1970, hoe het komt, komt het maar is ben voor Feyenoord. Woon in Badhoevedorp onder de rook van Schiphol en het Ajakkesbolwerk Amsterdam. Ben 11 jaar en zit s’nachts voor de TV, samen met mijn vader en vele broers, om te kijken naar de wedstrijd tegen het Argentijnse Estudiantes, of zoiets, de eerste wedstrijd om de wereldbeker. Ik kom uit een gezin van 14 kinderen. Mijn Feyenoordliefde komt waarschijnlijk voort uit het afzetten tegen mijn broers en een instrument ter profilering ten opzichte van hen met het toen al aanwezige ego.
Katholiek opgevoed en dus misdienaar. In die jaren bad ik in mijn bed vaak tot god voor twee dingen. Eén of god er voor wilde zorgen dat ik geen gaatjes had bij de schooltandarts en dat Ajakkes zou verliezen in zowel de competitie als tijdens de Eurocup !. Nooit zijn mijn gebeden verhoord, sterker nog. Ajakkes won drie jaar achtereen de Europacup I en mijn gebit zat binnen de kortste keren vol amagaan, op zijn indisch de quote “Doe die mond open jongen, anders boor ik in die tong van jou!”. Soms word ik nog badend in het zweet wakker denkend aan schooltandarts Liem. De beste man kon natuurlijk niet weten dan wij in de ochtend wit warm brood, vers uit de bakkerij, met suiker aten.
Willem van Hanegem was mijn held met zijn kromme passes en fantastisch spel. Johan Cruijff was de vijand die pas vriend werd tijdens het WK van 1974 in Duitsland. Uiteindelijk kwam hij na Barcelona en Ajakkes ook bij Feyenoord als wraak van Cruijff op Ton Harmsen. Hij schonk Feyenoord het kampioenschap, wat een wraak was dat. Alles is al gezegd over Cruijff als fantastische speler, als familieman, met zijn onnavolgbare taal en bovenal zijn maatschappelijke betrokkenheid. Eigenlijk herken mijzelf wel een beetje in hem met dien verstande dat voetbal zoals mijn vrienden in een afscheidsboek van Wiel Coerver in de jaren tachtig aan mij schreven. “De perfecte kapbeweging, Edward, voetbal zal altijd chinees voor je blijven”.
En Johan. We moeten niet gek opkijken als op 1e paasdag zijn lichaam plotseling verdwenen* zal zijn. Voor het eerst kijk ik weer uit naar Hemelvaartsdag.
Edward Neering
*Ben niet meer gelovig maar heb wel een katholieke indentiteit…..vandaar 😉
Vandaag het informele afscheid bij de Omgevingsdienst te Zaandam afdeling Vergunningen voor risicovolle bedrijven voor drie provincies. Twee opdrachten hier gedaan, dacht per 1 augustus alles goed overgedragen te hebben aan een opvolger maar die gaf er na vijf weken alweer de brui aan. Werd dus teruggevraagd. Werd ik bij wijze van spreken in april nog met enige scepsis ontvangen (een wolf in schaapskleren) , bij mijn tweede start was dat compleet anders in de eerste week van september. ik stond zowaar op het schild iets wat ik even moest koesteren 😉 Leuk om in dit nieuwe domein van vergunningen gewerkt te hebben met hoogwaardige professionals. Ga nu een nieuwe opdracht te doen voor het domein toezicht en Handhaving, wederom bij de Omgevingsdienst in Zaandam. Zin in!
“What the hell is wrong with you tonight?” Joe Jackson (61 jaar) opende gisterenavond in een uitverkocht Carre met het prachtige “it’s different for girls” (I’m The Man) solo achter de piano. Geplaagd door een lichte Bronchitis doet hij naar eigen zeggen “the opening act”. Gelukkig maar want dat scheelt weer een zielloos voorprogramma en we zijn direct los! Hij heeft er duidelijk zin in en het mooie Home town (Big World) en Be my number two (Body and Soul) volgen solo.
Als muzikale inktvis heeft Joe Jackson zijn sporen verdiend de afgelopen 38 jaar in de muziekscene sinds zijn doorbraak met Look Sharp. Van oorspronkelijke new wave band eind jaren zeventig met de basgedreven LP’s “Look Sharp, I’m the Man en Beat Crazy in 1980. Uitstapjes van Jumpin Jive (1981) en The Duke (2012) in jazzland en avonturen in de filmmuziek. Daarnaast heeft hij in de negentiger jaren nog een vrijage gehad met de klassiek muziek (Will Power). In 1982 komt onze muzikale kameleon verrassend terug met het album Night and day zonder gitaar maar nu met veel percussie en het new wave imago van zich afschuddend. Een heel nieuw publiek boort hij hiermee aan die ook gisterenavond in Carre weer acte de presence gaven. Later volgen in de jaren tachtig de mooie albums Body and Soul, Big World, Laugther and Lust en Blaze of Glory. In de zero’s komt hij terug met oa Volume 4, Rain en The Duke.
Muzikaal prediken voor eigen parochie is wel aan Joe Jackson besteed. Na een cover van een Joni Mitchelsong zet hij het titelnummer in van zijn nieuwe album Fast Forward. Op zijn synthesizer zette hij er nog wat muzikale toeters en bellen bij en laat eigenlijk zien dat, als hij zou willen, helemaal geen band nodig heeft. Prachtig nummer trouwens Fast Forward, over in een tijdmachine kruipen en alvast 20 jaar verderop kijken naar het nu om te begrijpen op we in onze huidige tijd ja dan nee op koers liggen. Langzaam is zijn vaste kompaan Graham Maby met zijn basgitaar naast hem gaan staan en een prachtige overgang van Fast Forward naar “Is she really going out with him” (Look Sharp) , de bastoon is gezet en de band staat nu volledig op het Carretoneel. Vervolgens een prachtig nieuw arrangement rond “Real men”(Night and Day) met de drums en de bas als leidende instrumenten. Daar is het “You can’get what you want” (Body and Soul) en vervolgens drie puike nummers van Fast Forward. “with a little Smile en Poor Thing (vrij vertaald: Arm wicht, over mensen met veel zelfbeklag) zijn opgenomen in een studio in Amsterdam. “Kings of the City” vind ik het mooiste nummer van het Fast Forward album. Vrij vertaald naar mijn eigen leven de overgang van het leven in Badhoevedorp naar dat van Amsterdam hoewel de vergelijking met dit prachtige nummer enigszins mank gaat. (We can’t see the stars……..) Live klinkt “Kings of the city”als een klok. Een ode aan David Bowie volgt met een strak en leuk uitgevoerde coverversie van “Scary monsters”.
Toch had dit weergaloze concert ook een paar minpuntjes. De bassolo van Graham Maby tijdens het met prachtige beukende drums versierde“Another World”(Night and Day) ging de mist in wellicht kwam dat dat door het “basgrapje” om “tulpen uit Amsterdam” er uit te persen. De combinatie Graham Maby en Joe Jackson is volgens mij het muzikale geheim van de new wave periode van 1978 tot 1981 en ook in de jaren daarna. Tijdens het gedragen Blue Time (Fast Forward) stond het geluid niet goed afgesteld, hierdoor klonk de stem van de britse zanger te schel.
Daarna recht toe recht aan “Sunday Papers’ met Jackson op zijn melodica zoals in het Paradisoconcert in 1979. Met “Keep on dreaming” (Fast Forward), steppin out (Night and Day) en Ode to Joy (Fast Forward) wordt het concert afgesloten. De volgelingen staan inmiddels al en krijgen als toegift met maar liefst drie nummers. See no Evil (cover Tom Verlaine 1977 op Fast Forward) en het messcherpe “On your Radio” (I’m the man) en tenslotte het altijd weer het mooi, emotioneel en gedragen gezongen “a Slow Song” (Night and Day).
Ik zeg tegen mijn zoon* naast mij dat ik “On your radio” als eerste nummer van mijn begrafenis/crematie wil…. “Ex friends, ex lovers, ex ennemies, i’ve got your cases in front of me today”…..geweldig! en oh ja “A slow song”wil ik graag als de kist zakt of als iedereen de aula verlaat. Enigszins verbijsterd kijkt hij mij aan met een lieve glimlach op zijn gezicht. Ik zie hem denken “komt goed pap!”. Al met al zit dit prachtige Carreconcert ook weer in zijn muzikale rugzak en dat kan nooit kwaad, sterker nog het is een broodnodige bouwsteen waar hij later aan terug zal denken en zal voortbouwen.
Een extra vermelding moet ook nog drummer Doug Yowell krijgen. Een klasse beter dan Dave Houghton (de orginele drummer van de JJ band). Tijdens ieder nummer gooide hij een drumstick weg de coulissen in. Even los van deze verspilling ramde hij er heerlijk op los maar dan met grote klasse en diversiteit.
Joe Jackson, als Gershwin van de popmuziek, maakt een diepe buiging naar zijn publiek en is zichtbaar geroerd. Fast Forward is een prachtplaat en dit Fast Forward 2016 concert staat als een huis. Een nieuwe loot aan mijn dierbare muziekherinneringen is een feit.
Edward Neering
27 februari 2016 Heiloo
*mijn zoon zat tijdens het concert van Joe Jackson in 1991 in het RAI congrescentrum medio juni in de buik van mijn vrouw Tineke dus eigenlijk vierde hij zijn zilveren jubileum als fan, wist hij zelf niet overigens :-)”
Foto: Paul Smorenburg 26 februari 2016
Fast Forward en Steppin out live in Amsterdam Carre op 26 februari 2016.
Foto: Edwin Kramer van het Mediation College Alkmaar
Afgelopen donderdag de vijfdaagse aanvullende opleiding professioneel Arbeidsmediator afgerond aan het Mediation College in Alkmaar. Het is het vervolg op de basiscursus professioneel Mediator die ik drie jaar geleden reeds had afgerond aan hetzelfde instituut. Goed om weer even de basistechnieken op te frissen, de gesprekstechniek en de achterliggende theorie. Ook goed om een update te krijgen mbt het nieuwe ontslagrecht nav de Wet Werk en Zekerheid en een flinke opfrisser mbt tot de Wet Poortwachter. Eigenlijk standaardbagage die je als manager is je rugzak moet hebben zitten.
De doelstelling van de nieuwe Wet Werk en Zekerheid was om het makkelijker en flexibeler te maken rondom het ontslag. Mijn voorlopige conclusie is dat het juist moeilijker is geworden voor werkgevers. Was toch een eyeopener.
Ik start in maart 2016 met de managementopleiding “Leidinggeven voor 1Amsterdam”, een opleiding van een jaar. Kortom we blijven in beweging en ontwikkeling.
Het heeft even geduurd maar hier is ie dan, mijn nummer één uit mijn muziekmuseum waar voor ik door Gerard Bergkamp ben genomineerd. Het was even dubben, wikken en wegen maar ik heb uiteindelijk gekozen voor John Lennon met zijn prachtige “A working class hero”. Op de ochtend nadat hij was doodgeschoten hoorde ik dit geweldige en rake nummer na het nieuws van zeven uur op mijn wekkerradio aangekondigd door Felix Meurders op het toemalige Hilversum 3. Daarnaast is het nog steeds actueel#talentontwikkeling.
John Lennon – Working Class Hero
Artist : John Lennon
Title : Working Class Hero
—————–
As soon as you’re born they make you feel small
By giving you no time instead of it all
Till the pain is so big you feel nothing at all
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
They hurt you at home and they hit you at school
They hate you if you’re clever and they despise a fool
Till you’re so fucking crazy you can’t follow their rules
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
When they’ve tortured and scared you for twenty odd years
Then they expect you to pick a career
When you can’t really function you’re so full of fear
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
Keep you doped with religion and sex and TV
And you think you’re so clever and classless and free
But you’re still fucking peasants as far as I can see
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
There’s room at the top they are telling you still
But first you must learn how to smile as you kill
If you want to be like the folks on the hill
A working class hero is something to be
A working class hero is something to be
If you want to be a hero well just follow me
If you want to be a hero well just follow me
Door Gerard Bergkamp ben ik genomineerd om mijn muziekmuseum op Facebook te vullen met 6 tracks. Vandaag de 5e track: Angie van de Rolling Stones. Het was 1973 op de middelbare school in een donkere herfst. We hadden een schoolfeest in de 2e of 3e klas. Het was een katholieke school met broeders in Amstelveen. Het was tijd voor een schuifelnummer, even schuren, even slijpen, even broeien! De broeders hadden hier een oplossing voor. Ze scheurden kranten en verdeelden de halve pagina’s over de jongens en de meisjes. Als de pagina van de jongen en het meisje op elkaar pasten mochten ze met elkaar dansen op……… Angie van de Rollling Stones. Ik kreeg Debbie, het meest extravagante meisje van de school met hele grote borsten. “Oh Debbie, don’t you weep, all your kisses still taste sweet” zong ik in mij zelf en de warmte van Debbie streek over mij neer 😉 terwijl Mick Jagger zijn lofzang over Angie uit tetterde. Angie van de Rolling Stones zou nooit meer uit mijn persoonlijke top tien verdwijnen! Een topavond! En Debbie, soms komt ze weer bovendrijven in mijn herinnering.
Het is zondag 10 januari 2016. Het zonnetje staat aan de hemel dus dat is al winst gezien de grauwe grijze gezichtsloze dag van gisteren. Om 10 uur verzamelen in Egmond aan Zee bij Hotel de Boei. Boterhammen met banaan glijden rond een uur of negen naar binnen als voorbereiding op de Kwart marathon van Egmond. Veel getraind de afgelopen periode om weer op een acceptabel niveau te komen. De weegschaal gaf, naakt op de weegschaal en na ochtendplas, 86,9 aan. Een mooi resultaat in de wetenschap dat ik begin oktober nog rond de 94 kg woog. Ik ga naar 82 kg wat ik 1 april bereikt wil hebben. Hoe dan ook de kilo’s die ik inmiddels kwijt ben hoef ik vandaag niet mee te torsen over het strand tegen de krachtige voorspelde wind. Vandaag samen met mijn loopmaat Bo eerst op de fiets naar Egmond aan Zee. Met de “Dutch Mountains” in het vizier beuken we tegen de wind richting de badplaats. Bo is duidelijk niet gewend om te fietsen en heeft zichtbaar moeite met deze extra hindernis richting loop. Sterker nog, hij is al met zijn krachten aan het smijten en klaagt al over dikke benen, dat geeft vertrouwen in de komende uren! We hebben om 10 uur met Meindert afgesproken in Hotel de Boei. Daar aangekomen is de muzikale vogel Meindert al gevlogen terwijl hij nog een later startnummer heeft (roze groep). Mooie boel! Wij starten in de blauwe groep en door de huizen van de het kleine dorpje Egmond lijkt de wind wel mee te vallen. Niets van dat alles is waar als we na 3 km het strand op gaan, de harde wind is een moker die in je gezicht slaat. Ik kies een hele grote man uit de hardlopende menigte en door professioneel te “bumperkleven” overleef ik het strand. Bij de strandopgang is het een grote filevorming en wordt iedereen gedwongen lopend te klimmen. Na de strandopgang drie duinen over richting Egmond Binnen. In deze fase merk ik dat ik nog veel over heb. Geen idee of Bo nu achter of voor mij zit maar ik ga gestaag voort. Met windje in de rug terug naar Egmond aan Zee met de Bloedweg nog als enige hobbel. De finish is verlegd en de loop eindigt nu voor Hotel Zuiderduin. De medaille is een zwarte met een zwart lint, lijkt wel een rouwmedaille alsof de loop voor de laatste keer wordt gehouden. Bo en ik herenigen ons weer bij Westenwnd het restaurant van Hotel de Boei. Blijkt hij toch achter mij gezeten te hebben. De fietstocht heeft dus toch zijn vruchten afgeworpen! Meindert is inmiddels ook gearriveerd met zijn loopgroepmaatjes en die zitten al aan het bier! Vele praatjes vullen ook dit keer weer de gaatjes en we kijken terug op een memorabele loop.
Bo Bogaard en Edward Neering na de kwart marathon van Egmond 2016.
Tijden:
Edward: 1.07, 38, Meindert: 1.08.51 en Bo: 1.09,34
1970, hoe het komt, komt het maar is ben voor Feyenoord. Woon in Badhoevedorp onder de rook van Schiphol en het Ajakkesbolwerk Amsterdam. Ben 11 jaar en zit s’nachts voor de TV, samen met mijn vader en vele broers, om te kijken naar de wedstrijd tegen het Argentijnse Estudiantes, of zoiets, de eerste wedstrijd om de wereldbeker. Ik kom uit een gezin van 14 kinderen. Mijn Feyenoordliefde komt waarschijnlijk voort uit het afzetten tegen mijn broers en een instrument ter profilering ten opzichte van hen met het toen al aanwezige ego.
