Joe Jackson pakt uit in Carré!

Joe jackson met band in Carré Amsterdam

Joe Jackson pakt uit in Carré!

Het is een drukte van jewelste voor Carré. Het een heerlijk zomeravond in Amsterdam op de eerste dag van juli 2022 alsof er geen Corona geweest is. Corona heeft ook zijn voordelen gehad, blijkt nu, want voor Carré ligt er nu een immens groot buitenterras in de Amstel waarop het heerlijk vertoeven is. Het aangelegde Coromaterras ligt beschut tussen de kade en één van de toegangsmuren tot de Magere brug. Het toegestroomde publiek is al op belegen leeftijd want het wemelt van de vijftigers en zestigers.

Joe Jackson treedt vanavond op met zijn “Sing you Sinners” tour. Afgelopen drie maanden heeft de band rondgetrokken door de Verenigde Staten. Rondgetrokken door gortdroge staten zoals Kansas en Texas. De band was dolblij om hier in Nederland  eind juni de eerste regen sinds tijden weer te kunnen omarmen. Op de ticket staat dat er een support act is, altijd heel vervelend. Maar nee hoor de bandleden komen apart direct hun opwachting maken met als laatste de wankele Joe Jackson. De beste man heeft op een of andere manier wel een jasje uitgedaan qua fysieke gezondheid.

Muzikaal is daar helemaal niets van te merken!  De band pakt direct uit met een medley van drie nummers van zijn allereerste album Look Sharp en drie nummers van zijn laatste album Fool uit 2019.. Het spits wordt afgebeten met het altijd scherpe One more time. Bij het eerste nummer moet de geluidinstallatie altijd even wat beter worden afgesteld. Verder met Big Black Cloud (knipoog naar de donkere tijd van de huidige Oekraiene oorlog en alles daaromheen.) Eindelijk weer een Sunday Papers (Britse roddelpers) op de playlist en na Dave ook eindelijk weer eens Look sharp (Altijd op je hoede zijn in deze tijd!) live. Je kunt zeggen van Jackson wat je wilt maar hij maakt nog steeds (zeer) kwalitatieve goede albums en hij gaat bij live optredens niet alleen op de oude successen zitten en neemt risico’s.

De medley is de opwarmer van de avond. Eigenlijk gaat het nu pas beginnen als de band weer van het podium verdwijnt en Jackson alleen overblijft achter de piano. De zanger maakt verbinding met het publiek en het prachtige Solo (So low) van het album Rain komt ten gehore. De Brit is prachtig bij stem en nu is al duidelijk dat het een topavond gaat worden. Het prachtige Real man volgt en de onvermijdelijke cover! De cover is heel verrassend. Geen David Bowie of Ian Dury maar  “Knowing Me, Knowing You” van ABBA!!!!  Erg goed! Tenslotte als het einde van het solodeel het mooie “A place in the rain”, een van mijn favorieten van het album Rain, hoe kan het ook anders.

Wat ik moet ik verder nog meer schrijven. Ja natuurlijk, Blaze of Glory  wordt gespeeld en ook van het gelijknamige album van eind jaren tachtig Nineteen Forever. (En zo voel ik mij ook deze avond). Maar waarom heet deze tour “Sing you Sinners”?  Het nummer van Tony Bennett (Duke Ellington) wordt met verve gebracht maar dan is dat dat dan?  Verder geen enkele knipoog naar The Duke. Je zou toch hopen dat Iggy Pop ten tonele verschijnt en samen met Jackson “Don’t  mean at thing” gaat spelen/zingen zoals vertolkt op het album “The Duke”.

Ben blij dat “Kings of the city” wordt gespeeld, een van de mooiste tracks van het album Fast Forward.  Het nummer Fool uit 2019 is origineel en opzwepend. En dan natuurlijk gaan we  op weg naar de toegift  met Different for girls en een  bijna a capella versie  van Is she really going out with him. Het parochiepubliek ligt aan zijn voeten en met het energieke “I’m the man” wordt de hoofdset afgesloten, met een bedoelde gitaaarsolo van Teddy Krumpell waar de vullingen uit je kiezen springen en een heerlijke opzwepende bas van Maby.

Persoonlijk vond ik de toegift wat mager met een You can’t get want you want van Body en Soul en het uitgesponnen Stepping out (langzame versie/al een paar keer eerder gehoord). Puntje voor verbetering voor de verdere tour. Maar het was weer een topavond met de Gershwin van de popmuziek en ooit grondlegger van de basgedreven New Wave eind jaren negentig/begin jaren tachtig met zijn Compaan  Graham Maby aan zijn zijde. Verder dient drummer Doug Yowell nog even aangehaald te worden. Na Dave Hougton en Gary Burke weer een tikje beter met fantastische klappen die nog steeds doordreunen.

Jackson heeft zoveel moois qua muziek  dat we ook veel gemist hebben vanavond maar dat komt weer vast een volgende keer. Het is wachten op het volgende album!

Edward Neering

Mistakes in Love (Falco Neering)

Falco Neering

Mijn neef Falco Neering is 20 jaar oud. Naast een schaaktalent in de dop te zijn houdt hij hou enorm van zingen en meestal begeleidt hij zichzelf met pianospel of sinds kort ook met gitaar. Naast muziek zit hij in zijn laatste jaar van zijn bachelor Business Economics aan de Universiteit van Amsterdam. Tot de zomer van 2019 bestond zijn repertoire enkel uit covers maar hij is nu ook eigen werk aan het schrijven. Mistakes In Love is het eerste nummer van zijn hand en dat staat sinds januari 2020 online. Deze song gaat kort gezegd over het hebben van een relatie met iemand die ouder is dan jij en dat je diegene in de tijd zou willen bevriezen om de tijd te hebben om naar die persoon toe te kunnen groeien (in levens/liefdeservaring).

In het najaar van 2018 was Falco te zien in het tv-programma The Talent Project van RTL4, hij eindigde toen bij de laatste 22 kandidaten. Dat was een een topervaring voor hem. Falco is nog altijd lekker bezig om zich verder te ontwikkelen om nog veel meer aan iedereen te gaan laten horen!

Falco is de kleinzoon van mijn oudste broer Kees die inmiddels meer dan twee jaar geleden is overleden. Hij zou apetrots op hem zijn geweest als hij had gezien en gehoord hoe hij het prachtige Mistakes of Love vertolkt.

Edward Neering

Suzi Quatro

Afgelopen zaterdagavond  was op NPO 2 een d0cumentaire te zien over Suzi Quatro. Nooit gedacht dat mijn heldin op de basgitaar in de eerste jaren van de middelbare school het zou schoppen tot een documentaire bijna 40 jaar later. Het brengt mij in gedachten terug naar die tijd. Elke morgen van Badhoevedorp op het stalen ros samen met mijn vriend Peter  richting Amstelveen, weer of geen weer, een fietstocht van ongeveer 7 km. . Slechts bij sneeuw of een kapotte fiets nam je bus 142 van Centraal Nederland en stapte uit bij verzorgingstehuis Zonnestein tegenover zwembad de Poeloever en dan lopend naar school naar de Dr Schaepmanlaan achter de voormalige Annakerk.

Het was de tijd van de piratenzenders op de Noordzee. Veronica, radio Noordzee en Mi Amigo waren de meest beluisterde zenders in die jaren en ze dobberden vrolijk voor de Nederlandse kust. Ik had een kleine cassetterecorder met een microfoontje en zat dan voor een oude radio de zenders af te speuren  om nummers te kunnen opnemen. “I’m the train” en “Fee electric band”  van Albert Hammond, 48 crash en Devil gate drive van Suzi Quatro zijn nummers die mij scherp voor de geest staan. Oh Ja! Wounded knee van Redbone! We woonden aan de Eksterstraat 12 in Badhoevedorp en de wereld was toen nog klein.

Nooit geweten dat Suzi Quatro een Amerikaanse was uit Detroit terwijl ik destijds zwaar in de veronderstelling was dat ze uit Engeland kwam omdat haar nummers werden geproduceerd door het toenmalige bekende producers duo Chin en Chapman. Ook nooit geweten dat zij eigenlijk de eerste vrouw was met een eigen rockband vandaar dat zij het nu tot een documentaire heeft geschopt. En dan was het ook nog een vrouw helemaal in een leren pak met een hele grote basgitaar om haar nek. Met haar in mijn gedachten liet ik de stoutste dromen uitkomen.  Het is eigenlijk doodzonde dat ik mijn schoolagenda’s niet heb bewaard. Zo’n uitpullende agenda met foto’s uit de Muziek Express en de Popfoto.  Suzi was de eerste twee jaar zeer dominant aanwezig in deze pillen van data en  veilig opgeborgen in een pukkel.

Van Suzi Quatro transformeerde ik naar James Brown Het moet 1974 of 1975 geweest zijn. Ik droeg broeken met wijde pijpen en de zeer modieuze Spaanse band. Ik was langzaam aan het omturnen naar een soulkicker terwijl mijn broers hele andere muzikale richtingen waren ingeslagen.

Die cassettebandjes ben ik ook allemaal kwijt. Ook jammer, maar wie heeft er in godsnaam nog een cassetterecorder? Een gouden tijd in het veilige Badhoevedorp onder de rook van Schiphol. Eigenlijk een onbezorgd leventje met o.a. glamrock als muzikaal behang.

Edward Neering

Suzi Quatro

Joe Jackson in de Domstad

Joe Jackson en Graham Maby 40 jaar geleden

Bijna drie weken geleden keerde ik op 18 maart terug uit Groningen na een fantastisch Joe Jackson concert in de Oosterpoort. Onderweg in de trein, op weg naar Amsterdam, werd mij duidelijk dat er een gruwelijke aanslag was gebeurd in Utrecht en dat er mogelijk diverse doelwitten waren. Voor mij reden om in Zwolle over te stappen om Amsterdam via Almere te bereiken in plaats van de domstad. Nu ben ik dan toch terug in Utrecht op weg naar Joe Jackson in de mooie Ronda-zaal van Tivoli/Vredenburg.

De komst van de maestro laat op zich wachten. Twintig minuten later dan gepland klinkt Alchemy door de boxen. Dit prachtige gedragen nummer is het laatste nummer van 40 jaar Joe Jackson op zijn nieuwe album Fool. En natuurlijk wordt dit laatste nummer gevolgd door zijn allereerste nummer van deze muzikale 40 jaar, One more time van zijn debuutalbum Look Sharp. De toon is gezet en daarop volgt direct zijn eerste iconische nummer “Is she really going out with him”. “Pretty women are walking with gorilla’s down my street, From my window i’m staring while my coffee grows cold”

Joe Jackson en Graham Maby in 2019

Na de prachtige bas gedreven new wave van 1979 tot 1981 en een uitstapje naar de Jazz (Jumpin Jive) komt Jackson met een volledige nieuwe invalshoek een eigenlijk ook zijn echte doorbraak naar een groot publiek met zijn album Night and Day. Vanavond niet zijn Slow Song en ook niet Breaking us in two maar wel het schitterende Another World. Vervolgens up tempo door met Fabulously Absolute en zijn queeste door New York na jaren weg te zijn geweest en in Strange Land. New York waar hij jaren woonde en hij zich nu een vreemde waant.

Opvallend is dat er nu een totaal ander publiek is dan in Groningen. Veel geroesemoes, kritisch lauw applaus in het middendeel van het concert. Wellicht een teken dat we niet te maken met hardcore JJ fans die je verwacht tijdens een jubileum tour. Ja het valt dan tegen als je veel nieuwe nummers hoort van Rain, Fast forward en Fool. Joe maakt het bespreekbaar “Sorry, that i’m interrupting” als ruis manifest opsteekt tussen twee nummers.

Hij heeft blijkbaar mijn recensie uit Groningen gelezen want Citizen Sane van het album Rain zit terecht in de muzikale prullenmand van de band en daar is het mooie Invisible man voor in de plaats gekomen. Het slot van de set klinkt uitstekend door de relatief kleine speakers met als absoluut hoogtepunt de combinatie van Ode to Joy (enige nummer van Fast Forward) en het knallende ironische punky “ I’m the man”. Kleine boxen schreef ik zojuist als je dat vergelijkt wat er 40 jaar geleden aan torens met speakers/boxen tijden een concert op het podium stonden. Je ziet in één oogopslag hoe ook de techniek de laatste vier decennia is vooruitgeschreden.

De toegift is dezelfde als in Groningen. Mooie uitvoering van de orginele versie van Steppin out en daarna nog één keer knallen met Time van Look Sharp en dan tenslotte de Alchemyafsluiting weer waarmee begonnen was.

Om het toch maar even in cijfers uit te drukken. Het concert in Groningen geef ik een 9 en die in Utrecht een 8. Voor de Gershwin van de popmuziek alle reden om komende zondag en maandag in Paradiso Amsterdam een tien te halen. Advies is om de covers van Steely Dan en the Beatles te skippen en te vervangen door 3 nummers van Blaze of Glory, Big World en Beat Crazy. Geeft een beter muzikaal beeld van 40 jaar Joe Jackson. Muziek op een hoog niveau van de The man zelf.

Edward Neering

Doug Yowell: geweldige drummer die Dave Hougton doet vergeten.

Setlist:
Alchemy (Fool)
One More Time (look Sharp)
Is She really Going out with him (Look Sharp)
Another World (Night and Day)
Fabulously Absolute (Fool)
Strange land (Fool)
Stranger than Fiction (Laughter and lust)
Real Men (Night and Day)
Rain (cover Beatles)
Invisble man (Rain)
Wasted Time (Rain)
Fool (Fool)
Sunday Papers (look Sharp)
King of the World (cover Steely Dan)
Can”t get what you want (Body and Soul)
Ode to Joy ( Fast Forward)
I’m the Man (I’m the Man)
toegift:
Steppin out (Night and Day)
Time (look Sharp)
Alchemy (Fool)

Joe Jackson, Graham Maby (bas), Doug Yowell (drums), Teddy Kumpel (gitaar) Utrecht 2019 in de Ronda Zaal van Tivioli/Vredenburg

Joe Jackson’s Triumph in Holland!

By: Edward Neering / Translation: A.C. Grootveld

Concert in Groningen/the Netherlands on 17th march 2019

Joe Jackson is on his “Four decade Tour”, 40 years of this musical all rouder. From bassy new wave to jazz, to Latin without guitar, to musical tops with the albums Big World And Body And Soul, classical music (Will Power) airy pop music (Blaze of Glory/Laughter and Lust), film music (Mike’s Murder) to Night Music. From there back to the roots of New Wave in Volume 4. And finally attacking the 21 st century with the albums Rain, The Duke (ode to Duke Ellington), the magnificent Fast Forward album and now the new recent album Fool.

Another World follows. Wonderful, Doug Yowell’s bright strokes on drums. Jackson’s four men formation is the best he has ever had. Fabulously Absolute is live even better than recorded on Fool. Then the splendid Strange Land about getting lost,
feeling lost in the big city(New York). Next: the audience is misled, the intro seems a version of Fools in Love on the live album Summer in the City, but happens tobe the robust Real Men. From Stranger than Fiction and Cancer we go to Citizen Sane from
the album Rain, according to Jackson his favourite. In my opinion it was the least song of the performance and a lesser album. My advice would be to skip this song and replace it by A Place in the Rain from the Rain album. This would be a good combination with the well performed Wasted Time.


According to Joe life is Fucked Up without friends and humor. He lets us know in Friend Better. For me one of the highlights is the live version of Fool from his latest album . From Sunday Papers we come to the cover song Steely Dan’s King of the World. I wonder why Joe chose to sing a cover at his 40 th jubilee. He has a never ending supply of good and best songs. Another highlight of his performance is Ode to
Joy from Fast Forward followed by the energetic, punky I’m the Man. Also great lyrics “And if you think you’re imuum, I can sell you anything! from a safety pin to a porkpiehat”


The anticipated encore is the original version of Steppin Out with ythe drum-bassmachine. It is the first time Joe plays it live in the Original version. Second is Time from the Look Sharp album and third and last again Alchemy, now for closing down. It was a very good performance with may highlights and Citizen Sane as the low point.

I do not care for Graham Maby’s bass solos. They
interrupt the flow of the performance. By the way Maby is one of the best bassplayers on this globe.

On April 4 I will go ot the concert at Utrecht Tivoli/Vredenburg. Maybe A Place in
the Rain will be replaced by Citizen Sane.


Edward Neering

Setlist:

Alchemy (Fool)

One More Time (look Sharp)

Is She really Going out with him (Look Sharp)

Another World (Night and Day)

Fabulously Absolute (Fool)

Strange land (Fool)

Stranger than Fiction (Laughter and lust)

Real Men (Night and Day)

Cancer (Night and Day)

Citizen Sane (Rain)

Wasted Time (Rain)

Friend Better (Fool)

Fool (Fool)

Sunday Papers (look Sharp)

King of the World (cover Steely Dan)

Can”t get what you want (Body and Soul)

Ode to Joy ( Fast Forward)

I’m the Man (I’m the Man)

encore:

Steppin out (Night and Day)

Time (look Sharp)

Alchemy (Fool)

Joe Jackson Triomfeert in Groningen!

Gezien: 17 naart Oosterpoort Groningen/ door : Edward Neering

foto: Erna Gunderson/ Oosterpoort Groningen

ik juich nooit in een openbare bus, maar sinds gisteren kan dat weer afgestreept worden op mijn bucketlist. Van Alkmaar naar Leeuwarden, op weg naar concert Joe Jackson in Groningen verslaat AZ het Amsterdamse Ajakkes in een duel met een zinderende eindfase.

De Oosterpoort zit tjokvol, het enige wat mij nog rest is een staanplaats vlak voor het podium. De Gershwin van de popmuziek betreedt als laatste van de band het podium tijdens het al ingezette Alchemy van het nieuwste Album  “Fool”. Prachtig slow nummer over hoe je van puin goud wilt maken en dat geldt natuurlijk ook in het normale leven, even los van de vraag of dat ook daadwerkelijk lukt. Het geluid is nog wat troebel maar direct verholpen tijdens het vlammende vlijmscherpe vileine   One More Time van Look Sharp. Is she really going out with him volgt direct en de trouw gekomen fan schare wordt direct picobello  bediend. De toon is direct gezet.

Joe Jackson is bezig met zijn “Four Decade Tour” 40 jaar muziek van deze muzikale alleskunner. Van basgedreven new wave, naar jazz, naar latin zonder gitaar, naar  muzikale opname hoogstandjes met de albums Big World en Body en Soul, klassieke muziek (Will Power) frisse popmuziek (Blaze of Glory/Laughter and Lust) , filmmuziek (Mike’s Murder, naar Nigth Music. Met een U bocht weer terug naar de roots van de new wave in Volume 4. En tenslotte vol in de aanval in de 21 eeuw met de albums Rain, The Duke (ode aan Duke Ellington),  het schitterdende Fast Forward album  en nu dan het recente album Fool.

Another World volgt. Wat heerlijk die droge strakke heldere klappen van Doug Yowell op zijn drums. Jackson heeft met deze viermansformatie de beste band ooit. Live is Fabulously Absolute nog beter dan op Fool. Daarna het prachtige Strange Land over verdwaald raken/voelen in een grote stad (New York). Het publiek wordt op het verkeerde been gezet, de intro die wordt ingezet lijkt de versie van Fools in love op het live album Summer in the City te zijn  maar het blijkt het robuuste  Real Men te worden. Via Stranger Than fiction en Cancer belanden we bij Citizen Sane van Rain. Volgend Jackson zijn favoriete album. Naar mijn mening het zwakste nummer van de avond en ook een minder album. Advies is om dit nummer direct te skippen en het veel betere “A place in the rain”van Rain  hiervoor in te ruilen. Zou een mooie combi zijn met het wel gespeelde  en het  puike, mooi gezongen,  Wasted Time.

Volgens Joe is het leven zonder vriendschap en humor “Fucked up”, dit laat hij weten in Friend Better. Eén van de absolute hoogtepunten wat mij betreft is de liveversie van Fool van het gelijknamige recente album. Via het puntige Sunday Papers belanden we in een cover King of the World van Steely Dan. Met deze 40 jarige jubileum tour begrijp ik niet waarom er een cover gespeeld moet worden. Jackson heeft een uitpuilende koffer met goede tot uitstekende songs laat het dan daarbij. Een nieuw hoogtepunt volgt met Ode to Joy van Fast Forward, echt prachtig. Daarna even lekker rammen met het nog altijd energieke, originele en punkige “I’m the man”. “And if you think you’re imuum, I can sell you anything, from a safety pin to a porkpiehat”. Grote klasse deze afsluiter en uitsmijter.

De voor geprogrammeerde toegift bestaat voor het eerste live gespeelde orginele versie van Steppin out met drumbass machine. Time van look Sharp knalt de zaal in  en met Alchemy wordt het concert afgesloten. Een goed concert met veel hoogtepunten en Citizen Sane als dieptepunt. De Bassolo’s van Graham Maby (één van de beste bassisten van deze aardkloot) hoeven van mij niet. Het haalt de vaart uit het concert/de nummers.

Op 4 april 2019 ga ik naar het Utrechtconcert in Tivoli/Vredenburg. Ben benieuwd of A place in the Rain het heeft gewonnen van Citizen Sane.  

Edward Neering

Setlist:

Alchemy (Fool)

One More Time (look Sharp)

Is She really Going out with him (Look Sharp)

Another World (Night and Day)

Fabulously Absolute (Fool)

Strange land (Fool)

Stranger than Fiction (Laughter and lust)

Real Men (Night and Day)

Cancer (Night and Day)

Citizen Sane (Rain)

Wasted Time (Rain)

Friend Better (Fool)

Fool (Fool)

Sunday Papers (look Sharp)

King of the World (cover Steely Dan)

Can”t get what you want (Body and Soul)

Ode to Joy ( Fast Forward)

I’m the Man (I’m the Man)

Toegift

Steppin out (Night and Day)

Time (look Sharp)

Alchemy (Fool)

Stay Human

BlazeWat een verdriet en pijn. Vijftig mensen doodgeschoten in Orlando, Verenigde Staten, afgelopen zondag. En donderdag de dodelijke aanslag op de bevlogen 41-jarige Britse politica Jo Cox. Honderden, nee duizenden vluchtelingen die aan onze Europese zuidgrenzen verdrinken in de zee. En een groot deel van de Europese bevolking dat zich harteloos toont jegens vluchtelingen die wèl veilig zijn aangekomen.

Het optimisme van de jaren vijftig tot negentig is voorbij, denk ik weleens. Of ben ik door mijn leeftijd inmiddels minder naïef geworden?

Toen ik 17 was kocht ik een gloednieuwe elpee, die ik later als compact disc kocht: Blaze of Glory van de Britse zanger Joe Jackson. Het was 1989. Tommorow’s World heet het openingsnummer van dit prachtige album.

We’re gonna live in Tomorrow’s World
and there will be cities on the moon
No one’ll die in Tomorrow’s World
and miracles will happen soon
In Tomorrow’s World

Wat een optimisme proef ik in de periode waarin gesloten grenzen in Europa opengaan en dictators moeten vluchten. In zijn album Laughter & Lust (1991) bezingt Joe Jackson dit allemaal nog wat explicieter in Obvious Song:

And the walls are coming down
between the west and the east
You don’t have to be a hippie to believe in peace
that’s obvious… obvious

Het zijn de woorden van een Westers en liberaal vooruitgangsgeloof dat nog niet is aangetast en wakker geschud door Twin Towers, bankencrises, Bataclan, Molenbeek en Orlando. Het veilige, bevoorrechte en zogenaamd beschaafde Westen… het is een illusie. Niet alleen de economie globaliseert, ook groeiende ongelijkheid, graaicultuur, angst en geweld. Vaak door het Westen zelf gecreëerd.

Toch geloof ik in een weg vooruit. Dat is weliswaar een aangevochten geloof. Daarbij hoort voor mij een heldere politieke richting. Elementen daarvan zijn: internationale samenwerking, belasting op flitskapitaal, economische herverdeling, klimaatdoelen, demilitarisering, interreligieuze dialoog en emancipatie. Niet om de hemel op aarde te realiseren, maar wel om de hel voor veel mensen te voorkomen.

Mensen zijn geneigd tot veel kwaad. Tenzij… ja, tenzij… ze worden aangeraakt. Blijf mens. Want niet ‘ik’ ben het middelpunt. Stel je open. Stay Human. Juist nu. Zoals Joe Jackson zong, trouwens ook al te horen op datzelfde album uit 1989:

I read the paper but it still isn’t clear
the bombs are falling but I’m still here
I know the figures and I know all of the facts
But all I can do is keep trying …
To look for the Human Touch.

Deze week is de actie ‘Stay Human’ begonnen. Kijk op http://www.stayhuman.nu.

Theo Brand

Weergaloze Joe Jackson in Carre! #FastForward

Joe jackson 2015 piano

“What the hell is wrong with you tonight?” Joe Jackson (61 jaar)  opende gisterenavond in een uitverkocht Carre met het prachtige “it’s different for girls” (I’m The Man)  solo achter de piano. Geplaagd door een lichte Bronchitis doet hij naar eigen zeggen “the opening act”. Gelukkig maar want dat scheelt weer een zielloos voorprogramma en we zijn direct los! Hij heeft er duidelijk zin in en het mooie Home town (Big World) en Be my number two (Body and Soul) volgen solo.

Als muzikale inktvis heeft Joe Jackson zijn sporen verdiend de afgelopen 38 jaar in de muziekscene sinds zijn doorbraak met Look Sharp. Van oorspronkelijke new wave band eind jaren zeventig met de basgedreven LP’s “Look Sharp, I’m the Man en Beat Crazy in 1980. Uitstapjes van Jumpin Jive (1981)  en The Duke (2012) in jazzland en avonturen in de filmmuziek. Daarnaast heeft hij in de negentiger jaren nog een vrijage gehad met de klassiek muziek (Will Power).  In 1982 komt onze muzikale kameleon verrassend terug met het album Night and day zonder gitaar maar nu met veel percussie en het new wave imago van zich afschuddend. Een heel nieuw publiek boort hij hiermee aan die ook gisterenavond in Carre weer acte de presence gaven. Later volgen in de jaren tachtig de mooie albums Body and Soul, Big World, Laugther and Lust en Blaze of Glory. In de zero’s komt hij terug met oa Volume 4, Rain en The Duke.

Muzikaal prediken voor eigen parochie is wel aan Joe Jackson besteed. Na een cover van een Joni Mitchelsong zet hij het titelnummer in van zijn nieuwe album Fast Forward. Op zijn synthesizer zette hij er nog wat muzikale toeters en bellen bij en laat eigenlijk zien dat, als hij zou willen, helemaal geen band nodig heeft. Prachtig nummer trouwens Fast Forward, over in een tijdmachine kruipen en alvast 20 jaar verderop kijken naar het nu om te begrijpen op we in onze huidige tijd ja dan nee op koers liggen. Langzaam is zijn vaste kompaan Graham Maby met zijn basgitaar naast hem gaan staan en een prachtige overgang van Fast Forward naar “Is she really going out with him” (Look Sharp) , de bastoon is gezet en de band staat nu volledig op het Carretoneel. Vervolgens een prachtig nieuw arrangement rond “Real men”(Night and Day) met de drums en de bas als leidende instrumenten. Daar is het “You can’get what you want” (Body and Soul) en vervolgens drie puike nummers van Fast Forward. “with a little Smile en Poor Thing (vrij vertaald: Arm wicht, over mensen met veel zelfbeklag) zijn opgenomen in een studio in Amsterdam. “Kings of the City” vind ik het mooiste nummer van het Fast Forward album. Vrij vertaald naar mijn eigen leven de overgang van het leven in Badhoevedorp naar dat van Amsterdam hoewel de vergelijking met dit prachtige nummer enigszins mank gaat. (We can’t see the stars……..) Live klinkt “Kings of the city”als een klok.  Een ode aan David Bowie volgt met een strak en leuk uitgevoerde coverversie van “Scary monsters”.

Toch had dit weergaloze concert ook een paar minpuntjes. De bassolo van Graham Maby tijdens het  met prachtige beukende drums versierde“Another World”(Night and Day)  ging de mist in wellicht kwam dat dat door het “basgrapje” om “tulpen uit Amsterdam” er uit te persen. De combinatie Graham Maby en Joe Jackson is volgens mij het muzikale geheim van de new wave periode van 1978 tot 1981 en ook in de jaren daarna. Tijdens het gedragen Blue Time (Fast Forward) stond het geluid niet goed afgesteld, hierdoor klonk de stem van de britse zanger te schel.

Daarna recht toe recht aan “Sunday Papers’ met Jackson op zijn melodica zoals in het Paradisoconcert in 1979. Met “Keep on dreaming” (Fast Forward), steppin out (Night and Day) en Ode to Joy (Fast Forward) wordt het concert afgesloten. De volgelingen staan inmiddels al en krijgen als toegift met maar liefst drie nummers. See no Evil (cover Tom Verlaine 1977 op Fast Forward) en het messcherpe “On your Radio” (I’m the man) en tenslotte het altijd weer het mooi, emotioneel en gedragen gezongen “a Slow Song” (Night and Day).

Ik zeg tegen mijn zoon* naast mij dat ik “On your radio” als eerste nummer van mijn begrafenis/crematie wil…. “Ex friends, ex lovers, ex ennemies, i’ve got your cases in front of me today”…..geweldig! en oh ja “A slow song”wil ik graag als de kist zakt of als iedereen de aula verlaat. Enigszins verbijsterd kijkt hij mij aan met een lieve glimlach op zijn gezicht. Ik zie hem denken “komt goed pap!”. Al met al zit dit prachtige Carreconcert ook weer in zijn muzikale rugzak en dat kan nooit kwaad, sterker nog het is een broodnodige bouwsteen waar hij later aan terug zal denken en  zal voortbouwen.

Een extra vermelding moet ook nog drummer Doug Yowell krijgen. Een klasse beter dan Dave Houghton (de orginele drummer van de JJ band). Tijdens ieder nummer gooide hij een drumstick weg de coulissen in. Even los van deze verspilling ramde hij er heerlijk op los maar dan met grote klasse en diversiteit.

Joe Jackson, als Gershwin van de popmuziek, maakt een diepe buiging naar zijn publiek en is zichtbaar geroerd. Fast Forward is een prachtplaat en dit Fast Forward 2016 concert staat als een huis. Een nieuwe loot aan mijn dierbare muziekherinneringen is een feit.

Edward Neering

27 februari 2016 Heiloo

*mijn zoon  zat tijdens het concert van Joe Jackson in 1991 in het RAI congrescentrum medio juni in de buik van mijn vrouw Tineke dus eigenlijk vierde hij zijn zilveren jubileum als fan, wist hij zelf niet overigens :-)”

Joe jackson 20160226 PSFoto: Paul Smorenburg 26 februari 2016

Fast Forward en Steppin out live in Amsterdam Carre op 26 februari 2016.

Nummer één Muziekmuseum: John Lennon – Working Class Hero

Het heeft even geduurd maar hier is ie dan, mijn nummer één uit mijn muziekmuseum waar voor ik door Gerard Bergkamp ben genomineerd. Het was even dubben, wikken en wegen maar ik heb uiteindelijk gekozen voor John Lennon met zijn prachtige “A working class hero”. Op de ochtend nadat hij was doodgeschoten hoorde ik dit geweldige en rake nummer na het nieuws van zeven uur op mijn wekkerradio aangekondigd door Felix Meurders op het toemalige Hilversum 3. Daarnaast is het nog steeds actueel‪#‎talentontwikkeling‬.

John Lennon – Working Class Hero

Artist : John Lennon
Title : Working Class Hero
—————–
As soon as you’re born they make you feel small
By giving you no time instead of it all
Till the pain is so big you feel nothing at all

A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

They hurt you at home and they hit you at school
They hate you if you’re clever and they despise a fool
Till you’re so fucking crazy you can’t follow their rules

A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

When they’ve tortured and scared you for twenty odd years
Then they expect you to pick a career
When you can’t really function you’re so full of fear

A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

Keep you doped with religion and sex and TV
And you think you’re so clever and classless and free
But you’re still fucking peasants as far as I can see

A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

There’s room at the top they are telling you still
But first you must learn how to smile as you kill
If you want to be like the folks on the hill

A working class hero is something to be
A working class hero is something to be

If you want to be a hero well just follow me
If you want to be a hero well just follow me

5e track Muziekmuseum: Rolling Stones – Angie

Door Gerard Bergkamp ben ik genomineerd om mijn muziekmuseum op Facebook te vullen met 6 tracks. Vandaag de 5e track: Angie van de Rolling Stones. Het was 1973 op de middelbare school in een donkere herfst. We hadden een schoolfeest in de 2e of 3e klas. Het was een katholieke school met broeders in Amstelveen. Het was tijd voor een schuifelnummer, even schuren, even slijpen, even broeien!  De broeders hadden hier een oplossing voor. Ze scheurden kranten en verdeelden de halve pagina’s over de jongens en de meisjes. Als de pagina van de jongen en het meisje op elkaar pasten mochten ze met elkaar dansen op……… Angie van de Rollling Stones. Ik kreeg Debbie, het meest extravagante meisje van de school met hele grote borsten. “Oh Debbie, don’t you weep, all your kisses still taste sweet” zong ik in mij zelf en de warmte van Debbie streek over mij neer 😉 terwijl Mick Jagger zijn lofzang over Angie uit tetterde.  Angie van de Rolling Stones zou nooit meer uit mijn persoonlijke top tien verdwijnen! Een topavond! En Debbie,  soms komt ze weer bovendrijven in mijn herinnering.