendkrachten. Daar kon niet alles digitaal en ook de telefoon moest worden opgenomen, dus managers gingen ieder één dag naar kantoor om met een kleine groep fysiek op kantoor te werken, ieder op minimaal anderhalve meter. Mijn beurt was op vrijdag. De angst zat er om de één of andere manier goed in. Ik weet nog dat ik van die chirurgenhandschoentjes droeg en een mondkapje, na WC bezoek ontsmette ik mijn handen. Anderhalve meter in de trein was ook een rare gewaarwording maar wel lekker rustig. In het begin weigerden sommige medewerkers in een kleine vergaderruimte te zitten. Ook weigeringen om om toerbeurt naar kantoor te komen. Uiteindelijk werd veel praktisch geregeld op vrijwillige basis. Achteraf bleek dat de wekelijkse productie ook met massaal thuiswerken prima werd gehaald dus waarom zou je überhaupt nog naar kantoor komen?

Tot overmaat van ramp overleed ook mijn buurvrouw (geen Corona), het was in de 2^e week van de Lockdown en ze werd op 1 april 2020 gecremeerd. Het is de 1^e uitvaart waar ik niet bij aanwezig kon zijn terwijl ik het wel wilde. Er mochten maar 30 mensen bij en we moesten kiezen wie er ging. De buurvrouwen gingen uiteindelijk.

Wandelen was ook al een aparte ervaring. Nu opeens liepen mensen met een boogje om je heen uit angst om besmet te worden. Deugmensen spraken mij aan als ik met een vriend in de open natuur geen anderhalve meter in acht nam. Op Twitter allerlei deugtweets als het later om volle winkelstraten ging. Wat natuurlijk wel deugt is het feit dat ik sinds 2020 10.000 stappen per dag loop, dat dan weer wel.

Het winkelen werd begeleid met ontsmetting van de handen en anderhalve meter in de winkelpaden en de kassa. Ook dat was lekker rustig. Ik weet nog dat hier in Heiloo de Appie Happie speciaal open was voor oudere mensen tussen half acht en half negen in de ochtend. Een prima tijd om toch een flink pak toiletpapier te scoren die door attente winkelmedewerkers waren achtergehouden omdat er op een giga manier werd gehamsterd door asocialen.

Op de TV in alle talkshows zat standaard een viroloog aan tafel. Allerlei meningen kwamen voorbij. Ook begon langzaam een tegenbeweging te ontstaan. Al gauw werden de tegenstanders “wappies” genoemd. De waarheid zal wel ergens in het midden hebben gelegen. Maurice de Hond ging op het ventilatieorgel zitten omdat de essentie van de besmettingen aerosolen waren. Hij werd al gauw weggezet maar achteraf bleek hij gelijk te hebben na allerlei wetenschappelijke onderzoeken.

De trein op een Coronavrijdag

Het onwerkelijke in Nederland begon op 25 februari 2020 live op TV. Er was een uitzending met minister Bruno Bruins om vragen over het Coronavirus te beantwoorden i.v.m. de situatie in China en Italië. Tijdens de uitzending kreeg hij een briefje in zijn handen gedrukt met de mededeling dat het 1^e Coronageval in Nederland een feit was. De patiënt lag in isolatie in een ziekenhuis in Tilburg en kwam uit Loon op Zand (Brabant). Waarschijnlijk daar het 1^e geval in verband met Carnaval met wintersporters die in Oostenrijk of Noord-Italië waren geweest. Het Coronanaspel was op de wagen in de lage landen.

Mijn vriend Kees Schelling was destijds in de gemeente Diemen tijdelijk de hoogste ambtenaar (gemeentesecretaris= GS)) i.v.m. ziekte van de zittende. Hij bezocht een Corona spoedbijeenkomst op de Stopera (Stadhuis van Amsterdam) van gemeentesecretarissen in de regio onder leiding van de GS van Amsterdam, Peter Teesink. Tijdens de bijeenkomst werd Teesink wat ingefluisterd in zijn oor en kwam direct met de mededeling dat er een tweede Coronageval was ontdekt maar nu in de regio Amsterdam, in het plaatsje Diemen! Even was de bloeddruk van Kees voelbaar in zijn wangen. De aanwezigen keken richting de interim GS uit Diemen en gaven Kees allemaal bemoedigende woorden mee en een schouderklopje en wensten hem sterkte de komende dagen. Burgemeester Boog van Diemen was al onderweg naar crisisoverleg in de Stopera. De Mediamachine draaide ineens volop met even o.a. Diemen in het middelpunt. Kees zei desgevraagd dat hij deze periode niet snel meer zal vergeten.

Later in 2021 kwam ook het gedoe met de QR codes en de vaccinaties. De vaccinatiestraten van de GGD en alle verhalen van voor- en tegenstanders. Mijn aanname is dat bij een volgende keer dit men toch wel achterwege zou laten. In december 2021 ging mijn zoon trouwen met zijn vriendin. Gelukkig was de trouwambtenaar van het soepele slag en stond toe dat er familie bij de huwelijkssluiting kon zijn, formeel mocht dit eigenlijk niet. De foto van een bruidspaar met twee mondkapjes op is nu al haast iconisch.

Coronahuwelijk Amsterdam

De gevolgen van Corona op het werk waren gigantisch. Vroeger had je “het Nieuwe Werken” met een uitgebreide discussie over wel of niet thuiswerken en de verantwoording die daarbij hoort. Of eigenlijk ging het om vertrouwen. Door Corona werkte 70% ineens thuis! Ineens was er een gedwongen winkelnering van het Nieuwe werken in verband met de epidemie. Het heeft gemaakt dat thuiswerken de normaalste zaak van de wereld is geworden wat weer nieuwe problemen met zich meebrengt voor de moderne manager.

Van werk naar voetbal is natuurlijk een kleine stap ;-). Het mag niet onvermeld blijven dat de gehele voetbal competitie door de KNVB werd stilgelegd in verband met de uitbraak van Covid. Ajakkes en AZ stonden gezamenlijk op nummer één. AZ had dat seizoen zowel uit als thuis van Ajax gewonnen. Toch besloot de KNVB om de Amsterdammers al kampioen uit te roepen om basis van het doelsaldo. Een zwarte Coronabladzijde in de geschiedenis van deze Nederlandse voetbalorganisatie. Het was natuurlijk beter geweest om een beslissingswedstrijd te organiseren zonder publiek.

Edward Neering

Vaccinatiestraat RAI Amsterdam

De Blonde Dame

Tijdens mijn afscheid (zie foto hieronder) eind november kreeg ik van mijn directeur een kopie van de Blonde Dame. Iedere medewerker die Bureau Interim & advies (BIA) verlaat krijgt dit cadeau naast een fles “BIA wijn”. Dit is natuurlijk niet zomaar, hier zit een verhaal achter.

BIA heette voorheen AGA, Advies Groep Amsterdam. Dit bureau is ontstaan uit het projectbureau 2000 bij de gemeente Amsterdam dat begin jaren 2000 is opgericht op het Amsterdamse stadhuis. Kernactiviteit van dit bureau is dat zij tijdelijk advies en interim klussen konden doen voor de gemeente Amsterdam in de volle breedte. Dus van de reiniging tot aan bestuursdiensten op het stadhuis. Een wendbare club door slimme jonge mensen. Na AGA kwam in 2015 BIA en het bureau heeft nog steeds dezelfde opdracht. De slimme jongeren werden aangevuld met oudere (senior) adviseurs/interim-managers.

In de eindfase van het oorspronkelijke bureau en de beginperiode van AGA werd de mogelijkheid geboden om een kunstwerk uit te zoeken in de kelders van het stadhuis van de gemeente Amsterdam. In deze kelders stonden nog allemaal kunstwerken die dateerden uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. Tot 1 juli 1987 bestond de zogenoemde Beeldende Kunstenaarsregeling (BKR). In deze regeling was, naast een vast inkomen, opgenomen dat gemeenten kunstwerken aankochten van lokale kunstenaars. Dit bracht in Nederland een tsunami van kunstwerken teweeg die her een der in grote ruimten werden opgeslagen zo ook in de kelders van het stadhuis.

Een delegatie van het toenmalige AGA liet zich afzakken naar de catacomben van de Stopera en unaniem werd gekozen voor een gigantisch groot schilderij van drie panelen met als titel De Blonde Dame. Het werd prominent in de kantoorruimte van AGA op de 1^e etage van de Stopera opgehangen. Zoals je op de afbeeldingen kunt zien gaat het om een naakte vrouw in de volle breedte over de drie panelen. Alle Agisten waren trots en langzaam groeide het schilderij uit tot het icoon van AGA en later BIA. Het schilderij werd zelfs aangekocht eind jaren nul voor een bedrag van zo’n 2500 euro. In 2012 verhuisde het schilderij naar de Weesperstraat 105 en in 2o15 naar de 2^e etage op de Weesperstraat 113. Vanaf 2015 heette AGA voortaan BIA.

#MeToo

Toen was daar ineens de “#metoo-affaire”. Zeg maar een golf van verontwaardiging over seksueel niet gewenst gedrag van vooral mannen in machtsverhoudingen, dus ook op het werk. Een vrouwelijke collega gaf tijdens een sessie van “BIA-talks” (zeg maar een creatieve vorm van werkoverleg) zich niet prettig te voelen als zij in de BIA ruimte moest werken met de naakte vrouw aan de muur op de Weesperstraat 113. Het spel rondom De Blonde Dame was op de wagen. We zijn aangeland in 2018/2019 Er kwam een enquête onder het BIA personeel en een deep democracy sessie. De meningen waren verdeeld en er werd besloten om De Blonde Dame niet meer mee te laten verhuizen naar de nieuwe BIA locatie op de Vijzelstraat in het pand van het stadsarchief. Er zou gezocht worden naar een andere vorm om De Blonde Dame verder te laten leven in het BIA domein. Uiteindelijk kwam er witte rook uit de werkgroep die zich over dit weerbarstige probleem zich had gebogen. Besloten werd om in de pantryruimte van de nieuwe locatie een Behang te ontwerpen met de kruizen van Amsterdam opgebouwd uit allemaal kleine Blonde dames (minutieus). Voorts zou iedere vertrekkende medewerker een kleine reproductie van De Blonde Dame als afscheidscadeau ontvangen. Tegenwoordig wordt de keuze geboden of je reproductie wel of niet wilt ontvangen. Het origineel van De Blonde Dame werd in 2019 gegeven aan de vertrekkende directeur die waarschijnlijk het schilderij in een schuur heeft gedeponeerd dan wel op de schroot heeft gegooid.

Het aangepaste BIA behang met de kruizen van 020 met kleine Blonde Dames

Kunst

Hoe je het ook went of keert, De Blonde Dame is een kunstwerk en moet je dit opofferen/verwijderen als medewerkers aanstoot nemen aan een kunstwerk met een naakte blonde vrouw. Persoonlijk vind ik van niet. Naast “de zwarte Pieten discussie” is de Blonde Dame de tweede controversiële kwestie geweest in de AGA/BIA geschiedenis.

Ik ben blij dat reproductie van De Blonde Dame bij ons thuis aan de muur hangt!

Edward Neering

met staf verwijzend naar de zwarte pieten kwestie

De Blonde Dame Kruizen

Met hart en ziel!

1 november 2021 was ik 40 jaar in dienst bij de gemeente. Nu de mijlpaal van veertig jaar bereikt is (ik voel mij als 63 jarige overigens nog een jonge god van rond de veertig maar dat terzijde) moet ik terugdenken aan de 7 vinkjes (zie foto) van Joris Luyendijk begin 2020. Hij gaf een lezing op mijn werk wat veel stof deed opwaaien. Samengevat, met 7 vinkjes (zie afbeelding) behoor je tot de elite van Nederland en is je kostje gekocht. Eigenlijk heb ik er maar vier: Ik ben man, blank, hetero en woon in de Randstad. Over het vinkje ABN zijn de meningen verdeeld. Dus met vier vinkjes in mijn rugzak begon ik de trektocht van meer dan 46 jaar werken reeds in 1975 (James Brown, Motown en heel veel meer soul*) op mijn 16e startte ik te werken in een rozenkwekerij in Amsterdam Sloten tegenover de wielerbaan waar nu Nieuw Sloten is. Vervolgens pompbediende, magazijnbediende, manusje van alles en adm. medewerker enz tot 1982, vaak in de rol van uitzendkracht en een vast contract bij Turmac Tobacco Company, international sales & import corporation.

Op zich ben ik trots op waar ik nu sta. Ooit ben ik bij de gemeente Amsterdam begonnen als uitzendkracht (BBB) bij de sociale dienst Amsterdam als dossierzoeker, dat was eind 1981 (Joe Jackson, Elvis Costello, The Clash en veel meer New Wave). Eerder was ik in 1981 twee maanden (na 8 maanden uitzendkracht) in dienst bij de gemeente bij de dag/avondscholengemeenschap voor Volwassenen als adm. medewerker (zie afbeelding aanstelling). De laatste maanden van 1981 was ik als uitzendkracht dossierzoeker bij de Gemeentelijke Sociale Dienst Amsterdam op de Vlaardignenlaan. Op 1 januari 1982 startte ik als maatschappelijk werker bij de Wet Werkloosheidsvoorziening (WWV) in schaal 5A en zit nu, 40 jaar later, bij mijn huidige Amsterdamse directie in een topschaal in rol als interim manager. Niet om daar prat op te gaan maar om de salarisroute langs de trektocht te duiden. Samengevat van dossierzoeker naar de top in het Amsterdamse ambtenarendomein!

Weliswaar had ik op de lagere school bij de CITO test een VWO/ Atheneum score maar mijn ouders en de directeur van de Plesmanschool in Badhoevedorp vonden het veel verstandiger dat ik eerst maar eens zou starten op de MAVO (nu VMBO-T) dit in verband met mijn slechte ogen (nystagmus). Even verder als achtergrond: ik kom uit een arbeidersgezin, mijn vader (banket) bakker en moeder huisvrouw en ben de jongste telg van 14 kinderen. Aansluitend op de MAVO (Suzy Qautro, Albert Hammond, the Hollies) zou ik naar de bestuursacademie gaan voor een opleiding van gemeenteambtenaar. Dat ging echter niet door omdat ik het uitgaan had ontdekt op het Leidseplein en omstreken en ik geld nodig had. Al mijn vrienden waren werkende jongeren. Dus niet naar school gaan en aan het werk op de eerdergenoemde rozenkwekerij. Veel geld, veel drank, veel uitgaan enz enz. Ik zeilde langs de randen van de jeugdcriminaliteit. Ik maakte furore als soulkicker, maar langzaam transformeerde ik naar stuffie (je rookte af en toe een joint en had lang haar en draaide Pink Floyd, Genesis, Yes, Supertramp enz) en ging van het discothekencircuit naar het vrijwilligerswerk in jongerencentrum SmoeS in Amsterdam Sloten waar mijn vriendenkring transformeerde van LTS’ers (nu VMBO-prakijk) naar HAVO/VWO. Ik werd als snel bestuurslid van Smoes en coördineerde het programma-aanbod van het jongerencentrum (Doe Maar, Herman Brood, drs P, de Dijk , Jan van de Grondgroep, Filter, the Blitzz enz) , de manager zat toen al een beetje in het bloed.

Als interim manager bij stadsdeel Zuidoost op bezoek bij WPI/Amsterdam Werkt!

Mijn nieuwe vriendengroep ging studeren op universiteiten en HBO met studiebeurs. Mijn MBO, HBO en Voortgezet Management heb ik allemaal in de avonduren gehaald naast toen nog een werkweek van 40 uur in de jaren tachtig. Ik groeide vanaf januari 1982 (The Police, Fischer Z, OMD, Ultravox enz) op in het domein van de toenmalige sociale dienst en zat later als bijstandsmaatschappelijk werker achter het loket in het pand schuin tegenover BIA op de hoek Vijzelstraat/Herengracht (zie screenshot foto). Het was de tijd van de grote kernwapendemonstraties en de Bhagwan. Ik zag de hele maatschappij aan mij voorbij trekken en naast de doorsnee burger veel studenten, kunstenaars (BKR regeling), sekswerkers, junks, pooiers en toen al veel klanten die psychisch van het padje af waren (de vandewapseknapsen).

Kortom, geen academische studie gedaan maar toch altijd weer een stapje gemaakt. Vanaf 1992 (Red Hot Chili Peppers, Sinead O’conner, Acda en de Munnik) in het re-integratiedomein van Werk & Inkomen en van 1994 (Youssou N’dour enz > veel wereldmuziek) in het management terecht gekomen bij Maatwerk Amsterdam in schaal 10 als adjunct vestigingsmanager op Plein 40-45). Van 1994 tot 2009 (Anouk, Taylor Swift….ik ga nu snel anders wordt de blog te lang!) heb ik allerlei managementrollen gehad in het domein van Werk en Inkomen. Ook naast WPI nog een paar jaar directeur geweest van de stichting Herstelling. Kern van steeds weer wat anders doen is dat ik mij snel verveel en dan steeds weer iets anders wil. Perfect dus dat ik in 2009 overstapte als interim manager bij de Adviesgroep Amsterdam (AGA) de voorloper van Bureau Interim & Advies (BIA). Inmiddels ben ik in 2021 circa 16 opdrachten verder. Bij AGA waren twee van drie kernwaarden: gewoon doen en mobiliteit.

Herengracht 519 schuin tegenover de Bazel waar mijn huidige werkgever (Bureau Interim & Advies) is gevestigd. Recht tegenover de burgermeesterwoning.

En al zeg ik zelf. Kenmerkend aan mij is dat ik altijd bevlogen en met trots voor de Amsterdamse publieke zaak heb gewerkt en dat nog steeds doe. Dat ik zelf heb gezorgd voor zeer veel afwisseling, vooral mijzelf ben gebleven (nooit naast je schoenen lopen) en altijd mijn gezond boerenverstand heb gebruikt in combinatie met ongetwijfeld wat talent en niet te vergeten een dosis humor. Sinds november 2020 zit ik in de stedelijke ondernemingsraad (ik werk aan generatiepact/estafettebanen, hybride werken en reorganisatie van de huidige Amsterdamse sociale dienst (=Werk Participatie en Inkomen WPI). Ook een goede keuze die perfect bij mij past naast mijn huidige opdracht als stedelijk procesmanager Ontwikkelbuurten. Met de OR heb ik het gevoel toch wat terug te doen voor Amsterdamse collega’s, maar ook voor Amsterdam als werkgever zo aan het eind van mijn werkzaam leven. En ik geef jullie op een briefje: bij de OR verveel je je nooit! 😉 Samengevat voel ik mij een ondernemende ambtenaar/werknemer die werkt als interne externe maar wel onder de veiligheid van een vast contract, dat dan weer wel.

Terug naar de zeven vinkjes van Luyendijk. Blijf altijd in beweging (mobiliteit), blijf jezelf (authentiek), werk met hart en ziel (bevlogenheid) voor de publieke zaak, hou van jezelf en van je naasten (liefde), pak je kansen (gewoon doen), blijf nieuwsgierig, vergeet de humor niet en met een beetje mazzel erbij kom je waar je wezen wilt! Vinkjes of geen vinkjes!

Edward Neering

*direct maar ook een veertig jarige persoonlijke muziekladder erin gedaan.

Leukste baan in de uitvoering: personeelsconsulent bij gemeentelijk re-integratiebedrijf Maatwerk Amsterdam 1992/1994

Leukste baan: Projectleider Wisselwerk 1997/1999

Meest turbulente baan: Manager publieke re-integratie bij de dienst Werk en Inkomen 2005/2008

Leukste klus bij AGA: Hoofd burgerzaken stadsdeel Oost 2011/2012

Leukste klus bij BIA: programmamanager werk & Inkomen stadsdeel Zuidoost 2015

Leukste organisaties: Maatwerk Amsterdam en Bureau Interim & Advies

Meest saaie klus: Procesmanager modernisering erfpacht bij OGA 2013/2014

Rode draad 40 jaar muziek tijdens werk: Joe Jackson 1979/heden

Waar het meest last van gehad in de uitvoering: Agressie

Waar ik niet tegen kan: dominante bruldirecteuren

Chaos in de delta!

Ik kan er niets aan doen maar ik heb een tik met kaarten. Als ik ergens op vakantie ben is geen omgevingskaart meer veilig in mijn buurt. Zo zat ik in september dit jaar in het rivierenlandschap vlakbij Nijmegen tussen de plaatsjes Ooij en Millingen a/d Rijn in het dorpje Kekerdom. Wij logeerden bij de B&B “De waard van Kekerdom”. Ik zat op een terras in Millingen a/d Rijn en tuurde op de kaart en stelde mij de vraag hoe de Rijn bij Lobith het land binnenstroomt terwijl de Rijn volgens mijn geheugen door Arnhem stroomt en ik nu vlakbij Nijmegen op het terras zit! Een korte digitale studie via Google maps was het gevolg en ik kwam tot min of meer rare inzichten.

Allereerst stroomt de Rijn vanuit Duitsland niet bij Lobith het land in maar bij het plaatsje Spijk. Het volgende plaatsje is Tolkamer en Lobith ligt landinwaarts daarboven. Er komt überhaupt geen rivier langs Lobith! De Germanen hebben het ook nooit over Lobith gehad, maar dat terzijde. De Rijn wordt bij Millingen aan de Rijn opgesplitst in de Waal en het Pannerdensch Kanaal….. weg Rijn!. Vervolgens wordt dit P-kanaal de Nederrijn (daar is ie weer in afgeslankte vorm) en die stroomt door Arnhem maar gaat bij Wijk bij Duurstede over in de Lek, waarom wederom een naamsverandering? Vervolgens komt de rivier de Lek langs het plaatsje Waal vlakbij Nieuwpoort, om even een verwijzing naar een andere rivier te noemen. Diezelfde Lek wordt bij het plaatsje Krimpen aan de Lek….. de nieuwe Maas! In Rotterdam wordt de nieuwe Maas “het Scheur” en deze wordt op haar beurt de Nieuwe Waterweg die vervolgens langs Maassluis in de Noordzee stroomt.

De rivierdijk bij Kekerdam, Ooijpolder bij Nijmegen

Als je de kaart bekijkt is eigenlijk de Waal de Rijn (qua volume van de rivier) en waarom dan ooit na Millingen a/d Rijn de rivier de Waal is komen te heten is het gevolg van een gedachtenkronkel bij de Romeinen die de dit deel van de Rijn een afwatering vonden van de OerRijn. (Waal komt van “meanderen”) Hoe dan ook de Waal wordt bij het plaatje Woudrichem de Boven-Merwede die zich weer splitst bij Hardinxveld/Werkendam in de Beneden Merwede (terwijl die boven ligt ten opzichte van zijn zusje) en de Nieuwe Merwede. De Beneden Merwede splits zich in “de Noord” (deze komt weer uit in de Lek) en de Oude Maas en deze komt op haar beurt weer uit in “Het Scheur” in Rotterdam. We zagen al eerder dat “het Scheur” weer voortkomt uit de Nieuwe Maas die daarvoor de Lek en Nederrijn was. Volgt u het nog? Samengevat komt de Rijn die in Spijk het land binnenstroomt en zich opsplitst bij Pannerden hier weer samen eindigt via de Nieuwe Waterweg in de Noordzee.

De Nieuwe Merwede gaat over in het Hollandsch Diep op de grens tussen Zuid Holland en Noord Brabant. De grens van de twee Wateren ligt tussen Lage Zwaluwe en Moerdijk. De Nieuwe Merwede en Beneden Merwede worden weer verbonden door de Dordtsche Kil. Het Holland Diep gaat over in het Haringvliet met Tien Gemeenten als eiland en natuurgebied en uiteindelijk dobberen we in het Grevelingenmeer om tenslotte in de Noordzee uit te komen.

De Maas maakt een goede start als deze bij het Limburgse Eijsden ons land binnenstroomt. Heel lang blijft de Maas de Maas en kronkelt lekker een eind weg door het Nederlandse laagland. Tot Heusden. hier gaat de rivier over in de Bergsche Maas maar heet nog steeds Maas. Als plaats doet Maasbommel de rivier eer aan want het ligt ook daadwerkelijk aan de Maas in tegenstelling tot bijvoorbeeld Maassluis. De Bergsche Maas gaat plotsklaps onder de Biesbosch over in de Amer (Waarom?!) die vervolgens weer op het Hollands Diep uitkomt en via Haringvliet/Grevelingenmeer de Noordzee in. De oude Maas en de Nieuwe Maas hebben net als Maassluis dus niets met de oorspronkelijke Maas te maken. Tis maar even dat u het weet.

Bocht in de Waal tussen Milliingen a/Rijn en Ooij

De IJssel is lekker helder. Dit start onder Arnhem als afsplitsing van de Nederrijn en heet IJssel totdat ie in het IJsselmeer stroomt. Idem de Schelde die het land vanuit België instroomt en als Wester Schelde in de Noordzee stroomt.

Tenslotte hebben we nog een andere Rijn, de oude Rijn. De oude Rijn is een overblijfsel van de de loop van de vroegere Rijn. Deze loop begin bij Wijk bij Duurstede en start als Kromme Rijn. Via Bodengraven, Woerden, Alphen a/d Rijn en Leiden stroomt deze kleine Rijn uit in de Noordzee bij Katwijk aan Zee. Eerst heet hij de Nieuwe Rijn bij Utrecht, vervolgens Leidsche Rijn (Leiden totaal niet in de buurt) en vervolgens door Leiden richting Katwijk als “de Rijn”.

Wie heeft dit allemaal verzonnen? Advies in om de Rijn die bij Spijk het land binnenstroomt vanaf Pannerden de BovenRijn te noemen (die dus door Arnhem stroomt) en de Waal als Onderrijn of gewoon Rijn totdat zij in Rotterdam samenkomen in de Nieuwe Waterweg. De Maas blijft de Maas tot het Hollands Diep en de Rijn van Utrecht naar Katwijk aan Zee noemen we de kleine Rijn. Zo we zijn er uit. Dit wilde ik even kwijt. Neem een voorbeeld aan Duitsers, der Rhein bleibt der Rhein, von die Schweiz bis das Niederländische Speik.

Oordeel: de benaming van het huidige rivierenlandschap in ons kikkerlandje verdient niet het criterium: “Als het simpel is EN het is goed, dan is het dubbel zo goed! Chaos!

Edward Neering

Wisselbanen

Het is tijd voor Wisselbanen. De werkloosheid zal de komende twee jaar explosief stijgen, we zien dit nu al vooral onder jongeren gebeuren. De Coronamaatregelen zullen worden afgebouwd en veel bedrijven/organisaties zullen noodgedwongen afscheid moeten nemen van hun personeel. Het is tijd voor snelle actie!

Essentie Wisselbanen:

Medewerkers van 64 en ouder verlaten vrijwillig de arbeidsmarkt en ontvangen een WW uitkering (UWV) van 70 % met 10% aanvulling loonsuppletie. Pensioen wordt 100% doorbetaald tot AOW leeftijd. Zij ontvangen geen transitievergoeding;

Als tegenprestatie voor de WW zonder sollicitatieplicht + 10% loonsuppletie doen zij daar minimaal 16 uur per week aan maatschappelijke taken in bijvoorbeeld (mantel) zorg/onderwijs/beheer volkstuinen/buurthuizen/sportverenigingen enz voor terug tot aan AOW/pensioen leeftijd;

Werkzoekenden met een uitkering of die op korte termijn in een uitkering terecht dreigen te komen stromen in op deze achtergelaten banen en krijgen het gewone reguliere salaris. Samen vormen zij een unieke wissel. De 64 plussers leveren door hun inzet op maatschappelijke taken een bijdrage aan de samenleving en vallen niet in een gat na het stoppen met werken en maken plaats voor een werkzoekende. Voor de werkzoekende is er weer perspectief.

Een noodwet dan wel nieuw Sociaal akkoord of CAO regelt WW tot pensioen bij een wisselcontract. Kan ook in pilots/experimenten bijvoorbeeld bij een grote gemeente of in een bepaalde branche. Wisselcontract kan pas worden afgesloten als er een werkzoekende met uitkering ook daadwerkelijk instroomt. Dit arrangement kan ook in een keten van mobiliteit;

Mobiliteit, behoud van menselijk kapitaal in organisaties, perspectief voor werkzoekenden (van jong tot 50+), leeftijdsbewust personeelsbeleid en een actieve bijdrage aan de participatiesamenleving door 64+.

Door Edward Neering (Op Persoonlijke titel)

8 september 2020

Betoog Wisselbanen

Het in nu crisis! Regeren is vooruitzien en dus moeten we nu in het kader van strategisch personeels- en arbeidsmarktbeleid in combinatie met de huidige maatschappelijke problemen een scenario hebben om deze acute economische dip het hoofd te bieden. Medewerkers van 64 jaar en ouder in sectoren, waar veel aanbod van werkzoekenden is, maken plaats voor werkzoekenden. 64+ geeft 16 uur vrijwilligerswerk in zorg/onderwijs/sportverenigingen/beheer volkstuinen enz per week terug aan de samenleving.

Dit arrangement van Wisselbanen schept direct bij deze acute economische coronadip echte reguliere banen met passend salaris. Voor de 16 uur die de 64+’ers doen voor de samenleving krijgen zij vrijstelling van sollicitatieplicht, een WW + 10% loon dan wel 80% loon en 100% opbouw pensioen tot aan hun AOW/Pensioen. Zij zien af van een transitievergoeding. Eenmaal ja gezegd, dan wordt er een wisselcontract afgesloten en harde voorwaarde is dat er een werkzoekende met een uitkering of in een uitkeringssituatie dreigt te geraken bij de werkgever aan de slag gaat op de verlaten baan van de 64 plusser. Check door accountant bij werkgevers.

Wisselbanen goed voor werkgevers en economie

Een werkgelegenheidsinstrument, een crisismaatregel, leeftijdsbewust personeelsbeleid 64+ en het bevordert de sociale cohesie tussen jongeren en ouderen en andere doelgroepen. Het faciliteert werkgevers en biedt perspectief aan werkzoekenden. Samengevat is het een slagvaardig arrangement in deze coronacrisis met een duidelijke win/win.

We doen het voorlopig tijdelijk voor 5 jaar. Ouderen maken versneld plaats voor werkzoekenden en doen tevens wat terug voor de samenleving. We zorgen dat jongeren en andere werkzoekenden niet buiten de boot vallen in deze crisissituatie. Ook werkgevers geven we hiermee slagkracht.

“Niemand aan de kant! Iedereen doet mee! ”

De politiek blij, werkgevers blij, zorginstellingen blij, werkzoekenden blij, de vakbonden blij (immers echte herbezetting van arbeid) , de regering blij, de arbeidsmarkt blij, vluchtelingen blij, senioren blij en flexwerkers blij. Er perspectief in een donkere tijd, goed werkgeverschap, leeftijdsbewust personeelsbeleid, een impuls aan nieuw bloed binnen (grote) werkgevers/overheden en een sociaal gezicht maar bovenal draagt het bij aan het vertrouwen bij en tussen diverse groepen. Vertrouwen is de basis en de juiste bouwsteen die nodig is voor meer economische bestedingen. Kijk, daar wil je als regering met vakbonden en werkgevers landelijk mee naar buiten treden in deze zwarte Coronatijd. Dit arrangement kan ook alleen, als pilot, in een grote stad (bundeling van steden) dan wel branche plaats vinden

De financiering van dit plan moet in een nieuw sociaal akkoord/CAO’s geregeld worden dan wel in een lokaal arbeidsvoorwaardenakkoord . Een maatschappelijke Kosten/Batenanalyse na 5 jaar is gewenst. De regering laat zien dat met een creatieve oplossing nieuwe energie los komt.

Samenvattend een win/win/win aanpak. Het mes snijdt aan diverse kanten. Ik zeg doen!

Edward Neering

NB: Edward Neering is interim manager in dienst van de gemeente Amsterdam bij Bureau Interim & Advies. Opgegroeid in het domein van Werk en Inkomen. Dit is geschreven op persoonlijke titel.

Bokito

Bokito

Het moet ergens in 2007 geweest zijn, ik denk zo in juni. Ik werkte als manager bij de in 2006 opgerichte Dienst Werk & Inkomen (DWI) van de gemeente Amsterdam. Ik was hoofd van alle publieke re-integratie-activiteiten waaronder de succesvolle projecten Herstelling en de Formulierenbrigade. Het hoofd communicatie is zojuist aan de kant gezet en zijn vertrek is even het gesprek van de dag. Het ging al bij zijn start helemaal fout. De slogan van de DWI is “Iedereen werkt mee!” en dat moet natuurlijk worden uitgedragen. Op een top 100 dag (alle managers van de DWI komen dan bij elkaar) wordt in de loop van de dag aan alle aanwezigen een witte overall uitgereikt met op de achterkant de nieuwe slogan van de DWI. Tot grote ontzetting van de directeur staat niet de tekst “Iedereen werkt mee!” maar “Iedereen doet mee!”, oorzaak: het hoofd communicatie had de verkeerde tekst doorgegeven, slecht geluisterd dus. Bye bye Jan Willem. Het was toch al een beetje rare snuiter.

Het was het jaar dat dierentuin Blijdorp 150 jaar bestond. Op 18 mei 2007 ontsnapte een zilverrug uit zijn verblijf. Deze gorilla droeg de naam Bokito. Hij greep op zijn vlucht een vrouw en sleurde haar mee. Later bleek dat deze vrouw Bokito vier keer per week bezocht en altijd oogcontact met hem maakte. Ze dacht een speciale relatie met het dier te hebben. Dus de vrouw was geen onbekende voor Bokito. Uiteindelijk had de vrouw diverse breuken, een verbrijzelde hand en meer dan 100 beten over haar hele lichaam.

Op een dinsdagmiddag worden alle DWI managers uit de 2^e managementlaag opgeroepen om naar de Polderweg in Amsterdam-Oost te komen omdat de directeur een mededeling wilt doen. We noemen de directeur even Pim in deze blog. Everhard is de manager van Oost en ontvangt ons allen in het witte noodgebouw waar ooit nog de stadsdeelraad Oost was gehuisvest vlakbij het Muiderpoortstation. Gaat Pim de handdoek in de ring gooien? Immers hij zit er al vanaf april 2004. Pim neemt het woord en zegt kort “Amarentia wil jullie wat vertellen”. Zij vertelt dat ze toe is aan een nieuwe uitdaging en dat Pim haar de unieke kans geeft om een nieuwe uitdaging te vinden. In normale managementtaal is dit de tekst van een collega die weg moet, op een zijspoor wordt gezet met een regeling. Haar afscheidsdatum wordt nog bekend gemaakt.

Op een donderdagmiddag koop ik een luisterboek van Arthur Japin als afscheidscadeau voor Amarentia. De afscheidsreceptie is op de 13 etage van het DWI kantoor aan de Jan van Galenstraat. Pim heeft de 13^e verdieping omgebouwd tot een grote managementruimte met 4 zithoeken. Hier vindt iedere week ook de zogenaamde DWI-raad (directie met alle afdelingshoofden) plaats. Maar vandaag is het de ruimte waar de afscheidsreceptie plaatsvind van onze manager HRM. Ik ben er om half vijf en het is al een drukte van jewelstse. Er zijn relatief veel vrouwen aanwezig. Ik begroet haar, geef haar het cadeau en zoen haar. Terwijl ik haar zoen ruik ik een alcoholzweem. Ik moet gedacht hebben “die heeft al een paar wijntjes weggetikt”

Nadat Pim zijn vlakke speech heeft gehouden is het de beurt aan Amarentia. Onhandig heeft ze de microfoon in de handen. Ze begint een beetje a la Mies Bouman, lieve mensen, lieve allemaal!. In haar eerste zinnen moet ik toch voorzichtig constateren dat zij inderdaad al wat wijntjes op moet hebben want ze klink licht aangeschoten. “en nu wil ik het toch even hebben over mijn vertrek”, ze zoekt met ogen naar Pim en wendt zich vervolgens weer tot de andere aanwezigen. “Het is geen geheim dat Pim en ik twee totaal verschillende mensen zijn, eigenlijk zijn we twee totaal verschillende planeten. In de ogen van Pim is hij Jupiter en ik ben Pluto. Het heeft ook vaak gebotst tussen Pim en mij. Ik voelde mij bij Pim niet op mijn gemak. Ik zal het anders vertellen. Ik voelde mij bij Pim een beetje als die vrouw in dierentuin Blijdorp die door die Gorilla werd meegesleurd”. Ik sta vlakbij Pim die inmiddels rood, groen en blauw van woede is geworden en ineens roept “100 beten!!” Amarentia is niet van haar stuk te brengen en gaat verder met haar betoog. De vrouwen in de zaal liggen al blauw van het lachen. Uiteindelijk sluit Amarentia af en nog altijd op een licht aangeschoten toon zegt zij “… en tenslotte heb ik een advies aan alle vrouwen die wel eens op de 12^e etage (=is de directie etage waar alle directeurenkamers van Glas zijn) komen, als je voor de kamer van Pim staat en je kijkt door het glas dan geef ik het dringende advies. MAAK GEEN OOGCONTACT!

Edward Neering

Coronatijd

Coronatijd,

Ik merk dat mijn wereld kleiner wordt nu ik veel meer thuis ben. Het thuiswerken bevalt mij op zich wel, op vrijdag zit ik op kantoor bij mijn opdracht in Mokum waar ik werk als interim manager voor de gemeente Amsterdam. Gekscherend roep ik iedere vrijdagochtend bij het weggaan tegen mijn vrouw vanaf de voordeur naar boven “Dag lieverd, je mannie gaat nu besmet gebied in!”.

Ik reis om de spits heen, in de trein kun je een kanon afschieten. Station Sloterdijk is zo rustig als op voorheen zondagochtend om 8 uur. Met handschoenen aan op de fiets naar het hoge gebouw in de Jan van Galenstraat alwaar ik niet de lift neem maar stoer 11 etages met de loopwagen bestijg. Een goede workout die mij 80 kilocalorieén verbranding oplevert zo staat op de traptreden, zeg maar één biertje. Hijgend komt deze bijna 62 jarige man dan uiteindelijk aan op een afdeling waar ongeveer 5 mensen werken, daar waar er normaal 40 zijn. De rest werkt nu allemaal thuis. Met één handschoen aan mijn rechter dartel ik door de dag met beeldtelefoon en gewone telefoongesprekken.

Thuis bezoek ik regelmatig onze nieuw koffieapparaat met verse bonen in de keuken. De Senseo (ik vond die prima!) moest plaatsmaken voor een echte bonenmachine. Kom ik in de ochtend beneden dan begint de ellende al met het geluid. Hij moet eerst opwarmen met het nodige kabaal, ik moet echt naar de radio lopen om het nieuws te kunnen horen. Eindelijk klaar met opwarmen komt het eerste commando “Vul het waterreservoir!”, ik doe het!. Ik druk voor de eerste grote kop koffie. Hij gaat eerst bonen malen met een knarsend luid maalgeluid en eindelijk begint de koffie te stromen met wat minder herrie. De eerste kop staat trots dampend naast het apparaat. Volgende commando “ledig het dikbakje!”. Ik doe het en druk vervolgens op de knop voor het volgende bakje koffie. “vervang het Filter!”, welk Filter?!! Ik roep naar boven en vraag om instructies. Een paar minuten later heb ik het eindelijk door, het is eigenlijk geen filter maar een rood plastic vierkantje wat links onderin het apparaat zit naast het dikbakje, geen idee waarom het daar zit maar het moet schoon. Eindelijk klaar. Ik druk voor het 2e bakkie pleur…… “Ledig het opvangbakje”! Het opvangbakje zit helemaal vol met schoonmaakwater en gemorste koffie. Bakje geleegd en ik druk voor een 2e kop zwart goud. “Graag de machine ontkalken! Beveelt deze Delonghi. Ik ben nu in staat om de oude Senseo uit de schuur te halen maar realiseer mij nu al dat koffiepads niet meer tot ons huishouden behoren. Mijn vrouw is haar bed uitgekomen en heeft zich gebogen over de gebruiksaanwijzing en speurt tussen de kleine lettertjes naar “ontkalken”. Uiteindelijk gefixt, mijn vrouw weer in bed en triomfantelijk loopt deze modelman met twee koppen koffie naar boven en betreedt de slaapkamer, Mijn vrouw neemt een slok, “de koffie is lauw!!.

Inmiddels is mijn agenda gevuld met allerlei videoconferenties en belafspraken. Het mailverkeer is toegenomen en sommige collega’s zijn gaan chatten op de mail. Regel 1: nooit chatten op de mail (gebruik desnoods whatsapp) Regel 2: Zet nooiiiitttt zaken op de mail zoals: “ik vind dat jij…kortom zaken op betrekkingsniveau. Regel 3: geen lulverhalen. Maar helaas ik zie het allemaal regelmatig voorbij komen en als ik twee uur met beeldbellen bezig ben geweest zijn er zomaar een stuk of 30 mails bijgekomen. Tijd voor een lesje mailopvoeding lijkt mij.

De anderhalve meter voor de toekomst lijkt mij ondoenlijk, zowel in het Openbaar Vervoer als op kantoor. Prima als een medewerker 60% moet thuiswerken en 40% op kantoor moet zijn, in sommige kantooromgevingen blijkt de productie zonder problemen te worden gehaald met 100% thuiswerken. (je hebt eigenlijk helemaal geen kantoor nodig!!). Scheelt Files, drukte in OV, veel reiskosten- en tijd. Maar dan nog is de anderhalvemeter niet te doen. Ik ben voor mondkapjes enz.

Of zoals de viroloog Goudsmit het afgelopen weekend in de Volkskrant zei” Hij antwoordde op de vraag: U bent voor het normale normaal en niet voor het nieuwe normaal? Antwoord: Ja, ik hoef niet terug in de tijd, maar ik hoef ook niet naar een nieuw normaal wat in feite extreem abnormaal is.”

Inmiddels sta ik weer voor het koffieapparaat. Ik geef een commando en direct een antwoord terug “vul de koffiebonen aan!”.

Edward Neering

#Coronabanen

Natuurlijk noemen we het geen Coronabanen maar Wisselbanen maar de huidige Coronacrisis is wel de aanleiding. Veel jongeren gaan de komende maanden tussen wal en schip vallen. Dan wel als uitzendkracht, een tijdelijk contract of een O-urenovereenkomst.

Essentie Wisselbanen:

Medewerkers van 64 en ouder met groot arbeidsverleden verlaat vrijwillig de arbeidsmarkt (voor zwaardere beroepen leeftijd 63 jaar) en ontvangt 80% van het laatstverdiende loon dan wel een WW uitkering (UWV) van 70 % met 10% aanvulling loonsuppletie. Pensioen wordt 100% doorbetaald tot AOW leeftijd. Als tegenprestatie voor de 80% loon dan wel WW zonder sollicitatieplicht + 10% loonsuppletie doen zij daar minimaal 20 uur per week aan maatschappelijke taken in bijvoorbeeld (mantel) zorg/onderwijs/beheer volkstuinen/buurthuizen/sportverenigingen enz voor terug tot aan AOW/pensioen leeftijd;
Jongeren met een tijdelijk contract en andere doelgroepen stromen in op deze achtergelaten banen en krijgen het gewone reguliere salaris. Samen vormen zij een unieke wissel. De 64 plussers leveren door het “vrijwilligerswerk” een bijdrage aan de maatschappij en vallen niet in een gat na het stoppen met werken;
Een noodwet dan wel nieuw Sociaal akkoord of CAO regelt WW tot pensioen bij een wisselcontract dan wel dit nieuwe generatiepact bij grote werkgevers. Wisselcontract kan pas worden afgesloten als er een een jongere of andere doelgroep daadwerkelijk instroomt;
Mobiliteit, behoud van jongeren in organisaties, perspectief voor 50+ plus werkzoekenden, leeftijdsbewust personeelsbeleid en een actieve bijdrage aan de participatiesamenleving door 64+. Zeker goed voor personeel in de zwaardere beroepen. Daarnaast zijn de huidige generatiepachtregelingen afgesloten met vakbonden onvoldoende, teveel gericht op alleen de oudere werknemers.

Door Edward Neering (Op Persoonlijke titel)

20 maart 2020

Betoog Wisselbanen

Het in nu crisis! Regeren is vooruitzien en dus moeten we nu in het kader van strategisch personeelsbeleid in combinatie met de huidige maatschappelijke problemen een scenario hebben om deze acute economische dip het hoofd te bieden. Medewerkers van 64 jaar en ouder in sectoren, waar veel aanbod van werkzoekenden is, maakt plaats voor jongeren en andere doelgroepen, 64+ geeft 20 uur vrijwilligerswerk in zorg/onderwijs/sportverenigingen/beheer volkstuinen enz per week terug aan de Nederlandse samenleving.

“:Vrijwilligerswerk”/Maatschappelijke taken: dit kan ook mantelzorg zijn, ondersteuning in verpleegtehuizen en extra handen elders. (dus geen verdringing van reguliere banen)

Dit arrangement van Wisselbanen schept direct bij deze acute economische coronadip echte reguliere banen met passend salaris. Voor de 20 uur die de 64+’ers verrichten voor de Nederlandse maatschappij krijgen zij vrijstelling van sollicitatieplicht, een verlengde WW + 10% loon dan wel 80% loon en 100% opbouw pensioen tot aan hun AOW/Pensioen. Daarnaast vallen zijn niet in een zwart gat. Eenmaal ja gezegd, dan wordt er een wisselcontract afgesloten en harde voorwaarde is dat er direct na de coronacrisis een jongere of andere doelgroep (denk aan uitzendkrachten, tijdelijke contracten en 0-urenovereenkomsten) bij de werkgever aan de slag gaat op de verlaten baan van de 64 plusser. Check door accountant bij werkgevers. Instroom van uitkeringsgerechtigden kan ook.

Wisselbanen goed voor werkgevers en economie

Een werkgelegenheidsinstrument, leeftijdsbewust personeelsbeleid 64+ en het bevordert de sociale cohesie tussen jongeren en ouderen en andere doelgroepen. Het faciliteert werkgevers, geeft vertrouwen aan uitgebluste oudere werknemers en biedt perspectief aan jongeren en andere doelgroepen. het slagvaardig instrument in deze acute coronacrisis.

We doen het voorlopig tijdelijk voor 5 jaar .Ouderen maken versneld plaats voor jongeren en dat ouderen iets terug doen voor de maatschappij. We zorgen dat jongeren niet buiten de boot vallen nu deze crisis ongetwijfeld gevolgen gaat hebben. Ook werkgevers geven we hiermee slagkracht.

“Niemand aan de kant! Iedereen doet mee! ”

De politiek blij, werkgevers blij, zorginstellingen blij, jongeren blij, de vakbonden blij, de regering blij, de arbeidsmarkt blij, vluchtelingen blij, senioren blij en flexwerkers blij. Er perspectief na een donkere tijd, goed werkgeverschap, leeftijdsbewust personeelsbeleid, een impuls aan nieuw bloed binnen (grote) werkgevers/overheden en een sociaal gezicht maar bovenal draagt het bij aan het vertrouwen bij en tussen diverse groepen. Vertrouwen is de basis en de juiste bouwsteen die nodig is voor meer economische bestedingen. Kijk, daar wil je als regering met vakbonden en werkgevers landelijk mee naar buiten treden in deze zwarte Coronatijd. Dit arrangement kan ook alleen, als pilot, in een grote stad (bundeling van steden) dan wel branche plaats vinden

Samenvattend een win/win/win aanpak. Het mes snijdt aan diverse kanten. Ik zeg doen!

Edward Neering

NB: Edward Neering is interim manager in dienst van de gemeente Amsterdam bij Bureau Interim & Advies. Opgegroeid in het domein van Werk en Inkomen. Dit is geschreven op persoonlijke titel.

De Kelk

Paul, André, Edward en Frans Neering rond 1970

Het is ergens in 1970. Op radio Veronica tetteren door het krakerige luidsprekertje van de transistorradio de Beatles met Let it be als muzikaal behang. Al mijn broers zijn voor Ajax (in het Neeringjargon: Ajakkes) en als jongste van 14 kinderen heb ik de keuze voor Feijenoord gemaakt. “Kan ik mij goed mee profileren” moet ik onbewust gedacht hebben. Feijenoord speelt op 6 mei 1970 de Europa Cup 1 finale en wint van Celtic. Ik ben 11 jaar en in Badhoevedorp zit ik op de katholieke Plesmanschool. Katholiek > dus ook ben ik misdienaar en schrijdt zowel doordeweeks als in het weekend vroom door de plaatselijke HH Engelbewaarderskerk. Elke dag bid ik in mijn bed tot God. In mijn gebeden staan twee dingen centraal; 1) dat ik er bij de schooltandarts alsjeblieft boorloos door heen kom en 2) dat Ajakkes niet zal winnen.

Het is nu ook de tijd van de popmissen die landelijk steeds meer plaatsgrijpen. De kerk wil jongeren aan zich binden en organiseert op de zaterdagavonden missen met een popband op het altaar. Ik ben met Joris Beck het misidienaarskoppel van deze zaterdagavond. Tijdens deze popmis is er ook een grote wijziging met betrekking tot de misdienaren. Normaal gesproken sta je onderaan het altaar en komt de priester via een drietal traptreden naar je toe om het water en de wijn op te halen maar tijdens de popmissen staan de misdienaars naast de priester op het altaar, één aan de linkerkant van de kazuifelman en één aan de rechterkant. Ook nieuw was dat de priester versterkt door een microfoon vanaf het altaar de gelovigen toesprak. In totaal stonden er drie microfoons op het altaar. De resterende twee stonden gericht op de twee dieners. Pastoor Thijssen had zijn mooi geborduurde kazuifel aan met mooie patronen, beige met een grote brede groene band verticaal van een hele dikke stof. De consecratie is aan de gang, zeg maar het echte heilige deel van de mis. De pastoor heft de kelk met heerlijke bisschopswijn ten hemel en houdt deze hoog boven zijn hoofd. Het is de bedoeling dat ook de misdienaren een slokje van deze goddelijke heilige wijn nemen. Pastoor Thijssen brengt de kelk plechtig omlaag en maakt een korte beweging naar rechts en biedt de kelk aan mij aan. Vroom doe ik mijn ogen dicht en drink plechtig van de wijn. Nou ja, niet VAN de wijn maar DE wijn! Er zit maar heel errug weinig bisschopswijn in de kelk en zonder dat ik het besef heb ik alles in één teugje opgedronken. Onbewust veeg ik met togamouw mijn mond schoon en maak daarbij een klein geluid. Door de microfoon klinkt de kleine geluid ineens ernstig groot en galmt in het godshuis en de kerk mompelt, giechelt en lacht. De houten banken kraken volop. Pastoor Thijssen pakt de kelk weer terug en geeft de lege kelk aan Joris, mijn collegadienaar. Joris zit dat er geen wijn meer in de gouden beker zit en geeft de kelk terug aan de Pastoor zonder deze aan zijn mond gezet te hebben. Wederom rumoer in de kerkbanken. Vervolgens belandt de kelk weer in de handen van pastoor Thijssen en heft de kelk weer hoog ten hemel. “dit is het bloed van christus” zegt hij en brengt de kelk naar zijn mond en doet hij alsof hij de kelk leegdrinkt. Op dit moment ben ik getuige van een leugen van de kerk waar ik zelf de oorzaak van ben.

Met mijn gebeden tot God gaat het ook niet goed. Ik ben binnen gestapt in het busje van de school tandarts. . Het groen/beige busjes doet de school twee keer per jaar aan en staat steevast in de Sperwerstraat met uitkijk op de Pappegaaienstraat. Vanuit het busje loopt een dikke electriciteitskabel naar de Plesmanschool zo’n 40 meter verderop. De school fungeert als een soort laadpaal. We worden op alfabet geholpen. Robert Lirb ligt op de stoel en Ineke Marcus en Edward Neering zitten op het wachtbankkje. Robert heeft het zwaar. We horen wat gekerm terwijl de boor in de rondte zingt. Na Ineke ben ik aan de beurt. “En poets jij wel iedere dag jouw tanden?” vraagt tandarts Liem met zijn Chinese/Indonesische tongval. Aangezien ik niet mag liegen zeg ik eerlijk dat ik wel eens een keertje oversla. Op een direct boze aanvallende toon zegt hij “Je vergeet toch s’ochtends ook niet je onderbroek aan te trekken?!”….. Geen speld tussen te krijgen! Ondertussen kijkt hij met zijn spiegeltje in mijn mond en zegt.. “Dat heb je ervan! Ik zie een paar gaatjes mijn jongen!”, “goed stil zitten ander boor ik in die tong van je” en voor ik het weet is de marteling met de boor aangevangen. God heeft mijn gebeden niet verhoord.

Met het voetbal ging het al niet veel beter, Ajakkes won in 1971,1972 2n 1973 de Europa Cup voor Landskampioenen dus die gebeden waren ook niet verhoord! langzaam, stukje bij beetje brokkelde mijn geloof af als een ijsschots richting zomer.

Edward Neering

Misdienaar bij een huwelijk in de HH Engelbewaarderskerk in Badhoevedorp

De kwart!

Het is zondagochtend 12 januari 2020. Ik draai mij om in mijn bed en hoor op de dakkoepel de regen kletteren. Wat een k-weer! Vandaag de kwart marathon van Egmond en de voorspelling is windkracht 7 tegen op het strand. Bo heeft via de whatsapp laten weten dat hij met de bus gaat vanuit Heiloo richting Egmond aan Zee. Ik stuur hem een foto met een watje. Ik ga uiteraard met de elektrische fiets , een goede warming up voor de recreatieloop. Ik ben helemaal aangekleed met opgespeld nummer, daarover heen een warme joggingbroek en sweater en daar weer overheen een waterdicht regenpak. Over mijn hardloopschoenen twee plastic zakken en over mijn handschoenen twee plastic boterhammenzakjes. Petje met klep op en daaroverheen de capuchon van het regenpak en de koordjes strak aangetrokken. Ik ben een grote condoom die lijkt op een Michelinmannetje richting de wedstrijd van het jaar!

Onderweg naar Egmond is het gewoonweg noodweer. Beukend op de trappers en geholpen door wat volt baan ik mij een weg richting het kustplaatsje. De verpakking werkt perfect en als ik in Egmond aankom is het gestopt met regenen. Mijn tweewieler zet ik vast aan een boom vlakbij de start van de loop en pel mij uit de kleren. Deze verdwijnen in de fietstassen en wat er overblijft is een goddelijke hardloper van 82 kg met een poncho over zijn hardlooptenue om toch nog een beetje warm te blijven voor de start. Afspraak met Bo is bij de ingang van het blauwe vak . Bo is nergens te bekennen.

“Rustig aan, dan breekt het lijntje niet” is vandaag het adagium. De poncho gaat de kliko in en voor ik het weet loop ik over de boulevard de eerste meters van de kwart. 3 kilometer slingerend door Egmond heen en uiteindelijk draaien we bij het bord van 3 km het strand op. Ik ga direct op zoek naar een grote man die mijn tempo loopt om heerlijk uit de wind te kunnen zitten. Ik vind hem! Een grote gozer met een donkerpaars tenue, ik schat hem rond de dertig jaar en 2 meter lang met breed postuur. Hij loopt voor mij en na een tijdje voelt hij mijn aanwezigheid in zijn rug. Met zijn elleboog wenkt hij na 1 km op het strand of ik wil overnemen. Ik weiger en blijf lekker zitten waar ik zit. Heerlijk zo;n boom van een kerel voor je met windkracht 7!. Als we de strandafgang opgaan bij Egmond Binnen vraagt hij verwijtend waarom ik niet overnam. “Een beetje respect aub voor een 60 plusser” was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik zie aan zijn houding dat hij het begrijpt en zich een beetje schaamt dat hij de vraag aan mij heeft gesteld.

Na 10,5 km de finish voor hotel Zuyderduijn in de badplaats. Weer een medaille er bij en ik wacht op Bo. Bo komt niet dus ik ga er vanuit dat hij eerder is gestart en dat hij al bij restaurant Westenwind op de boulevard zit. Daar aangekomen geen Bo te bekennen, Ik bestel koffie en bel een aantal keren Bo. Na zeven minuten krijg ik een appje van Bo “ik ben gefinished!”

Even later schuifelt Bo het restaurant binnen. We proosten op de goede afloop en klinken onze medailles tegen elkaar. Thuisgekomen staan de uitslagen al online. Ik blijk de langzaamste tijd ooit te hebben gelopen ondanks de boom die mij uit de wind hield. 1 uur en 12 minuten. Bo heeft het nog bonter gemaakt met 1 uur en 19 minuten. Desgevraagd deel ik mijn broer onze tijden mede en hij vraagt “Heeft Bo onderweg geluncht in Castricum?” Volgens Bo een respectloze opmerking. We waren volgens hem de enige twee 60 plussers die meeliepen met de kwart en dus goud en zilver! Waarvan akte!

Edward Neering