Afgelopen zaterdagavond was op NPO 2 een d0cumentaire te zien over Suzi Quatro. Nooit gedacht dat mijn heldin op de basgitaar in de eerste jaren van de middelbare school het zou schoppen tot een documentaire bijna 40 jaar later. Het brengt mij in gedachten terug naar die tijd. Elke morgen van Badhoevedorp op het stalen ros samen met mijn vriend Peter richting Amstelveen, weer of geen weer, een fietstocht van ongeveer 7 km. . Slechts bij sneeuw of een kapotte fiets nam je bus 142 van Centraal Nederland en stapte uit bij verzorgingstehuis Zonnestein tegenover zwembad de Poeloever en dan lopend naar school naar de Dr Schaepmanlaan achter de voormalige Annakerk.
Het was de tijd van de piratenzenders op de Noordzee. Veronica, radio Noordzee en Mi Amigo waren de meest beluisterde zenders in die jaren en ze dobberden vrolijk voor de Nederlandse kust. Ik had een kleine cassetterecorder met een microfoontje en zat dan voor een oude radio de zenders af te speuren om nummers te kunnen opnemen. “I’m the train” en “Fee electric band” van Albert Hammond, 48 crash en Devil gate drive van Suzi Quatro zijn nummers die mij scherp voor de geest staan. Oh Ja! Wounded knee van Redbone! We woonden aan de Eksterstraat 12 in Badhoevedorp en de wereld was toen nog klein.
Nooit geweten dat Suzi Quatro een Amerikaanse was uit Detroit terwijl ik destijds zwaar in de veronderstelling was dat ze uit Engeland kwam omdat haar nummers werden geproduceerd door het toenmalige bekende producers duo Chin en Chapman. Ook nooit geweten dat zij eigenlijk de eerste vrouw was met een eigen rockband vandaar dat zij het nu tot een documentaire heeft geschopt. En dan was het ook nog een vrouw helemaal in een leren pak met een hele grote basgitaar om haar nek. Met haar in mijn gedachten liet ik de stoutste dromen uitkomen. Het is eigenlijk doodzonde dat ik mijn schoolagenda’s niet heb bewaard. Zo’n uitpullende agenda met foto’s uit de Muziek Express en de Popfoto. Suzi was de eerste twee jaar zeer dominant aanwezig in deze pillen van data en veilig opgeborgen in een pukkel.
Van Suzi Quatro transformeerde ik naar James Brown Het moet 1974 of 1975 geweest zijn. Ik droeg broeken met wijde pijpen en de zeer modieuze Spaanse band. Ik was langzaam aan het omturnen naar een soulkicker terwijl mijn broers hele andere muzikale richtingen waren ingeslagen.
Die cassettebandjes ben ik ook allemaal kwijt. Ook jammer, maar wie heeft er in godsnaam nog een cassetterecorder? Een gouden tijd in het veilige Badhoevedorp onder de rook van Schiphol. Eigenlijk een onbezorgd leventje met o.a. glamrock als muzikaal behang.
Edward Neering
Suzi Quatro