Dag: 20 november 2007

In zeer opvallende hobby van sommige Surinamers is het hebben van een vogel in een kooitje. Niks bijzonders zou je zeggen. Maar ze nemen de kooi overal mee naar toe, zelfs naar het werk> Waarom? Ze worden toegezongen dat maakt de surinamer blij!!!

Ook de binnenstad van Paramaribo staat op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Het is een prachtige verzameling van oude houten koloniale panden/huizen. Wat in particuliere handen is gekomen is in feite gered. Het onderhoud is/wordt goed opgepakt en de de gebouwen zien er prima uit. Maar wat in handen van de overheid is gekomen is dramatisch. Er is veel achterstallig onderhoud en de gebouwen rotten als het ware weg want het tropische weer eist zijn tol. Hopenlijk zal de binnenstad worden gered. Ook verdwijnen er veel mahoniebomen in de binnenstad omdat ze doodgaan omdat de parasieten in de bomen niet worden verwijderd. De overheid van Suriname is aan zet om deze mooie binnenstad als cultureel erfgoed voor dit mooie land te behouden.

Vanmorgen het SAO bezocht. SAO staat voor Stichting Arbeidsmobilisatie en Ontwikkeling. Het is een soort ambachtsschool voor dropouts uit het onderwijs. Na een gesprek met de directie meegelopen met de twee Herstellingmedewerkers die daar al twee weken aan werk zijn. Ton geeft communicatielessen aan het kader van het SAO en Simon geeft lasles aan de lasklas en aan de laswerkmeesters van het SAO. Ook een rondleiding door de school gehad en alle vakdisciplines bekeken. Later meer over dit bezoek. Moet nu naar de volgende afspraak. Later!

Gisteren een heel druk programma gehad. Albert heeft met bij de lurven gegrepen en iedere ochtend om 7 uur gaan we zwemmen bij het hotel. Het is dan een graad op 25 en het water is heerlijk lauw. Na het ontbijt (onder een bladerdak in de openlucht) naar Fort Zeelandia gegaan naar de Stichting Cultureel Erfgoed Suriname. Onze afspraak (over een stratenmakersproject) kwam niet opdagen.

"Afspraak vergeten"  blijkt wel meer voor te komen. Met de Werkmeester straatmaken toch even de klus bekeken en geannalyseerd" Daarna het Fort Zeelandia bekeken. Een schitterd Fort aan de Suriname rivier in het oudste gedeelte van Paramaribo. Ook de plek bezocht waar de * 8 december-moorden" zijn gepleegd, de kogelgaten zaten nog in de muur en waren gerechercheerd > zo was duidelijk te zien.

Albert en Gerard vertokken richting vreemdelingenpolitie en derhalve bezocht ik de overdekte markt in Paramaribo. Een hele belevenis. Het lijkt een beetje op de Zwarte markt in Beverwijk maar dan met een tropische saus eroverheen.

In de middag Het Nola Hatteman instituut bezocht. Een gebouw op het Zeelandiaterrein wat eerder door de SAO en de Stichting Herstelling is opgeknapt. Terwijl we daar op het balkon stonden brak er plostsklaps een tropsiche bui los. Nu hebben we in Nederland wel eens een hoosbui maar dit slaat alles. Er komt een gordijn van water uit de lucht zodat je de overkant van de rivier niet kunt zien. De bui was ook zo weer weg en en de koperen ploert stond weer fier aan de hemel.

Vervolgens met de Taxi naar het MOB. Het Medisch Opvoedkundig Bureua van Paramaribo. Ook hier heeft de SAO samen met de Stichting Herstelling een knap staaltje van herstelwerk laten zien. Vorige week is het pand officieel heropend door de presidentvrouw, Mw Ventiaan. Ook de wethouder van Hennah Buijne uit Amsterdam was aanwezig en prees de inzet van de samenwerkende partijen.

Daarna een afspraak met een handelaar in kopieeermachines. De gemeente Amsterdam wil de SAO een kopieermachine schenken. Met deze kleine ondernemer ook gesproken over de relatie onderwijs en werkgevers en over het ontslagrecht in Suriname.

Inmiddels is het zes uur in de middag. Gerard is naar de masseur en Albert en ik zijn kapot. Zelf voel ik toch en beetje de jetlag van vier uur. Na een tukje naar een Javaans restaurant waar we een heerlijke rijsttafel hebben gegeeten zonder Albert overigens, die was lichtelijk onwel geworden. Inmiddels voelt ie zich weer als een speer!

De volgende ochtend word ik om half vier wakken in een heerlijk gekoelde kamer. Het is nog donker. Ga even op het balkon staan en ik schat zo in dat het 24 graden in de nacht is. Ik ben dus echt in de tropen. Albert heeft vandaag een boottocht georganiseerd over de Surinamerivier en de Commewijnerivier. We gaan twee plantages bezoeken. De Aliance en Frederikdorp en tenslotte naar Fort Nieuw Amsterdam. Maar eerst gaan we naar het strand aan de Atlantische oceaan. We zien hier "tropenwoningen"  van Frans Guyaanse vissers. Het zijn "huizen: zoals ik vroeger met mijn vrienden hutten bouwden in " het paadje"  achter de Eksterstraat en Nagtegaalstraat in Badhoevedorp. De vissen worden gedroogd onder de tropische zon, snel en effectief! Zwerfhonden bakenen hun gebied af en proberen ons exit te blaffen. Weer in de boot zien we een kolonie rode ibissen vliegen en een kolonie witte reigers, een schitterend gezicht. Later zien we ook dolfijnen springen in de monding van de Surinamerivier met de oceaan. De sfeer is goed iaan bord en we komen aan op de plantage Aliance. De huizen uit de glorietijd van de plantagehouders zijn vervallen en een dorp van krottenwoningen heeft zich ernaast gevestigd. De plantage is echter is vol bedrijf. Naast bannanenbomen zien we kokosbomen, sinaasappelbomen, mangobomen, citroenbomen enzovoort. De surinaaamse bevolking heeft na 1975 massaal de plantages verlaten. Een deel van de Plantages wordt nu dus weer oerwoud. De plantage Frederikdorp is daarop een uitzondering. Een nederlander, getrouwd met een javaanse vrouw, heeft zich hierover ontfermd. Alle huizen zijn opgeknapt en de plantage ligt er op en top bij, even werkelijk is een tropisch paradijs. Inmiddels is het 37 graden geworden en ik zoek beschutting in een de overkapte boot. Deze jongen staat op het punt van verdampen!! De boot arriveert bij Fort Amsterdam. Een openluchtmuseum dat in 1975 bij de overdracht aan Suriname was opgeknapt. Nu in vervallen staat, doodzonde hoe eeen deel aan het wegrotten is. In samenwerking met het Zuiderzeemuseum, Stadsherstel, de surinaamse stichting SAO (collega-organisatie van Stichting Herstelling in Paramaribo) en de Stichting Herstelling gaat we die openluchtmuseum nieuw leven inbblazen. Over drie jaar gaan de mensen uit Paramaribo graag komen, dat staat vast!

Het is zaterdagmiddag half tien Nederlandse tijd. Ik loop om half zes Surinaamse tijd de vliegtuigtrap af. Een klamme vochtige deken legt de trop ische temperatuur over me heen. Voor het eerst zet ik voet op zuidamerikaanse bodem in mijn leven. Bij de landing lijkt dit land net een  groot Biesbosch. Een netwerk van rivieren zag ik onder me door glijden. Het Pengelvliegveld (voorheen Zanderij) is er een van de eenvoudige soort. Ik krijg terwijl ik naar het gebouw loop twee Smsjes van mijn directeur DWII en de voorzitter van Stichting Herstelling. "Welkom in Suriname!!" Na alle formaliteiten beland ik buiten en begeef me direct in "zuidamerikaanse toestanden". Er wordt getrokken en geduwd. Ik zal worden opgehaald door een taxi met Albert en Gerard er in. Desalnietteplus werpt een man zich op mijn bagage om niet meer te willen loslaten. Later blijkt waarom. De taxi arriveert en de man sleept mijn bagage naar de taxi (ongeveer 4 meter). Albert fluistert me in het oor om een paar muntjes te gven en dan exit in de taxi. Het was volop dag een half uur geleden en nu valt direct de nacht in, schemer kennen ze hier nauwelijks. De warmte is een gegeven. MIJn hotelkemer heeft een airco. Welkom in Suriname.