Een overwinning op de Zwaartekracht!

Joe jackson boek omslag

Heb vorig jaar  het boek “een overwinning  op de zwaartekracht “ van Joe Jackson gelezen. Toch  een mooi meesleepend verhaal van een onzekere puber die uiteindelijk componist wil worden en er in slaagt om de newwave- plaat “Look Sharp” uit te brengen in 1979 midden in de New Wave-periode eind jaren zeventig.

Het is een lang relaas van een astmatische jongen die op 11 augustus 1954 wordt geboren in Burton on Trent maar opgroeit in de omgeving van het rauwe Britse Portsmouth tussen zeelui en marinemannen. Woont in Pompey, Paulsgrove en Southend. Een arbeidersjongen die op de plaatselijke technische school (TEC) beland en vaak in elkaar wordt  geslagen en gepest wordt omdat men denkt dat hij homo dan wel afwijkend is omdat hij bijvoorbeeld op vioolles zit, kortom een buitenbeentje is……….

Lees het volledige artikel “De goot verbinden met de sterren” Een korte samenvatting van het Joe Jacksonboek “Een overwinning op de zwaartekracht”

Klik op  Joe-Jackson-De-goot-met-de-sterren-verbinden 2

Arms and Legs met ondertitel

Arms and Legs:

Single uit april 1976

Het A- nummer van Arms and legs: Janie, nummer is van Mark Andrews, je hoort Joe Jackson wel zingen >> klik op >> http://www.youtube.com/watch?v=bv9hPGGsFow

Het B-nummer van Arms and Legs: She’ll surprise you van Joe Jackosn. Je hoort duidelijk de beginende handtekening van Joe Jackson met de simpele baslijn van Graham Maby >> en ook het voorsorteren op het latere werk >> klik op >> http://www.youtube.com/watch?v=I_TehrCJD54

Arms and Legs deed nog een poging. Nu met twee nummers van Joe Jackson.

op de A kant: “is there anywore wine” (beetje wild westnummer met blazers)  en wederom op de B- Kant:  “She’ll surprise you”  van ook Joe Jackson. >>> klik op >> http://www.youtube.com/watch?v=0tpzVDslzR0

 

Arms and legs Joe Jackson met tijgerjasje

Onderste foto: Arms and Legs: v.l.v.r. Joe Jackson, Graham Maby, Dave Cairns and Mark Andrews

Foto’s: uit “The Joe Jackson Arc

Terug van weggeweest!

Herstelling 2014 groep

 

Foto: met de delegatie van Zuidoost op bezoek bij Fort Nigtenvegt.

Dat was een tijd geleden! Ben lang niet op bezoek geweest bij de Dienst Werk en Inkomen  (DWI) bij Herstelling Amsterdam. Anno 2014 is Herstelling ondergebracht bij het Reïntegratiebedrijf Amsterdam (RBA) van de DWI. Ben nu tijdelijk programmamanager Werk en Participatie in stadsdeel Zuidoost en het is goed om met een delegatie van stadsdeel Zuidoost bij Herstelling op bezoek te gaan inclusief de portefeuillehouder voor de arbeidsmarkt. Goed om te laten zien dat er al heel veel in Amsterdam gebeurd om werkzoekenden weer op het juiste spoor te brengen.

Eerst verzamelen op de Laarderhoogtweg vlakbij IKEA in Zuidoost. Na een vlammend betoog over het werk van Herstelling van Nico Lammers (teammanager bij DWI/Herstelling) op pad door het praktijkcentrum met een bezoek een bezoek aan de professionele houtwerkplaats van werkmeester Henry Eelman en de metaal/fietswerkplaats van Jules Kranenburg. Mooi om te zien dat werkzoekenden die hun werknemersvaardigheden moeten bijschaven worden begeleid door betrokken en vakkundige werkmeesters en door hen een stap kunnen maken naar een nieuwe toekomst op de arbeidsmarkt.

Herstelling 2014 Jim Maste

Foto boven: Jim Maste spreekt de delegatie toe en toont zijn vakmanschap.

Vervolgens met twee busjes naar Fort Nigtenvegt 3 km boven Abcoude. In het busje voor mij een weerzien met werkvoorbereider/arbocoördinator Willem van den Oever. Een vakman met het hart op de goede plaats en met hem even het wel en wee van Herstelling doorgenomen. Op het fort een korte toelichting van werkmeester Jim Maste over het opknappen van de genieloods op Fort Nigtenvegt in opdracht van Natuurmonumenten. Een puik staaltje timmer- en schilderwerk dat over enkele weken wordt opgeleverd aan de opdrachtgever.

In het fort een presentatie van de projecten Oost Werkt en Noord Werkt. Voorbeelden hoe je als stadsdeel nauw samenwerkt met RBA/Herstelling om tot een win/win situatie te komen in de wijk. Gert van Weert en Sally Wielinga nam de delegatie mee in de korte historie, de uitvoering en de financiële kant van de zaak. Oost werkt nauw samen met woningbouwverenigingen en Noord krijgt haar opdrachten voornamelijk via het stadsdeel.

Tenslotte een lunch bij DWI/Horeca Herstelling bij good old Helena Hehanussa en verdieping gezocht op het thema “Alleenstaande ouders op het bestaansminimum”. Er is nog een hoop werk aan de winkel in reïntegratieland. De arbeidsmarkt trekt aan, Amsterdam gaat zich meer richten op 22 gebieden in de stad, er komt een nieuwe participatiewet en de DWI wordt opgeheven en opgesplitst in een aantal onderdelen binnen de grote Amsterdamse reorganisatie. Bij de jongeren wordt het onderwijsdomein van schoolverlaters samengevoegd met het werkdomein om een definitieve succesvolle aanval te doen op de Amsterdamse jeugdwerkloosheid.

Edward Neering

Herstelling Edward wijst op logo

Foto boven: Uit de oude doos 2007/ Senger Communicatie / Alexander Senger

 

 

Evolutietheorie bijgesteld!

WK evolutieTypisch een geval dat een wedstrijd kantelt. De 44e minuut, de wonderschone goal op aangegeven van Blind. Doet mij denken aan de wedstrijd van Nederland tegen Duitsland in de halve finale van het EK 88 en de wedstrijd tussen Nederland en Frankrijk tijdens het EK in 2008. Wat een ontlading en euforie. en wat een creativiteit op de sociale media. Bovenstaande vond ik wel de mooiste!

 

De Ultraloop van Mark in Zuid Afrika

UL Mark

 

Foto boven: Mark in actie tijdens deze Zuidafrikaanse Ultraloop

Onderstaand verslag is geschreven door Mark Slaman

Comrades 2014: niet uitgelopen, maar mijn mooiste loop ooit.

Wat een dag, wat een event, wat een week. Vol met gevoelens van kameraadschap, gastvrijheid, verdriet, geluk, bewondering en teleurstelling. In 38 jaar nog  nooit voortijdig gestopt bij een duursportavontuur*.  De Comrades 2014 was de eerste keer. En niet omdat ik een slechte dag had.

Ik heb  74 kilometer van de  89 Comrades kilometers  gelopen. Het ging lang goed. Zo goed dat ik vanaf de helft  dacht  dat ik de finish zou halen. Op 60 kilometer was ik heel zeker. Nog maar  27 kilometer afdaling en slechts  twee omhoog. Nog  4,5 uur over.  Maar al 4 kilometer later begon de twijfel, die een paar kilometer zou duren. De laatste 5 liep ik in de wetenschap dat ik de finish niet zou bereiken.

Wat overheerst is dat het niet nodig was. Overmoed heeft me de das om gedaan. Het is zeker niet de eerste keer dat ik er te makkelijk over dacht , dat optimisme een slechte eigenschap bleek te zijn, maar nog nooit was de prijs zo hoog.

Goodbye Mark

 

Mark een week voor de loop: Optimisme siert hem!

Wie op veilig speelt, zoals ik vaak deed, haalt altijd zijn doelen. Aan zo iets groots als de Comrades was ik nog nooit begonnen. De Comrades is niet de langste ultraloop ter wereld, niet de zwaarste, maar wel de allergrootste qua deelnemers en beleving.  Een ontstaansgeschiedenis in de Eerste Wereldoorlog,  de roerige apartheidsjaren overleefd, een symbool voor verbroedering en doorzetten, een nationaal sportmonument  ook omdat tijdens de jaren van isolatie het een TV kijkcijferkanon was. Een parcours met historie, traditie, met landmarks, met prachtige verhalen. De vergelijking met de Elfstedentocht is veel gemaakt, is  krom, maar  het komt in de buurt .

Ik ben geen ultraloper. Ik heb de Zestig Texel  gehaald. Daarvoor slechts 4 marathons, allemaal met moeite gelopen. Dus 89 kilometer in de heuvels is voor mij veel. Met een drukke baan, een jong gezin en 53 jaren op de teller  een heel groot  en onzeker avontuur. Door het schrijven van mijn boek “Stilstaan bij hardlopen” en door het succesvol lopen van Texel heb ik veel geleerd en durfde ik het avontuur aan.

UL Mark nacht

 

Foto boven: De start in de nacht in Durban

Naast overmoed heeft eigenwijsheid mij ook wel een beetje genekt. Maar ja, het zit in de aard van het beestje en het heeft me ook veel gebracht. Ik vind graag het wiel uit. Ik zoek liever de weg op een mooie kaart dan dat ik dat het google maps laat doen. De Google-uitkomst is beter, maar het neemt het plezier van puzzelen, trial and error weg.

Mijn training was vast niet ideaal. Ik heb gedaan wat ik dacht wat genoeg was, wat paste in mijn leven en dat van Marthe.  De training moest ook leuk blijven. Krachttraining vind ik niet leuk, traplopen ook niet.  Het is me vaak geadviseerd, ook door Comradeslopers. Ik heb het me vaak voorgenomen. Had ik het maar gedaan. Ik heb wel 40 weken constant getraind. Gemiddeld 5 keer  54 kilometer per week. Wel de heuvels opgezocht,  in Nice en Limburg getraind, in de Kennemer Duinen op het Kopje van Bloemendaal en viaducten over de Amstel. Ik heb  3 marathons gelopen, Rotterdam, Apeldoorn en de Kustmarathon. De training ging goed, tot de laatste maand en de laatste lange 50 kilometer trailrun.  Ik voelde me  tijdens de laatste maand moe, waarschijnlijk ook door drukte op het werk en tijd- en slaaptekort.

Ik had nog meer zorgen. Zou ik zoals vaker op lange afstand misselijk worden of diarree krijgen. Diarree had ik op zaterdag, maar de firma Norit leverde dienst tot maandag. Zaterdagavond nog een maagpijn die ik zelden had. Mijn heupen. Al jaren last van; als ik lang zit of loop. Tot slot te weinig of te veel drinken en omgaan met de warmte.

Het mentaal voorbereiden op de loop stond wat onder druk door waar ik verbleef. Eerst bij neef Jan, wiens rollercoaster na het plotselinge overlijden van zijn vrouw 3 maanden geleden nog lang niet gestopt was. En de dag voor de race bij Sally en Charlie, die me de prachtige Midlands in een middag en avond lieten zien.  Ze brachten me ook naar de start en waren geweldige steun.Ik was er noch te vroeg, noch te laat, kom me goed concentreren. Kippenvel bij het volkslied, Shoshozoloza, Vangelis en de kraaiende haan.

Rustig starten lukte prima. Wandelen als het wat steiler werd. Ik wilde vooral de klimmen in de eerste 22 kilometer niet forceren. De benen voelden goed, nergens een pijntje. Geen last van mijn heupen en ook mijn maag bleef rustig.

Voldoende ruimte op de weg en langs de route behoorlijk wat volk. Alle kleding die wordt uitgetrokken en weggegooid vindt snel een bestemming. Sommigen lopen met grote volle zakken rond. Ik loop  met een petje met lampjes in de klep. Helemaal niet nodig, want er is voldoende straatlicht. Ik maak wel een kereltje van 5 gelukkig. Zijn ogen branden als het petje met de lampjes aan in de schoot geworpen krijgt.  Beetje bij beetje gooi ik mijn reservemateriaal (petjes, sporttape, shirt met lange mouwen) overboord. De glimlach van de vanger weerspiegelt in mijn hoofd.

De sfeer langs en op de weg houdt het midden tussen rust en enthousiasme. Weinig gejoel, veel rustige, welgemeende aanmoedigingen, ook van andere lopers. Het lekkerst loop ik een bus, waar meer gezongen wordt in een ritmische tweezang.

Als ik het bord met nog 50 kilometer passeer ben ik verrast door mijn eigen reactie. Piece of cake. Heb ik eerder gedaan en toen voelde ik me bij de start slechter dan nu. Het gaat goed komen. En hetzelfde denk ik als ik nog een marathon moet. Heb ik 5 keer in training gedaan. Mogelijk laat ik me daardoor toch te veel meeslepen. Ik haal op klimmen en vooral afdalingen veel mensen in.

Rond 45 kilometer komt de lange klim Inchanga. Ook die gaat me goed af. De zon blijft achter een dun wolkendek en warm heb ik het niet. Na de klim begint de zon wel vol te schiijnen. Op advies van Hans Koeleman hou ik mijn hoofd letterlijk koel en stop ik bonken ijs in mijn pet. Ik hoor iemand zeggen dat het vanaf 30 kilometer nog maar 2 kilometer omhoog is en de rest heuvel af. Omhoog loop ik met een bus mee, als er een in de buurt is. Naar beneden ga ik sneller, ook omdat bussen meer tijd kwijt zijn bij verzorgingsposten.

UL Mark volk

Ultraloop: lopend de helling op

Wat valt het allemaal mee. Ik begin al te denken aan de finish en dat ik met nog 17 kilometer te gaan aan Jan kan doorgeven dat hij thuis kan bellen dat ik het ga halen. Een paar kilometers later maak ik mijn veters vast. De kramp schiet in een heupspier. Hey, waar komt dat vandaan? Mijn Waterloo is Fields Hill. De helling is steil. Ik probeer soms te lopen , maar krijg vanzelf weer vaart. En telkens als ik start doen mijn quadriceps meer pijn. Als ik in Pinetown aankom doen ze heel erg pijn en kan ik mijn bovenbenen niet meer buigen. Rennen zit er niet meer in. En wandelen gaat niet snel genoeg. Hoe ik ook reken, ik kom minimaal een kwartier en waarschijnlijk een half uur tekort.

Ik ben nog een kilometer van Cowies Hill, waar Jan en Greg, zoon van mijn nicht staan. Ik moet hen vertellen dat ik het niet ga halen. Emotie overmant me. De gedroomde finish in het stadion zit er niet in. Een halve kilometer loop ik met de tranen in mijn ogen. Ik wandel en met mij velen. Veel mensen roepen me “well done Mark”and “come  on”toe.  Ze weten niet dat ik het opgegeven heb. Jan kan ik niet vinden. Ik  ga Cowies Hill over en zoek daarna na een goede plek om uit te stappen. Dat is precies op 15 kilometer, waar ik naar de andere kant van de snelweg kan; waar Jan me op kan halen. Met een droef gemoed kijk ik nog een keer naar de lopers die wel doorlopen, die nog een beetje vaart uit de benen persen.

Ook telefonisch kost het moeite Jan te bereiken.  Als ik in het gras wacht word ik aangesproken door een stel dat vraagt of ik OK ben. Ze kennen de straat niet waar Jan woont, maar gaan me brengen. Eerst naar de supermarkt voor drank en chips. Uiteindelijk bereik ik Jan en haalt hij me bij Superspar op.

In zijn Jacuzzi met een biertje zie ik de finish. Herken veel mensen die ik onderweg zag. Velen van hen zou je geen stuiver voor de goede afloop gegeven hebben, maar ze zijn er. Ouder dan ik, zwaarder, ongetrainder, meer kapot dan ik was, maar zij zijn er wel!

Het is alsof het honderden kilometers verder plaatsvindt, maar ik ben heel dichtbij. Ik was heel dichtbij. Ik had een hele goede dag maar was te gretig en had te weinig respect voor de downhill. De “had –ik- maars” gonzen nog lang door mijn hoofd. Had ik maar bij een bus gebleven, meer gewandeld down hill, krachtraining gedaan.

Ik kan niet anders bekennen dat ik niet sterk, niet slim genoeg, niet ervaren genoeg was om de Comrades aan te kunnen. Zuid-Afrikanen vonden me niet vet genoeg, om maar te relativeren wat er voor nodig is om de Comrades te lopen. Allemaal waar, al was ik voor mijn gevoel heel erg dichtbij.

De Comrades was de eerste loop die ik niet uitliep en toch de allermooiste loop ooit.  Nergens zoveel moedige lopers, zoveel sportbeleving, doorzettingsvermogen, diversiteit, behulpzame medelopers en supporters en een magische sfeer, van start tot finish; van de week voor de start tot weken er na.

*) de driedaagse Churer Erlebnislauf in 2007 liep ik deels, maar dat was vooraf ook de bedoeling.

 

Goodbye boek

 

het boek “stilstaan bij Hardlopen” van Mark Slaman is oa te verkrijgen bij Scheltema op het Koningsplein.

Het verraad van Parijs

HMP P en E

 

Het is zaterdag 1 maart en de Thalys is zojuist vertrokken van spoor 13a Amsterdam CS. Morgen de halve marathon van Parijs bij het Bois de Vincences. Bij de grens ga ik volledig uit de lucht. Mijn Ipone is geblokkeerd buiten Nederland. Roamingblokkade akkoord maar een totale blokkade door je werkgever is een beetje overdreven, soit!. Voor het eerst dat ik met de Thalys naar Parijs ga zonder vertraging dus in iets meer dan 3 uur sta ik op Gare de Nord. Mijn hotel is om de hoek in een duidelijk pakistaans/indiaas getinte straat. Na mijn bagage gedropt te hebben als een speer naar de nummerafhaalplaats bij de start met twee metro’s. Alleen een startnummer bij afgifte van een medische verklaring die gelukkig in mijn bezit is en vervolgens naar de stand van Artsen zonder Grenzen. Blijken Paul en ik  op de tweede plaats geëindigd te zijn van de donatiewervers met onze €1800,= euri . Op de foto met AZG om deze zilveren plak te vieren en even bellen met de telefoon van de standhouder om mijn loopmaten te kunnen ontmoeten. Gelukt, ergens bij het centre de Pompidou. De volgende dag is het zover. Prachtig weer en na een slechte nacht heb ik er toch veel vertrouwen in om vandaag een tijd te gaan lopen onder de twee uur met broer Paul als haas. Paul, trouw als een bloedbroeder, zal mij nooit laten vallen en zal mij als een blindengeleide hond bij de finish afzetten. Parijs zal juichen en jubelen en mij op de schouders nemen. Bij die gedachte verschijnt er een speelse glimlach op mijn gezicht.

HMP 2014 zeer zwaar

Foto ooven: De laatste kilometer

De start gaat niet goed. Direct slachtoffer van gedreutel van anderen en we komen direct in een lopersfile. De eerste twee kilometer gaan boven de zes minuten per kilometer dus we zitten direct al een minuut boven het schema. Paul besluit te gaan sleuren en ik voel dan al dat ik te snel ga. De andere tandem is Kees Klaver met als haas Kees Schelling. Direct besloten om mij niet te laten opjagen en deze tandem te laten voor wat deze is en onze eigen race te lopen.

HMP groep

 

Foto boven: vlnr: Paul Neering, Kees Klaver, Kees Schelling, Edward Neering en Harry vd Wal.

Na 5 kilometer krijg ik de drinkbus die Paul draagt. Mijn broer heeft bijna alles al opgedronken er zit niets meer in en ik smijt het plastic gevaarte in de kant en bij de volgende drinkpost loopt mijn haas gewoon door. Als kopman moet ik helaas ingrijpen en stuur Paul terug om drinken te halen. Tegen de stroom in doet Paul keurig wat de baas van hem vraagt J ! Na 10 km liggen we op schema maar ik heb  wel veel moeten geven. Langs de kant staat een post van Artsen zonder Grenzen. Ze herkennen mijn shirt en luid en duidelijk is te horen “Allez les medicins!!” Een stukje verderop komt er ineens een helling op weg naar de binnenstad van Parijs. Dodelijk als je toch al niet meer goed in je vel zit, maar goed we lopen door en we raken iets achter op het schema. Paul houdt de moed er in en schreeuwt “We liggen nog steeds op koers!” Kilometer 12 is zojuist gepasseerd. Weer een helling richting la place de la Bastille, nee he!. Langzaam vloeien de krachten uit de witte keniaan dus ik besluit op mijn tempo op de automatische piloot te gooien. Doelstelling is nu om iedere kilometer rond de zes minuten te lopen. Met een goede haas moet dit geen probleem zijn. Ik reken uit dat ik dan rond de twee uur en 1 minuut uitkom. Volgens Paul zitten we op een schema van de twee uur en 2 minuten. Bij kilometer 15 komt het er ineens een verrassende wending in de houding van mijn haasbroer. “Die twee uur halen we toch niet meer maar ik wil wel onder de twee uur lopen, ik ga!!”…………….Weg haas, weg solidariteit, weg broer, weg familieband, weg gangmaker, weg aanmoediger, weg makker…. Hallo eenzaamheid!

AZG Edward en Paul Uitkijk

Daar loop ik dan uitgeput in de buitenwijken van Parijs. Niet geheel ongevaarlijk die Banlieue. Bij de drinkpost stop ik even om goed te drinken even verderop doe ik nog een plasstop. Ik sleep mij door de straten van de lichtstad richting finish en de benen zijn zwaar als lood, mijn klokje geeft een kilometertijd aan van rond de 7 minuten. Ik finish in twee uur en vier minuten en nog wat. Dat nog wat is bijna een minuut. Na de finish staat de broer van verraad te wachten en zegt “Toch nog binnen de twee uur!”

HMVA Edward en Paul 19890507Zwartwitfoto: Na de halve marathon van Amsterdam in 1989. La Histoire se repete!

 

Het nummer “Voor een Joet zit je Goed” De showmaker waarmee we 1800 euro voor AZG hebben opgehaald. De CD is uitverkocht >> wel op bovenstaande MP3 te beluisteren.