Foto: Jesse Murphy van “The Bigger Band” op Tuba
Gezien: Melkweg, 2 november 2012.
Joe Jackson overtuigt met briljant optreden in Amsterdam
Vrijdagavond in de Amsterdamse Melkweg. Composities van twee van de meest interessante én veelzijdige componisten (Joe Jackson en Duke Ellington) , arrangeurs en artiesten van de 20e eeuw werden herbewerkt, in elkaar gevlochten en soms een beetje aangestampt in een nieuw jasje. Dit alles onder het goedkeurend oog van een dankbaar en enthousiast seniorenpubliek. Omroep MAX zou geen gek figuur slaan als ze de show integraal zouden uitzenden, daarmee wordt haar doelpgroep direct en volledig bediend. We werden meegenomen in een kwalitatief hoogstaade muzikale reis met een setlist die begon en eindigde met een Duke Ellington’s, it don’t Mean A Thing (If It Aint Got That Swing) Jackson startte het nummer met een welhaast dronken, balladachtige soloversie alleen achter de piano en sloot het concert voor de toegift af met de versie die op “The Duke” staat, maar dan op een manier waar alle muzikanten van “The Bigger band” excelleerden. Je zou toch hopen dat Iggy Pop uit de coulissen zou stappen (hij zingt mee op “The Duke”) om tot een volledig muzikaal orgasme te komen.
De ‘Bigger Band’ bestaat uit de wonderbaarlijk getalenteerde jazzvioliste Regina Carter, Sue Hadjopoulos (buitengewoon percussioniste) en Allison Cornell (keyboards, altviool en banjo en zang), Jesse Murphy (Bas en contrabass) , Adam Rogers (gitaar) en Nate Smith die sprong naar de top van mijn lijst van alle drummers waarmee Jackson heeft gewerkt in al die jaren. Zij mochten gisterenavond volledig uit hun bol gaan in een uitverkochte en uiteindelijk kolkende Melkweg. Feit is dat de nummers van Jackson sterk “Bas en Drum” gedreven zijn, dat was al zou op zijn new wave albums en zet zich nog steeds voort in zijn liveoptredens en op zijn recentere albums.
Jackson speelde alles van The Duke behalve I aint got nothing but the blues ,prachtig gezongen in de studio door Sharon Jones op The Duke die dus nu helaas schitterde door afwezigheid. Lilian Vieira van de populaire jazzband Zuco 103 is er wel met medley van The Duke Perdido en Satin Doll. Als hardcore fan moet gezegd worden dat de uitvoeringen van it’s different for girls, invisible man, Hometown (uptempo) en Stranger than fiction de beste waren ooit!, Medleys van “The Duke”, waarin de Bigger Band volledig tot zijn recht kwam, werden afgewisseld met een serie van Night and Day. Steppin out, Target en Another world waren onder andere de drie muzikale ankers die de zaal in werden geworpen.
Andere hoogtepunten uit de Ellington materiaal omvatte dus mooie medleys van The Mooche en Black and Tan Fantasy , eerbetoon aan the A-trein te nemen, en Satin Doll. Jackson heeft in andere shows Mood Indigo solo gedaan, de versie met zijn volledige band was net zo bevredigend. Hoogtepunt van de The Dukealbum was het instrumentale Rockin’ in Rythm. Be my number two kwam ook voorbij en samen met You can’t get what you want werd Body and Soul (1983) weer tot leven gebracht.
De uiteindelijk nekslag voor het publiek moest worden toegebracht in de toegift. Is she really going out with him werd weer de tweejaarlijkse afsluiting van de muzikale Jacksondienst met de meester zelf op accordeon en één van de bandleden (zie foto) op een grote indrukwekkende tuba. Sunday papers en Slow Song (waar haalt ie het weer vandaan!!) completeerden the show. Een indrukwekkende avond met een muzikaal hoog niveau. Jackson in nog lang niet aan zijn eind als musicus/componist. We gaan aan hem nog veel lol beleven.
Edward Neering/ 3 november 2012
