Verhalen – Pagina 4 – Als het simpel is én het is goed, dan is het dubbel zo goed!

Joe Jackson op 26 februari 2016 in Carré Amsterdam

Komend voorjaar komt Joe Jackson naar Nederland als onderdeel van zijn Europese Fast Forward tour. Op vrijdag 26 februari staat hij in Carré. De voorverkoop voor het concert van Joe Jackson begint aanstaande vrijdag 27 november om 12.00 uur.

Vorige maand bracht de Gershwin van de popmuziek voor het eerst in zeven jaar een album uit met nieuw eigen werk. Het album, genaamd ‘Fast Forward’, is opgenomen in vier grote wereldsteden; New York, New Orleans, Amsterdam en Berlijn. In februari gaat de gelijknamige Europese tour van start in Ierland en eindigt anderhalve maand later in Berlijn. Het is een oeuvre brede show met een bijzonder voorprogramma. Jackson zal namelijk zelf het voorprogramma verzorgen solo achter zijn piano. Na deze korte solo set sluit de rest van de band aan met o.a. zijn trouwe bassist Graham Maby, gitarist Teddy Kumpel en drummer Doug Yowell.

In zijn al ruim 35 jaar lange carrière heeft Joe Jackson bewezen dat zijn muzikaliteit heel ver reikt. De Britse zanger staat erom bekend te experimenteren met jazz, blues, pop, klassieke en elektronische muziek. Hij is in Nederland vooral bekend geworden met de albums ‘Night and Day’ en ‘Body And Soul’. De hit singels ‘Is She Really Going Out With Him’, Real Men, Happy Ending en ‘Be My Number Two’ staan al meer dan vijftien jaar hoog genoteerd in de NPO Radio 2 Top2000.

Joe Jackson – The Fast Forward Tour

21 februari 2016 | De Oosterpoort – Groningen | Aanvang: 20:30uur | Entree: €39,50 (excl. servicekosten)
www.de-oosterpoort.nl

25 februari 2016 | De Vereeniging – Nijmegen | Aanvang: 20:00uur | Entree: €50,- (excl. servicekosten)
www.stadsschouwburgendevereeniging.nl en www.doornroosje.nl

26 februari 2016 | Carré – Amsterdam | Aanvang: 20.00uur | Entree v.a. €45,00 (excl. servicekosten)
www.carre.nl
Meer info over dit concert vind je op: www.mojo.nl/joejackson. Kaartverkoop start vrijdag 27 november om 12:00uur via de zalen en www.ticketmaster.nl en 0900 – 300 1250 (60 cpm).

De Val

“Geweldig wat jullie gisteren gedaan hebben” ik bedankte Stef van de reddingsbrigade in Hargen aan Zee die mijn ebike de dag hiervoor hadden meegenomen van de plek des onheils uit het duinengebied bij Bergen aan Zee. Hij stond keurig in de loods van de brigade en zelfs was door de mannen de ketting er weer op gelegd. Verbazingwekkend was om te voelen dat de ebike gewoon weer zijn elektrische power leverde. Alleen de bel en de computerdisplay op de fiets waren naar de ratsmodee. Ik was meegenomen door het witte kruis, blijkt connexxion te zijn!, naar het ziekenhuis in Alkmaar.

De laatste week vakantie in augustus 2015 dus wat dagjes her en der naar toe. Wil sowieso de nieuwe Hondsbossche Zeewering zien tussen Camperduin en Petten. De betonnen dijk schijnt omgetoverd te zijn tot een heuse duinenrij of iets wat daar op moet lijken. Tegen de wind in power 3 van de Ebike naar Egmond aan de Hoef. Uiteindelijk bij eeterij “Het Woud”de duinen in naar Bergen een Zee. De Schotse Hooglanders staren mij tevreden aan en zagen dat het goed was. Na de boerenomelet in een strandtent bij Bergen aan Zee richting Camperduin door de Noord Hollandse Waterleidingduinen. Ik heb er flink de vaart in met de elektrische fiets van Tineke, ik schat een kilometer of 25……. Bam!, Kadang!, gekletter…. “Er ist gestürtzT” Wat er gebeurde weet ik niet precies maar ik sloeg schuin over de kop en kwam plat op mijn gezicht op de fietspadklinkers terecht. Hoe vaak heb ik de laatste tijd ouderen van de straat geplukt en hoofdschuddend gezegd dat ze op hun normale fiets moeten blijven rijden….. . “Sie brauchen einem Artz!” zei een van de vijf Duitsers die zich inmiddels over mij hadden ontfermt. “Do ist der Bahnhof!”kwam er ineens in mijn hoofd op maar ik sprak deze oude verzetsdaad van Gé Temming niet uit. Zwaar bebloed werd ik door twee van onze oosterburen opgetild. “Können sie noch laufen”? Voorzichtig zette ik de ene voet voor de andere. “Wir gehen die Hilfe anrufen!”. 112 brabbelde ik, maar dan in opperbest Duits, eins, eins zwei!. Tien minuten later had ik 112 zelf aan de lijn. Waar bleef de hulp? Ja, ze zijn u aan het zoeken maar u bent onvindbaar, de reddingsbrigade van Hargen zoekt al 10 minuten naar u. Inmiddels was ik weer helemaal bij de les dus ik kon goed duiden waar ik was. “Tussen Hargen aan Zee en Bergen aan Zee, nog steeds in de Waterleidingduinen, net het bos uit, de heuvel af!” Even later arriveerde de hulp.

Een half uur later zat ik bij de EHBO in het ziekenhuis (MCA) van Alkmaar. “Hoe heet u?, Wat voor dag is het vandaag? Wat is uw geboortedatum? Bent u weg geweest? Plotsklaps zit ik in een aflevering van Medisch Centrum West op een Alkmaarse afdeling. Ik lig tussen gordijntjes van de eerste hulp en regelmatig wordt er een patient door de ambulance gebracht, sommige kermend van de pijn. Na een hechting boven mijn oog wordt toch besloten om een MRIscan van mijn hoofd te laten maken. “Doen we uit preventie bij alle 40plussers die een flinke klap op of met hun hoofd hebben ondergaan”. Ik dacht even aan Edith Schippers, had ik hier de sleutel van de oplopende kosten in de zorg? Er komt een neuroloog een aantal oefeningen met mij doen, ik doe uiteraard braaf mee en kan alles wat mij opgedragen wordt. Inmiddels is de uitslag van de MRI-scan er. “We kunnen niets vinden wat eventueel op een bloeding wijst, we zien ook geen breuk, als u zich goed voelt dan kunt u weer naar huis!”. Dat werd tijd, ik zat al drie uur in deze aflevering van ER. Bij de deur draaide de neuroloog zich om en sprak lachend.. “en oh ja, zelden zulke briljante hersenen onder de scan gehad!”. Hij had er duidelijk lol in, terwijl ik uiteraard de kern van waarheid in deze opmerking zag!

25 jaar op Duin en Kruidberg

Tineke en ik zijn 25 jaar samen en daar moet natuurlijk even bij stilgestaan worden. Nee niet 25 jaar getrouwd maar we kennen elkaar 25 jaar. Hoewel, de definitie van “kennen” is ineens vloeibaar. Het was 26 november 1989 (Opening expositie Hans Muller met Hugo Metsers en Pleuni Touw in Kunst 2001) toen een wilde avond op de Uiverstraat eindigde in een kus boven het schaakbord en een “one night stand”. Op 31 juli 1990 ontmoetten wij elkaar op de fiets in de Havikstraat in 02968 “Eduard, Eduard….. Eduuuuuuard! Riep zij van verre!” en op 3 augustus 1990 voerde ik mijn definitieve attack uit waaraan niet meer te ontkomen was op deze bloedhete zomerdag. Op 1 april 1991 woonden we samen op de Anjersingel in Badhoevedorp en op 13 oktober 1991 werd Abel geboren. Doorpakken heet dat doorgaans in het liefdesjargon. Dus op 1 april 2016 wonen we dus 25 jaar samen en dat zou mogelijk aanleiding kunnen zijn voor een groot feest. Maar nu dus dat “25 jaar elkaar kennen”. Hoe dan ook wel reden om dit met zijn tweeën te vieren. Wij dus naar Hotel Duin en Kruidberg om een keer “op niveau” te overnachten. Kamer 105, de kamer waar Louis van Gaal sliep als coach van het later bronzen WK team 2014 in de voorbereiding naar het WK Voetbal in Brazilie. Geweldig mooie locatie en heerlijk gegeten bij “De vrienden van Jacob”. De enige smet waren de wespen omdat we, gezien het zwoele zomerweer, op het terras van dit mooie hotel konden eten. De kruidnagels op tafel werkten niet tegen de wespen. Ik adviseer het hotel gewoon een wespenvanger van Blokker te kopen, die doen het uitstekend in onze tuin, maar dit terzijde. Leuk en verrassend om bij aankomst een heerlijke fles wijn op onze hotelkamer te mogen verwelkomen van Luc en Josje, de dochter van Tineke. Het hotel was overigens in de veronderstelling dat we 25 jaar getrouwd waren en werden als zodanig ook ontvangen met alle egards die daar bij horen, wat die dan ook mogen zijn. Gefietst van de duinen van Egmond aan Zee, Castricum tot die van Wijk aan Zee, even doorbijten door het Hoogovensgebied (Tata), maar via het Pontje via IJmuiden, Driehus, langs de statige begraafplaats Westerveld de mooie weg naar Duin en Kruidberg. Topweer, toplocatie, tophotel, topeten kortom Inge de Bruyn zou in haar medaillejaren hebben gezegd “toppiejoppie!”.

De Benjamin

Jongste van 14 kinderen

Het was een doorsnee zomerdag in juli. De Volkskrant kopt met een overleg tussen de Russische president Chroetsjov en die van de Verenigde Staten, Eisenhouwer. Moskou waarschuwt Turkije “Val Irak niet aan”! Een expeditie naar het Sterrengebergte in Nieuw Guinea en de ratrace om een raket naar de maan te sturen vullen de rest van de VK- pagina van die dag. Eigenlijk de globale turbulentie van alle dag. Het is 26 juli 1958 en om acht uur s’avonds slaakt mijn moeder haar laatste barenswee en perst mij ter wereld. De oude Dr Sabel heeft een actieve rol bij deze soepel verlopende bevalling. Na mijn geboorte valt direct mijn witte haar op. Nee men sprak niet nog niet van de witte keniaan, maar dokter Sabel bezigde de term wittekop, de framing was snel geboren. Wittekop kwam later terug in de vlaamse serie “De heren van Zichem”in de jaren zeventig.

Als veertiende kind van mijn vader en tiende van mijn moeder moest ik mij gaan begeven in de Wereld die Neering heette aan de Eksterstraat in Badhoevedorp. Ik ga doorgaans door het leven als dertiende kind maar er was tussendoor ergens ook een zusje van mj geboren met de naam Els. Of zij direct doodgeboren was of toch nog kort geleefd heeft is niet bekend. Wel weet ik dat er nooit over werd gesproken. Inderdaad een katholiek gezin onder de rook van de kerk aan de Pa Verkuyllaan met de naam HH Engelbewaarders. Hoe dan ook nummer 14 (denk aan Johan Cruyff) klinkt beter dan 13, dus dat houden we er in. Er gaan zelfs verhalen over een mogelijk 15^e kind maar dat is nooit bevestigd.

Maar natuurlijk was ik ook de Benjamin van de familie met een hoog knuffelgehalte, maar ja als later in je jeugd al die aandacht verdampt dat word je een jankerd, en dat is, naar verluidt, ook, helaas, het geval geweest. Alle clichés rondom grote gezinnen zijn ook op de Neeringen van toepassing. We woonden in Badhoevedorp in giga huizen aan de Eksterstraat en Nachtegaalstraat, maar wel met éénsteensmuren. (veel vochtproblemen dus) Alle buren waren grote gezinnen van katholiek tot heiden. In de wereld van de jaren zestig en zeventig waren grote gezinnen dus heel normaal. Familieruzies waren er nu en dan natuurlijk ook, maar toch een zeldzaamheid. Eigenlijk een vredig bestaan met veel reuring om je heen. Belangrijk dat je je kon profileren binnen het gezin anders kreeg je geen aandacht vandaar de harde stemmen en het extroverte gedrag binnen de familie. Wij hebben geen Freud nodig om tot verklaringen te komen J .

Inmiddels is er weer een neeringreunie achter de rug in 2013. Rond 100 familieleden voortgekomen uit mijn vader en moeder. Erg gezellig en een mooie ploeg bij elkaar. Misschien hadden we toch een paar kinderen extra moeten nemen!

Mijn Tour de France

door: Edward Neering

Het komt allemaal weer voorbij. Jeroen Wielaart met zijn bierviltjes waarop het idee van de tourstart in Utrecht werd geschetst een aantal jaren geleden, de ploegenpresentatie, de tour zonder Mart Smeets, of toch weer niet (1989) enz. De opgehemelde kansen voor Tom DuMoulin terwijl Tony Martin, Rowen Dennis of Fabio Cancellara de proloog gaat winnen enz. Het wordt daar dit weekend zo druk en warm dat geen haar op mijn hoofd erover denkt een bezoek aan 030 te brengen. Nu komt mijn schoonmoeder deze week dus zou het even een mooie escape zijn. Ik verkies klikkende breinaalden boven een bonello in de kokende domstad. Eigenlijk word ik er een beetje moe van en hoop dat het snel weer zondag is en de karavaan gewoon op weg gaat richting Frankrijk via Rotterdam en Zeeland.

En dan zie ik weer Joop, onze Joop, de winnaar van de grote ronde van Frankrijk in 1980. De enige ronde die ik helaas vanuit de krant moest volgen wegens een fietsvakantie naar Frankrijk. Waar Zoetemelk klom met het peleton naar l”Alpe de Huez en La Plagne, klommen wij naar de top van de Ballon D’Alssache in de Vogezen. Voor ons een reus maar voor de tourrenners een puist, aldus Peter Winnen ooit verklaarde tegenover Jean Nelissen. Joop Zoetemelk, ooit winnaar van de Ronde van Badhoevedorp in 1968, waar mijn vader déén van de EHBO mannen was en ik, als tienjarige jongen, onder de indruk was van zijn oranje/bruinkleurige EHBO band rond zijn arm. Waar malle Hans, de Badhoevedorpse “dorpsgek” met een bos bloemen over de finish kwam nadat het hele amateurpeleton de streep was gepasseerd. Hans stond wel op de voorpagina de week daarop van de Badhoeve/Slotense Courant de winnaar van de ronde niet!

En de tijd schrijdt voort, als de Tour dit jaar eindigt op 26 juli in Parijs word ik 57 jaar en Mick Jagger 72 jaar. Dat is natuurlijk geen toeval dat Jagger en ik op dezelfde dag jarig zijn, maar dat terzijde 🙂 . De tour gaat natuurlijk ook weer een Nederlandse winnaar kennen, ik voorspel binnen 10 jaar. Dat brengt mij terug naar de eerste winnaar Jan Janssen in 1968. Drie weken geleden zat ik met de directeur van BP om tafel bij de Omgevingsdienst in Zaandam, mijn huidige opdracht als interim manager. Hoe we er op kwamen weet ik niet meer maar we hadden het even over deze tour uit 1968. Jan Janssen won met acht seconden van de belg Herman van Springel. Mijn vader en ik waren zo opgetogen dat ik hem uitdaagde voor een sprint op de Schipholweg in Badhoevedorp. Ik herinner mij zelf dat er BP op mijn net verworven T-shirt stond net zoals op het wielershirt van Louis Ocana. Ik schetste de directeur van BP mijn shirt en vertelde dat er een heuse tijger op mijn shirt stond. “Even voor de goede orde” zei hij, maar je hebt het voor Esso “met een tijger in je tank”. Het was even stil aan tafel, de concurrent was onverwachts binnengekomen.

En de sprint? Mijn vader was natuurlijk een echte vader en liet mij winnen, de streep lag op de hoek Sloterweg/Schipholweg waar nog steeds een BP station is gevestigd in mijn geboortedorp.

DRS P in jongerencentrum SmoeS

Drs. P. is dood,

40 jaar geleden trad drs. P. op in het jongerencentrum ‘SmoeS’. Het jongerencentrum waar ik destijds coördinator was als vrijwilliger. Een half uur voor hij kwam, werd de oude piano gestemd. De pianostemmer ter plekke krijgen was een hele klus. 40 telefoonnummers moesten gebeld worden in de gouden gids, maar uiteindelijk was er één die bereid was om op het begin van de zaterdagavond te komen stemmen in Amsterdam Sloten voor 60 gulden. Drs P kostte 450 gulden dus voor 510 gulden was er een duur programma die avond. De entree was 3 gulden en 50 cent. Het bezoekersaantal was rond de 100 jongeren dus wederom moest de baromzet de doorslag geven.

Drs. P. kwam, zette zich achter de piano, zette de muziek klaar en de brand in zijn sigaar, handen gereed boven de toetsen. Het vele publiek muisstil luisterend. Zijn eerste woorden: ‘het enige wat mij nog kan overkomen om geen voorstelling te geven, is dat het licht mij nu uit de ogen valt’.

Dat was niet het geval en een grootse muzikale literaire performance was ons deel.

Hoogtepunt van die avond was dat “malle Frans” er heel vaak door heen tetterde. Frans was onze dorpsgek die regelmatig in SmoeS kwam en aparte postitie had verworven tussen de jongeren. Grootste probleem voor Frans was dat hij altijd op zoek was naar een vriendin, maar die nooit kreeg. Wel was het heimelijk verliefd op Emily uit SmoeS en dat stak hij niet onder stoelen of banken. Nadat hij voor de zoveelste keer door een nummer van Drs P had gekierd onderbrak de Amsterdamse taalvirtuoos even kort zijn optreden en richtte het woord tot Frans. “Jongenman, als u zo doorgaat zult u nooit een vriendin krijgen!!!” Frans was sprakeloos en ontroostbaar die avond.

95 jaar, drs. P. zijn dodenrit bracht hem veel verder dan Omsk.

Hoezee

Edward Neeirng/Henk Bruning

De Ultraloop van Mark in Zuid Afrika

Foto boven: Mark in actie tijdens deze Zuidafrikaanse Ultraloop

Onderstaand verslag is geschreven door Mark Slaman

Comrades 2014: niet uitgelopen, maar mijn mooiste loop ooit.

Wat een dag, wat een event, wat een week. Vol met gevoelens van kameraadschap, gastvrijheid, verdriet, geluk, bewondering en teleurstelling. In 38 jaar nog nooit voortijdig gestopt bij een duursportavontuur*. De Comrades 2014 was de eerste keer. En niet omdat ik een slechte dag had.

Ik heb 74 kilometer van de 89 Comrades kilometers gelopen. Het ging lang goed. Zo goed dat ik vanaf de helft dacht dat ik de finish zou halen. Op 60 kilometer was ik heel zeker. Nog maar 27 kilometer afdaling en slechts twee omhoog. Nog 4,5 uur over. Maar al 4 kilometer later begon de twijfel, die een paar kilometer zou duren. De laatste 5 liep ik in de wetenschap dat ik de finish niet zou bereiken.

Wat overheerst is dat het niet nodig was. Overmoed heeft me de das om gedaan. Het is zeker niet de eerste keer dat ik er te makkelijk over dacht , dat optimisme een slechte eigenschap bleek te zijn, maar nog nooit was de prijs zo hoog.

Mark een week voor de loop: Optimisme siert hem!

Wie op veilig speelt, zoals ik vaak deed, haalt altijd zijn doelen. Aan zo iets groots als de Comrades was ik nog nooit begonnen. De Comrades is niet de langste ultraloop ter wereld, niet de zwaarste, maar wel de allergrootste qua deelnemers en beleving. Een ontstaansgeschiedenis in de Eerste Wereldoorlog, de roerige apartheidsjaren overleefd, een symbool voor verbroedering en doorzetten, een nationaal sportmonument ook omdat tijdens de jaren van isolatie het een TV kijkcijferkanon was. Een parcours met historie, traditie, met landmarks, met prachtige verhalen. De vergelijking met de Elfstedentocht is veel gemaakt, is krom, maar het komt in de buurt .

Ik ben geen ultraloper. Ik heb de Zestig Texel gehaald. Daarvoor slechts 4 marathons, allemaal met moeite gelopen. Dus 89 kilometer in de heuvels is voor mij veel. Met een drukke baan, een jong gezin en 53 jaren op de teller een heel groot en onzeker avontuur. Door het schrijven van mijn boek “Stilstaan bij hardlopen” en door het succesvol lopen van Texel heb ik veel geleerd en durfde ik het avontuur aan.

Foto boven: De start in de nacht in Durban

Naast overmoed heeft eigenwijsheid mij ook wel een beetje genekt. Maar ja, het zit in de aard van het beestje en het heeft me ook veel gebracht. Ik vind graag het wiel uit. Ik zoek liever de weg op een mooie kaart dan dat ik dat het google maps laat doen. De Google-uitkomst is beter, maar het neemt het plezier van puzzelen, trial and error weg.

Mijn training was vast niet ideaal. Ik heb gedaan wat ik dacht wat genoeg was, wat paste in mijn leven en dat van Marthe. De training moest ook leuk blijven. Krachttraining vind ik niet leuk, traplopen ook niet. Het is me vaak geadviseerd, ook door Comradeslopers. Ik heb het me vaak voorgenomen. Had ik het maar gedaan. Ik heb wel 40 weken constant getraind. Gemiddeld 5 keer 54 kilometer per week. Wel de heuvels opgezocht, in Nice en Limburg getraind, in de Kennemer Duinen op het Kopje van Bloemendaal en viaducten over de Amstel. Ik heb 3 marathons gelopen, Rotterdam, Apeldoorn en de Kustmarathon. De training ging goed, tot de laatste maand en de laatste lange 50 kilometer trailrun. Ik voelde me tijdens de laatste maand moe, waarschijnlijk ook door drukte op het werk en tijd- en slaaptekort.

Ik had nog meer zorgen. Zou ik zoals vaker op lange afstand misselijk worden of diarree krijgen. Diarree had ik op zaterdag, maar de firma Norit leverde dienst tot maandag. Zaterdagavond nog een maagpijn die ik zelden had. Mijn heupen. Al jaren last van; als ik lang zit of loop. Tot slot te weinig of te veel drinken en omgaan met de warmte.

Het mentaal voorbereiden op de loop stond wat onder druk door waar ik verbleef. Eerst bij neef Jan, wiens rollercoaster na het plotselinge overlijden van zijn vrouw 3 maanden geleden nog lang niet gestopt was. En de dag voor de race bij Sally en Charlie, die me de prachtige Midlands in een middag en avond lieten zien. Ze brachten me ook naar de start en waren geweldige steun.Ik was er noch te vroeg, noch te laat, kom me goed concentreren. Kippenvel bij het volkslied, Shoshozoloza, Vangelis en de kraaiende haan.

Rustig starten lukte prima. Wandelen als het wat steiler werd. Ik wilde vooral de klimmen in de eerste 22 kilometer niet forceren. De benen voelden goed, nergens een pijntje. Geen last van mijn heupen en ook mijn maag bleef rustig.

Voldoende ruimte op de weg en langs de route behoorlijk wat volk. Alle kleding die wordt uitgetrokken en weggegooid vindt snel een bestemming. Sommigen lopen met grote volle zakken rond. Ik loop met een petje met lampjes in de klep. Helemaal niet nodig, want er is voldoende straatlicht. Ik maak wel een kereltje van 5 gelukkig. Zijn ogen branden als het petje met de lampjes aan in de schoot geworpen krijgt. Beetje bij beetje gooi ik mijn reservemateriaal (petjes, sporttape, shirt met lange mouwen) overboord. De glimlach van de vanger weerspiegelt in mijn hoofd.

De sfeer langs en op de weg houdt het midden tussen rust en enthousiasme. Weinig gejoel, veel rustige, welgemeende aanmoedigingen, ook van andere lopers. Het lekkerst loop ik een bus, waar meer gezongen wordt in een ritmische tweezang.

Als ik het bord met nog 50 kilometer passeer ben ik verrast door mijn eigen reactie. Piece of cake. Heb ik eerder gedaan en toen voelde ik me bij de start slechter dan nu. Het gaat goed komen. En hetzelfde denk ik als ik nog een marathon moet. Heb ik 5 keer in training gedaan. Mogelijk laat ik me daardoor toch te veel meeslepen. Ik haal op klimmen en vooral afdalingen veel mensen in.

Rond 45 kilometer komt de lange klim Inchanga. Ook die gaat me goed af. De zon blijft achter een dun wolkendek en warm heb ik het niet. Na de klim begint de zon wel vol te schiijnen. Op advies van Hans Koeleman hou ik mijn hoofd letterlijk koel en stop ik bonken ijs in mijn pet. Ik hoor iemand zeggen dat het vanaf 30 kilometer nog maar 2 kilometer omhoog is en de rest heuvel af. Omhoog loop ik met een bus mee, als er een in de buurt is. Naar beneden ga ik sneller, ook omdat bussen meer tijd kwijt zijn bij verzorgingsposten.

Ultraloop: lopend de helling op

Wat valt het allemaal mee. Ik begin al te denken aan de finish en dat ik met nog 17 kilometer te gaan aan Jan kan doorgeven dat hij thuis kan bellen dat ik het ga halen. Een paar kilometers later maak ik mijn veters vast. De kramp schiet in een heupspier. Hey, waar komt dat vandaan? Mijn Waterloo is Fields Hill. De helling is steil. Ik probeer soms te lopen , maar krijg vanzelf weer vaart. En telkens als ik start doen mijn quadriceps meer pijn. Als ik in Pinetown aankom doen ze heel erg pijn en kan ik mijn bovenbenen niet meer buigen. Rennen zit er niet meer in. En wandelen gaat niet snel genoeg. Hoe ik ook reken, ik kom minimaal een kwartier en waarschijnlijk een half uur tekort.

Ik ben nog een kilometer van Cowies Hill, waar Jan en Greg, zoon van mijn nicht staan. Ik moet hen vertellen dat ik het niet ga halen. Emotie overmant me. De gedroomde finish in het stadion zit er niet in. Een halve kilometer loop ik met de tranen in mijn ogen. Ik wandel en met mij velen. Veel mensen roepen me “well done Mark”and “come on”toe. Ze weten niet dat ik het opgegeven heb. Jan kan ik niet vinden. Ik ga Cowies Hill over en zoek daarna na een goede plek om uit te stappen. Dat is precies op 15 kilometer, waar ik naar de andere kant van de snelweg kan; waar Jan me op kan halen. Met een droef gemoed kijk ik nog een keer naar de lopers die wel doorlopen, die nog een beetje vaart uit de benen persen.

Ook telefonisch kost het moeite Jan te bereiken. Als ik in het gras wacht word ik aangesproken door een stel dat vraagt of ik OK ben. Ze kennen de straat niet waar Jan woont, maar gaan me brengen. Eerst naar de supermarkt voor drank en chips. Uiteindelijk bereik ik Jan en haalt hij me bij Superspar op.

In zijn Jacuzzi met een biertje zie ik de finish. Herken veel mensen die ik onderweg zag. Velen van hen zou je geen stuiver voor de goede afloop gegeven hebben, maar ze zijn er. Ouder dan ik, zwaarder, ongetrainder, meer kapot dan ik was, maar zij zijn er wel!

Het is alsof het honderden kilometers verder plaatsvindt, maar ik ben heel dichtbij. Ik was heel dichtbij. Ik had een hele goede dag maar was te gretig en had te weinig respect voor de downhill. De “had –ik- maars” gonzen nog lang door mijn hoofd. Had ik maar bij een bus gebleven, meer gewandeld down hill, krachtraining gedaan.

Ik kan niet anders bekennen dat ik niet sterk, niet slim genoeg, niet ervaren genoeg was om de Comrades aan te kunnen. Zuid-Afrikanen vonden me niet vet genoeg, om maar te relativeren wat er voor nodig is om de Comrades te lopen. Allemaal waar, al was ik voor mijn gevoel heel erg dichtbij.

De Comrades was de eerste loop die ik niet uitliep en toch de allermooiste loop ooit. Nergens zoveel moedige lopers, zoveel sportbeleving, doorzettingsvermogen, diversiteit, behulpzame medelopers en supporters en een magische sfeer, van start tot finish; van de week voor de start tot weken er na.

*) de driedaagse Churer Erlebnislauf in 2007 liep ik deels, maar dat was vooraf ook de bedoeling.

het boek “stilstaan bij Hardlopen” van Mark Slaman is oa te verkrijgen bij Scheltema op het Koningsplein.

Het verraad van Parijs

Het is zaterdag 1 maart en de Thalys is zojuist vertrokken van spoor 13a Amsterdam CS. Morgen de halve marathon van Parijs bij het Bois de Vincences. Bij de grens ga ik volledig uit de lucht. Mijn Ipone is geblokkeerd buiten Nederland. Roamingblokkade akkoord maar een totale blokkade door je werkgever is een beetje overdreven, soit!. Voor het eerst dat ik met de Thalys naar Parijs ga zonder vertraging dus in iets meer dan 3 uur sta ik op Gare de Nord. Mijn hotel is om de hoek in een duidelijk pakistaans/indiaas getinte straat. Na mijn bagage gedropt te hebben als een speer naar de nummerafhaalplaats bij de start met twee metro’s. Alleen een startnummer bij afgifte van een medische verklaring die gelukkig in mijn bezit is en vervolgens naar de stand van Artsen zonder Grenzen. Blijken Paul en ik op de tweede plaats geëindigd te zijn van de donatiewervers met onze €1800,= euri . Op de foto met AZG om deze zilveren plak te vieren en even bellen met de telefoon van de standhouder om mijn loopmaten te kunnen ontmoeten. Gelukt, ergens bij het centre de Pompidou. De volgende dag is het zover. Prachtig weer en na een slechte nacht heb ik er toch veel vertrouwen in om vandaag een tijd te gaan lopen onder de twee uur met broer Paul als haas. Paul, trouw als een bloedbroeder, zal mij nooit laten vallen en zal mij als een blindengeleide hond bij de finish afzetten. Parijs zal juichen en jubelen en mij op de schouders nemen. Bij die gedachte verschijnt er een speelse glimlach op mijn gezicht.

Foto ooven: De laatste kilometer

De start gaat niet goed. Direct slachtoffer van gedreutel van anderen en we komen direct in een lopersfile. De eerste twee kilometer gaan boven de zes minuten per kilometer dus we zitten direct al een minuut boven het schema. Paul besluit te gaan sleuren en ik voel dan al dat ik te snel ga. De andere tandem is Kees Klaver met als haas Kees Schelling. Direct besloten om mij niet te laten opjagen en deze tandem te laten voor wat deze is en onze eigen race te lopen.

Foto boven: vlnr: Paul Neering, Kees Klaver, Kees Schelling, Edward Neering en Harry vd Wal.

Na 5 kilometer krijg ik de drinkbus die Paul draagt. Mijn broer heeft bijna alles al opgedronken er zit niets meer in en ik smijt het plastic gevaarte in de kant en bij de volgende drinkpost loopt mijn haas gewoon door. Als kopman moet ik helaas ingrijpen en stuur Paul terug om drinken te halen. Tegen de stroom in doet Paul keurig wat de baas van hem vraagt J ! Na 10 km liggen we op schema maar ik heb wel veel moeten geven. Langs de kant staat een post van Artsen zonder Grenzen. Ze herkennen mijn shirt en luid en duidelijk is te horen “Allez les medicins!!” Een stukje verderop komt er ineens een helling op weg naar de binnenstad van Parijs. Dodelijk als je toch al niet meer goed in je vel zit, maar goed we lopen door en we raken iets achter op het schema. Paul houdt de moed er in en schreeuwt “We liggen nog steeds op koers!” Kilometer 12 is zojuist gepasseerd. Weer een helling richting la place de la Bastille, nee he!. Langzaam vloeien de krachten uit de witte keniaan dus ik besluit op mijn tempo op de automatische piloot te gooien. Doelstelling is nu om iedere kilometer rond de zes minuten te lopen. Met een goede haas moet dit geen probleem zijn. Ik reken uit dat ik dan rond de twee uur en 1 minuut uitkom. Volgens Paul zitten we op een schema van de twee uur en 2 minuten. Bij kilometer 15 komt het er ineens een verrassende wending in de houding van mijn haasbroer. “Die twee uur halen we toch niet meer maar ik wil wel onder de twee uur lopen, ik ga!!”…………….Weg haas, weg solidariteit, weg broer, weg familieband, weg gangmaker, weg aanmoediger, weg makker…. Hallo eenzaamheid!

Daar loop ik dan uitgeput in de buitenwijken van Parijs. Niet geheel ongevaarlijk die Banlieue. Bij de drinkpost stop ik even om goed te drinken even verderop doe ik nog een plasstop. Ik sleep mij door de straten van de lichtstad richting finish en de benen zijn zwaar als lood, mijn klokje geeft een kilometertijd aan van rond de 7 minuten. Ik finish in twee uur en vier minuten en nog wat. Dat nog wat is bijna een minuut. Na de finish staat de broer van verraad te wachten en zegt “Toch nog binnen de twee uur!”

Zwartwitfoto: Na de halve marathon van Amsterdam in 1989. La Histoire se repete!

Het nummer “Voor een Joet zit je Goed” De showmaker waarmee we 1800 euro voor AZG hebben opgehaald. De CD is uitverkocht >> wel op bovenstaande MP3 te beluisteren.

Those where the days!

Kunstwerk: Dennis Michielsen

In de jaren tachtig werkte ik als bijstandsmaatschappelijk werker achter het loket van de sociale dienst in 020. Ook toen was het volop crisis en de wachtkamers van de gemeentelijke sociale dienst (GSD) puilden uit. Het Parool maakte melding van het dealen met drugs in de grote wachtkamer in het hoofdkantoor aan de Vlaardingenlaan in Amsterdam Nieuw West. Fabiola stond steevast als levend kunstwerk voor de deur en pooiers reden in grote Amerikaanse bakken de kleine parkeerplaats op en losten hun werknemers om hun basisinkomen op te halen waarvan ze het grootste deel weer moesten inleveren bij diezelfde souteneur. Een wachttijd van drie uur was geen uitzondering, agressie vierde hoogtij.

Bij de afdeling comptabiliteit (De rekenafdeling van de GSD) werd in 1981 de computer geïntroduceerd. Per etage waren er drie computers waar zo’n 70 mensen werkten. De medewerkers stonden in de rij voor de computer om het OP-systeem “te raadplegen” en eventueel een printje te maken. Ook hier was vaak een wachttijd van > 10 minuten. Ik werkte in 1982 op de hoek Herengracht/Hoek Vijzelstraat waar nu Hotel “The Golden Crown”is gevestigd, recht tegenover de burgemeesterwoning van van der Laan. Als afdeling hadden we een open telefoonlijn met de Vlaardingenlaan. Een vaste telefoonlijn die in de ochtend werd gebeld en de hele ochtend open bleef, deed je dat niet dan was er geen doorkomen meer aan en bleef je van communicatie verstoken voor noodzakelijke ruggespraak tijdens het spreekuur.

Als medewerkers rookten we gewoon in de spreekkamers. Ikzelf rookte een pakje sigaretten (Camel Filter) per dag. Hoertjes, junkies, daklozen, gedetineerden, pooiers en vandewapseknapsen waren een dagelijkse groep klanten die in je spreekkamer voorbij trok. Aandacht voor agressie was er nog niet maar het overkwam je wel regelmatig. Op de afdeling stond de radio aan of er zat een draaiend cassettebandje in met de nieuwste LP van The Au Pairs. En oh ja de zoveelste reorganisatie stond weer voor de deur binnen gemeenteland 020.

Handhaving deed je gewoon zelf. Je ging alleen op huisbezoek bij sociale kwesties maar bij vermoeden van fraude (samenwonen, tandenborstels, woont hij er wel? enz ) trok je er met een collega op uit op de zwarte robuuste dienstfiets. Ik heb soms gerend voor mijn leven over de grachten! Valse romantiek, dat wel. Maar toch…………

Those where the days!

Lissabon, prachtige stad!

Afgelopen week met mijn zoon naar Lissabon geweest. Prachtige stad, lekker weer, veel gedaan. Aanrader voor allen die van steden houden. Gelogeerd in hotel SanaRemo, prima hotel, alleen het ontbijt kan beter.

Directe aanleiding was de wedstrijd van Benfica tegen AZ. Dat ze zouden verliezen was natuurlijk geen verrassing, hoe dan ook een geweldig leuke ervaring en sfeer om toch een grote wedstrijd met 500 AZ’ers mee te maken.

Naast Lissabon ook een dagje buiten de stad geweest naar de burchten/kastelen rond Sintra, Een stuk kouder daar, maar dat terzijde. Moorse kastelen en een prachtige burcht. Zware wandeltocht er naar toe maar zeker de moeite waard!

En natuurlijk lekker gegeten in het oude Chiado. Hier zitten we in het door de ANWB gids aangerade restuarantje Bota Alte (De oude laars) Heerlijk gegeten daar, enig minpuntje was dat het zo populair is dat mensen aan het wachten zijn voor een tafeltje. Je krijgt toch het gevoel dat je moet opschieten. Wel een aanrader. adres: Rua da Atalaia 122.