Er is iets bijzonders aan de hand. Ik leid momenteel een mailloos bestaan en merk dat ik afkickverschijnselen heb. Ik kan het haast niet geloven maar het is toch echt waar. De afgelopen vier maanden in opdracht gedaan bij de Omgevingsdienst te Zaandam. Erg leuk om weer terug te zijn in het land van vergunningen, toezicht ten behoeve van het milieu. Prima dienst maar ik ging daar bijna ten onder aan een mailinfarct. De opdracht is succesvol ten einde gebracht, de mail is volledig opgedroogd in korte tijd. Nog 7 dagen en dan wordt mijn account daar formeel opgeheven. Blijft over mijn mailaccount van de gemeente Amsterdam. Ook hier is het zomer en sporadisch ploept er mailtje op, vaak min op meer SPAM of een melding vanuit Linkedin dat er weer een connectie is. Resteert de gmail waar mijn privéberichten opkomen en ook daar is het komkommertijd. Wat heerlijk, die leegte, het zwarte mailgat. Ik realiseer mij ineens hoe ik door mail op het werk en privé word geleefd! Ik breng alle flessen weg, de oude kranten, het plastic afval en ben “housekeeping” technisch helemaal bij. Er is simpelweg niets meer te doen en heb nog drie weken vakantie voor de boeg waarvan een klein weekje naar Londen met mijn zoon. Ik verdrink in het nietsdoen met een parasol die mij beschermt tegen de zomerzon. Een abonnement voor de sportschool doemt in mijn gedachten op. Elke dag loop ik in mijn gedachten 10 km hard maar de weegschaal geeft anders aan. Elke dag sta ik anderhalf uur op een crosstrainer maar diezelfde weegschaal zegt werderom iets anders. Ik besluit dit blogbericht en schenk nog een wijntje in!
Het was een doorsnee zomerdag in juli. De Volkskrant kopt met een overleg tussen de Russische president Chroetsjov en die van de Verenigde Staten, Eisenhouwer. Moskou waarschuwt Turkije “Val Irak niet aan”! Een expeditie naar het Sterrengebergte in Nieuw Guinea en de ratrace om een raket naar de maan te sturen vullen de rest van de VK- pagina van die dag. Eigenlijk de globale turbulentie van alle dag. Het is 26 juli 1958 en om acht uur s’avonds slaakt mijn moeder haar laatste barenswee en perst mij ter wereld. De oude Dr Sabel heeft een actieve rol bij deze soepel verlopende bevalling. Na mijn geboorte valt direct mijn witte haar op. Nee men sprak niet nog niet van de witte keniaan, maar dokter Sabel bezigde de term wittekop, de framing was snel geboren. Wittekop kwam later terug in de vlaamse serie “De heren van Zichem”in de jaren zeventig.
Als veertiende kind van mijn vader en tiende van mijn moeder moest ik mij gaan begeven in de Wereld die Neering heette aan de Eksterstraat in Badhoevedorp. Ik ga doorgaans door het leven als dertiende kind maar er was tussendoor ergens ook een zusje van mj geboren met de naam Els. Of zij direct doodgeboren was of toch nog kort geleefd heeft is niet bekend. Wel weet ik dat er nooit over werd gesproken. Inderdaad een katholiek gezin onder de rook van de kerk aan de Pa Verkuyllaan met de naam HH Engelbewaarders. Hoe dan ook nummer 14 (denk aan Johan Cruyff) klinkt beter dan 13, dus dat houden we er in. Er gaan zelfs verhalen over een mogelijk 15ekind maar dat is nooit bevestigd.
Maar natuurlijk was ik ook de Benjamin van de familie met een hoog knuffelgehalte, maar ja als later in je jeugd al die aandacht verdampt dat word je een jankerd, en dat is, naar verluidt, ook, helaas, het geval geweest. Alle clichés rondom grote gezinnen zijn ook op de Neeringen van toepassing. We woonden in Badhoevedorp in giga huizen aan de Eksterstraat en Nachtegaalstraat, maar wel met éénsteensmuren. (veel vochtproblemen dus) Alle buren waren grote gezinnen van katholiek tot heiden. In de wereld van de jaren zestig en zeventig waren grote gezinnen dus heel normaal. Familieruzies waren er nu en dan natuurlijk ook, maar toch een zeldzaamheid. Eigenlijk een vredig bestaan met veel reuring om je heen. Belangrijk dat je je kon profileren binnen het gezin anders kreeg je geen aandacht vandaar de harde stemmen en het extroverte gedrag binnen de familie. Wij hebben geen Freud nodig om tot verklaringen te komen J .
Inmiddels is er weer een neeringreunie achter de rug in 2013. Rond 100 familieleden voortgekomen uit mijn vader en moeder. Erg gezellig en een mooie ploeg bij elkaar. Misschien hadden we toch een paar kinderen extra moeten nemen!
Broers zijn we. Het is zaterdagochtend 9 uur en de bel gaat. Twee Neeringen staat voor mij in korte broek terwijl het loopadvies is om onder de 15 graden “lang” te lopen. Vier melkflessen steken af tegen de ietwat donkere achtergrond door de Vide-constructie van de entree van ons huis. Na koffie en wat familiegekrakeel togen wij naar de duinenrij van Egmond Binnen. Stijfjes maak ik de eerste passen en direct commentaar dat het er zogenaamd soepel uitziet. Als snel maakt de koude noordwestelijke wind plaats voor een windstille loop in de luwte van de duinen. Het leuke van een duurloopje is altijd dat na 10 minuten de stemmen staken en stilzwijgend met wat gesteun en gehijg de weg wordt voortgezet met soms een vieze roggel uit een net geschrapte keel. Zo ook nu weer, de stilte wordt doorbroken door het “gebel/geping’ van achteropkomende fietsers. Na een korte plaspauze moet ik het eerste gat dichtlopen maar voor de afslag ben ik weer bij. Stilzwijgend lopen we langs de woning van Elly de Waard aan de Castricumkant. Elly schreef vroeger de recensies in de Volkskrant over popconcerten en had in de jaren een hoge status in het jongerendomein. Later is zij vooral bekend geworden als dichteres en was tevens voorvrouw van de lesbische beweging in die tijd. Nu gebeurt het ergste wat je als hardloper/jogger/duurloper mij kan overkomen. Ik krijg enorme aandrang voor een stoelgang in de natuur in de volksmond ook wel poepen genoemd. Gelukkig wel WC papier bij mij en zo gezegd zo gedaan. Wederom moet ik een enorm gat dichtlopen en stiekem hebben de heren broers er een tandje op gegooid. Ik laat het natuurlijk geen Sjas Patat worden en trotseer onderwijl een kudde Schotse Hooglanders die geen aanstoot nemen aan mijn vuurrode Trias regenjack . Ook die avond ervoor een biertje teveel gedronken en de pap zakt in mijn benen. Als organisator van deze loop beveel ik dat de loop ten einde is bij het veerooster maar Dre en Paul lopen gewoon stug door terwijl bij het veerooster toch de edele kunst van het rekken dient te worden beoefend. Vlakbij de auto denkt Andre Bert Goedkoop te signaleren wat de Triastrainer Hennie Punt is, of niet? Hoe dan ook, toch weer 7 km op onze palmares en een mooie start om in familieverband de strijd tegen de overtollige kilo’s te hernieuwen.
Foto: Paul Neering wordt in het zonnetje gezet als organisator van de TWL Loop
De trein stopt kreunend op Santpoort Noord en ook dit station blijkt opgetuigd met OV-chippoortjes, er is geen ontkomen meer aan! . Hoe dan ook een stralende dag voor de laatste Tom Wellerloop met de start bij Duin en Kruidberg. Al 10 jaar weer deze unieke loop in Nederland. Uniek omdat het de enige loop in Nederland is waar je zelf de weg moet vinden! Ooit begonnen als Duin en Kruidbergloop en later omgedoopt in Tom Wellerloop na diens overlijden enkele jaren geleden. De groep in de jaren heen veranderd maar de iconen zijn nog steeds aanwezig zoals Kees Schelling en Kees Klaver, Mark Slaman en Paul Neering en Jan de Ruijter en Auke Zwerver en Stefan Döbner en Harry vd Wiel.
Prachtig weer vandaag en de echte herfst blijkt nog niet echt te hebben toegeslagen in de duinen onder Velsen. De loopgroep start richting zee en de wandelgroep gaat in tegengestelde richting zijn weg. Onderweg komen we Raoul Wirtz als eerste tegen die uiteindelijk in 1.27.58 als eerste zou eindigen met Mark Slaman als goede tweede. 1.27,58 is de langzaamste winnende tijd ooit, maar goud is goud! Als eerste bekende na Mark Slaman komt Auke Zwerver in zicht die de turbo er op heeft en alle anderen iconen heeft gelost. Dan een groep met Kees Klaver en Paul Neering…….waar is voormalig winnaar Kees Schelling??? Die komt een paar minuten later hobbelend over de duinpaden langs “gesneld” alsof ie met hardloop-AOW is gegaan.
En ja hoor, twee van de lopers halen de finish niet omdat ze de weg zijn kwijtgeraakt in de Nollen van de Kennemerduinen. Eén kwam bij IJmuiden uit en de ander is onbekend. Afsluiting as usual bij Parnassia aan Zee. De tent is geen buffettent meer maar een restaurant met zandterras. Een ongekende chaos bij bestellen en afrekenen. Goed dat we hier niet meer hoeven terug te komen.
Al met al een gedenkwaardige laatste Tom Wellerloop. Paul Neering werd namen de groep bedankt met bloemen, wijn en een mooie kadobon. Met weemoed zullen we terugdenken aan de naamgever maar ook aan “De enige loop in Nederland waar je zelf de weg moet vinden!”. Zo’n loop komt nooit weeerrrrrrrr!……. of toch wel??
Het is zaterdag 1 maart en de Thalys is zojuist vertrokken van spoor 13a Amsterdam CS. Morgen de halve marathon van Parijs bij het Bois de Vincences. Bij de grens ga ik volledig uit de lucht. Mijn Ipone is geblokkeerd buiten Nederland. Roamingblokkade akkoord maar een totale blokkade door je werkgever is een beetje overdreven, soit!. Voor het eerst dat ik met de Thalys naar Parijs ga zonder vertraging dus in iets meer dan 3 uur sta ik op Gare de Nord. Mijn hotel is om de hoek in een duidelijk pakistaans/indiaas getinte straat. Na mijn bagage gedropt te hebben als een speer naar de nummerafhaalplaats bij de start met twee metro’s. Alleen een startnummer bij afgifte van een medische verklaring die gelukkig in mijn bezit is en vervolgens naar de stand van Artsen zonder Grenzen. Blijken Paul en ik op de tweede plaats geëindigd te zijn van de donatiewervers met onze €1800,= euri . Op de foto met AZG om deze zilveren plak te vieren en even bellen met de telefoon van de standhouder om mijn loopmaten te kunnen ontmoeten. Gelukt, ergens bij het centre de Pompidou. De volgende dag is het zover. Prachtig weer en na een slechte nacht heb ik er toch veel vertrouwen in om vandaag een tijd te gaan lopen onder de twee uur met broer Paul als haas. Paul, trouw als een bloedbroeder, zal mij nooit laten vallen en zal mij als een blindengeleide hond bij de finish afzetten. Parijs zal juichen en jubelen en mij op de schouders nemen. Bij die gedachte verschijnt er een speelse glimlach op mijn gezicht.
Foto ooven: De laatste kilometer
De start gaat niet goed. Direct slachtoffer van gedreutel van anderen en we komen direct in een lopersfile. De eerste twee kilometer gaan boven de zes minuten per kilometer dus we zitten direct al een minuut boven het schema. Paul besluit te gaan sleuren en ik voel dan al dat ik te snel ga. De andere tandem is Kees Klaver met als haas Kees Schelling. Direct besloten om mij niet te laten opjagen en deze tandem te laten voor wat deze is en onze eigen race te lopen.
Foto boven: vlnr: Paul Neering, Kees Klaver, Kees Schelling, Edward Neering en Harry vd Wal.
Na 5 kilometer krijg ik de drinkbus die Paul draagt. Mijn broer heeft bijna alles al opgedronken er zit niets meer in en ik smijt het plastic gevaarte in de kant en bij de volgende drinkpost loopt mijn haas gewoon door. Als kopman moet ik helaas ingrijpen en stuur Paul terug om drinken te halen. Tegen de stroom in doet Paul keurig wat de baas van hem vraagt J ! Na 10 km liggen we op schema maar ik heb wel veel moeten geven. Langs de kant staat een post van Artsen zonder Grenzen. Ze herkennen mijn shirt en luid en duidelijk is te horen “Allez les medicins!!” Een stukje verderop komt er ineens een helling op weg naar de binnenstad van Parijs. Dodelijk als je toch al niet meer goed in je vel zit, maar goed we lopen door en we raken iets achter op het schema. Paul houdt de moed er in en schreeuwt “We liggen nog steeds op koers!” Kilometer 12 is zojuist gepasseerd. Weer een helling richting la place de la Bastille, nee he!. Langzaam vloeien de krachten uit de witte keniaan dus ik besluit op mijn tempo op de automatische piloot te gooien. Doelstelling is nu om iedere kilometer rond de zes minuten te lopen. Met een goede haas moet dit geen probleem zijn. Ik reken uit dat ik dan rond de twee uur en 1 minuut uitkom. Volgens Paul zitten we op een schema van de twee uur en 2 minuten. Bij kilometer 15 komt het er ineens een verrassende wending in de houding van mijn haasbroer. “Die twee uur halen we toch niet meer maar ik wil wel onder de twee uur lopen, ik ga!!”…………….Weg haas, weg solidariteit, weg broer, weg familieband, weg gangmaker, weg aanmoediger, weg makker…. Hallo eenzaamheid!
Daar loop ik dan uitgeput in de buitenwijken van Parijs. Niet geheel ongevaarlijk die Banlieue. Bij de drinkpost stop ik even om goed te drinken even verderop doe ik nog een plasstop. Ik sleep mij door de straten van de lichtstad richting finish en de benen zijn zwaar als lood, mijn klokje geeft een kilometertijd aan van rond de 7 minuten. Ik finish in twee uur en vier minuten en nog wat. Dat nog wat is bijna een minuut. Na de finish staat de broer van verraad te wachten en zegt “Toch nog binnen de twee uur!”
Zwartwitfoto: Na de halve marathon van Amsterdam in 1989. La Histoire se repete!
Het nummer “Voor een Joet zit je Goed” De showmaker waarmee we 1800 euro voor AZG hebben opgehaald. De CD is uitverkocht >> wel op bovenstaande MP3 te beluisteren.
Deze foto kreeg ik opgestuurd van mijn oude jeugdvriend Peter Hermans. Ik sprak hem gisteren na zo’n 35 jaar. Erg leuk! Op de foto is Peter helemaal links te zien als misdienaar en ik helemaal rechts tijdens het kerkelijk huwelijk van zijn zuster en Rene Rutte.
De CD kan nu besteld worden door €10,= euro te storten op ING Bank 48 68 469 tnv E.J.M. Neering (IBAN: NL69 INGB 0004 8684 69 ) ovvv “CD” + adres+ korte aanmoedigingstekst voor €8,= wordt gestort op de actiesite van Artsen zonder Grenzen en €2,= is een minimale bijdrage voor de ontwikkel-, productie- en verzendkosten van de CD.
Dank voor je bestelling! Je steunt hiermee Artsen zonder Grenzen die met hun poten in de modder staan in oa Syrie, Mali, Zuid Sudan, de Fillipijnen enz.
Het gaat dus geweldig. We gaan nu de 3e en laatste fase in van de actie. We gaan de €1200,= grens door. As dinsdag komt de donatieCD uit, deze kan nu worden besteld.
Bestellen CD “Voor een Joet zit je Goed”
De CD kan nu al besteld worden door €10,= euro te storten op ING Bank 48 68 469 tnv E.J.M. Neering (IBAN: NL69 INGB 0004 8684 69 ) ovvv “CD” + adres+ korte aanmoedigingstekst voor €8,= wordt gestort op de actiesite en €2,= is een minimale bijdrage voor de productiekosten van de CD.
Als je bijvoorbeeld €20 euro overmaakt, gaat (18 euro naar AZG donatie site en 2 euro voor de ontwikkel- en verzendkosten CD enz)
Heb je een creditcard en wil je GEEN CD en je wilt WEL bijdragen dan kan dit rechtstreeks op de Actiedonatiesite voor Artsen zonder Grenzen >> Klik op http://www.alvarum.com/edwardneering
Gisteren met Paul 15 km getraind op het strand tussen Egmond en Castricum aan Zee. Een prachtig windstil strand dit keer. Paul heeft dus zijn training weer hervat na een vervelende kuitblessure. Ik ben er blij mee! Voor de training gezamelijk een foto gemaakt voor de Uitkijkpost, het plaatselijke Witte Weekblad van Heiloo of de Echo van Amsterdam. Dit artikel is onder andere ter ondersteuning van de Lancering van de CD single “Voor een Joet zit je Goed” een donatiesingle voor de actie voor Artsen zonder Grenzen met Bo Bogaard, Meindert Winkelman, Edward Neering en Arjen Box in een hoofdrol!
De CD kan nu al besteld worden door €12,= euro te storten op ING Bank 48 68 469 tnv E.J.M. Neering (IBAN: NL69 INGB 0004 8684 69 ) ovvv “CD” + adres €10,= wordt gestort op de actiesite en €2,= is een minimale bijdrage voor de productiekosten van de CD.
Degenen die nu al meer dan 12 euro hebben gedoneerd krijgen de CD uiteraard gratis.
Je kunt ook €10 euro storten en dan gaat €8 euro naar AZG.
Je kunt ook rechtstreeks een bedrag storten op de acitesite met creditcard http://www.alvarum.com/edwardneering Ook leuk om te zien wie er al heeft gedoneerd, nu al meer dan 31 mensen die een bijdrage hebben geleverd voor een betere wereld.
En dat Paul Neering altijd al een winnaar is geweest blijkt toch ook maar weer uit deze foto. Kortom de perfecte Haas voor Parijs!
Op de foto zijn ook te zien: Vlnr: Ruud Neering, Andre Neering, Christa Bodengraven, Frans Neering, Carla Neering, Paul Neering (de peuter met zijn handen omhoog) , Rob Neering en Elma Neering
