De Benjamin

Jongste van 14 kinderen

Het was een doorsnee zomerdag in juli. De Volkskrant kopt met een overleg tussen de Russische president Chroetsjov en die van de Verenigde Staten, Eisenhouwer. Moskou waarschuwt Turkije “Val Irak niet aan”! Een expeditie naar het Sterrengebergte in Nieuw Guinea en de ratrace om een raket naar de maan te sturen vullen de rest van de VK- pagina van die dag. Eigenlijk de globale turbulentie van alle dag. Het is 26 juli 1958 en om acht uur s’avonds slaakt mijn moeder haar laatste barenswee en perst mij ter wereld. De oude Dr Sabel heeft een actieve rol bij deze soepel verlopende bevalling. Na mijn geboorte valt direct mijn witte haar op. Nee men sprak niet nog niet van de witte keniaan, maar dokter Sabel bezigde de term wittekop, de framing was snel geboren. Wittekop kwam later terug in de vlaamse serie “De heren van Zichem”in de jaren zeventig.

Als veertiende kind van mijn vader en tiende van mijn moeder moest ik mij gaan begeven in de Wereld die Neering heette aan de Eksterstraat in Badhoevedorp. Ik ga doorgaans door het leven als dertiende kind maar er was tussendoor ergens ook een zusje van mj geboren met de naam Els. Of zij direct doodgeboren was of toch nog kort geleefd heeft is niet bekend. Wel weet ik dat er nooit over werd gesproken. Inderdaad een katholiek gezin onder de rook van de kerk aan de Pa Verkuyllaan met de naam HH Engelbewaarders. Hoe dan ook nummer 14 (denk aan Johan Cruyff) klinkt beter dan 13, dus dat houden we er in. Er gaan zelfs verhalen over een mogelijk 15^e  kind maar dat is nooit bevestigd.

Maar natuurlijk was ik ook de Benjamin van de familie met een hoog knuffelgehalte, maar ja als later in je jeugd al die aandacht verdampt dat word je een jankerd, en dat is, naar verluidt, ook, helaas, het geval geweest.  Alle clichés rondom grote gezinnen zijn ook op de Neeringen van toepassing. We woonden in Badhoevedorp in giga huizen aan de Eksterstraat en Nachtegaalstraat, maar wel met éénsteensmuren. (veel vochtproblemen dus)  Alle buren waren grote gezinnen van katholiek tot heiden.  In de wereld van de jaren zestig en zeventig waren grote gezinnen dus heel normaal. Familieruzies waren er nu en dan natuurlijk ook, maar toch een zeldzaamheid. Eigenlijk een vredig bestaan met veel reuring om je heen. Belangrijk dat je je kon profileren binnen het gezin anders kreeg je geen aandacht vandaar de harde stemmen en het extroverte gedrag binnen de familie. Wij hebben geen Freud nodig om tot verklaringen te komen J .

Inmiddels is er weer een neeringreunie achter de rug in 2013. Rond 100 familieleden voortgekomen uit mijn vader en moeder. Erg gezellig en een mooie ploeg bij elkaar. Misschien hadden we toch een paar kinderen extra moeten nemen!