De witte puntschoenen van Look Sharp / Joe Jackson

De schoenen van Joe Jackson.
Hoe punk kun je zijn.
Terwijl de wereld langzaam veranderd in duisternis.
Joy Division met hun treurzang.
Kernenergie en dreiging achter Het IJzeren Gordijn.
Schaamteloos wit.
Zich afzetten tegen de depressie genaamd de jaren tachtig.
Licht wat zich via een kiertje binnen worstelt.

Piss Off riep hij op Pinkpop.
Geen zin in het zoveelste interview.
Hoe hij tegen het veranderend muzikaal klimaat aan keek.
Onbedoeld ondergebracht bij de opkomende New Wave artiesten.
Hij had er geen boodschap aan.

Net als Elvis Costello een buitenbeentje.
Look Sharp kon gezien worden als waardige opvolger van My Aim Is True.
Artistieke bagage mee dragend.
Boekentas vervuld met kennis en talent.
Echter gebukt gaand onder zware druk.
Geheel buiten de boot vallend.
Al waren de verwachtingen hoog gespannen.
Beide zouden zich gedurende de komende jaren verder ontwikkelen.

Ook ik heb het geprobeerd.
Die witte puntschoenen.
Maar mijn waardigheid voor Joe Jackson was te groot.
Dus altijd gekozen voor zwart.
Zelfs Robert Smith van The Cure durfde het niet aan.
Dan maar halfhoge witte basketball schoenen.

Niemand durfde er aan te komen.
Zijn statement werd nog eens benadrukt bij het volgende album.
Niet voor niets Ixe2x80x99m The Man genoemd.

Deric Raven