Vorm altijd je eigen mening!

Arondéus-lezing In Nederland is hetzelfde kuddegedrag te zien als in Indonesië. Mensen laten zich voor politieke doeleinden meeslepen door foute denkbeelden. .

Dit is een verkorte weergave van ‘De kudde kent geen helden’, de Arondéus-lezing die Step Vaessen gisteravond in Haarlem heeft gehouden.

Ik ben niet de spreker die de commissie aanvankelijk voor de Arondéus-lezing had gevraagd. De eerste keus is met succes van dit podium verjaagd. De spreker van vorig jaar werd gecensureerd. Toen ik dat allemaal hoorde terwijl ik ver weg zat in Jakarta, dacht ik: lekkere boel daar in Nederland.

Willem Arondéus zou zich vast en zeker in zijn graf omdraaien. Als het niet zo treurig was, is het bijna lachwekkend. De lezing genoemd naar de held van de vrijheid, de man die voor de vrijheid zijn leven heeft geofferd mag 69 jaar na zijn dood niet worden uitgesproken. Onder druk van een politieke partij die de Partij voor de Vrijheid heet.

Een verhaal houden over vrijheid in het hedendaagse Nederland. En deze keer – zo werd mij verzekerd – geen censuur meer. Vrijheid om te zeggen wat je wilt. Niet wegslikken wat op het puntje van je tong ligt, niet recht praten wat krom is. Dat is vrijheid. Zonder vrees, dat wel. Ik hoorde aanvankelijk dat de PVV tweehonderd man zou sturen om de lezing te traineren. Is dat de nieuwe vrijheid in Nederland? De vrijheid om de vrijheid van iemand anders af te pakken?

Vrijheid in Nederland komt er – als ik het goed begrijp – simpelweg op neer dat alles gezegd moet kunnen worden en dan bedoel ik dus alles. Grove beledigingen, het verspreiden van haat, moedwillig kwetsen. Dat is vrijheid zonder geweten. Vrijheid die de ander zijn vrijheid ontneemt. Jouw vrijheid is van een hoger niveau dan mijn vrijheid. Vrijheid met een dubbele moraal. Als wat er gezegd wordt niet bevalt, dan is die vrijheid kennelijk ver te zoeken.

Vanuit Indonesië heb ik Nederland zien veranderen. Ik ben in 1997 weggegaan en meerdere keren per jaar kom ik op bezoek. In de jaren na de aanslagen in de Verenigde Staten en vooral de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh was van de politieke correctheid waar Nederland bekend om stond niet veel meer over. Het land waarvan ik altijd had gedacht dat het de tolerantie hadden uitgevonden, keerde naar binnen. De angst sloeg toe, en begrijpelijk. Soortgenoten zochten soortgenoten, vreemden bleven vreemden. Ik begon me af te vragen waarom ik in het buitenland altijd zo trots was geweest Nederlander te zijn.

Wat er voor mij vooral veranderde, was dat mijn vrienden in Nederland ineens over moslims spraken, iets waar ik ze eerder nooit over gehoord had. Opeens woonde ik in het grootste moslimland ter wereld.
Ik heb vaak gezien hoe gevaarlijk en dodelijk religieus geweld kan zijn, maar ik heb ook gezien dat het los staat van de geloofsgroep. Ik heb moslims christenen zien doden maar ook christenen moslims. Ik heb gezien hoe de meeste gelovigen dit geweld pertinent afzweren.

Ik heb gezien dat het geweld meestal het resultaat is van kuddegedrag. Mensen die zijn opgejut om anderen als vijanden te zien en zelfs aan te vallen. Hetzelfde kuddegedrag dat ik zie in Indonesië, zie ik in Nederland waar mensen worden gehersenspoeld om een hekel aan moslims te hebben. Als ik dan ook nog hoor dat er in Nederland door diezelfde mensen wordt gedreigd met geweld, dan wordt de overeenkomst wel pijnlijk duidelijk. Het gaat beide groepen om het creëren van een vijand voor politieke doeleinden. Beide groepen hebben goedgebekte leiders die een massa weten op te zwepen en bij die leiders vraag ik me ten stelligste af in hoeverre ze zelf in hun eigen praatjes geloven.

Journalisten moeten de werkelijkheid in perspectief zien en een kleine groep schreeuwers niet meer aandacht geven dan de zwijgende meerderheid, simpelweg omdat ze harder schreeuwen. Wat ik gezien heb, is dat de schreeuwers ook in Nederland automatisch alle aandacht krijgen. Door alle media-aandacht kreeg Geert Wilders de wind in de zeilen. De macht van de media is groot. De realiteit van journalisten kan zo de realiteit worden van de massa. Daarom moeten vooral journalisten hun geweten gebruiken. Maar niet alleen journalisten natuurlijk. Wij allemaal.

Bij het geweten geldt dat je jezelf door de ogen van een ander kan zien. Wees dus gewoon je eigen held. Volg niet stomweg wat een ander je voorkauwt. De sprookjes die in Nederland over moslims worden verteld, kloppen niet en zijn gevaarlijk. De onzin die radicale clubs in Indonesië verspreidt over ongelovigen of andersgelovigen leidt bijna dagelijks tot geweld. Weiger gehersenspoeld te worden, waar dan ook ter wereld. Niets heeft een hogere moraliteit dan je eigen geweten.

Schaf ATV dagen af!

Auteur: door Peter Ullenbroeck | woensdag 30 mei 2012 | 06:35 | Laatst bijgewerkt op: woensdag 30 mei 2012 | 06:39

Tekstgrootte

Foto: Robert Vos/ANP

BREDA – Voorzitter Peter Swinkels van de Brabants Zeeuwse Werkgeversvereniging (BZW) noemt de voorgestelde versoepeling van het ontslagrecht ‘asociaal’. Swinkels vindt het ‘niet kunnen’ dat werknemers die dertig of veertig jaar bij een baas hebben gewerkt en ontslagen worden, straks nog maar maximaal zes maandsalarissen meekrijgen.

“Vooropgesteld: ik ben voor het hervormen van de arbeidsmarkt, dat is ook hard nodig”, stelt de werkgeversvoorman. “Maar als het aan mij ligt wordt dit onderdeel uit de voorstellen geschrapt.Dit kun je niet maken ten opzichte van de werknemer die zijn hele leven hard heeft gewerkt en buiten zijn schuld ontslag krijgt.”

De voorzitter van de BZW, waarbij ruim tweeduizend bedrijven in Brabant en Zeeland zijn aangesloten, ziet liever dat het aantal vrije dagen dat de Nederlandse werknemer heeft, wordt aangepakt. “Dat kan best wat minder. Laat de werknemers tien of vijftien adv-dagen inleveren. Daardoor gaat de arbeidsproductiviteit omhoog en worden we concurrerender met het buitenland.”

Het beperken van de ontslagvergoeding vanaf 2014 is een van de voorstellen van de zogeheten Kunduzcoalitie, de alliantie van VVD, CDA, D66, GroenLinks en ChristenUnie

bron: www.destem.nl

Mooie column Youp in NRC

“Zoveel Purmerend in één vrouwenlijf” …over Fleur Agema

Hard gelach

Er ging een klein schokje door de voetbalwereld toen Pep Guardiola gisteren meldde dat hij het na vier mooie seizoenen voor gezien houdt bij Barcelona. Hij laat de club toch iets anders achter dan Verhagen het CDA.

Maxime zette vorige week bij het Catshuis de fiets van Mark op slot. Voetbalhumor. Op dat moment waren Rutte en hij de anderhalf jaar durende gijzeling door de geblondeerde beroepspuber Geertje meer dan zat. Dan verval je in dit soort begrijpelijke balorigheid. Alleen hadden ze geen zin om zelf op te stappen. Dat moest Geert maar doen.

Hoe lang kan je je laten treiteren? Het Polenmeldpunt, de immigratie, de gxeanante korting op de ontwikkelingssamenwerking, het boerkagereutel, de caviacopsx85 het was allemaal zo ordinair. En Rutte steeds maar lachen.

Thuis riep Maxime al regelmatig: x84Ik ga weer even lekker naar het kotshuis!” En dan dacht hij aan Geert en aan Fleur Agema. Die verschrikkelijke Fleur Agema. Zoveel Purmerend in één vrouwenlijf. Hoe lang kan je dat hebben? Zeven weken Fleur Agema! Dat is de straf die God Maxime heeft opgelegd. Kijken naar Fleur Agema, luisteren naar Fleur Agema en discussiëren met Fleur Agema. God is streng doch rechtvaardig.

Maxime stapt dus uit de Kamer en laat daar een splinterpartijtje ontredderd achter. Goed dat die Sybrand van Haersma Buma zo’n lange achternaam heeft. Dan lijkt de fractie volgend jaar nog wat. Zal dat CDA spijt hebben? Ik denk zo vaak aan dat legendarische bejaardencongres waar Eurlings zo emotioneel tegen Maxime jammerde hoeveel hij van hem hield. En dat hij zo’n oprechte christen-democraat was. Dat derderangs amateurtoneel zal bij menig CDA’er nog regelmatig door het hoofd echoën. Vroeg me af of dat niet een leuke foto voorop dat homoblad van Linda de Mol was geweest: een tongende Maxime en Camiel.

Want dat mag je toch best een opvallend plaatje noemen. Meneer Thijs Schuurman, getrouwd met Katja, zien we likkend aan een andere acteur, die net als deze Thijs heteroseksueel is. Het is ongetwijfeld een statement en ik vrees dat het in bepaalde kringen als gedurfd wordt gezien. Ik zou, als de felbegeerde Katja mijn vrouw was, dit gokje niet gewaagd hebben. Het is toch een soort harakiri. Ik vrees dat Katja haar consequenties trekt. Dit wil je je man niet zien doen. Het gaat verder dan Maxime die met Geertje ging heulen.

Zal Maxime bij het CDA een groot afscheid krijgen? Of vieren ze het in kleine kring? Domweg omdat er nog maar een kleine kring is. Gewoon bij mevrouw Peetoom thuis! Zal Rutte langskomen? Wordt er toch nog gelachen. Want Rutte lacht. Altijd en overal.

Vorige week vroeg een journalist aan onze premier wat hij er van vond dat veel psychiaters niet meer weten wat de Hollandsche Schouwburg is. Rutte keek even verbaasd. Hij wist namelijk ook niet wat de Hollandsche Schouwburg is. Hij vroeg of die in Haarlem stond? Hij had geen idee en begon over een klok en een klepel. De lieverd heeft acht jaar geschiedenis gestudeerd! Acht jaar! En hij weet niet wat de Hollandsche Schouwburg is. Ik weet dat ons onderwijs belabberd is, maar dit kan toch niet waar zijn? Dat John Leerdam het in de fractie over Jablabla heeft gehad en dat Ineke van Gent Richard Nixon een goede adviseur voor Obama vindt is aandoenlijk, maar dat de minister-president van Nederland niet weet wat de Hollandsche Schouwburg is, kan niet waar zijn.

Wat Rutte deed toen hij het moest toegeven? Blozen? Stamelen? Nee, Mark ging lachen. Mark ging heel hard lachen. Lachen zoals Mark altijd lacht.

Schaamteloos, hard en vrolijk. Zelden zoiets ergs gezien. Wat hij dan had moeten doen? Aftreden misschien? Of anders beloven dat hij op op 4 mei een gedichtje ging voorlezen op de Dam. Heel hard en heel duidelijk. Het kan nog. Er is een gaatje in het programma gevallen

Youp van ’t Hek

Ouderenzorg verloederd! door Henk Bruning

Pink Floyd 
Onderstaand artikel is geschreven door Henk Bruning en werd onlangs overgenomen door TROUW.

"Medewerkers worden niet meer geselecteerd op hun hart voor de zaak, maar als sluitstuk van de begroting"

Ouderenzorg verloederd

 Opnieuw geeft een onderzoek de ouderenzorg een dikke onvoldoende. Volgens een onderzoek van de Consumentenbond, is de hygixc3xabne in tal van verpleeghuizen onder de maat is. Verontrustend is dat van de 121 verpleeghuizen slechts 37 aan het onderzoek meededen. Dat doet het ergste vrezen. Onlangs sloot de Inspectie in het Amsterdamse huis Bernardus al een afdeling vanwege anti-zorg: medewerkers die ouderen intimideren, schofferen en geen zorg geven. Uit een onderzoek in Amsterdamse verzorgings- en verpleeghuizen van vorig jaar bleek de kwaliteit van de ingekochte maaltijden in veel gevallen onder de maat. Logisch als het budget 1,70 euro per maaltijd is. 50-plussers die hun ouders begeleiden naar een verzorging- of verpleeghuis schrikken van de onheuse bejegening en de slechte kwaliteit. Intimidatie, diefstal, bruutheid en zorg die mensen hun waardigheid  en menselijkheid ontneemt zijn aan de orde van de dag. Als je al kritiek wilt geven, moet je vrezen dat de bewoners daar het slachtoffer van worden. De illustraties spreken voor zich: bewoners raken incontinent omdat het personeel geen tijd heeft hen naar het toilet te brengen; een bewoner die jarig is en op het toilet zit, krijgt de taart naast haar neer gezet; een bewoonster krijgt niet op tijd antibiotica; koffie en maaltijden worden niet uitgereikt als een bewoner niet op tijd wakker is; deelnemers aan de bingo aan wie verboden wordt een glas water te drinken; eten wat niet in kleine stukje wordt gesneden zodat de bewoner niet kan eten. Eigen spulletjes ophangen aan de muur, is verboden.

 

Natuurlijk heeft het verval van de afgelopen 15-20 jaar te maken met de bezuinigingen op alles wat niet direct met zorg heeft te maken. Geen feestjes meer, geen tijd voor activiteiten, geen tijd voor een persoonlijk contact gedurende de laatste fase van een leven. De kok is ingeleverd voor een diepvriesmaaltijd die naar niets smaakt. De gezelligheid is verdwenen. De extraatjes zijn verdwenen om de begroting sluitend te maken. Maar het verval heeft ook te maken met dat de liefde voor het vak lijkt te zijn verdwenen. Medewerkers die interne de gang van zaken kritiseren, wordt de  wacht aangezegd en verdwijnen uit de instelling. Medewerkers worden niet meer geselecteerd op hun hart voor de zaak, maar als sluitstuk van de begroting. Interne opleidingen en supervisie zijn verdwenen. De moeder/vader figuur die de directeur van een verzorgingshuis altijd was, is een financieel manager geworden die meer contact heeft met de koepelorganisatie dan met de eigen bewoners en medewerkers. In de huizen heerst anarchie en het recht van de sterkste.

 

Branche organisatie ACTIZ reageert traditioneel op het hygixc3xabne onderzoek  van de Consumentenbond: xe2x80x9cHet onderzoek maakt ons scherpxe2x80x9d. Wat dat scherp is, wordt niet duidelijk gemaakt behoudens het rituele antwoord dat meer opleiding nodig is en dat het belang van hygixc3xabne niet voldoende onder de aandacht is gebracht.  Alsof dat niet de basis is van de zorg.

 

De ouderenzorg verloedert in rap tempo. Een opleidinkje hier of daar is te weinig. De vraag over de ouderenzorg is een principixc3xable vraag geworden of we die op een behoorlijke mate willen organiseren of dat we er beter mee kunnen stoppen. Met kwaliteit van leven heeft het bestaan in een zorginstelling al lang niet meer te maken. Zoals mijn schoonmoeder van 86 zei: ik ga liever dood op mijn bank thuis dan naar een verzorgingshuis te gaan.

 

Henk Bruning

Voormalig hoofd Personeelszaken Flevohuis Amsterdam

Edward Neering vertrekt als directeur bij stichting Herstelling

Herstelling Edward wijst op logo

Foto: Alexander Senger, stichting Herstelling. Senger Communicatie

Op foto: Edward Neering

Amsterdam, 13 oktober 2008.

Beste lezers,

Na ampele overwegingen heb ik besloten om te stoppen als directeur stichting Herstelling. Na 4 jaar is het tijd voor een nieuwe uitdaging dus een nieuw perspectief. Als projectleider binnen de Dienst Werk & Inkomen (DWI) in oprichting heb ik eerst vanaf mei 2005 de Formulierenbrigade en Herstelling meegetrokken in het tempo van de DWI reorganisatie die toen al volop op stoom lag sinds juli 2004. Dit was nodig omdat Ahmed Aboutaleb als wethouder werk intervenieerde in het voornemen van de nieuwe directie DWI om alle reingtegratie-activiteiten te privatiseren (marktwerking, marktwerking, marktwerking). Aboutaleb bepaalde dat er wel degelijk ruimte moest zijn voor gemeentelijke publieke re-integratieprojecten in de werkwaaier van de nieuwe DWI. (zoals bv Herstelling en de formulierenbrigade). 1 oktober 2005 startte ik officieel bij Herstelling naast mijn aflopende baan per 1-1-2006 als regiomanager bij Maatwerk Amsterdam en als DWI-projectleider a.i. van het Dienstencentrum. Naast Herstelling had ik nog een aantal andere publieke re-integratietrajecten (oa de Formulierenbrigade, het ROC-project voor moeilijke jongeren, het antilianenproject Abo Chiens en het project voor beginnende ZZP’ers, Eigen Werk ) onder mijn hoede als DWI-manager (2e managementlaag) van de RVE Werk & Uitvoering. Naast deze baan was ik formeel ook directeur van de stichting Herstelling. Het was overigens onduidelijk waar nu de grenzen lagen tussen de stichting en de gemeente Amsterdam.

Elke ochtend stonden, toen ik startte in 2005 als projectleider,  de werkmeesters van Herstelling om 7.30 uur met de groene Herstellingbusjes op de parkeerplaats bij het AMC bij de metrohalte Holendrecht, en vertrokken om 8 uur met de deelnemers naar de forten van de Stelling van Amsterdam om daar weer om vier uur in de middag terug te keren. Drie jaar later staat er een Herstelling dat flink is uitgebreid met een totaal andere dynamiek. In maart 2006 opende Ahmed Aboutaleb Herstelling Horeca dat nu na 2 jaar succesvol draait. De deelnemers en de werkmeesters vertrekken dagelijks om 8 uur vanuit het DWI-praktijkcentrum in Zuidoost. Met een ontbijt/lunch voor 1 euro vertrekken ze richting forten of werken en leren op het Praktijkcentrum zelf en aan eind van de dag sluiten de deelnemers de dag af met een gezonde snack of een gratis vitaminerijke schepmaaltijd. Daarnaast verzorgt Horeca Herstelling de volledige kantine voor het DWI-praktijkcentrum. In het laatstgenoemde pand heeft Herstelling in 2007 een nieuwe metaalwerkplaats geopend en een moderne machinale houtwerkplaats. Herstelling opende ook in 2007 een centraal magazijn waaraan, gezien de schaalvergroting van Herstelling, dringend behoefte was. Tenslotte startte Herstelling in 2007 het project Schoolfort (voortijdige schooluitval VMBO aan het werk op de Stelling van Amsterdam)  in nauwe samenwerking met de Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling (DMO). Er kwamen in 2006/2007 leslokalen voor Nederlandse les en gereedschapsleer. Binnen het praktijkcentrum werd Herstelling een graag geziene conculega en betrouwbare partner, wel met een zeer opvallende eigen identiteit. Qua resultaten en continuïteit scoort Herstelling aanzienlijk beter dan vergelijkbare trajectpartners (werken met deelnemers met een grote afstand tot de arbeidsmarkt, trede werkladder DWI) in de private sector.

Herstelling landde uiteindelijk goed binnen DWI en heeft de projectstatus achter zich gelaten. Net als de formulierenbrigade is Herstelling een structurele re-integratieactiviteit binnen de DWI geworden. Er begint steeds meer nagedacht te worden over publieke re-integratie, ze maakt een heuse comeback, dat komt mijns inziens onder andere door de goede resultaten binnen de RVE Werk & Uitvoering van de DWI. Ook de politiek heeft er wel oren naar, zeker sinds de nieuwe wethouder  Freek Ossel er is.

Alle klantmanagers van de DWI en veel collega’s uit het netwerk hebben Herstelling op locatie bezocht en waren onder de indruk van de ambiance van de Stelling van Amsterdam, de kwaliteit en de bevlogenheid van het Herstellingpersoneel. Het is natuurlijk belangrijk om voldoende instroom van deelnemers te hebben. Dat is een kwestie van jezelf goed verkopen, herhaling doet beklijven en goede resultaten blijven boeken, mond en mondreclame bij de klantmanagers is de beste marketing. Als maatregel is in 2006 genomen om ook oudere deelnemers toe te laten. Nu werken er 22 ex-asielzoekers (pardonners) die bouwen aan een nieuwe toekomst. Ik ben er trots op dat er ook een succesvolle zij-instroom is gerealiseerd van deelnemers. Concrete voorbeelden in 2007 zijn Sodexo bij het Horecaproject en de voorschakeling van deelnemers voor het SSP bij Herstelling Forten. De in 2005 opgerichte Zeehoeve is uitgegroeid tot een volwaardig diagnosecentrum, niet meer weg te denken om de juiste trajectrichting voor een moeilijke doelgroep te bepalen.

In 2007 zijn we dus ook succesvol gestart met het project Schoolfort (preventie schooluitval VMBO) in opdracht van de Dienst Maatschappelijke ontwikkeling. (DMO). Het project moet nog een ontwikkeling doormaken maar heeft veel potentie en heeft zeker een sterk maatschappelijke functie binnen het Amsterdamse.

Eind 2007 werd op mijn initiatief besloten om de taken en verantwoordelijkheden van de stichting en de DWI als gemeentelijke dienst te scheiden met als gevolg dat er twee directeuren werden aangesteld per 1 mei 2008. Zelf merk ik dat ik nu toch moet kiezen voor een andere uitdaging anders zou ik mijn collega-directeur tekort doen en misschien ongewild voor de voeten gaan lopen. Het werk voor de stichting is zeker geen fulltime baan, een parttime opvolger is dus het advies. Ik hecht eraan te vermelden dat de samenwerking tussen Yoeri van der Lugt en mijzelf prima is verlopen dus laat daar geen over misverstand bestaan. Ik wens hem veel succes toe met deze mooie club mensen. Ik heb hem geadviseerd om zich volledig te focussen op Herstelling en de stelling van Amsterdam als werkterrein. Met de wind van gisteren kan niet worden gezeild maar met kracht en enthousiasme zal Yoeri voor Herstelling nieuwe perspectieven gaan ontwikkelen.

Ja, ik ben besmet met het Herstellingsvirus en heb een Herstellinghart ontwikkeld. Er is voor de komende 20 jaar nog volop werk op het mooie UNESCO werelderfgoedmonument, de stelling van Amsterdam. De Herstellingmethodiek biedt de deelnemers een nieuwe horizon. Herstelling is in het netwerk van sociale zekerheid, voor de politiek en media een krachtig beeldmerk geworden. De combinatie van werkproject voor een bewerkelijke doelgroep met die van het herstellen van cultureel erfgoed staat als een huis, koester en focus dus deze combi. Daarnaast is er een kanteling gaande van private re-integratie naar publieke re-integratie, dus grijp deze nieuwe kansen! Er is nog veel te doen in het Herstellingdomein en ik wens een ieder die hier een constructieve bijdrage aan levert veel succes toe.

Ik vertrek bij de stichting op 1 januari 2009.  Ik start als interim manager bij Adviesgroep Amsterdam (AGA)  bij de Amsterdamse bestuursdienst.

Edward Neering

Directeur Stichting Herstelling/Manager Werk & Uitvoering DWI tot juni 2008.