Bijgaand de reactie van Kees Schelling op de prestatie van Henk Bruning en Paul Neering vorige week in Rotterdam.
Langzamerhand raakt het land doordrongen van het feit dat het vandaag in Rotterdam een hel is geweest.
Elke loper kreeg het advies wandelend naar de finish te komen. Ambulances reden af en aan.
Voorzover nu bekend zijn er veertien lopers naar het ziekenhuis gebracht omdat ze onwel waren geworden. Een aantal van hen kampte met uitdrogingsverschijnselen.
Over hun toestand is nog weinig bekend.
Paul Neering en Henk Bruning lieten zich echter niet van de wijs brengen. Op het 38 kilometer-punt werden zij gesommeerd de koers te verlaten. Terecht negeerden ze dit bevel. Je gaat geen 38 kilometer lopen om drie kilometer voor het eind te horen dat het eigenlijk onverantwoord is.
Het deed me denken aan de elfstedentocht van 1963. Ook toen werd bijna iedereen van het ijs gehaald om ongelukken te voorkomen.
Een enkeling die in de overtuiging verkeerde Leeuwarden toch te kunnen halen sloeg dat advies in de wind. Sterker nog; hij sloeg de controlepost tegen de vlakte om struikelend door sneeuw en kwalster zijn lijdensweg te vervolgen. Zij die toen de eindstreep haalden kregen een plaats in de sportieve eeuwigheid. Deze mythe kreeg vandaag in Rotterdam een vervolg. Paul en Henk wisten de kruisweg over Coolsingel en Blaak te voltooien.
Hulde.
N.B. Verschillende mensen hebben mij vandaag gevraagd wat hun eindtijd was. Dat doet er natuurlijk helemaal niet toe. Voltooien was vandaag meer dan glorieus winnen. Ik vrees alleen dat ik op 21 oktober a.s. die eindtijd nog niet vergeten ben. En wie herinnert zich dan nog de omstandigheden van 15 april 2007?!
Nogmaals hulde voor Paul en Henk,
kees schelling.