Deze blog is overgenomen van Stefan, een blog geschreven op de site “De publieke zaak!”
Tot een jaar geleden trok ik iedere week baantjes in het Marnixbad, maar mede vanwege de beperkte openingstijden van dit bad heb ik het afgelopen jaar wat andere zwembaden uitgeprobeerd. Tijdens deze zwerftocht langs de Amsterdamse chloorbakken stuitte ik op een interessant fenomeen: zwembadlijnen. Voor wie nog nooit in een zwembad is geweest (en de afgelopen weken geen TV heeft gekeken), de verschillende banen in een zwembad worden van elkaar gescheiden door middel van rubberen lijnen. Het Marnixbad heeft ze, maar in de meeste andere baden waar ik ben geweest ontbreken de baanlijnen. Geen lijnen, gaat dat werken? Zwemmen mensen dan nog steeds netjes in een rijtje? Sterker, leidt het ontbreken van de rubberen kaders tot een betere doorstroming? Is het lijnloze zwembad de ultieme metafoor voor de platte netwerksamenleving waar zwemmers al co-creërend oude structuren achter zich laten? De praktijk valt tegen. In mijn ervaring leidt het ontbreken van lijnen tot meer tegen opstoppingen en andere irritaties. De conclusie is simpel: zwemmers hebben lijnen nodig.
Wel of geen lijnen? Dat is mijn inziens precies waar de komende verkiezingsdebatten over moeten gaan; wat kan de burger zelf en waar moet de overheid lijnen uitzetten? De zorgkosten stijgen, waar wie neemt z’n eigen ouders in huis? Kinderen worden dikker, maar wie wordt er vrijwilliger op de sportclub? Kinderopvang wordt onbetaalbaar (voor overheid én ouder), maar wie let op papadag ook op de kinderen van de buren? Immigranten moeten Nederlands spreken, maar wie oefent spreekvaardigheid met een vluchteling? Sociale werkplaatsen mogen niet sluiten, maar wie neemt eens een gehandicapte een dagje mee uit?
Politici moeten niet doen alsof ze al onze problemen kunnen oplossen, maar de burger durven aanspreken op zijn verantwoordelijkheden. Om met Matthew Taylor te spreken:
An attribute we tend to prize in politicians is their ability to convince the public they can meet their demands and solve their problems. Today, instead, we need the opposite; the ability to persuade people that their demands are often unreasonable and that we must find ways together of solving our own problems. (bron)
Dit betekent uiteraard niet dat politici geen oplossingen meer mogen hebben, iedere zwemmer weet dat lijnen soms nodig zijn. Maar het debat wordt verrijkt wanneer politici aan kiezers duidelijk maken dat hoeveel lijnen er ook liggen, je toch echt zelf binnen de banen moet leren zwemmen
