De kwart!

Lijden tijdens de kwart van Egmond op 12 januari 2020

Het is zondagochtend 12 januari 2020. Ik draai mij om in mijn bed en hoor op de dakkoepel de regen kletteren. Wat een k-weer! Vandaag de kwart marathon van Egmond en de voorspelling is windkracht 7 tegen op het strand. Bo heeft via de whatsapp laten weten dat hij met de bus gaat vanuit Heiloo richting Egmond aan Zee. Ik stuur hem een foto met een watje. Ik ga uiteraard met de elektrische fiets , een goede warming up voor de recreatieloop. Ik ben helemaal aangekleed met opgespeld nummer, daarover heen een warme joggingbroek en sweater en daar weer overheen een waterdicht regenpak. Over mijn hardloopschoenen twee plastic zakken en over mijn handschoenen twee plastic boterhammenzakjes. Petje met klep op en daaroverheen de capuchon van het regenpak en de koordjes strak aangetrokken. Ik ben een grote condoom die lijkt op een Michelinmannetje richting de wedstrijd van het jaar!

Onderweg naar Egmond is het gewoonweg noodweer. Beukend op de trappers en geholpen door wat volt baan ik mij een weg richting het kustplaatsje. De verpakking werkt perfect en als ik in Egmond aankom is het gestopt met regenen. Mijn tweewieler zet ik vast aan een boom vlakbij de start van de loop en pel mij uit de kleren. Deze verdwijnen in de fietstassen en wat er overblijft is een goddelijke hardloper van 82 kg met een poncho over zijn hardlooptenue om toch nog een beetje warm te blijven voor de start. Afspraak met Bo is bij de ingang van het blauwe vak . Bo is nergens te bekennen.

“Rustig aan, dan breekt het lijntje niet” is vandaag het adagium. De poncho gaat de kliko in en voor ik het weet loop ik over de boulevard de eerste meters van de kwart. 3 kilometer slingerend door Egmond heen en uiteindelijk draaien we bij het bord van 3 km het strand op. Ik ga direct op zoek naar een grote man die mijn tempo loopt om heerlijk uit de wind te kunnen zitten. Ik vind hem! Een grote gozer met een donkerpaars tenue, ik schat hem rond de dertig jaar en 2 meter lang met breed postuur. Hij loopt voor mij en na een tijdje voelt hij mijn aanwezigheid in zijn rug. Met zijn elleboog wenkt hij na 1 km op het strand of ik wil overnemen. Ik weiger en blijf lekker zitten waar ik zit. Heerlijk zo;n boom van een kerel voor je met windkracht 7!. Als we de strandafgang opgaan bij Egmond Binnen vraagt hij verwijtend waarom ik niet overnam. “Een beetje respect aub voor een 60 plusser” was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik zie aan zijn houding dat hij het begrijpt en zich een beetje schaamt dat hij de vraag aan mij heeft gesteld.

Na 10,5 km de finish voor hotel Zuyderduijn in de badplaats. Weer een medaille er bij en ik wacht op Bo. Bo komt niet dus ik ga er vanuit dat hij eerder is gestart en dat hij al bij restaurant Westenwind op de boulevard zit. Daar aangekomen geen Bo te bekennen, Ik bestel koffie en bel een aantal keren Bo. Na zeven minuten krijg ik een appje van Bo “ik ben gefinished!”

Even later schuifelt Bo het restaurant binnen. We proosten op de goede afloop en klinken onze medailles tegen elkaar. Thuisgekomen staan de uitslagen al online. Ik blijk de langzaamste tijd ooit te hebben gelopen ondanks de boom die mij uit de wind hield. 1 uur en 12 minuten. Bo heeft het nog bonter gemaakt met 1 uur en 19 minuten. Desgevraagd deel ik mijn broer onze tijden mede en hij vraagt “Heeft Bo onderweg geluncht in Castricum?” Volgens Bo een respectloze opmerking. We waren volgens hem de enige twee 60 plussers die meeliepen met de kwart en dus goud en zilver! Waarvan akte!

Edward Neering

Het lijden van Bo, maar wel een zilveren plak

Eén gedachte over “De kwart!”

  1. En we verwachten natuurlijk dat Paul volgend jaar meeloopt. En zeer goede blog over deze zware tocht en dat we hem beiden gelopen hebben zegt veel over onze fysieke fitheid en mentale weerbaarheid van deze 60 plussers

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.