De kwart!

Lijden tijdens de kwart van Egmond op 12 januari 2020

Het is zondagochtend 12 januari 2020. Ik draai mij om in mijn bed en hoor op de dakkoepel de regen kletteren. Wat een k-weer! Vandaag de kwart marathon van Egmond en de voorspelling is windkracht 7 tegen op het strand. Bo heeft via de whatsapp laten weten dat hij met de bus gaat vanuit Heiloo richting Egmond aan Zee. Ik stuur hem een foto met een watje. Ik ga uiteraard met de elektrische fiets , een goede warming up voor de recreatieloop. Ik ben helemaal aangekleed met opgespeld nummer, daarover heen een warme joggingbroek en sweater en daar weer overheen een waterdicht regenpak. Over mijn hardloopschoenen twee plastic zakken en over mijn handschoenen twee plastic boterhammenzakjes. Petje met klep op en daaroverheen de capuchon van het regenpak en de koordjes strak aangetrokken. Ik ben een grote condoom die lijkt op een Michelinmannetje richting de wedstrijd van het jaar!

Onderweg naar Egmond is het gewoonweg noodweer. Beukend op de trappers en geholpen door wat volt baan ik mij een weg richting het kustplaatsje. De verpakking werkt perfect en als ik in Egmond aankom is het gestopt met regenen. Mijn tweewieler zet ik vast aan een boom vlakbij de start van de loop en pel mij uit de kleren. Deze verdwijnen in de fietstassen en wat er overblijft is een goddelijke hardloper van 82 kg met een poncho over zijn hardlooptenue om toch nog een beetje warm te blijven voor de start. Afspraak met Bo is bij de ingang van het blauwe vak . Bo is nergens te bekennen.

“Rustig aan, dan breekt het lijntje niet” is vandaag het adagium. De poncho gaat de kliko in en voor ik het weet loop ik over de boulevard de eerste meters van de kwart. 3 kilometer slingerend door Egmond heen en uiteindelijk draaien we bij het bord van 3 km het strand op. Ik ga direct op zoek naar een grote man die mijn tempo loopt om heerlijk uit de wind te kunnen zitten. Ik vind hem! Een grote gozer met een donkerpaars tenue, ik schat hem rond de dertig jaar en 2 meter lang met breed postuur. Hij loopt voor mij en na een tijdje voelt hij mijn aanwezigheid in zijn rug. Met zijn elleboog wenkt hij na 1 km op het strand of ik wil overnemen. Ik weiger en blijf lekker zitten waar ik zit. Heerlijk zo;n boom van een kerel voor je met windkracht 7!. Als we de strandafgang opgaan bij Egmond Binnen vraagt hij verwijtend waarom ik niet overnam. “Een beetje respect aub voor een 60 plusser” was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik zie aan zijn houding dat hij het begrijpt en zich een beetje schaamt dat hij de vraag aan mij heeft gesteld.

Na 10,5 km de finish voor hotel Zuyderduijn in de badplaats. Weer een medaille er bij en ik wacht op Bo. Bo komt niet dus ik ga er vanuit dat hij eerder is gestart en dat hij al bij restaurant Westenwind op de boulevard zit. Daar aangekomen geen Bo te bekennen, Ik bestel koffie en bel een aantal keren Bo. Na zeven minuten krijg ik een appje van Bo “ik ben gefinished!”

Even later schuifelt Bo het restaurant binnen. We proosten op de goede afloop en klinken onze medailles tegen elkaar. Thuisgekomen staan de uitslagen al online. Ik blijk de langzaamste tijd ooit te hebben gelopen ondanks de boom die mij uit de wind hield. 1 uur en 12 minuten. Bo heeft het nog bonter gemaakt met 1 uur en 19 minuten. Desgevraagd deel ik mijn broer onze tijden mede en hij vraagt “Heeft Bo onderweg geluncht in Castricum?” Volgens Bo een respectloze opmerking. We waren volgens hem de enige twee 60 plussers die meeliepen met de kwart en dus goud en zilver! Waarvan akte!

Edward Neering

Het lijden van Bo, maar wel een zilveren plak

Het Jaggerdansje

Toegangsbewijs concert Rolling Stones 19 mei 1990; Urban Jungle Tour

Het is zaterdag 19 mei 1990. Een prettige lentedag en vanavond de Rolling Stones in de Kuip in Rotjeknor. Samen in de grote Citroen van Gerard zoeven we  naar de Maasstad voor de Urban Jungle tour. Het is een drukte van jewelste bij het Feijenoordstadion en we zijn op zoek naar vak U. Het ging hard met de verkoop dus we hebben mazzel gehad dat we kaartjes hebben. In februari hebben we, na het stappen, vanaf drie uur in de nacht in de rij gestaan bij de Nieuwe Muziekhandel in de Leidsestraat in 020. Een gigarij, rond een uur of half tien waren we aan de beurt en vak U was onze prijs. Vak U zit schuin achter “het doel” 150 meter van het podium.

De openingsgitaarrif van  “Start Me Up” klinkt dominant, keihard en prachtig door de boxen. Gelukkig zijn er grote videoschermen want Jagger op die afstand zie ik niet, we hebben godzijdank ook een verrekijker. Na de opening volgen er een paar onbekende nummers maar na Miss you gaat het echt los. Een rustpunt is het geweldige mooie Angie uit 1973 waar ik op de middelbare school  innig op heb geschuifeld met Debbie  nadat de door de broeders gescheurde pagina’s van kranten, verdeeld tussen jongens en meisjes, die van mij op die van haar paste. Debbie was het mooist meisje van de school met indrukwekkende borsten. Een schuifel om nooit meer te vergeten.

Jagger neemt even pauze en de band speelt het psychedelische “2000 light years from Home”. Het is al donker aan het worden en na de laatste tonen van 2lyfh valt al het licht uit in de Kuip. Een gigantische laserstraal  vanuit vak V (naast vak U) met volgspot floept aan en bestrijkt de hele lengte van het stadion richting de top van de toren dat op het podium van de Urban Jungle tour is gebouwd. Mick Jagger zingt “please allow me tot introduce myself, I’m a man of wealth and taste”. Gerard en ik krijgen kippenvel bij de start van “Sympathy for the devil”. De rest van dit geweldige concert is geschiedenis.

We besluiten om niet direct naar huis te gaan maar eerst nog even een biertje te gaan doen in café De Prins op de Prinsengracht. We lopen over van enthousiasme over het Stonesconcert dat we zojuist hebben ondergaan en extrovert als we zijn delen we dat met onze omgeving in de kroeg. Ik kom in gesprek met een zekere Lidy en Gerard neemt haar vriendin voor zijn rekening. Biertje hier, biertje daar enz. Met Lidy, een leuke aantrekkelijke blonde vrouw, raak ik in gesprek over het  concert en vertel dat ik op dezelfde dag (26 juli) jarig ben als Mick Jagger. Ik vertel haar mijn bewondering over het dansje van de 15 jaar oudere Jagger, sensueel en authentiek. Sterker nog, ik claim het dansje en in mijn enthousiasme doe ik het even voor in de Prins nadat de barman the Stones heeft opgezet. Een omstander roept direct “Hé, Mick Jagger!” Ik zie dat Lidy smakelijk lacht en toch wel een beetje onder de indruk is.  Ons gesprek gaat voort en ineens zitten we op de Miniadvertenties in het Parool, Trouw en Volkskrant. Aanleiding was het lezen van rouwadvertenties als ik de krant opensla, zoiets van even checken of er bekende doden zijn vandaag. Dus zowel Lidy als ik blijken iedere dag altijd ook de oproepen te lezen, altijd heerlijk smullen. Biertje hier en biertje daar, het is oergezellig in café de Prins. De laatste ronde, Gerard trekt aan mijn mouw en mij naar zich toe,  “We gaan!”.  Lidy vraagt of we elkaar nog eens zien en terwijl Gerard mij richting uitgang trekt zeg ik met een grap, misschien ook wel met een vleugje arrogantie, “Zet maar een oproep in de krant!”

Ik werk bij de Gemeentelijk Sociale Dienst in Amsterdam op de hoek Herengracht/Vijzelstraat recht tegen over de Burgermeesterwoning van Ed van Tijn, als bijstandsmaatschappelijk werker en fiets iedere dag heen en weer naar Badhoevedorp. Op dinsdag 22 mei 1990 fiets ik eerst even langs de Shoarmatent “Mama” in de korte Leidsedwarsstraat. Ik heb geen zin om te koken dus maar even snel een broodje. Bij het weggaan merk ik dat mijn fietssleutel van mijn zwarte dienstfiets gebroken is. Blijkbaar gebeurd bij het op slot zetten, zelf niets in de gaten gehad. Ik vermoed ernstige metaalmoeheid van de fietssleutel.  Ik besluit om mijn zwarte stalen ros maar even daar te laten en met de bus 169 vanaf het Leidseplein naar Badhoevedorp te gaan. Eerst even een Parool  halen bij het  Amsterdams Uitbureau (AUB) in de front van de Stadschouwburg. Ik stap de lege bus binnen en blader in de krant. Uiteindelijk kom ik bij de oproepen van de Mini’s.

“Goede morgen, blonde PRINS met het Jaggerdansje. Nu jij! Br.o.nr.100-23172 bur.v.d.blad”

Ik bloos in een lege bus en kijk even om mij heen of niemand mij gezien heeft. Ik ben zo rood als de skairode busstoelen.

Ik kom thuis en besluit om wel te reageren. Ik kies een mooie kaart uit van de reeks die ik heb meegenomen uit Berlijn en schrijf terug met het briefreferentienummer. Ik zorg er natuurlijk wel voor dat ik een korte omschrijving geef van wat er gebeurd is en dat ik mij profileer als “the one and only”.   Geke belt en we babbelen wat. Ik vertel in geuren en kleuren het verhaal van de Stones, Jaggerdansje en de oproep in het Parool. Vindt zij niet echt leuk. Geke en ik kennen elkaar sinds begin april.  We hangen op. Even later belt zij mij terug met de mededeling “kijk morgen maar in de krant!” De volgende dag wederom een oproep in het Parool;

“Ik ben heel erg gek op mijn  lieve, blonde prinsje met zijn jagger-dansje. Kusjes Geke. P.S. Groetjes aan Fini en buuf”

Er was duidelijk een spanningsveld ontstaan rondom de advertenties/oproepen. Een interventie van mijn kant was nu blijkbaar nodig dus op 31 mei 1990 plaats is zelf een oproep aan Geke en aan Lidy;

“Lieve Geke, Jaggerdansje op de vulkaan? Ik ben knetterdol op jou. Liefs Edward”

en om mijn kroegbelofte aan Lidy waar te maken;

Morning ZeilPRINSes, Leuk succes dat Jaggerdansje!

Eerlijk gezegd denk ik dat dit het dan wel zal zijn. Leuk verhaal, kersverse liefde even gered en we gaan over tot de orde van de dag. Na een weekendje fietsen  met Geke in Zeddam staat er in het Parool op maandag de volgende advertentie;

“Jackerdansje van ED is afGEKEurd. Die van Prince niet, mits de beloofde brief.”

Is deze van Lidy? In plaats van Jaggerdansje staat er Jackerdansje en Prins is vervangen door Prince. Of is dit een of andere grapjas!. Er staat een duidelijke verwijzing naar Geke in. Ik ben volledig in de war want het toeval wil dat Geke onze kortstondige relatie heeft beëindigd, ze heeft er de brui aan gegeven. Ze vindt mij er te “hippieachtig” uit zien en wil nieuwe kleren kopen hetgeen ik natuurlijk weiger, is ze nu helemaal van het padje af?  Bye, bye Geke.

De week daarna ontvang ik een brief van Lidy met haar reflectie op het hele gebeuren. Ze schrijft over veel lol met haar ICT-collega’s en de complottheorieën die zij samen bedacht hebben. Ze vertelt dat ik niet de enige was die gereageerd had op haar oproep. Leuke vrouw die Lidy!

Ze komt  tot 4 Theorieén:

  • De “pik” Theorie, een volslagen onbekende met een saai leven heeft een advertentie geplaatst om de groeten te doen aan zijn buuf en Fini;
  • De “cryptogram” Theorie:  De advertentie zou door mij geplaatst zijn om verwarring te zaaien;
  • De “vriendin” Theorie: Hij heeft een vriendin die Geke heet;
  • De “Hij werkt bij de krant” Theorie:  Want hoe weet ik dat het een succes is die oproep?

Ik besluit dat ik ga overschakelen op mijn eigen theorie. Mijn attacktheorie! Ik schrijf Lidy een uitgebreide brief met nogmaals het gebeurde in café De Prins en alles rondom het hele oproepencircus. Ik stel voor om telefoonnummers uit te wisselen en nog een keer een afspraak te maken. We bellen en spreken af, jazeker in café de Prins aan de Prinsengracht.

Biertje hier en biertje daar. Lang verhaal kort, we vinden elkaar errugg leuk en na sluitingstijd zoef ik met Lidy richting Amsterdam Noord nabij het Buikslotermeerplein. Na een heerlijke nacht brengt zij mij een ontbijtje op bed. Naast de versgeperste Jus d’Orange staat de doos met brieven die zij van allerlei mannen heeft ontvangen naar aanleiding van haar oproep.

“Goede morgen, blonde PRINS met het Jaggerdansje. Nu jij! Br.o.nr.100-23172 bur.v.d.blad”

Ik heb letterlijk en figuurlijk gesmuld!

Edward Neering